«εγώ ελθών θεραπεύσω αυτόν».
Άμεση απάντηση στο αίτημα του πατέρα. Άμεση απάντηση στην
παράκληση του εκατόνταρχου, εκείνου που αν και εκτός Ισραήλ, αναγνώρισε τον Ιατρό. Αναγνώρισε τον Θεό. Και αυτό γίνεται
φανερό στην έκφραση:
«ούκ ειμί ικανός ίνα
μου
υπό
την
στέγην εισέλθεις».
Ένας άνθρωπος εξουσίας, αντιμετωπίζει τον Κύριο με τέτοια ταπείνωση. Δεν τον θεωρεί θεραπευτή, ξεχνά εντελώς την
εθνικότητα του Ιησού, και
την δικιά του. Και ταπεινώνει εαυτόν. Είναι πολύ σημαντική αυτή η λεπτομέρεια αγαπητοί
μου αδελφοί.
Ο άνθρωπος ο κάθε άνθρωπος διαμορφώνει μια προσωπικότητα και μέσα από την θέση και
τον ρόλο του στην
κοινωνία. Έτσι γίνεται εκατόνταρχος κάποιος, έχοντας
ανθρώπους υπό την εκούσια του, στους οποίους λέγει
«πορεύθητε και πορεύεται, έρχου και έρχεται». Και στους
δούλους «ποίησον τούτο και ποιεί». Αλλά ο σημερινός
εκατόνταρχος λέγει ότι
«και γαρ εγώ άνθρωπος ειμί υπό εξουσίαν.»
Και απέναντι στον Χριστό ταπεινώνεται τόσο που να τον
θαυμάσει ο Κύριος και να πει ότι δεν ξαναβρήκε τέτοια πίστη στον Ισραήλ. Τέτοια πίστη τόσο ελεύθερη από τα δεσμά του
ρόλου. Τέτοια αυτογνωσία.
«ουκ είμι ικανός ίνα υπό την στέγην μου εισέλθεις. Αλλά μόνον
ειπέ λόγω, και ιαθήσεται ο παίς μου ».
Η υψηλή θέση του εκατόνταρχου δεν επηρεάζει την ψυχή του. Τον αφήνει ικανό να προσευχηθεί και να παρακαλέσει. Και του
ανοίγει τον δρόμο προς την σωτηρία
«ύπαγε, και ως επίστευσας γενηθήτω σοι».
Είμαστε άνθρωποι υπό εξουσία αδελφοί μου. Κάποτε
«εκατόνταρχοι», κάποτε δούλοι.
Όλη μας η ελευθερία είναι η δυνατότητα σχέσης με τον Θεό.
Με εκείνον που ο Λόγος Του αρκεί να θεραπεύει παραλυτικούς, όλους τους δεινώς βασανιζόμενους. Χωρίς καν να εισέλθει στον
οίκο μας. Αν η δικιά μας η πίστη και η ταπείνωση ανοίξει τον
δρόμο, τότε η εξουσία που κατέχουμε
ή μας κατέχει νικιέται, και η παραλυσία δίνει την θέση της στην ίαση. Τότε ακούμε το
«ύπαγε, και ως επίστευσας, γενηθήτω σοι».
Ανατρέπονται τα πάντα αν εμείς ανατρέψουμε τα πάντα. Αν
ξεπεράσουμε τα δεσμά τις αλυσίδες που μας δένουν και μας
σκληραίνουν.
Και αν δεν είμαστε όντως ικανοί ίνα υπό την
στέγην μας εισέλθει ο Υιός του Θεού, ο Λόγος Του αρκεί. Δεν
αλλάζουμε εμείς ούτε κι ο οίκος μας αλλάζει. Η στάση μας αλλάζει. Η στάση μας απέναντι στον Θεό. Όχι σαν
εξουσιάζοντες ή εξουσιαζόμενοι αλλά σαν ελεύθεροι άνθρωποι.
Ελεύθεροι μόνον με την δύναμη της πίστης. Που καταργεί τα πάντα. Και οίκους και παράλυση και αξιώματα. Και γίνονται
όλα κατά την Πίστη. Στο βαθμό της πίστης. Δηλαδή, όπως πιστεύεις έτσι θα γίνει.
Όχι όπως είσαι, αλλά όπως πιστεύεις.
Οι υιοί της βασιλείας «εκβληθήσονται εις το σκότος το
εξώτερο». Και άλλοι «εξ ανατολών και δυσμών ήξουσι και
ανακληθήσονται μετά Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ εν τη
βασιλεία των ουρανών». Έτσι, για άλλη μία φορά ο Ιησούς, μας προτρέπει να δούμε πέρα από τα δεσμά της
καθημερινότητας. Να ανοίξουμε τα μάτια και να ζητήσουμε
την ίαση μας από την παράλυση που μας κρατά κατάκοιτους
μέσα σε οίκους που δεν δύναται να εισέλθει το Φως, «δεινώς βασανιζόμενοι άνθρωποι όντες υπό εξουσία. Η
νομίζοντας ότι εξουσιάζουμε.
Mας δείχνει ένα δρόμο αληθινής σχέσης μαζί Του. Για να αποφύγουμε το «σκότος το εξώτερο», εκείνη την απόλυτη μοναξιά την απομόνωση της οίησης της
υπερηφάνειας και της αλαζονείας. Τον εγκλεισμό μέσα στην
παράλυση, στην δουλεία.
Στον κλαυθμό και στον βρυγμό των οδόντων, στην απόλυτη
αποτυχία μας στην απομάκρυνση από τον Θεό.
αντιπαρατίθεται το «ως επίστευσας γενηθήτω σοι»
Με αυτό το αναστάσιμο μήνυμα ας γυρίσουμε στα σπίτια μας
αγαπητοί μου αδελφοί. Με αυτό το μήνυμα ας πολεμήσουμε το
σκότος της καρδιάς μας. Με την ταπείνωση του εκατόνταρχου
ας νικήσουμε την απομόνωση της σκληροκαρδίας μας.
Ας αποφύγουμε τον κλαυθμό και το βρυγμό τον οδόντων της
απελπισίας εκείνων που ενώ γνωρίζουν για την Βασιλεία των
Ουρανών δεν έχουν πίστη.
Ενώ είμαστε τέκνα Ισραήλ δεν επιτρέπουμε στον Λόγο να θεραπεύσει, εμάς ή τα παιδιά μας ή αυτούς που περιμένουν, κατάκοιτοι, από εμάς.