«Το δε παιδίον
ηύξανε και εκραταιούτο Πνεύματι πληρούμενον σοφίας και Χάρις Θεού ην επ’ αυτό
!....»
Υπολογίζουμε το
χρόνο της ζωής μας, συνήθως, με λάθος τρόπο….. Μετράμε τα έτη μας με άγχος, με
προσδοκίες που ακόμα περισσότερο άγχος θα μας φέρουν…..θυμόμαστε τα γεγονότα
του χθες σε μίαν ομίχλη δεσμεύσεων, ελπίζουμε για τον χρόνο που θα έρθει, απλές
επαναλήψεις….. προς το καλλίτερο….. που θα φέρουν όμως το ίδιο αποτέλεσμα….
Περιορίζουμε τον
χρόνο και τον εαυτό μας σε μίαν διάσταση γήινη….. οριζόντια….ενώ η κατεύθυνσή μας
είναι…. κάθετη, από εδώ εις τα άνω, από αυτά που φαίνονται που τα ζούμε πάντα
μέσα σε μίαν κατάσταση φαντασίας, απλές επαναλήψεις και συνήθως με το ίδιο
αποτέλεσμα……. αποτυχίες….
Μα πώς μπορούν
οι ψευδαισθήσεις να γίνουν μια πραγματικότητα; Πώς μπορούν όλες αυτές οι ευχές
και οι επιθυμίες μας να πραγματοποιηθούν αφού δεν έχουν ούτε χώρο ούτε χρόνο στο
αιώνιο…..; Αφού είναι όλες γεννήματα της γης, πράγματα και κατασκευές αυτού
εδώ του κόσμου και όχι του κόσμου του Θεού αλλά του δικού μας κόσμου, του
εφήμερου, του συνεχώς μεταβαλλόμενου….. Και ότι ζητάμε, ότι ελπίζουμε ότι
ευχόμεθα, σχεδόν πάντοτε εάν γίνουν ή όχι, θα γίνουν πάλι κάποια στιγμή μία …. απώλεια….
κάτι που είχαμε και χάσαμε, που σχεδόν ποτέ δεν είχαμε, αλλά νιώθουμε παρ’ όλα αυτά
ότι χάσαμε…..
« Τι εποίησας
ημίν ούτως; Ιδού ο πατήρ σου καγώ οδυνόμενοι εζητούμεν σε….» έτσι θα πουν οι
γονείς του Ιησού…..νομίζοντας ότι Τον έχασαν….οδυνόμενοι….για κάτι, για κάποιον
που δεν χάνεται.
« Τι ότι
εζητείτε με; Ουκ ήδειτε ότι εν τοις του Πατρός μου δει είναι με ;»….
Τι ψάχνουμε, τι
ευχόμεθα, τι ελπίζουμε, τι οδυνόμεθα για ότι χάσαμε…..;
Δεν γνωρίζουμε
ότι εν τοις του Πατρός μας δει είναι με;
Δεν καταλάβαμε ακόμα ότι, ότι είμαστε, ότι ελπίζουμε, ότι αγαπάμε, είναι μέσα στον Πατέρα, ότι αυτό που
αισθανόμαστε σαν
απώλεια και οδυνόμεθα για αυτό, για αυτά για αυτούς, ποτέ δεν υπήρξαν
πραγματικά; Κι’ αν υπήρξαν, εάν ήταν δηλαδή « εν τοις του Πατρός μου»
δεν χάνονται, γυρίζουμε πίσω, στα Ιεροσόλυμα της ζωής μας κι εκεί στο κέντρο,
εν τω ιερώ, θα βρούμε, πάλιν, εν μέσω των διδασκάλων, μέσα σε όλην αυτήν την
λεπρότητα την μόνην «επιθυμίαν» μας; Αυτόν που πραγματικά αναζητούσαμε,
αυτόν που νομίζαμε ότι χάσαμε και οδυνόμασταν, κάθε φορά που κάποιον χάσαμε…..
Αρκεί, αδελφοί
μου, να υποστρέψουμε προς Ιεροσόλυμα, κι εκεί, μόνον εκεί, εν τω ιερώ, εν μέσω
των διδασκάλων, θα εύρωμεν το Ζητούμενον.
Ολόκληρη τη ζωή μου,
στις ευχές κάθε νέας χρονιάς, στο Νου μου έρχεται αυτό το «Τί ότι εζητείτε
με;»
«Ουκ ήδειτε ότι
εν τοις του Πατρός μου δει είναι με ;»
Ψάχνουμε και
ζητάμε….. Τι ότι εζητείτε με; Περιπλανώμεθα σε τόπους και καρδιές αλλά στο ιερό
της καρδιάς μας εάν υποστρέψουμε ευρόντες Αυτόν…. θα καταλάβουμε…..κι αν όχι
τώρα, εφέτος, εάν ου συνήκομεν…… τουλάχιστον ας διατηρήσουμε πάντα τα ρήματα
πάντα εν τη καρδία υμών, όσον ο Ιησούς, ο Ιησούς μας, να προκόπτει σοφία,
ηλικία χάριτι παρά Θεώ και ανθρώποις…..
Με αυτή την προσδοκία, με αυτήν την ελπίδα, το νέον έτος, έτος σωτήριον 2024 από Γεννήσεως Χριστού.
Αμήν!