Κυριακή της Ορθοδοξίας.

 

«Αμήν λέγω Υμίν, απ' άρτι όψεσθε τον ουρανόν ανεωγότα και τους αγγέλους του Θεού αναβαίνοντας και καταβαίνοντας επί τον Υιόν του ανθρώπου».

Με την πανηγυρική αυτή έκφραση καλωσορίζει ο Χριστός, αγαπητοί μου αδελφοί, τον Ναθαναήλ, τον αγαθό Ισραηλίτη «εν ω δόλος ουκ έστι».

Καλωσορίζει τον μαθητή και τον κάθε από τούδε και στο εξής μαθητή Του, που θα τον συναντήσει, θα τον αναγνωρίσει και θα του χαρίσει τον εαυτόν του.

«Προ του σε Φίλιππον φωνήσαι, όν τα υπό την συκήν είδον σε» μας γνωρίζει, μας βλέπει παντού και πάντα.

Δεν μπορεί να χωρέσει ο νους μας πόσο κοντά μας είναι. Πόσο ξεχωριστοί και μοναδικοί είμαστε σαν πρόσωπα για Αυτόν. Και βλέπετε ο Ναθαναήλ, ο αγαθός Ισραηλίτης, πίστεψε αμέσως. Αποκάλυψε μέσα του το πρόσωπο του Χριστού και ομολόγησε αμέσως πίστη.

Και ο Χριστός του λέγει «μείζων τούτων όψει», θα δεις πολύ περισσότερα. Θα δεις «τον ουρανόν ανεωγότα», και τους Αγγέλους του Θεού αναβαίνοντας και καταβαίνοντας επί τον Υιόν του ανθρώπου. Θα δει δηλαδή, αδελφοί μου, τα πάντα. Γιατί αν ο άνθρωπος μπορέσει να δει την ενότητα του ουρανού και της γης, εάν δει τον Υιόν του ανθρώπου, τότε είδε τα πάντα.

Το μείζον τούτων όψει. Στον υπερθετικόν βαθμόν. Γιατί αδελφοί μου, σε αυτό το «όψει» έγκειται η αλλαγή στη ζωή μας. Ο Χριστός βλέπει τον τυφλό και τον τελώνη πάνω στη συκομορέα. Βλέπει την Σαμαρείτιδα. Το βλέμμα του συναντά τον καθένα από εμάς, υποκάτω της συκής, εδώ, στον περιορισμένο υλικό μας κόσμο. Και απορούμε όταν το αισθανόμαστε. Και αν γίνουμε αγαθοί Ισραηλίτες, εάν ανακαλύψουμε αυτό το βλέμμα, τότε μείζονα τούτων θα ιδούμε. Θα ιδούμε την βασιλεία του Θεού.

Εορτάζουμε σήμερα την ανύψωση των Ιερών εικόνων στην Κυριακή της Ορθοδοξίας. Η απεικόνιση του Θείου προσώπου με υλικά μέσα, απασχόλησε πολύ τον Ελληνισμό. Αιώνες η αίρεση της εικονομαχίας ταλάνισε την καθ' ημάς Ανατολή. Ο Θεός ζητούσε οικειότητα με τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι οι Ορθόδοξοι ζωγράφιζαν το Θείο πρόσωπο και τιμούσαν τις Ιερές εικόνες, με πίστη, η δόξα και η λατρεία αναφερόταν στο Θείο πρόσωπο και όχι στην υλική απεικόνιση. Έπρεπε δηλαδή, οι άνθρωποι της περιόδου εκείνης να δουν και να οριοθετήσουν μία πραγματικότητα: Το μείζον τούτων.

Αδελφοί μου, ζούμε σε έναν περιορισμένο κόσμο. Με κάποιες παγιωμένες αντιλήψεις, «εκ Ναζαρέτ δύναται τι αγαθόν είναι;» Ρώτησε ο Ναθαναήλ. Και όμως, από τη Ναζαρέτ ήλθε ο Σωτήρας «και 

Ναζωραίος κληθήσεται». Με χρώματα και ξύλο απεικονίζουμε το πρόσωπο του Θεού, αλλά η πίστη κάνει το «μείζον τούτον όψει».

Κάνει να βλέπουμε τον ουρανό ανεωγότα και τους αγγέλους του Θεού και τον Υιόν του ανθρώπου και όλα αυτά, εάν γίνουμε αγαθοί Ισραηλίτες.

Αυτά εορτάζουμε σήμερα. Αυτά είναι η Ορθοδοξία μας. Αυτά ζητά η περίοδος της νηστείας που ξεκινήσαμε. Να σωθούμε. Να δούμε την ενότητα κτίσης και ουρανού. Και τον Υιόν του ανθρώπου και τους Αγγέλους.

Να δούμε αυτά που απεικονίζονται στις εικόνες.

Και μείζον τούτων, Αμήν.

 

 

Κυριακή της Ορθοδοξίας

 

Ορθοδοξία είναι ο τρόπος που υπάρχουμε.

Που κατανοούμε ποιοι είμαστε, ποιος είναι ο σκοπός μας, γιατί ζούμε.

Ορθοδοξία είναι ο σωστός τρόπος να βλέπουμε. Τα πάντα γύρω μας, αλλά πρωτίστως, μέσα μας.

Όταν κοιτάζουμε μία εικόνα, να στρέφουμε ολόκληρο τον εαυτό μας προς το πρωτότυπο. Όταν βλέπουμε τον κάθε άνθρωπο να αναγνωρίζουμε στο πρόσωπό του, το πρόσωπο του Θεού.

Όταν θαυμάζουμε ένα τοπίο, όμορφο πάντα, να θαυμάζουμε με όλη μας την ύπαρξη και τον Δημιουργό του.

Όταν προσπαθούμε να καταλάβουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, να ξέρουμε καλά το τριμερές της ύπαρξης μας. Να γνωρίζουμε ότι είμαστε σώμα, ψυχή και πνεύμα και το ίδιο είναι όλοι γύρω μας,

Όταν παρατηρούμε το περιβάλλον γύρω μας που συνεχώς μεταβάλλεται να ξέρουμε ότι παντού πνέει το Άγιο Πνεύμα.

Στα πάντα να αναγνωρίζουμε την αγάπη του Θεού και τη Χάρη Του και συνεχώς να αναζητούμε το πρόσωπο του Χριστού, διότι, ως Ορθόδοξοι, πιστεύουμε στο διπλούν της φύσεως Του. Και έτσι πιστεύουμε στη Σάρκωση του, στην Ανθρώπινη φύση του και στη Θεϊκή του. Και έτσι κατανοούμε πόσο πλησίον μας είναι, πόσο μέσα μας και πόσο μας περιέχει και Τον περιέχουμε.

Γνωρίζουμε επίσης, ορθά, ότι όλοι μεταξύ μας, είμαστε ομοούσιοι, όλοι, αλλά με διαφορετική υπόσταση ο ένας από τον άλλο, εμείς.

Και έτσι βιώνουμε ορθά την ενότητα μεταξύ μας αλλά και με τον Θεό δια μέσου του Υιού και αντιλαμβανόμαστε, ορθά επίσης, τη μοναδικότητα του προσώπου μας, την μοναδικότητα και του προσώπου του άλλου, όποιος και αν είναι αυτός.

Έτσι γνωρίζουμε τα όρια μας με όποιον έχουμε στη ζωή μας, όπως γνωρίζουμε και την διαφορά μας ως όντα κτιστά, με Τον Άκτιστο.

Η έννοια αυτή του προσώπου, θα μας βοηθήσει να έχουμε ταπείνωση και να συν-χωρούμε.

Αυτό είναι Ορθοδοξία. Σωστή δόξα, σωστή γνώμη, σωστό βίωμα.

Τότε και ακόμα σε αυτό το κομμάτι το ψωμί που αρταινόμαστε αναγνωρίζουμε ουσία και το χαιρόμαστε. Γιατί αποτελεί δωρεά του Θεού.

Και αφού έχουμε ορθή δόξα για το πώς ενεργεί ο Θεός στην ζωή μας, αναγνωρίζουμε σε όλη τη Κτίση τις ενέργειες Του και σε κάθε τι ζωντανό Την Χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Η ορθή αντίληψη του Μυστηρίου της Αγίας Τριάδος και η επίγνωση του μυστηρίου της ζωής και των άπειρων μυστηρίων που μας περιβάλλουν αποτελούν ορθή δόξα, ορθή αντίληψη και ορθή έξοδο από τον εαυτό μας προς τον Θεοκεντρικό κόσμο που μας περιβάλλει.

Εάν δούμε μέσα μας τι σημαίνει Χριστός, τι θα πει Ανθρώπινη και Θεϊκή φύση στο ένα Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, σε αυτό το πρόσωπο που έρχεται προς εμάς έτσι όπως τον συναντάμε, τότε θα ζούμε μέσα στο Χριστό, εύκολα και φυσικά.

Αυτό είναι Ορθοδοξία.

Ο σωστός τρόπος να διαβάζεις όλα αυτά που συμβαίνουν και ενεργούν γύρω σου και μέσα σου.

Δεν είναι δηλαδή, τύπος ή δόγμα, όσο είναι Αλήθεια. Και η Αλήθεια αποκαλύπτεται και βιώνεται και όταν βιώνεται, γίνεται φανερή.

Αυτό εορτάζουμε σήμερα, την Αλήθεια.

Και αυτή η Αλήθεια αποκαλύπτεται, έτσι όπως αποκαλύπτεται ο Υιός ενώπιον μας.

Εμπρός στα μάτια μας.

Ορατός…….

Μπορεί ο καθ’ ένας μας να δει.