Ευ-αγγελισμό εορτάζομε σήμερα, αδελφοί μου. Ένα χαρούμενο μήνυμα. Μια εορτή εορτών, μία αναγγελία.
Γιορτάζουμε το δώρο της ζωής. Αυτής της ζωής που προ-έρχεται από τον Θεό, από την Θέληση του Θεού, και μέσα από την βούλησή Του, αφελεί το όνειδος της στείρας στους ανθρώπους, και εντέλλεται τη Παρθένω «ιδού συλλήψη εν γαστρί και τέξει υιόν».
Από την αρχή του κόσμου τούτου, με αυτήν την ορμή πραγματώνεται η ζωή. Συμβάλλει ο Θεός και οι άνθρωποι και γεννάται εκ του μη όντως εις το είναι, ύπαρξη. Εκείνος που αποκάλεσε τον Εαυτόν Του «Εγώ ειμί ο Ων», θέλει να έρθουν εις το είναι υποστατικές υπάρξεις της δικής Του ενέργειας. Και αυτό το είναι το κτιστό εκ του ακτίστου, πάντα μία έκπληξη. Η κάθε νέα ζωή μία μοναδική πραγματικότητα, μοναδική και ανεπανάληπτη.
Ερχόμαστε μέσα από το όνειδος της σαρκικής ένωσης εις το είναι με μόνο σκοπό, να υπάρξουμε. Να γίνουμε «όντες» και να επιστρέψουμε στην ενόραση του Θεού, απολαμβάνοντες τις ενέργειες του Θεού.
Αυτή η συνεχής εκπόρευσις των Θείων ενεργειών με την συμβολή του Ανθρώπου, γεννά Ζωή. Όλοι προερχόμαστε εκ του ενός και όλοι είμαστε ο Ένας.
Εν Χριστώ «περιέκρυβε εαυτήν- η Ελισάβετ- η γυνή Ζαχαρίου- μήνας πέντε, λέγουσα, ότι ούτω μοι πεποίηκεν ο Κύριος εν ημέραις, αις επείδεν αφελείν το όνειδος μου εν ανθρώποις».
Περικρύβουμε όλοι μας, αδελφοί, τον εαυτόν μας, και τη ντροπή μας, γιατί σαν ντροπή έχουμε την θέληση μας για ζωή. Και όταν ξεχνάμε ότι η διάσταση της
ύπαρξης μας είναι μόνο εν Θεώ, τότε καταντάμε σε μία εγωιστική χρήση της δυνατότητας μας για περαιτέρω ζωή. Για όντως Ζωή. Εάν η επιθυμία μας για ύπαρξη προς τον άλλον, για πρόσωπο προς πρόσωπο, κατεβαίνει σε εγωκεντρική ικανοποίηση
και ναρκισσιστική συμπλήρωση, ο άλλος, αντί για συνεργάτης στην δημιουργία, γίνεται συνεργός στην ενοχή. Και αλληλοκαταναλονώμεθα αγαπώντες και μισούντες εις μάτην. Και τότε η ύπαρξη μας παντρεύεται το όνειδος, την ενοχή.
Και όμως. Ο άγγελος Γαβριήλ, αποστέλλεται, εδώ και παντού, και κάθε στιγμή στη στειρότητα μας ή στις μεμνηστευμένες ή όχι σχέσεις μας. Στις «νόμιμες» ή «παράνομες» προσπάθειες μας. Και πάντα έρχεται αφελείν το όνειδος μας εν ανθρώποις.
Έρχεται με το «χαίρε» στον καθένα
από εμάς. Εν ασπασμώ. Και ευαγγελίζεται το «μη φόβου» Ειρήκαμεν χάριν παρά τω Θεώ. Σαν αύρα
απαλή, αυτή
η κίνηση των αγγέλων αέναη, προσωπική.
Ποιος θα δεχθεί;
Ποιος θα απαντήσει από εμάς;
Ποιος θα αισθανθεί τον ασπασμό;
Ποιος θα περιμένει και θα ξέρει τι περιμένει;
«Μη φοβού Μαριάμ. εύρες Χάριν παρά τω Θεώ».
Εγκαινιάζεται σήμερα, με την Παρθένο Μαρία, μια αλλιώτικη σχέση κτιστού με το Άκτιστο.
Από την μια μεριά η στειρότητα μας, η ήδη προχωρημένη ηλικία των
μάταιων προσπαθειών μας που μόνο όνειδος έφεραν και να κρυβόμαστε ο ένας απ τον άλλον. Και από την άλλη, εκείνη που «άνδρα ου γινώσκει» απόλυτα ελεύθερη, ευλογημένη εν γυναιξί. Και έτσι γεννιέται Εκείνος, που Υιός Υψίστου κληθήσεται. Θα βασιλεύσει μέσα μας και παντού και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος.
Μαθαίνουμε, σήμερα αδελφοί, την αλήθεια της ύπαρξής μας. Από την Ελισάβετ και από την Παρθένο Μαρία. Και από τον Γαβριήλ. Και από τον Θεό. Ευαγγελισμός της ύπαρξης μας. Μήνυμα σύλληψης εν γαστρί, εν σαρκί, δηλαδή, ευ-αγγελία του κάθε ανθρώπου, για την εν Χριστώ, εν Πνεύματι Αγίω, Θεοτοκία.
Και όλα αυτά, από Πάνω προς τα Κάτω, δίχως τη δική μας
βούληση, αρπαγμένοι από την Θεία βούληση. Για εμάς το παράδειγμα της
Παναγίας, «ιδού η δούλη Σου, γένοιτο μοι κατά το ρήμα Σου».
Εάν αντιληφθούμε, αδελφοί μου, τις Θείες ενέργειες και στραφούμε προς τα μέσα, τότε, ίσως
η στειρότητα μας γνωρίσει την γέννηση.
Η ζωή που εκπορεύεται με
το Άγιο Πνεύμα, θα μας ανακαινίσει εν Χριστώ, και θα μας φέρει πρόσωπο προς πρόσωπο προς αλλήλους, όχι κρυπτώμενοι πλέον και αποκρύπτοντες το όνειδος των εγωτικών μας αποτυχιών, αλλά
εν Νοϊ, ενωμένοι, απόλυτα ελεύθεροι στην μεταξύ μας σχέση, πραγματοποιούντες τον σκοπό μας, που είναι η ύπαρξη.