Υπάρχουν προσευχές που ψιθυρίζονται.
Υπάρχουν άλλες που ψάχνουν λόγια. Και υπάρχουν κάποιες που φωνάζουν μέσα από
τη σιωπή. Που λέγονται με βλέμμα χαμηλωμένο και καρδιά τσακισμένη.
Μια τέτοια είναι ο Μέγας Κανών.
Δεν είναι ποίημα. Είναι πένθος. Είναι επιστροφή. Ο Μέγας Κανών δεν γράφτηκε για
να εντυπωσιάσει. Δεν είναι θεολογική διάλεξη. Είναι θρήνος μετανοίας.
Ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης, μέσα
από 250 τροπάρια, περνά ολόκληρη την Αγία Γραφή για να φανερώσει…. τον εαυτό
του! Και μαζί του, εμάς! Δεν φωνάζει. Δεν κατακρίνει. Ρωτά. Ομολογεί. Παρακαλά.
Και κάθε στίχος του μοιάζει να λέει: «Αν έπεσες, δεν χάθηκες. Αν σκοτείνιασες, υπάρχει
φως. Αν σιώπησες, τώρα μπορείς να μιλήσεις».
«Ελέησον με ο Θεός, ελέησον
με» Κάθε τροπάριο ξεκινά έτσι. Όχι απλώς ως επωδός αλλά σαν ανάσα. Δεν είναι
παραίτηση. Είναι παράδοση στην αγάπη Του. Είναι η μετάνοια που δεν
περιμένει να «φτιαχτεί» πρώτα αλλά ξεκινά τσακισμένη, ειλικρινής, γυμνή.
Κι αν κάτι έχουμε ανάγκη στην
εποχή μας, δεν είναι περισσότερες πληροφορίες. Είναι αληθινή επιστροφή. Έλα
στην εκκλησία αύριο. Όχι για να καταλάβεις. Αλλά για να νιώσεις. Έλα όπως
είσαι. Με τη κόπωση, το βάρος, τα λάθη σου.
Ο Μέγας Κανών, δεν είναι ακολουθία
για τους «τέλειους». Είναι καταφύγιο για εκείνους που κουράστηκαν να
παριστάνουν ότι αντέχουν. Στάσου για λίγο μέσα στην ησυχία του ναού. Άκουσε τις
λέξεις που βγαίνουν όχι από χείλη αλλά από καρδιές. Κι ίσως, κάπου ανάμεσα στα «ημάρτηκα»,
νιώσεις ότι δεν είσαι μόνος.
Κι Εκείνος, που δεν
κουράζεται να περιμένει, θα είναι ήδη εκεί. Με τα χέρια Του ανοιχτά. Έλα.
Όχι για να σταθείς μπροστά στο Θεό. Αλλά για να αφήσεις Εκείνον να σταθεί
δίπλα σου…..