Ο Τίμιος
Σταυρός, είναι σημείο. Ένα σημείο
που βλέπουμε όλοι, ένα σημείο φανέρωσης της αγάπης του Θεού. Ένα σημείο
γενικότερα, της αγάπης.
Επάνω στο
Σταυρό φανερώθηκε το μέγεθος αλλά και η ποιότητα της αγάπης του Θεού για τον
άνθρωπο. Αλλά και ο τρόπος αυτής της
αγάπης. Για να βλέπουμε αυτό το σημείο και να μετράμε και εμείς την αγάπη που
έχουμε ή που νομίζουμε ότι έχουμε.
Όμως, ο
δικός μας Σταυρός, ο προσωπικός, είναι και τόπος.
Είναι μια περιορισμένη, μικρή έκταση, ίσα που να χωράει το σώμα μας, την ύπαρξή
μας. Επάνω σε αυτόν τον ελάχιστο Σταυρό, είμαστε καθηλωμένοι, περιορισμένοι.
Πάντα μόνοι, οι άλλοι Σταυροί, οι χιλιάδες άλλοι Σταυροί, είναι….. άλλοι……
Το σώμα μας
περιορίζεται, υποφέρει από την υλικότητά του, κάθε δοκιμή που κάναμε να ζήσουμε
εκτός Σταυρού, μας έφερε περισσότερο πόνο.
Τα σώμα,
πρέπει, να πεθάνει. Πρέπει να απαρνηθεί ο άνθρωπος την εξάρτησή του από αυτό, πρέπει
να δει τον εαυτό του πέρα από αυτό, ακριβώς για να μην πεθάνει. Για να σώσει
τον εαυτό του.
Ο
άνθρωπος είναι διπλός τη φύση και όταν χάνει αυτόν τον πλούτο, στην συνείδηση
του, όταν γίνεται, ας πούμε, περισσότερο σώμα, γίνεται περισσότερο εγώ,
προσηλώνεται πάνω στο εγώ αυτό, το στείρο, σταυρώνει τον εαυτό του, σε ένα πόνο
δίχως όφελος. Να μην πεθάνει. Να μην χάσει, να μην υψωθεί από την γη.
Πάνω
όμως, πάντα, σε αυτόν τον Σταυρό,
συντελείται η σωτηρία. Γιατί επάνω σε αυτήν την δοκιμασία, ο άνθρωπος πρέπει να
απαρνηθεί τον εαυτό του, δηλαδή, την στειρότητα, την μάταια ύπαρξη, την
καθήλωση σε ένα σώμα που πεθαίνει και να άρει τον Σταυρό του, αντί να φέρεται επάνω
σε Σταυρό, να άρει αυτόν τον Σταυρό και να ακολουθήσει Χριστό.
Τότε
αυτός ο Σταυρός, γίνεται ελαφρύς. Τότε αυτός ο Σταυρός, γίνεται σημείο. Και φαίνεται.
Και η
ύπαρξη του ανθρώπου αποκτά προοπτική. Προσφέρεται, Ακολουθεί Χριστό.
Ας
μετρήσουμε, αδελφοί, πόσο περιορισμένος είναι ο τρόπος που ζούμε. Πόσο
σταυρωμένοι επάνω στο εγώ μας είμαστε, σε μια μάταια προσπάθεια να ζήσουμε
χωρίς να χάσουμε.
Ας
κοιτάξουμε σήμερα, προς αυτό το Σημείο, προς το σημείο του Τίμιου Σταυρού, για
να πιστέψουμε σε αυτό το σημείο, σαν σημείο σωτηρίας.
Να
αφεθούμε να χάσουμε, αυτό που νομίζουμε για τη ζωή μας.
Και
σίγουρα τότε θα μπορέσουμε να σηκώσουμε στη πλάτη μας αυτό που είναι όντως ζωή,
αυτό που είναι ελαφρύ και χρηστό, το να ακολουθήσουμε, Χριστό.
Καλή Ανάσταση