Του Αγίου Ευγνώμονος Ληστού.

Ήταν ο ληστής που κρεμόταν πάνω στον Σταυρό, μόλις λίγα μέτρα μακριά από το Σταυρό του Χριστού μας, πάνω στον Γολγοθά. Ο Κύριός μας συσταυρώθηκε με δύο κακούργους, εγκληματίες,  ώστε να πληρωθεί το ρηθὲν υπό του Αγίου Προφήτου ῾Ησαΐου, ότι ο Μεσσίας «ἐν τοῖς ανόμοις ἐλογίσθη». Ο ευγνώμων ληστής, ήταν συσταυρωμένος μαζί με έναν ακόμη ληστή πιθανόν συνεργό του. Ο άλλος ληστής όμως, ο αμετανόητος, ελοιδώρησε τον Κύριο λέγοντας «Εἰ σὺ εί ο Χριστός, σῶσον σεαυτὸν και ημάς!». Δεν μετάνιωσε ούτε  την τελευταία στιγμή της ζωής του. Ακόμη και τότε δεν συναισθάνθηκε την πνευματική κατάσταση που βρισκόταν.

Σε αντίθεση με τον αμετανόητο ληστή, ο ευγνώμον ληστής, που σήμερα εορτάζουμε τη μνήμη του, βαθιά μετανιωμένος πάνω στο σταυρό , απευθύνθηκε στον αμετανόητο ληστή αρχικά λέγοντάς του, «Οὐδὲ φοβῇ σὺ τὸν Θεόν, ότι εν τω αυτώ κρίματι εἶ; καὶ ἡμεῖς μὲν δικαίως· άξια γὰρ ὧν ἐπράξαμεν απολαμβάνομεν· οὗτος δέ, οὐδὲν άτοπον έπραξε». Ομολόγησε τον Χριστό ως Θεό, με συντριβή, με μετάνοια, με αγάπη, με παρρησία, με προσμονή. Μετά γύρισε  και είπε προς τον Θεάνθρωπο Χριστό, «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθεις ἐν τη Βασιλείᾳ Σου!».

Ο Κύριός μας, ανταποκρίθηκε άμεσα στην ειλικρινή μεταμέλειά του, «Αμὴν λέγω σοι, σήμερον μετ᾿ ἐμου ἔσῃ εν τω παραδείσω». Έτσι , ο ευγνώμον ληστής ήταν ο πρώτος άγιος που πέρασε τις θύρες του Παράδεισου. Δεν χρειάσθηκαν εις αυτόν χρόνια ασκήσεως, δάκρυα και προσευχές· μόνον η ειλικρινής του μετάνοια και η ομολογία της θεότητας του Χριστού, κατά την στιγμή της άκρας Ταπεινώσεως Του, ήταν αρκετή για να παράσχει σε αυτόν την απόλαυση των αιώνιων αγαθών.

Οι Ευαγγελιστές δεν μας έχουν διασώσει το όνομά ή την καταγωγή του. Αγνοούμε τα πάντα γι’ αυτόν! Οι Πατέρες και οι υμνογράφοι της Εκκλησίας μας τον εγκωμιάζουν ανώνυμα και τον προβάλλουν ως παράδειγμα! Οι αγιογράφοι τον παριστάνουν εντός του Παραδείσου κουβαλώντας στην πλάτη το σταυρό του και γύρω από το φωτοστέφανο σημειώνουν: «Ο Άγιος Ληστής»! Ήταν ο «κακούργος» κι έγινε Άγιος, πρώτος πολίτης του Παραδείσου!

Ο Ευγνώμον ληστής ήταν μέλος συμμορίας που δρούσε στην ύπαιθρο. Λήστευε τους περαστικούς. Δεν ήταν ένας επαναστάτης που αγωνιζόταν ενάντια στη ρωμαϊκή κυριαρχία, τέτοιος ήταν ο Βαραββάς. Ήταν ένας κακοποιός! Στο ενεργητικό του είχε φόνους και ληστείες. Ο ίδιος ομολόγησε πως είχε διαπράξει σωρό άτοπα και απρεπή. Όμως στη ζωή του, και ειδικά την ύστατη στιγμή ξεφύτρωσε μέσα του ο φόβος του Θεού, η μετάνοια! Πίστεψε στη μέλλουσα ζωή! Πιθανότατα να είχε ιουδαϊκή καταγωγή, γιατί αναγνώρισε τη μεσσιανική ιδιότητα του Ιησού και γνώριζε την προφητεία του Ησαΐα, πως ο Μεσσίας θα ανάσταινε τους άξιους Ισραηλίτες, για να λάβουν μέρος μαζί με τους Πατριάρχες στη μεσσιανική πανήγυρη, γι’ αυτό ζήτησε από τον εσταυρωμένο Χριστό να τον συγχωρήσει. Κι Εκείνος απλόχερα χάρισε στον αφυδατωμένο από την αιμορραγία και πνιγμένο στην αμαρτία ληστή τη συμπάθεια και την αιωνιότητα!

Τι στάθηκε, αλήθεια, ικανό να μεταστρέψει την πονηρή διάθεση του ληστή, αφού δεν ήταν παρών σε νεκραναστάσεις και σε θαύματα του Ιησού; Αυτή την ώρα εμπρός του είχε έναν Ιησού εγκαταλελειμμένο, εξευτελισμένο, σταυρωμένο, πικραμένο. Έναν Ιησού φαινομενικά αδύναμο. Τι τον εντυπωσίασε;

Κάτω από τους τρεις σταυρούς έβλεπε ένα πλήθος να βρίζει και να περιγελά το σταυρωμένο Δάσκαλο της Γαλιλαίας κι ενώ περίμενε να δει σ’ Αυτόν έστω έναν ελάχιστο θυμό, Τον άκουσε να λέει: «Πάτερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν», « Πατέρα συγχώρησέ τους, διότι δεν ξέρουν τι κάνουν»!

Στο άκουσμα αυτό, ο ληστής συγκλονίστηκε. Συγχωρά ο διπλανός του, που δεν έχει κάνει τίποτα το κακό σε αντίθεση με εαυτό του καθώς και τον άλλον ληστή που έχουν κάνει απίστευτα και αμέτρητα κακά. Συγχωρά Αυτός που έχει θεραπεύσει πλήθος ασθενών, έχει ταΐσει πλήθη πεινασμένων, έχει αναστήσει νεκρούς, έχει κάνει αναρίθμητα άλλα θαύματα που πιθανώς είχε ακούσει αλλά δεν είχε δει,  τους σταυρωτές του. Συγχωρά αυτούς που προηγουμένως Τον είχαν μαστιγώσει, Τον είχαν φραγγελώσει, Τον είχαν χτυπήσει, Τον είχαν φτύσει, Τον είχαν κοροϊδέψει και περιγελάσει, αυτούς που Τον γύμνωσαν, Τον πότισαν χολή και ξύδι, αυτούς που Του φόρεσαν το ακάνθινο στεφάνι, τους συγχωρεί και αναλογίζεται ο ευγνώμων ληστής,  Ο Ιησούς έχει αγάπη, κι αν συγχωρεί τους σταυρωτές Του, άραγε  θα συγχωρήσει και θ’ αποδεχθεί κι εμένα, όποιος κι αν είμαι, ότι κι αν έχω διαπράξει, γιατί μετανιώνω με συντριβή για όλα αυτά που έκαμα. Μετανιώνω για όλα και ζητώ το Έλεος Του.  Και δε λάθεψε σ’ αυτό, δεν διαψεύστηκε ο ληστής.

Ο ληστής εξομολογήθηκε από καρδιάς πάνω στο σταυρό. Μετάνιωσε με συντριβή καρδιάς. Κατηγόρησε τον εαυτό του. Ομολόγησε τις αμαρτίες του. Δεν προέβαλε δικαιολογίες. Πεθύμησε την αιωνιότητα και την ζήτησε από τον Κύριο. Κι ο Θεός της αγάπης και της συγγνώμης, ο Ιησούς, ξεψυχώντας ως άνθρωπος, ως Θεός πήρε για συνοδό Του στη Βασιλεία Του ένα κακούργο! Ο κακούργος ληστής «αυθημερόν» στον Παράδεισο! Η μετάνοιά του, έγινε το εισιτήριο του για τη Βασιλεία των Ουρανών!

Ο βίος του Αγίου Πορφυρίου επισκόπου Γάζης, μας διασώζει το θαύμα του Αγίου ευγνώμονος ληστού. Περιγράφει ο άγιος Πορφύριος επίσκοπος Γάζης. Όταν ασκήτευε στα  μέρη του Ιορδάνου, αρρώστησε βαρειά· η ασθένεια του ήταν κίρρωσις του ήπατος, με συνεχή λεπτότατο πυρετό. Τον μετάφεραν, κατόπιν παρακλήσεως του, στα Ιεροσόλυμα, όπου δεν σταματούσε, παρά την βαριά ασθένεια του, να επισκέπτεται τοις άγιους Τόπους, κυρτωμένος, επειδή δεν του ήταν δυνατόν να ορθώσει το παράστημα του, αλλά ακουμπώντας σε ραβδί.. Ο μαθητής και βιογράφος του Μάρκος, όταν επέστρεψε μετά από ένα ταξίδι του στην Θεσσαλονίκη, ευρήκε τον Άγιο υγιέστατο και με το πρόσωπο του ροδοκόκκινο.

Στην απορία του, ὁ άγιος Πορφύριος του απάντησε, χαμογελώντας. Μην απορείς, αδελφέ Μάρκε, που με βρήκες υγιή και εύρωστο, αλλά μάθε την αιτία της αποκατάστασης της υγείας μου, και τότε να υπερθαυμάσεις την ανείπωτη φιλανθρωπία του Χριστού. Πώς δηλαδή εκείνα για τα οποία έχουν χάσει κάθε ελπίδα οι άνθρωποι βρίσκουν θεραπεία κοντά Του». Και εγώ τον παρακαλούσα να μου φανερώσει την αιτία της ίασης του και πώς εξαφανίστηκε μια τέτοια πάθηση. Αυτός τότε μου αποκρίθηκε: «πριν από σαράντα περίπου ημέρες, ενώ βρισκόμουν στην αγρυπνία της Αγίας Κυριακής , με έπιασε ένας φοβερός πόνος στο συκώτι και μη μπορώντας να υποφέρω τον πόνο, πήγα και ξάπλωσα κοντά στο Άγιο Κρανίο , και από την πολλή οδύνη, έπεσα σαν σε έκσταση. Και βλέπω τον Σωτήρα καρφωμένο στον Σταυρό και τον ένα από τους Ληστές κρεμασμένο μαζί Του σε άλλο σταυρό και αρχίζω να φωνάζω και να ψελλίζω τους λόγους του Ληστή· «μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθεις εν τη  Βασιλεία Σου».

Τότε αποκρίθηκε ὁ Σωτήρας και λέει στον κρεμασμένο Ληστή, «κατέβα από τον σταυρό και σώσε εκείνον τον ξαπλωμένο, όπως ακριβώς σώθηκες και συ». Και ο Ληστής, αφού κατέβηκε από τον σταυρό, με αγκάλιασε και με καταφίλησε και απλώνοντας το δεξί του χέρι, με ανασήκωσε, λέοντας· «έλα προς τον Σωτήρα». Και αμέσως, σηκώθηκα και έτρεξα προς Αυτόν και Τον βλέπω να έχει κατεβεί από τον Σταυρό και να μου λέγει· «πάρε αυτό το Ξύλο και φύλαξέ το». Και αφού πήρα το ίδιο Τίμιο Ξύλο και το βάσταξα, αμέσως ήλθα στα συγκαλά μου από την έκσταση· και από εκείνη την ώρα πια δεν ξανααισθάνθηκα οδύνη, ούτε το σημάδι της αρρώστιας μου καν φαίνεται»

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί. Ας προβληματιστούμε όλοι μας σκεπτόμενοι το πως η μετάνοια ανοίγει τις θήρες του Παραδείσου. Ας προσπαθήσουμε και εμείς από καρδιάς μας να βιώσουμε την μετάνοια του Ευγνώμονος Ληστού, που πρώτος μετά το Χριστό μας εισήλθε στον Παράδεισο, και μέσω της ιεράς εξομολογήσεως να  αποπλύνουμε τα κρίματα της ψυχής μας, μικρά και μεγάλα. Το έχουμε όλοι μας επιτακτική ανάγκη. Πως μπορώ να πλησιάσω στη Θεία Κοινωνία με ανεξομολόγητη καρδιά, με καρδία που βρίθει κριμάτων μικρών και μεγάλων, με καρδιά που μοιάζει με σπήλαιο ληστών.

Άλλωστε τίποτα δεν υπάρχει που να μην συγχωρεί ο Ύψιστος, η Θεία Αγάπη Του όλους μας χωράει, κανέναν μας δεν θέλει να χάσει. Ένα μόνο πράγμα δεν συγχωρεί ο Θεός, την αμετανοησία. Η αμετανοησία είναι βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος.

Ας μετανιώσουμε αδελφοί μου για τις αμαρτίες μας, πραγματικά με συντριβή, ας εξομολογηθούμε, και ας αναφωνήσουμε από καρδιάς μας την προσευχή του ληστού, «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθεις εν τη Βασιλεία Σου»!!! Και ο Χριστός μας θα είναι δίπλα , στον καθένα από εμάς για να μας ακούσει και να μας πάρει όταν έλθει η ώρα μαζί Του, στην Βασιλεία των Ουρανών.