Την πονεμένη μάνα που δίπλα
σου πικρά οδύρεται και κλαίει και που σπαραχτικά τον αέρα με ιαχές πόνου
πλημμυρίζει με το: "ω γλυκύ μου έαρ πού έδυ σου το κάλλος;" να λέει,
αγαπημένε μου μαθητή ,μην την αφήσεις συνέχεια να δακρύζει.
Απλόχερα την αγάπη σου και
τη βοήθεια σου να της προσφέρεις. Μάνα σου αληθινή να την κάμεις, ώρα που ο γιος
της μακριά ταξιδεύει. Όταν λυγίζει με υπομονή ,επιμονή και πίστη-όπως εσύ
ξέρεις-παρηγόρα την και μην αφήνεις τον πόνο άσπλαχνα να την παιδεύει.
Τα λόγια σου χάδι να
γίνονται στην καρδιά της, όταν οδύρεται. Κάνε την να νιώθει τη συντροφιά σου
στην άγρια μοναξιά της. Μην αφήνεις την ψυχή της καθημερινά από τον πόνο να
φθείρεται, όταν πονεμένα το όνομα μου πλανάται στην κάθε κραξιά της .
2.-
Δεν υπάρχει πιο αγαπητό
πράγμα στον κόσμο από τη μάνα, αγαπημένε μου μαθητή και φίλε -κι ο καθένας μας
το γνωρίζει-Η καρδιά της πάντα χτυπά σαν την γλυκόλαλη καμπάνα για το παιδί της
κάθε που χαίρεται, πσνεί, υποφέρει, δακρύζει.
Τη μάνα ,που δίπλα σου
στέκει και θρηνολογεί και οδύρεται την αγιάτρευτα λαβωμένη από πόνο - κι ολοένα
μαραίνεται -που με βλέπει πάνω στον Σταυρό κι η καρδιάς της φθείρεται κι
ακατάπαυστα κλαίει κι απαρηγόρητα στηθοδέρνεται,
τη μάνα που το χαμό μου σαν ένα θανάσιμο φαρμάκι πίνει, τη μάνα τη φτωχοντυμένη ,τη μαυροφορούσα, την απελπισμένη , που δεν έχει πια δικό της παιδί, ελπίδα στα γηρατειά να της δίνει, μην την αφήσεις στην προστυχιά του κόσμου μόνη, βασανισμένη.
Πιάσε της σφιχτά το χέρι κι
αγάλια αγάλια μαζί να πορεύεστε. Φριχτό πολύ το δράμα της ζωής ανάμεσα σε
λύκους και τσακάλια. Όλα: χαρές ,πίκρες, λύπες ,στεναγμούς, καημούς αντάμα να γεύεστε .
Κάμε τη μάνα σου. Άκουσε του δασκάλου σου τα
θερμά παρακάλια .
3.-
Δεν υπάρχει καλύτερο
γιατρικό νια τον πόνο, Ιωάννη από την αγάπη προς τη μάνα ,που σε γέννησε και ο'
ανάθρεψε . Η καρδιά της, για το παιδί της, ένα καυτό, πυρωμένο καζάνι για σένα
που για να σε μεγαλώσει στη ζωή της πολύ πάλεψε.
Τώρα που με το χαμό μου
μοναξιά γύρω απ' την ψυχή της απλώθηκε κι από πουθενά καμιά παρηγοριά, καμιά
βοήθεια δεν περιμένει γιατί ο μονάκριβος της γιος από άνομους στον Γολγοθά
σταυρώθηκε μοναχή, απροστάτευτη ανάμεσα σε τσακάλια και λύκους θα παραμένει.
Παραγγελιά τρανή σου αφήνω
,προτού η ψυχή μου εγκαταλείψει το σώμα μόνη της να μην την αφήσεις μέσα ότου
κόσμου την κατακραυγή και πριν το αιματοβαμμένο μου κορμί βυθιστεί βαθιά μέσα
στο χώμα πάρε την μαζί σου ,κάμε την μάνα σου, χαρούμενη η ψυχή μου να βγει.
Ιδού η μήτηρ σου ,αγαπητέ
μου μαθητή -δείχνοντας την με το βλέμμα -φρόντιζε την ,προστάτευέ την σε κάθε
της ζωής της στιγμή και ώρα . Η αγάπη σου να φωτίζει τον δρόμο σας, σαν όπως
του ήλιου το στέμμα. Υποσχέσου μου .ευτυχισμένος να φύγω από την ψεύτικη ζωή
μου τώρα.
4.-
Με πνιγμένη φωνή ,που ήθελε
όλον τον πόνο Του να φανερώσει -ώρα που μια μάνα στη ρίζα του Σταυρού
στηθοδέρνεται και κλαίει-με το βλέμμα Του, στέλνοντας το τον μαθητή Του να
ζώσει και με ασταμάτητα τα δάκρυα να τρέχουν στα μαγουλά Του, του λέει:
"Ιδε η μήτηρ σου,
αγαπημένε μου μαθητή ,από τώρα και πέρα. Η φροντίδα σου μπάλσαμο στην
σπαραλιασμένη της ψυχή να γίνει Να ηχολογά την αγάπη σαν μια γλυκόλαλη
αρχαγγελική φλογέρα και σαν γάργαρο νερό μιας κρυστάλλινης πηγής να την πίνει.
Ένας καημός ασάλευτος, Ιωάννη
,την ψυχή μου πολύ βαραίνει. Τώρα που εγώ θα φύγω από τη ζωή δεν θα 'θελα να
μείνει μόνη . Πάρε την μαζί σου. Η δόλια της ζωή με πίκρες να μην διαβαίνει,
σαν βάρκα σε φουρτουνιασμένη θάλασσα ,χωρίς κουπί και τιμόνι.
Να η μάνα σου ,Ιωάννη, προστάτευε
την από κάθε κακιά ώρα ίσαμε που να συναντηθούμε και πάλι κάποια του καιρού
μέρα . Βαρυχειμωνιά ! Προστάτευε την από της συμφοράς κάθε μπόρα μέχρι που μια
ανοιξιάτικη ομορφιά ν ' απλωθεί ως τα πέρατα πέρα.
5.-
Αναμνήσεις μιας
τριαντατριάχρονης ζωής που πέρασε γεμάτη από πίκρες, βάσανα ,που της προκάλεσαν
οι άνθρωποι. Πάνω στον Σταυρό καρφωμένος τώρα τη νιώθω ότι γέρασε και να μην
ξεπέσει προσπάθεια καταβάλλω υπεράνθρωπη.
Τη μάνα που με γέννησε και
με κόπους μ' ανάθρεψε λυπούμαι. Η αγάπη της για μένα μια αστροφεγγιά γεμάτη
γαλήνη . Τώρα που φεύγω από τη ζωή βαθιά πολύ στενοχωρούμαι που στον κόσμο
έρημη ,χωρίς κανέναν προστάτη θα μείνει.
Ιωάννη, στα χέρια σου την παραδίνω για να την
προσέχεις . Μην αφήσεις το δέντρο της ζωής της άπονα να φυλλορροήσει. Σαν τη
δική σου μάνα μέσα στην καρδιά σου να την έχεις. Την αγάπη σου να της
προσφέρεις ώστε ποτέ να μην δακρύσει.
Σαν το ρυάκι που όλο περνά
κι όλα τα διψασμένα ποτίζει, σαν το φωτεινό άστρο της αυγής που διώχνει μακριά
το σκοτάδι, να κάνεις την κάθε της ώρα και στιγμή χαρά και γέλιο ν' ανθίζει.
Χωρίς τη δική σου παρουσία η ζωή της σκοτεινή σαν τον Άδη.
Κάνε τον πόνο ,που για την
απουσία μου έχει, να τον αποξεχάσει. Όρθια κράτα την ψυχή της .Να μην την
αφήσεις να λυγίσει. Δύσκολο πολύ είναι για κάποιον που ό,τι πολύτιμο έχει το
χάσει να μην κλάψει γοερά, να μην πονέσει και να μην δακρύσει.
Ίδε η μήτηρ σου, Ιωάννη,
αγαπημένε μου φίλε και μαθητή. Δέξου την θερμά μέσα στην αγκαλιά σου. Κάμε την
δική σου μάνα ξέγνοιαστος να φύγω από τη ζωή τούτη. Εντολή σου δίνω ρητή μαζί
να χαρείτε και να χτυπήσετε της Ανάστασης μου την καμπάνα .
Αποσπάσματα από την ποιητική
συλλογή : Εφτά κραυγές αγωνίας του Χαραλάμπους Ευσταθίου Γαλανάκη