Μας αγαπά ο Θεός, μ ένα τρόπο, μοναδικό. Γι αυτό συνέχεια μας
αναζητά και συνεχώς μας προτρέπει ελεύθερα, να κινηθούμε προς Την Αγάπη Του.
Κι Εκείνος γνωρίζει τον τρόπο. Εμείς, όχι. Γι αυτό μας λέγει να αφήσουμε
«τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών»
ώστε κι Εκείνος, έτσι εύκολα θα αφήσει και τα δικά μας.
Γιατί ο Θεός μας αγαπά όλους
μαζί. Δεν μπορεί έναν από εμάς να αγαπά και τον άλλον όχι. Μας έπλασε
όλους, μας γνωρίζει όλους και μας θέλει όλους. Γιατί, ο Θεός είναι το Όλον, το
Πάν, και δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα έξω του Θεού ,και ο Θεός δεν μπορεί να
παραδεχθεί κανένα δημιούργημα Του έξω τής αγάπης Του.
Όμως ο άνθρωπος μπορεί. Ο άνθρωπος διασπά το Όλον, με την αμαρτία, με το Εγώ του. Και
κτίζει το κτίσμα, ένα κόσμο δικό Του « έξω» του Θεού, ένα κόσμο αυθύπαρκτο και
για αυτό ανύπαρκτο.
Ο κόσμος του Εγώ, είναι, ένας ανύπαρκτος κόσμος, όπως και το Εγώ είναι αυθύπαρκτο, ζει και
τρέφεται μόνον από τον εαυτό του και για τον εαυτό του και για αυτό είναι ανύπαρκτο.
Είναι αυτό πού γνωρίσαμε μέσα από το μονόλογο του Φαρισαίου «ουκ ειμί
ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων». Είναι το εγώ πού γεννιέται μέσα στο νου του άσώτου
υιού και ζητεί «δώς μοι την εμοί ουσίαν» και με αυτό το εγώ φεύγουμε μακράν Του Θεού.
Όμως τίποτα δεν υπάρχει μακράν Του Θεού, γιατί ο Θεός είναι παντού και εντός μας.
Εμείς νηστεύουμε και γινόμαστε σκυθρωποί, θησαυρίζουμε θησαυρούς επί
της γης « ίνα φανώμεν τοις ανθρώποις νηστεύοντες», και όχι τω Θεώ . Και οι
θησαυροί μας θα προσελκύσουν, κλέφτες και σκώληκες και θα αφανιστούν.
Όλα αυτά είναι οι ψευδαισθήσεις πού γεννά το εγώ, είναι το εγώ αυτό
το ίδιο το εγώ πού μας χωρίζει απ τους άλλους και δεν θέλει να συγχωρήσουμε και
να συν-χωρέσουμε και έτσι να βρούμε
τον Πατέρα μας.
Μόνο ένα βήμα προς τα μέσα, να κάνουμε και θα συναντηθούμε με τον
Πατέρα. Τόσο εγγύς στέκει. Και μας δίνει όλη την πρωτοβουλία εν τη προθέση. Τι
ζητά; Αυτήν την εύκολη, μεγάλη μεταμόρφωση, όλα να γίνουν προς δόξα Θεού.
Από σήμερα πού αρχίζουμε το στάδιο τής Αγίας και Μεγάλης
Τεσσαρακοστής. Τι μάς ζητά; Να αναγνωρίσουμε ότι είμαστε όλοι, Ένα. Εμείς, οι άλλοι και ο Θεός. Η επιτυχία
τής ύπαρξης μας, δεν ξεκινά από κανέναν άλλο, ούτε από τον Θεό, άλλά από εμάς
τους ίδιους.
Να συν-χωρέσουμε, να νίψουμε τα πρόσωπα μας, και χαρούμενοι, όχι σκυθρωποί, να διαχωρίσουμε τους θησαυρούς πού κλέπτουν, οι κλέπτες από εκείνους τους θησαυρούς πού θησαυρίζουμε εν ουρανώ, να δούμε δηλαδή πόσο ,ποιοτικώς και ποσοτικώς, από εμάς είναι εν ουρανώ, πόσο αναγνωρίζουμε στον άλλο την οδό τής σωτηρίας μας, προς τον Θεό, και πόσο από ότι έχουμε και νομίζουμε ότι κατέχουμε, έχουμε αφιερώσει στον Θεό.
Σε αυτά όλα, θα καταλάβουμε την ποσότητα και την ποιότητα αντίστοιχα
του εγώ πού έχουμε κτίσει- θησαυρίσει, και του όποιου εγώ ζει και τρέφεται από την ενοχοποίηση όλων των άλλων, την θησαύριση των παραπτωμάτων, πάντοτε των άλλων.
Το εγώ είναι η καρδιά της
αμαρτίας μας .Και είναι ο μοναδικός «θησαυρός» μας επί της γης, πού με τόσο
κόπο θησαυρίζουμε. Και είναι ανύπαρκτο αυτό το εγώ, όπως ανύπαρκτο στη
πραγματικότητα είναι, ότι δεν προέρχεται από τον Θεό, και μένει έξω του Θεού,
όπου σης και βρώσις αφανίζει, και όπου κλέπται διορίσουσει και κλέπτουσει.
Με αυτό το εγώ μας να αγωνισθούμε
και αυτήν την Τεσσαρακοστή. Με αυτό τον ψευδή εαυτό μας πού τρέφεται από τα
παραπτώματα των άλλων, πού μας ωθεί να είμαστε υποκριταί και σκυθρωποί. Γιατί το
εγώ χρειάζεται, συνέχεια, ένα ψευδές προσωπείο, και αναζητεί συνεχώς θησαυρούς
για να υπάρξει επί της γης, εκτός του Θεού.
Η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι μια, ακόμα, πραγματική ευκαιρία.
Να συνυπάρξουμε με τον Θεό εκεί, στο εν κρυπτώ.
Μέσα μας στον ενδότερο, εσωτερικό
μας κόσμο, εκεί πού βλέπει ο Θεός.
Αμήν.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ
Είμαστε αυτό που αποφασίζουμε
εμείς να είμαστε.
Εμείς οι ίδιοι σχηματίζουμε την
εικόνα του εαυτού μας και των άλλων. Δημιουργούμε κόλαση ή παράδεισο. Γύρω μας
ή μέσα μας.
Κανέναν παράδεισο δεν φτιάχνει ο
Θεός και οπωσδήποτε καμία κόλαση. Γιατί αυτά τα δύο δεν είναι κάποιοι τόποι συγκεκριμένοι, οριοθετημένοι…..είναι
κατάσταση. Εσωτερική, του ίδιου του
ανθρώπου, για τον εαυτό του και για τους άλλους.
Ο άνθρωπος που αγαπά, συγχωρεί και έτσι ο
χώρος της ύπαρξης του διευρύνεται και «βλέπει» Το Θεό, γιατί βλέπει τους άλλους
μέσα στην πραγματική τους ύπαρξη. Ο άνθρωπος που αφήνει τα παραπτώματα όλων των
άλλων, γνωρίζεται με το Θεό και έτσι αφέονται και τα δικά του παραπτώματα.
Διώχνοντας τους λογισμούς (διότι όλα
λογισμοί είναι) αφήνει χώρο μέσα του για τον Θεό, συν-χωρεί δηλαδή, δηλαδή
εκτός από τους λογισμούς του, αρχίζει να χωρά και κάτι άλλο….
Τότε ο άνθρωπος αγαπά. Δεν εμποδίζεται πλέον
να αγαπά. Δεν φοβάται να στερηθεί την αγωνιώδη ευχαρίστηση των φαγητών, των
διασκεδάσεων, των σαρκικών του πειραμάτων….δεν φοβάται δηλαδή να μείνει χωρίς
αυτά. Και όσο δεν φοβάται, τόσο ελευθερώνεται. Και όσο ελευθερώνεται τόσο δοκιμάζει
και ακόμα λίγο περισσότερη σχέση με το
Θεό, και ακόμα λιγότερη δέσμευση με τον κόσμο. Και όσο γνωρίζει
τι είναι ο μέσα του κόσμος και ποια
η ποιοτική διαφορά με τον έξω, τόσο περισσότερο ζει «εν κρυπτώ»….
Και όσο μετατίθεται η ύπαρξή μας προς τα μέσα
και προς τα επάνω τόσο πιο πολύ, «αιώνια» γίνεται….
Όσο όμως βαραίνει με λογισμούς, με την μη
συγχώρεση, με τροφές και σχέσεις σαρκικές και ατελέσφορες, με δήθεν
αποταμιεύσεις και δανεισμούς, αντί να θησαυρίζουμε θησαυρούς επί της γης,
θησαυρίζουμε αλυσίδες, δεσμεύσεις, βάρη, ασθένειες, πόνο….
Γιατί όταν θα μας ζητηθεί αυτό που μας δόθηκε, πρέπει να το αποδώσομε Καθαρό όπως το προσλάβαμε, στον Δημιουργό Του. Δίχως κατάκριση, κατάχρηση, φιλαυτία.
Ξεκινάμε μιαν Νηστεία, σαν άθληση και με το
σθένος ενός αθλητή. Για να δούμε τι
είμαστε, με λιγότερο φαγητό, με λιγότερη οργή μέσα μας, με λιγότερη
εξάρτηση από χρήματα και πρόσωπα.
Θα προχωρήσουμε λίγο αυτές τις ημέρες από το
έξω το θορυβώδες, προς το έσω, το κρυπτό, για να δούμε, εάν δούμε, τι είναι
αυτό το έσω και πόσο χαρά θα μας
δώσει;
Για να γνωριστούμε με όλους αυτούς τους
θησαυρούς που ούτε σκόρος και σκουριά τους καταστρέφει, ούτε και οι κλέφτες
σκάβουν τους τοίχους και τους κλέβουν.
Γιατί η περίοδος Της Αγίας και Μεγάλης
Τεσσαρακοστής είναι περίοδος ανοιχτή
στον ουρανό, της καρδιάς μας και του Νου μας.
Γιατί όπου είναι ο θησαυρός μας, εκεί είναι η
καρδιά μας.
Που είναι αδελφοί μου οι θησαυροί μας;
Που είναι η καρδιά μας;
Καλό Στάδιο!