Όταν τα χελιδόνια μένουν από τροφή και το
κρύο πλησιάζει, ξεκινούν το ταξίδι τους για τα θερμά κλίματα. Εκεί θα βρουν
πολύ ήλιο και αρκετή τροφή. Ένα χελιδόνι πετά μπροστά, δοκιμάζει τον αέρα και
δείχνει το δρόμο. Όλα τα υπόλοιπα χελιδόνια ακολουθούν την πορεία του.
Όταν οι ψυχές μας μένουν από τροφή στον υλικό
κόσμο κι όταν η κρυάδα του θανάτου πλησιάζει, τότε τι καλά θα ήταν να υπήρχε
ένα χελιδόνι σαν κι εκείνο, να μας οδηγήσει σε τόπο θερμό, όπου θα βρίσκαμε
πολλή πνευματική ζέστη και τροφή! Υπάρχει άραγε τέτοιος τόπος; Και μπορούμε
άραγε να βρούμε τέτοιο χελιδόνι;
Μόνο η Εκκλησία γνωρίζει και μάλιστα με
βεβαιότητα. Η Εκκλησία γνωρίζει το κομμάτι εκείνο του παραδείσου που
νοσταλγεί η ψυχή μας, τώρα που ζει στο παγωμένο σύθαμπο της επίγειας
ύπαρξής μας. Γνωρίζει επίσης το ευλογημένο εκείνο χελιδόνι, το πρώτο που πετάει
προς τον τόπο της νοσταλγίας, της επαγγελίας, που διαλύει το σκοτάδι, διαπερνά
με τα δυνατά φτερά του τη βαριά ατμόσφαιρα ανάμεσα σε γη και ουρανό κι ανοίγει
το δρόμο για το σμήνος που ακολουθεί. Κι ακόμα η στρατευόμενη
Εκκλησία στη γη θα σου πει γι’ αμέτρητα σμήνη χελιδονιών που ακολούθησαν το
πρώτο Χελιδόνι και πέταξαν μαζί Του στον ευλογημένο τόπο, όπου αφθονούν όλα τ’
αγαθά, τον τόπο της αιώνιας άνοιξης.
Θα έχεις αντιληφθεί πως με το σωστικό αυτό
χελιδόνι εννοώ τον αναληφθέντα Κύριο Ιησού Χριστό. Ο ίδιος δεν είπε
πως είναι η Οδός; Δεν είπε ο ίδιος στους αποστόλους, «πορεύομαι ετοιμάσαι
τόπον υμίν» και εάν πορευθώ και ετοιμάσω υμίν τόπον, πάλιν έρχομαι και
παραλήψομαι υμάς προς εμαυτόν» (Ιωάν. ιδ’ 2, 3); Και πριν απ’ αυτό δεν τους
είχε πει, «καγώ εάν υψωθώ εκ της γης, πάντας ελκύσω προς εμαυτόν»
(Ιωάν.ιβ’ 32); Όλ’ αυτά που ο ίδιος είχε πει, άρχισαν να εκπληρώνονται λίγες
βδομάδες αργότερα και συνεχίζουν να εκπληρώνονται μέχρι σήμερα και θα
εκπληρώνονται ως τη συντέλεια του κόσμου…
«Τις δώσει
μοι πτέρυγας ωσεί περιστεράς και πετασθήσομαι και καταπαύσω;» (Ψαλμ. νδ’ 7),
αναφωνεί θλιμμένος ο Ψαλμωδός πριν από την έλευση του Χριστού.
«Ποιος θα μου δώσει φτερά για να πετάξω
μακριά απ’ αυτή τη ζωή;» πρέπει
να ήταν η ερώτηση που έκαναν πολλές ευγενικές κι ευαίσθητες ψυχές. Αλλά
που θα κατευθυνθείς, αμαρτωλή ανθρώπινη ψυχή; Μπορείς ακόμα να ονειρεύεσαι, να
νιώθεις τον τόπο της θαλπωρής και του φωτός απ’ όπου εξορίστηκες; οι πύλες
έκλεισαν πίσω σου, τις προσέχουν τα χερουβείμ με τα πύρινα ξίφη τους, για να
εμποδίσουν την προσέγγισή σου. Η αμαρτία κόλλησε τα φτερά σου, όχι τα φτερά του
πτηνού, μα τα θεϊκά, κι έχεις εγκλωβιστεί στη γη. Χρειάζεσαι κάποιον για να σ’
ελευθερώσει πρώτα από τα δεσμά της αμαρτίας, να σε καθαρίσει και να σε βοηθήσει
να σταθείς όρθιος. Μετά χρειάζεσαι κάποιον να τοποθετήσει νέα φτερά, για να
μπορέσεις να πετάξεις…
Τώρα δεν έχεις λόγο ν’ αναστενάζεις με φόβο
και τρόμο, όπως ο προφητάνακτας Δαβίδ, ούτε να επιθυμείς πτέρυγας ωσεί
περιστεράς. Τώρα εμφανίστηκε ο Αετός, που άνοιξε τα φτερά Του και σου έδειξε το
δρόμο. Το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι ν’ αναπτύξεις τα πνευματικά φτερά που
σου δόθηκαν όταν βαφτίστηκες στο όνομά Του και να επιθυμήσεις μ’ όλη σου την
ψυχή ν’ ανεβείς εκεί όπου αναλήφθηκε ο Ίδιος. Ο Κύριος έκανε τα
ενενήντα εννιά από τα εκατό βήματα που χρειάζεσαι για τη σωτηρία σου. Δεν θα
προσπαθήσεις να κάνεις το βήμα που απέμεινε για να επιτύχεις τη σωτηρία σου,
όταν μάλιστα «ούτω γαρ πλουσίως επιχορηγηθήσεται υμίν η είσοδος εις την αιώνιον
βασιλείαν του Κυρίου ημών και Σωτήρος Ιησού Χριστού» (Β’ Πετρ.α’ 11);…
«Εξήγαγε δε αυτούς έξω έως εις Βηθανίαν, και επάρας
τας χείρας αυτού ευλόγησεν αυτούς. Και εγένετο εν τω ευλογείν αυτόν αυτούς
διέστη απ’ αυτών και ανεφέρετο εις τον ουρανόν».(Λουκ. κδ’ 50-51). Τι
μεγαλειώδης, τι συγκινητική αναχώρηση από τη γη! Εκεί στην άκρη του Όρους των
Ελαιών, με θέα το λόφο όπου ο νεκρός Λάζαρος αναστήθηκε και ξαναγύρισε στην
πρόσκαιρη αυτή ζωή, ο αναστημένος Κύριος αναλήφθηκε στα άπειρα ύψη της αιώνιας
ζωής. Αναλήφθηκε στον ουρανό, όχι στ’ άστρα, μα πάνω απ’ αυτά. Δεν πήγε κοντά
στους αγγέλους, αλλά πάνω απ’ αυτούς, πάνω από τις ουράνιες δυνάμεις, πάνω από
τους χορούς των αθανάτων κι ουράνιων υπάρξεων, πάνω απ’ όλα τα παραδείσια
ενδιαιτήματα των αγγέλων και των αγίων….Ευλογημένε, πολυεύσπλαχνε Κύριε,
πόσο μεγάλο είναι το έλεός Σου! Η ιστορία της έλευσής Σου στον κόσμο
ξεκίνησε με ευλογία και τελειώνει με ευλογία. Όταν ο αρχάγγελος Γαβριήλ
ανάγγειλε την έλευσή Σου στον κόσμο, χαιρέτησε την Παναγία Μητέρα Σου με τα
λόγια: «Χαίρε, κεχαριτωμένη… ευλογημένη σύ εν γυναιξί!» (Λουκ. α’ 28). Τώρα που
αποχαιρετάς εκείνους που πίστεψαν σε Σένα, άνοιξες διάπλατα τα χέρια Σου και
τους έδωσες την ευλογία Σου. Ω, υπερευλογημένε! Ω, Πηγή κάθε ευλογίας! Ευλόγησε
και μας, όπως ευλόγησες τους αποστόλους Σου!
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Απόσπασμα από το βιβλίο: Αναστάσεως Ημέρα, ἐκδ. Πέτρου Μπότση)