Η στάση μας στη Θεία Λειτουργία.

 

Βρέθηκα τελευταία σε μια κεντρική εκκλησία των Αθηνών και έζησα βαθύ πόνο. Την ώρα που κοινωνούσαν οι αρχιερείς και οι ιερείς, γύρω μου είχαν στηθεί "πηγαδάκια" - και όχι από ανθρώπους χωρίς παιδεία. Δέκα βήματα από το Άγιο Ποτήριο, και οι "τρελές αγελάδες" με το "ουράνιο" των βαλκανίων εκάλυπταν την παρουσία του Κυρίου.

Η θλιβερή αυτή σκηνή έφερε στη μνήμη μου μια συζήτηση με τον Γέροντα Πορφύριο πριν από πολλά χρόνια. Θα προσπαθήσω να μεταφέρω μερικά κεντρικά νοήματα από εκείνα που μου έλεγε και έμειναν ζωηρά στη μνήμη μου. Ήταν και εκείνος στεναχωρημένος, γιατί οι πιστοί είχαν απαιτήσεις -και δικαίως- από τον ιερέα, να είναι προσευχόμενος στο άγιο βήμα, αλλά οι ίδιοι πολλές φορές με τη στάση τους δεν τον βοηθούν.

-Εγώ, έλεγε, τους θυμιάζω και εκείνοι δεν υποκλίνονται. Λέω "στώμεν καλώς" και αυτοί κάθονται. Τους ευλογώ και εκείνοι κουβεντιάζουν. Και το τραγικότερο, λέω "πίετε εξ αυτού πάντες" και προσέρχονται στη Θεία Κοινωνία ελάχιστοι. Μεγάλος πόνος για τον ιερέα.

-Βρε, δεν το λέω εγώ. Το λέει ο Κύριος. "Πάντες"!

Μήπως έχει καμιά άλλην έννοια η λέξη και δεν την ξέρω; Και παρακάτω η ευχή λέει: "και δι' ημών παντί τω λαώ". Φυσικά, όσοι δεν έχουν κωλύματα. Οι άλλοι πρέπει να πάρουν προηγουμένως άφεση πνευματικού. Αλλιώς, χωρίς Θεία Κοινωνία, χωρίς Χριστό, πώς θα βγεις μέσα στην καθημερινότητα; Ήρθες στην Εκκλησία και έχασες το σπουδαιότερο, το Δώρο, το παν: έμεινες με το αντίδωρο.

Ξέρεις βρε Γιωργάκη, τι είναι το Άγιο Θυσιαστήριο; Ό,τι πολυτιμότερο επί της γης. Οι βασιλικοί θρόνοι, οι προεδρικοί θώκοι, οι ακαδημαϊκές έδρες έχουν μικρή αξία. Η Αγία Τράπεζα είναι η φλεγόμενη βάτος. Εδώ κατεβαίνει ο Χριστός, το Άγιο Πνεύμα παρόν, οι άγγελοι τριγύρω. Φοβερό θέαμα. Εγώ πολλές φορές φοβόμουνα να ακουμπήσω τα χέρια μου επάνω στην Αγία Τράπεζα.

Και σ' αυτό το θαύμα μπροστά, να ακούς τους πιστούς να ψιθυρίζουν για πεζά θέματα, να μη βιώνουν το μοναδικό γεγονός.

Ποιός λειτουργεί, μωρέ; Ο παπάς μόνος του ή όλοι -κλήρος και λαός- μαζί; Γιατί τη λέμε "λειτουργία"; Ε! Όπως στέκεται ο ιερέας, πρέπει να στέκεται και ο πιστός. Συγκεντρωμένος. Απόλυτα παραδομένος στο Θεό. Αυτή την ώρα δεν είμαστε στη γη. "Οι τα Χερουβείμ εικονίζοντες". Είμαστε στον ουρανό, μπροστά στην Αγία Τριάδα. Χωρίς "βιοτική μέριμνα". Είμαστε όλοι ιερουργοί... Πω, πω, πω! Τί μας αξιώνει ο Θεός να ζούμε!

Εάν πιστεύουμε ότι μπροστά μας τελεσιουργείται η Μεγάλη Θυσία, θα πρέπει να στεκόμαστε "μετά φόβου Θεού". Να κλαίμε από ευτυχία που ο ίδιος ο Θεός κατέρχεται και θυσιάζεται από αγάπη για μας.

Εάν δεν πιστεύουμε, γιατί ερχόμαστε στην Εκκλησία; Ποιόν κοροϊδεύουμε; Πιο συνεπείς είναι αυτοί που δεν μπαίνουν στο Ναό.

-Πας, βρε Γιωργάκη, σε συναυλίες μουσικής;

-Ναι, Γέροντα, με ξεκουράζουν.

-Άκουσες κανένα να κουβεντιάζει εκεί; Όλοι είναι σιωπηλοί. Να μη διακόψουν το έργο. Ε! Ποιό έχει μεγαλύτερη αξία; Οι "ήχοι" της μουσικής, που πράγματι ξεκουράζουν, ή η "βοή" του Αγίου Πνεύματος, που σώζει;

Εάν σε καλέσει ο βασιλιάς ή ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και φωνάξει το όνομα σου να πάρεις το δώρο του, μπορείς να του γυρίσεις την πλάτη και να του πεις "δεν το θέλω"; Γιατί στο Χριστό που για "την πολλή Του αγάπη" θυσιάζεται αυτή τη στιγμή για σένα, εσύ δεν προσέρχεσαι, αλλά γυρνάς την πλάτη και ψιλοκουβεντιάζεις; Και τί δώρο προσφέρει! Τον εαυτό Του.

Στην Εκκλησία σιωπούμε, συγκεντρωνόμαστε και μιλάμε στο Θεό...

Τα κατάλαβες αυτά που λέω;

Εάν ναι, έχεις ευθύνη να ευαισθητοποιείς και τους άλλους αδελφούς μας που αγνοούν τα τελεσιουργούμενα φρικτά Μυστήρια.

Έτσι είναι, όπως τα λέω.

Να μας δίνει ο Θεός δύναμη να αντέχουμε το "θαύμα".

Κανονικά θα έπρεπε και ο ιερέας και ο πιστός να πεθαίνουν, ζώντας κοντά στο Μυστήριο, τόσο κοντά στον ήλιο. Αλλά ευδοκεί ο πολυεύσπλαχνος Θεός και -άκου φρικτό πράγμα- αναπαύεται κι όλας στη μηδαμινότητά μας...

Εδώ έκλαψε ο σεβάσμιος γέροντας, ο αληθινός λειτουργός... Και πρόσθεσε:

-Φεύγεις, έτσι, από τη Θεία Λειτουργία γεμάτος γαλήνη, που ακτινοβολεί και στο περιβάλλον... Τώρα μεταφέρεις Χριστό. Έγινες χριστοφόρος.

Μια ευχή τα λέει όλα: "Δος ημίν εν οσιότητι λατρεύειν Σοι".

 (Αειμνήστου Γεωργίου Παπαζάχου, καθηγητού της Ιατρικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών γιατρός του Αγίου Πορφυρίου)

(Πηγή: Ανθολόγιο Συμβουλών Γέροντος Πορφυρίου,Εκδ. Ι.Μ. Μεταμορφώσεως ,Μήλεσι)

Κυριακή εβδόμη εκ του κατά Ματθαίον.

Και σήμερα, αγαπητοί αδελφοί, θα ακολουθήσουμε τον Χριστό «παράγοντι», τον Χριστό που πορεύεται ανάμεσα μας. Ανάμεσα σε γραμματείς και Φαρισαίους, σε Γεργεσηνούς, τυφλούς, παραλυτικούς, δαιμονιζόμενους.

Ακολουθούμε έναν Ιησού, που στέκετε αντίκρυ στον παραλυτικό και του καθορίζει τα όρια της υγείας του, τα όρια της δωρεάς.

«άρον σου την κλίνιν και ύπαγε εις τον οίκον σου»

και σήμερα; Ρωτά:

«πιστεύετε ότι δύναμαι τούτο ποιήσαι;»

πιστεύετε;

Οι τυφλοί της σημερινής διήγησης

«ηκολούθησαν αυτώ κράζοντες και λέγοντες, ελέησον ημάς Υιέ Δαυίδ»

Τυφλοί, που όμως ακολούθησαν Χριστό.

Με ποια μάτια; Ποια όραση τους οδήγησε; Ποια αίσθηση κυβερνούσε τα βήματα τους;

Ακούστε μέχρι τα βάθη της ψυχής σας αυτό πού έλεγαν

«ελέησον ημάς Υιέ Δαυίδ»

Τον αποκαλούν «υιό Δαυίδ» και ζητούν έλεος.

«τότε ήψατο των οφθαλμών αυτών, λέγων.

Κατά την Πίστιν υμών γενηθήτω υμίν»

Μόνο αυτός ο λόγος αρκεί για να νιώσουμε όλα τα όρια της ελευθερίας μας, τα όρια της ύπαρξης μας, της σχέσης μας με τον Θεό. Από πού αρχίζει δηλαδή και πού τελειώνει το Ανθρώπινο πρόσωπο.

Δυο Κυριακές πιο πριν, θυμάστε τι είπαν τα δαιμόνια;

«τι ημίν και σοι υιέ του Θεού;»

Προσέξτε τα όρια που θέτουν οι δαίμονες.

Τι ημίν και σοι.

Εδώ έχουμε ένα ξεκάθαρο διαχωρισμό βασισμένο πάνω στον

εωσφορικό εγωισμό. Ποιος είμαι εγώ και ποιος είσαι εσύ.

Δαιμονική αποξένωση. Απομόνωση. Εγωισμός.

«δος μοι την  εμήν ουσία» λέγει ο άσωτος υιός προς τον Πατέρα. Δος  μου την περιουσία μου. Για να ακούσει αφού καταξοδέψει αυτό το «εμόν» μετά πορνών και αμαρτωλών, το «τα εμά σα εστίν», τα δικά μου, δικά σου είναι, από το στόμα του Πατέρα, όταν θα επιστρέψει...

Σ’ όλη την πορεία του Ιησού, ο Θεάνθρωπος έρχεται σε σχέση πρόσωπο με πρόσωπο με τον καθένα από εμάς. Αναζητώντας μέσα στην ελευθερία που μας προτείνει μία υπεύθυνη στάση σχέσης πρόσωπο προς πρόσωπο. Αλλά αφού αναγνωρίσουμε κοιτώντας Τον, την θέση μας.

«πέντε άνδρας έχεις και κανένας δεν είναι ο άνδρας σου» λέει στην Σαμαρείτισσα.

«θέλεις υγιής γενέσθε;» ρωτά τον παραλυτικό.

«πιστεύετε ότι δύναμαι τούτο ποιήσαι;»

Ερωτήσεις που αναζητούν την απάντηση μας. Αυτή είναι η πορεία της σχέσης μας μαζί του.

Να αναγνωρίσουμε το πρόσωπο Του, να ομολογήσουμε το όνομα Του και από το δαιμονικό «τι ημίν και σοι ...» να ανακράξουμε το «ελέησον ημάς, υιέ Δαυίδ »

Ελέησον με δηλαδή ελευθέρωσε με από το εγώ. Άφησε με να δω το «εμείς», το πέρα από την εγωκεντρική τύφλωση εκείνου που στη ζωή του απαιτεί το λίγο και πεπερασμένο της «εμείς ουσίας» και χάνει την πληρότητα του «τα δικά μου είναι και δικά σου»

Όλες οι θεραπείες που παρακολουθήσαμε τόσες Κυριακές αδελφοί μου, τι ήταν;

Αρρώστια βασισμένη σε δαιμονική εμπλοκή.

Η πίστη έφερε την ίαση. Η πίστη έφερε την σύνταξη με τον Θεό. Η πίστη έφερε την προσευχή. Δηλαδή την έξοδο από το εγώ.

Αυτό θέλω να σας πω σήμερα. Αν οι αμαρτίες μας μας καθιστούν τυφλούς, κωφούς ή παραλυτικούς, αν   μας   οδηγούν χαλεπούς λίαν και ταλαίπωρους να κατοικούμε στα μνήματα ας αναγνωρίσουμε την θέση μας και την στάση μας και με προσωπική ευθύνη ας απαντήσουμε αυτό το «ναι, Κύριε» «τότε ήψατο των οφθαλμών αυτών, λέγων κατά την Πίστην υμών γενηθήτω υμίν»

Αυτό.

Με αυτόν τον επιγραμματικό λόγο θα κλείσω την σημερινή ομιλία. Θα κλείσω μια σειρά ευαγγελικών αναγνωσμάτων που από τους δύο δυστυχισμένους δαιμονισμένους και τους ακόμα πιο δυστυχισμένους Γεργεσηνούς, φθάσαμε στους σημερινούς δύο τυφλούς που έκραξαν Υιέ Δαυίδ ελέησον ημάς. Από εκείνους που ζήτησαν στον Κύριο να φύγει μακριά από τα όρια τις πόλης τους, στον σημερινό όχλο, που εθαύμασαν λέγοντας, «ότι ουδέποτε εφάνη ούτος εν τω Ισραήλ»

Αυτήν την πορεία ας ακολουθήσουμε αδελφοί.

Πορεία προς το φως. Πορεία προς την Μεταμόρφωση. 

Τύφλωση, κώφωση, παραλυσία, η αγωνία της γυναίκας, ο θάνατος του υιού του εκατόνταρχου, όλα ως εκεί φθάνουν.

Κι εμείς. Ως εκεί πάμε. Στους πρόποδες του όρους Θαβώρ.

Με νηστεία και παράκληση στην Παναγία.

Με το «ναι κύριε»