Είμαστε αυτό που αποφασίζουμε
εμείς να είμαστε.
Εμείς οι ίδιοι σχηματίζουμε την
εικόνα του εαυτού μας και των άλλων. Δημιουργούμε κόλαση ή παράδεισο. Γύρω μας
ή μέσα μας.
Κανέναν παράδεισο δεν φτιάχνει
ο Θεός και οπωσδήποτε καμία κόλαση. Γιατί αυτά τα δύο δεν είναι κάποιοι τόποι συγκεκριμένοι, οριοθετημένοι…..είναι
κατάσταση. Εσωτερική, του ίδιου του
ανθρώπου, για τον εαυτό του και για τους άλλους.
Ο άνθρωπος που αγαπά, συγχωρεί και έτσι ο
χώρος της ύπαρξης του διευρύνεται και «βλέπει» Το Θεό, γιατί βλέπει τους άλλους
μέσα στην πραγματική τους ύπαρξη. Ο άνθρωπος που αφήνει τα παραπτώματα όλων των
άλλων, γνωρίζεται με το Θεό και έτσι αφέονται και τα δικά του παραπτώματα.
Διώχνοντας τους λογισμούς (διότι όλα
λογισμοί είναι) αφήνει χώρο μέσα του για τον Θεό, συν-χωρεί δηλαδή, δηλαδή
εκτός από τους λογισμούς του, αρχίζει να χωρά και κάτι άλλο….
Τότε ο άνθρωπος αγαπά. Δεν εμποδίζεται
πλέον να αγαπά. Δεν φοβάται να στερηθεί την αγωνιώδη ευχαρίστηση των φαγητών,
των διασκεδάσεων, των σαρκικών του πειραμάτων….δεν φοβάται δηλαδή να μείνει
χωρίς αυτά. Και όσο δεν φοβάται, τόσο ελευθερώνεται. Και όσο ελευθερώνεται τόσο
δοκιμάζει και ακόμα λίγο περισσότερη σχέση
με το Θεό, και ακόμα λιγότερη δέσμευση με τον κόσμο. Και όσο γνωρίζει
τι είναι ο μέσα του κόσμος και ποια
η ποιοτική διαφορά με τον έξω, τόσο περισσότερο ζει «εν κρυπτώ»….
Και όσο μετατίθεται η ύπαρξή μας προς τα
μέσα και προς τα επάνω τόσο πιο πολύ, «αιώνια» γίνεται….
Όσο όμως βαραίνει με λογισμούς, με την μη
συγχώρεση, με τροφές και σχέσεις σαρκικές και ατελέσφορες, με δήθεν
αποταμιεύσεις και δανεισμούς, αντί να θησαυρίζουμε θησαυρούς επί της γης,
θησαυρίζουμε αλυσίδες, δεσμεύσεις, βάρη, ασθένειες, πόνο….
Γιατί όταν θα μας ζητηθεί αυτό που μας
δόθηκε, πρέπει να το αποδώσομε Καθαρό όπως το προσλάβαμε, στον Δημιουργό Του.
Δίχως κατάκριση, κατάχρηση, φιλαυτία.
Ξεκινάμε μιαν Νηστεία, σαν άθληση και με το
σθένος ενός αθλητή. Για να δούμε τι
είμαστε, με λιγότερο φαγητό, με λιγότερη οργή μέσα μας, με λιγότερη
εξάρτηση από χρήματα και πρόσωπα.
Θα προχωρήσουμε λίγο αυτές τις ημέρες από
το έξω το θορυβώδες, προς το έσω, το κρυπτό, για να δούμε, εάν δούμε, τι είναι
αυτό το έσω και πόσο χαρά θα μας
δώσει;
Για να γνωριστούμε με όλους αυτούς τους
θησαυρούς που ούτε σκόρος και σκουριά τους καταστρέφει, ούτε και οι κλέφτες
σκάβουν τους τοίχους και τους κλέβουν.
Γιατί η περίοδος Της Αγίας και Μεγάλης
Τεσσαρακοστής είναι περίοδος ανοιχτή
στον ουρανό, της καρδιάς μας και του Νου μας.
Γιατί όπου είναι ο θησαυρός μας, εκεί είναι
η καρδιά μας.
Που είναι αδελφοί μου οι θησαυροί μας;
Που είναι η καρδιά μας;
Καλό Στάδιο!