Ζούμε μεγάλο μέρος της ζωής μας,
περιμένοντας….Για αυτό δεν ζούμε πραγματικά….γιατί, αντί να ζούμε…,
περιμένουμε…
Να εκπληρωθεί ο χρόνος για το ένα ή το
άλλο, να γίνουμε αυτό ή το άλλο, να αποκτήσουμε, ή αργότερα, περιμένουμε, πάλι
περιμένουμε, να γίνουν κάτι οι άλλοι, οι δικοί μας άνθρωποι. Περιμένουμε πότε
και εκείνοι θα εκπληρώσουν τις δικές τους ή τις δικές μας προσδοκίες.
Και ο χρόνος που μας δόθηκε για να
γνωρίσουμε τον εαυτό μας, περνά χωρίς να έρθουμε ποτέ στον εαυτό μας.
Πάντα έξω….,πάντα εκτός του Ναού,….και από
τον όμορφο κόσμο που μας χάρισε ο Θεός, εμείς, πάντα περιμένουμε, καθηλωμένοι
βέβαια, στα λίγα τετραγωνικά μέτρα που επιλέξαμε να ζούμε.
Και δεν ζούμε…….Τι δεν ζούμε;
Αυτό που τόσο φανερά συμβαίνει γύρω μας και μέσα μας…
Την Βασιλεία των Ουρανών! Γιατί, η Βασιλεία των Ουρανών είναι μέσα μας
και έξω μας, αλλά όχι κάπου μακριά, είναι Δίπλα,
αλλά δεν την βλέπουμε…Γιατί σχεδόν ποτέ δεν μπαίνουμε μέσα μας, όλο είμαστε με
το βλέμμα στραμμένο στους άλλους.
Και ο Συμεών σήμερα, ήλθε εν τω Πνεύματι
εις το Ιερόν…εν αυτώ τω Πνεύματι που ζωοποιεί τα πάντα, που συνέχει τα πάντα,
που μας κρατάει ζωντανούς….. «μη ιδείν θάνατον πριν ή ίδη τον Χριστόν Κυρίου»
Αυτό είναι το σταθερό σημείο στην ύπαρξή μας. Αλλά συμβαίνουν και τόσα άλλα γύρω
μας που δεν βλέπουμε.
Ο ήλιος ανατέλλει μέσα σε έναν θρίαμβο
χρωμάτων και δύει δοξάζοντας τον Δημιουργό ζωγραφίζοντας όλες τις αποχρώσεις
του πορφυρού. Οι θάλασσες ανταποκρίνονται κυματίζοντας όλο το φάσμα του γαλάζιου
και πνέοντας μιαν αύρα θαυμάσια, γεμάτη αρώματα. Το κάθε δένδρο στο διάβα μας
πλέκει τα κλαδιά του με τον άνεμο, συνθέτοντας τις πιο ήρεμες μελωδίες του
κόσμου. Κάπου αναβλύζει μια πηγή, κάπου ένα κοτσύφι δοκιμάζει τις πρώτες του
συνθέσεις…
Και εμείς δεν τα έχουμε όλα αυτά, ούτε καν
προσέξει. Γιατί όλο κάτι περιμένουμε, να εκπληρωθεί και εμείς δεν
εκ-πληρωνόμαστε ποτέ.
Και δεν βγαίνουμε στο κατώφλι του Ναού του
Ναού μας, να θαυμάσουμε όλον αυτόν τον πανέμορφο κόσμο….γιατί όλα αυτά είναι
γράμματα που σκόρπισε ο Θεός γύρω μας για να διαβάσουμε για Αυτόν…
Για αυτό και έρχεται ο ίδιος ο Θεός, πάντα, προς εμάς, Πρόσωπον προς
Πρόσωπον, προς μιαν Υπαπαντή, «του ποιήσαι αυτούς κατά το ειθισμένον του νόμου
περί αυτού…»
Ο Χριστός έρχεται μέσα από την Μίαν Ουσία
Του αλλά πάντα με την διπλή Του Φύση, την Θεία και την Ανθρώπινη, ζεύγος τρυγόνων
ή δύο νεοσσούς περιστερών, φέρων διπλούς λοιπόν τη φύση, για να Τον
προσλάβουμε… και να ζήσουμε….!
Ο Συμεών ζούσε πραγματικά…..Για αυτό δεν
μπορούσε «ιδείν θάνατον πριν ή ίδη τον Χριστόν Κυρίου…»
Και εμείς, ο μόνος τρόπος για να βγούμε από
τον θάνατο στον οποίο παραδιδόμαστε, είναι απλώς, να δούμε Αυτόν που πάντα
έρχεται και να Τον δεχτούμε, εις τας αγκάλας μας, να δουν οι οφθαλμοί μας το σωτήριον
του, που έχει ετοιμάσει εμπρός στα μάτια μας.
Η σημερινή εορτή αδελφοί μου, η Υπαπαντή,
είναι η συνάντηση μας με την
Βασιλεία των Ουρανών που έρχεται, που είναι,
υπάρχει, συμβαίνει….εδώ και τώρα.
Ας μην περιμένουμε σε λάθος σημεία. Λάθος ανθρώπους….Γιατί δεν θα γνωρίσουμε
θάνατο μέχρι να τον δεχθούμε. Αλλά ούτε και πραγματική ζωή, όσο δεν ερχόμαστε
«εν Πνεύματι στο Ιερόν….»
Και επειδή ο Κύριος σήμερα έρχεται μεν αλλά
«ούτος κείται εις πτώσιν και Ανάστασιν πολλών και εις σημείον αντιλεγόμενον….»
Αυτό, ας το σκεφτούμε καλά
Αμήν.