Των Τριών Ιεραρχών.

 

«Υμείς εστέ το φως του κόσμου….».

Αυτό ούτε που το έχουμε ποτέ σκεφθεί…..! Όλα τα έχουμε σκεφθεί για τον εαυτό μας αλλά και για του άλλους, αλλά ότι είμαστε το Φως του κόσμου ούτε καν….. όχι να γίνουμε, όχι ότι πρέπει ή μπορούμε να γίνουμε, αλλά ότι είμαστε ήδη…….από την …..αρχή…..από κατασκευής μας…… Τόσο απλά, τόσο όμορφα, τόσο γενναιόδωρα.

Αγωνιζόμαστε από την ώρα που αρχίζουμε να περπατάμε…..για να περπατήσουμε, να φθάσουμε τον ένα και τον άλλο μας στόχο, με τόση αγωνία, με τόση βία, για να γίνουμε αυτό ή το άλλο…..

Και ξεχνάμε ότι η αφετηρία μας αλλά και ο τελικός μας προορισμός είναι το Φως. Προήλθαμε από το Φως και προς το Φως πηγαίνουμε απλά γιατί είμαστε Φως! Και Φως είναι και οι Άλλοι, δίπλα μας, γύρω μας.

Αυτούς τους Τρεις Ιεράρχας, τους τοποθετήσαμε μαζί, τους εορτάζουμε σήμερα Μαζί, γιατί σε αυτούς βλέπουμε το Φως που τόσο ποθεί η ψυχή μας. Σε αυτούς αναγνωρίζουμε το Φως της Τρισηλίου Θεότητος, το Φως του Τριαδικό που τόσο οικείο μας είναι, τόσο ένα με την ύπαρξή μας….. Κοιτάμε την εικόνα των Αγίων σήμερα Τριών Ιεραρχών και νιώθουμε αυτήν την γλύκα, την σταθερότητα, την σιγουριά τους. Κοιτάμε, εάν κοιτάμε, γύρω μας τη Γη, τη θάλασσα, τον ουρανό και βλέπουμε όχι βέβαια μια τυχαιότητα, αλλά μια λαμπρή εκδήλωση του Θεού. Ανασαίνουμε τον αέρα το πρωί και δεν καταναλώνουμε αλλά ευφραίνεται η ύπαρξή μας γιατί υποπτεύεται και σιγά σιγά αντιλαμβάνεται την δωρεά του Θεού.

Αυτό μας λένε οι Τρείς Ιεράρχες, αυτό μας δείχνουν οι Πατέρες μέσα απ’ αυτόν το κοινό εορτασμό.

Το πανταχού Παρών της Τρισηλίου Θεότητος.

Και όχι μόνον αυτό…..μέσα από το Ευαγγέλιο που όρισαν να διαβάζουμε σήμερα, μας λένε μην σταματάτε σε αυτό, μην σταματάτε στο να θαυμάζετε του άγιους, του κόσμου γύρω σας, αναγνωρίστε τους και προχωρήστε…. Ακούστε το υμείς εστέ το Φως του Κόσμου.

Και στραφείτε όχι μόνο γύρω σας, αλλά και μέσα σας, μέσα μας, σε εμάς απευθύνονται οι Τρείς Ιεράρχες και εμείς είμαστε το Φως του Κόσμου, από καταβολής κόσμου, από την ώρα που ήρθαμε στο είναι.

Οι Άγιοι πάντα έτσι μας βλέπουν….και έτσι θα μας δουν όταν τους συναντήσουμε μέσα στο Φως.

Σήμερα, αδελφοί μου, να δεχθούμε την θέση μας….η θέση μας είναι το Φως, στο Φως. Κάθε σκέψη μας που δεν είναι Φως, δεν είναι δική μας, κάθε τί που δεν είναι αγάπη δεν υπάρχει….κάθε τι που δεν «φαίνεται» δεν είναι από εμάς……

Αυτό που πραγματικά είμαστε δεν κρύβεται….. ότι κρύβουμε, ότι θέτουμε υπό το μόδιον, είναι η αμαρτία και η αμαρτία υπάρχει μόνο στο δικό μας μυαλό, είναι μια πτώση δική μας, δεν έχει να κάνει, πραγματικά δεν υπάρχει, είναι υπό το μόδιον, μην κουραζόμαστε να κρύβουμε τον εαυτό μας, άδικος κόπος.

Είμαστε το Φως του Κόσμου και αυτό το Φως φωτίζει όλους γύρω μας τους εν τη οικία, όλους αδελφοί μου, όχι όσους ….επιλέγουμε….λάμπει το Φως που μας έχει δοθεί, σε όλους γύρω μας…., αυτό που μένει σε εμάς, αυτό είναι το ενεργητικό κομμάτι της ύπαρξής μας , δηλαδή τα καλά μας έργα. Αυτό είναι το δικό μας έργο, αυτό που μας κάνει απ’ το κατ’ εικόνα στο καθ’ ομοίωσιν…….

Για αυτή μας την εκδήλωση εργάσθηκαν οι Τρείς Ιεράρχες….. και οι ίδιοι στον εαυτό τους……ώστε εμείς σήμερα, εδώ, να βλέπουμε τα καλά τους έργα και να δοξάζουμε τον Πατέρα.

Αυτός είναι ο σκοπός. Τα έργα μας να μας κάνουν…να δείχνουν τον Πατέρα……όχι εμάς. Έργα που δείχνουν εμάς είναι με ημερομηνία λήξης, τα καλά μας έργα δείχνουν τον Πατέρα και οδηγούν έτσι στην…..Βασιλεία των Ουρανών…εκεί…..όχι αλλού.

Ας κοιτάξουμε σήμερα, αδελφοί μου, αυτό το φως, που είμαστε, που είναι οι Τρείς Ιεράρχες, που είναι όλοι γύρω μας και όλα… ο κόσμος του Θεού…..τίποτα άλλο….., ότι κρύψαμε κάτω από το μόδιον δεν υπάρχει.

Ας μην ασχολούμαστε με ότι δεν υπάρχει….άδικος…..πόνος…..  

  

ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ  

Εκ του κατά Ματθαίον

«Υμείς εστέ το φως του κόσμου».

Αυτή η Διαθήκη θα ακολουθεί τους μαθητές του Χριστού από εκείνη τη στιγμή και για πάντα.: Είστε το φως του κόσμου. Ο κάθε άνθρωπος που θα γνωρίσει τον Χριστό, θα γνωρίσει το Φως και θα είναι και ο ίδιος το Φως.

Δεν είπε ο Κύριος θα γίνετε το φως, ή να γίνετε το Φως, αλλά, είστε το Φως. Και δεν θα μπορέσετε να κρυφτείτε έτσι που δεν κρύβεται ο λύχνος, έτσι που φαίνεται μια πόλη από μακριά, έτσι θα φαίνεστε και εσείς και τα έργα σας.

Με την δύναμη της Αγάπης Του μας μιλά σαν σε φίλους και μας δίνει τη Χάρη να είμαστε κάτι, εντελώς άκοπα, να είμαστε δηλαδή μόνον και μόνον γιατί εκείνος το θέλησε, Φως.

Προσέξατε, αδελφοί μου, αυτό το τόσο σημαντικό σημείο. Δεν έχουμε να κοπιάσουμε για τίποτα. Η δύναμη της αγάπης του Χριστού μας χαρίζει την ευλογία να είμαστε Φως, Του κόσμου.

Δεν χρειάζεται να αναζητήσουμε τον δρόμο, γιατί έχουμε τους προφήτες, έχουμε τον Νόμο. Τίποτα δεν πρέπει να αλλάξουμε όπως και Εκείνος δεν άλλαξε τίποτα. Εκείνος πλήρωσε τα πάντα, με την Αγάπη Του. Με την θυσία Του. Για αυτό και σήμερα μας δίνει χάριτη την οντότητα του Φωτός. Για να πληρώσουμε κι εμείς με τα έργα μας αυτήν την Διαθήκη. Και αυτή είναι η χαρά μας αλλά και η μεγάλη μας θλίψη.

«Καταδικασμένοι» στο φως, να είμαστε και να μην μπορούμε να το αρνηθούμε. Κάθε μας πράξη σκότους, μας αποξενώνει από τον εαυτό μας. Κάθε επιθυμία πονηρή, κάθε πάθος μας φέρνει σε αντίθεση με αυτό που είμαστε. Μας χωρίζει από την δωρεά του Φωτός. Μας διχάζει. Ίσως για αυτό δεν βρίσκουμε ησυχία στην αμαρτία, ίσως για αυτό δεν αναπαύεται η ψυχή μας παρά μόνον κοντά στο Φως.

Για αυτό νιώθουμε «καταδικασμένοι» με τα έργα μας να είμαστε το Φως. Κάθε άλλη κίνηση είναι αντίθετη με την κληρονομιά μας. Και μας χωρίζει από τον ίδιο μας τον εαυτό και από τους άλλους που βλέπουν σε εμάς το φως αλλά δεν βλέπουν έργα φωτός.

Και κάτι πολύ σπουδαίο ακούμε σήμερα από το Ευαγγέλιο.

Όταν είσαι το φως, τότε δεν μπορείς να κρύψεις ή να κρυφτείς.

Όλα είναι τόσο φανερά. Τα έργα σου φωτεινά ή σκοτεινά γίνονται αντικείμενο παρατήρησης από όλους. Και γίνονται αιτία, εάν είναι καλά, να δοξαστεί ο Πατέρας, και αν δεν είναι καλά να υβρίζεται το όνομα του Θεού. Εδώ, στον κόσμο. Σε αυτόν τον κόσμο στον οποίο είμαστε χάριτη, το Φως.

Στην Βασιλεία των ουρανών, όμως θα κριθούμε αδελφοί. Η Δωρεά θα μας ζητηθεί. Και εκεί, στην Βασιλεία, θα πάρουμε άλλο όνομα. Τα έργα μας θα μας επαναπροσδιορίσουν.

Εδώ είμαστε το Φως.

Εκεί μέγας ή ελάχιστος

Εδώ η ιδιότητα είναι δεδομένη. Εκεί όχι.

Από αυτή την Διαθήκη κανείς μας δεν θα μπορέσει να αλλάξει ούτε μια κεραία ούτε ένα γιώτα. Μην ανησυχείτε λοιπόν, αδελφοί μου, κανείς μας  δεν μπορεί να βλάψει την Κληρονομιά του Θεού, έως αν παρέλθει ο ουρανός και η γη.

Την ψυχή μας βλάπτουμε. Μόνον τον εαυτό μας.

Η Εκκλησία του Χριστού μένει ασάλευτη μες τους αιώνες. Εμείς κρινόμαστε. Για αυτό που είμαστε.

Για αυτό που ψάχνουν οι άλλοι σε μας.

 

 

 

 

 

 

Κυριακή δεκάτη πέμπτη εκ του κατά Λουκά ( Του Ζακχαίου).

«Σήμερον γαρ εν τω οίκω σου δει με μείνε».

Αρχιτελώνης και πλούσιος ο Ζακχαίος.

«Εζήτει ιδείν τον Ιησούν τις εστί…»

Αναζητούσε αυτό που του έλειπε. Να Τον ιδεί μόνον. Η Ιεριχώ και ο όχλος και το μικρό του ανάστημα, όλο εμπόδια. Και το επάγγελμα του, σκάνδαλο.

Όμως «αναβλέψας ο Ιησούς είδεν αυτόν…»

Αυτό το βλέμμα που βλέπει και συναντά αυτόν που αναζητά την συνάντηση. Αυτός που όντως μας βλέπει, τον καθένα από εμάς προσωπικά. Και μας αναγνωρίζει. Ούτε η Ιεριχώ, ούτε ο όχλος, ούτε πλούτη ή φτώχεια, μπορούν να εμποδίσουν αυτήν την συνάντηση.

Και θα μας αποκαλέσει πάντα με το όνομά μας:

«Ζακχαίε, σπεύσας κατάβηθι»

«Σήμερον γαρ εν τω οίκω σου δει με μείνε.»

Η απόφαση είναι πάντα δική μας. Αρκεί να μην μείνουμε στα όρια της Ιεριχώς, αρκεί να μην μας συνθλίψει ο όχλος.

Να μην ξεχάσουμε αυτό που μας λείπει.

Στον Ζακχαίο, υπήρχε έντονο το αίσθημα της αμαρτωλότητας του.

Αμέσως δίδει τα μισά από τα υπάρχοντα του στους φτωχούς και αποδίδει σε όσους εσυκοφάντησε, τα τετραπλάσια. Και μόνη η συνάντηση του με τον Χριστό φτάνει για να διορθώσει την ανωμαλία της ζωής του.

Αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η ζωή μας μια συνεχής αναζήτηση Εκείνου; Αυτό το ερώτημα βάζει η σημερινή, σύντομη περικοπή του Ευαγγελίου. Ψάχνουμε με ολόκληρο τον εαυτό μας να ιδούμε το Πρόσωπο του Θεού;

Αν ναι, τότε σίγουρα μέσα σε όλη την ασφυκτική πίεση της Ιεριχώς, Εκείνος θα μας ιδεί. Και θα αναβλέψει προς εμάς, και θα μας αποκαλέσει με το όνομά μας και θα μας καλέσει κοντά Του και θα εισέλθει στον οίκο μας.

Και τότε, αγαπητοί μου αδελφοί, θα ιδούμε πόσα θα μπορέσουμε να δώσουμε. Πόση αμαρτία θα αντέξουμε να ξεφορτωθούμε από πάνω μας. Τι θα ανταποδώσουμε στους ανθρώπους που στερήσαμε;

Πόση Μετάνοια, δηλαδή θα φέρει στην ζωή μας εκείνο το «Ζακχαίε, σπεύσας κατάβηθι» που θα ακούσουμε σαν μια εντολή ανατροπής στα πάντα στη ζωή μας.

Και εάν το «σήμερον γαρ εν τω οίκω σου δει με μείνε» δεν φέρει την ανατροπή, τότε αδίκως η αγωνία μας, αδίκως η άνοδος στην συκομορέα. 

Η Μετάνοια αναγνωρίζεται από αυτήν την ανατροπή που παρουσιάζεται στην ζωή του Ζακχαίου. Γίνεται φανερή με πράξεις και έργα από τον εγωκεντρικό τρόπο ύπαρξης προς τον εκκλησιαστικό τρόπο συνύπαρξης. Το άτομο ελευθερώνεται και γίνεται πρόσωπο, μπορεί να μοιραστεί μέρος από τα υπάρχοντα του. Αναγνωρίζει ότι συκοφάντησε και επανορθώνει. Μοιάζει να νιώθει τώρα περισσότερο ασφαλής. Ο άνθρωπος αυτός κυριολεκτικά, ανακουφίζεται.

Δεν χάνει αλλά κερδίζει.

Ο Χριστός, έρχεται στον οίκο της καρδιάς του και χρειάζεται πολύ λιγότερα για να είναι χαρούμενος.

Έρχεται στον οίκο της καρδιάς μας και μας κάνει υιούς Αβραάμ, ζητά και σώζει το απολωλός.

Αμήν.

Η ψυχή σου εξομοιώνεται με όσα κάνεις!!!

 

H ψυχή σου εξομοιώνεται με όσα κάνεις, παίρνει τη μορφή και το σχήμα των πράξεών σου.

Η εμφάνισή σου, το ντύσιμο, το βάδισμα και ο τρόπος που κάθεσαι, όπως και το φαγητό σου, το κρεβάτι, το σπίτι και τα έπιπλα του σπιτιού, όλα να είναι απλά. Και τα λόγια και το τραγούδι και η παρέα με το φίλο, κι αυτά να τείνουν στο μέτρο κι όχι στην υπερβολή.

Μην κάνεις επίδειξη με περίτεχνα λόγια, ούτε με κορώνες στο τραγούδι, μην κάνεις διαλέξεις αλαζονικές και βαρυσήμαντες, μα απ’ όλα να αφαιρείς την υπερβολή.

Να είσαι καλός με το φίλο, μαλακός με τον υφιστάμενο, ανεξίκακος με τους θρασείς, φιλάνθρωπος με τους περιφρονημένους.

Να παρηγορείς όσους ταλαιπωρούνται, να επισκέπτεσαι όσους υποφέρουν, να συζητάς με γλυκύτητα, να απαντάς με χαμόγελο, να είσαι προσιτός σε όλους. Ούτε να πλέκεις εγκώμια του εαυτού σου, ούτε να παρακινείς τους άλλους να σου πλέκουν, και να μη συμφωνείς με λόγο υπερήφανο, καλύπτοντας όσο μπορείς τα προτερήματά σου.

Όσο για τα λάθη σου, πρώτος εσύ να κατηγορείς τον εαυτό σου, και να μην περιμένεις να σε διορθώσουν οι άλλοι […]

Με των άλλων τα λάθη να μην είσαι αυστηρός και να μην κάνεις παρατηρήσεις γρήγορα και θυμωμένα, ούτε να τους καταδικάζεις για μικροπράγματα, σαν να είσαι εσύ απόλυτα σωστός.

Αντίθετα, να στηρίζεις ψυχολογικά όσους έσφαλαν και να τους καθοδηγείς πνευματικά. Και να κάνεις τόση προσπάθεια για να αποφύγεις τη δόξα των ανθρώπων όση κάνουν άλλοι για να την αποκτήσουν. Μη ζημιώνεσαι λοιπόν θέλοντας να φαίνεσαι στους ανθρώπους.

Ο πραγματικός, ο μεγάλος θεατής είναι ο Θεός. Στρέψε σ’ Αυτόν τη φιλοδοξία σου. Δίνει λαμπρό μισθό. Ή μήπως απέκτησες κάποιο αξίωμα, και οι άνθρωποι σε ακολουθούν και σε χειροκροτούν;

Να γίνεις ίσος με αυτούς που διοικείς, γιατί, όπως λέει η Καινή Διαθήκη, «μην καταδυναστεύετε αυτούς που ποιμαίνετε», και μην τους εξουσιάζετε, όπως κάνουν οι ηγέτες στον κόσμο. Γιατί όποιος θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων, έτσι όρισε ο Κύριος. Και γενικά, να κυνηγάς την ταπεινοφροσύνη σαν να ήσουν ερωτευμένος μαζί της. «Αγάπησέ την και θα σε δοξάσει». Έτσι θα βρεις το δρόμο για την αληθινή δόξα, τη δόξα που δίνει ο Θεός.

Κι ο Χριστός θα σε παρουσιάσει, για μαθητή Του, στους αγγέλους και θα σου δώσει δόξα, αν μιμηθείς την ταπεινοφροσύνη Του, Εκείνου που λέει: «Διδαχθείτε από το δικό μου παράδειγμα γιατί είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά και οι ψυχές σας θα βρουν ξεκούραση».

Άγιος Βασίλειος ο Μέγας:

Από το βιβλίο «Μικρή φιλοκαλία της καρδιάς»

 

Κυριακή δωδεκάτη εκ του κατά Λουκά: Η θεραπεία των δέκα λεπρών.

Κάτι μας κάνει να στεκόμεθα «πόρρωθεν».

Μακριά και από μακριά να φωνάζουμε, να ζητούμε βοήθεια. Η λεπρότητα μας, τα εμφανή μας τραύματα, τα έλκη, οι πληγές, μας κάνουν να στεκόμαστε μακριά, από τους ανθρώπους, από τους δικούς μας ανθρώπους και από τον ίδιο το Θεό μας. Ντροπή για το ίδιο μας το σώμα, ή και φόβος για την μη αποδοχή μας από τους άλλους.

Όμως ο Κύριος είναι που έρχεται πάντα και εισέρχεται στην κώμη που ζούμε και ιδών ημάς, μας λέγει: «πορευθέντες επιδείξατε εαυτούς…»

Δείξατε, τον εαυτόν σας. Επιδείξατε τον εαυτό σας.

Πολύ σημαντικό αυτό. Να μετακινηθούμε, από την κατάσταση της απομόνωσης, από την μοναξιά της ντροπής, από μια φυλακή λέπρας, ο Θεός μας λέγει να πορευθούμε και να επιδείξουμε εαυτοίς.

Και μόνο από αυτήν την κίνηση, την μετα-κίνηση θα γεννηθεί η θεραπεία.

«Εν τω υπάγει αυτούς εκαθαρίσθησαν». Όμως μόνον κατά το σώμα. Ο καθαρισμός ήρθε στο σώμα, όμως η θεραπεία της ψυχής συνέβη μόνον στον ένα από τους δέκα λεπρούς. Οι υπόλοιποι εννέα, πού;

Όταν λοιπόν κρυβόμασταν γεμάτοι ντροπή για τον εαυτό μας, ο Θεός μας έδειξε τον δρόμο, να αποκαλυφθούμε στους ιερείς και μόνον. Και μόνον αυτό θεράπευσε τα φανερά μας τραύματα, τα έλκη μιας λέπρας σωματικής.

Αλλά, ελεύθεροι από την ενοχή μας, θα πρέπε να οικοδομήσουμε και την επιστροφή μας προς τον Θεό και έτσι να μάθουμε την ευχαριστία αλλά και την πρόσωπον προς πρόσωπο συνομιλία προς τον Κύριο.

Ολοκληρώνεται τότε ο άνθρωπος σώμα και ψυχή. Γνωρίζει την ενότητα. Αυτοί οι δέκα λεπροί, πρώτα, στην ασθένεια τους ήταν μαζί, μετά την θεραπεία τους, ο ένας μόνον, υπέστρεψε, ο ένας μόνον κατάλαβε την διαφορά ανάμεσα στην ασθένεια και στην υγεία.

Και υγιής και με την ψυχή του, εδόξασε τον Θεό, για πρώτη φορά ελεύθερος.

Γιατί ο άνθρωπος, όταν θα αποβάλλει την λεπρότητα του, τότε θα πρέπει να καταλάβει και ποιος τον έσωσε.

Κι αν επιστρέψει πραγματικά, θα ακούσει από Εκείνον «το η πίστη σου σέσωκέ σε»    

Αμήν. 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΩΔΕΚΑΤΗ

Εκ του κατά Λουκά

Συναντήθηκε ο Χριστός, αδελφοί μου, με δέκα λεπρούς άνδρες «οι έστησαν πόρωθεν» οι οποίοι στάθηκαν μακριά του και ζήτησαν την βοήθειά του. Οι άνθρωποι εκείνοι έβλεπαν την λεπρότητα τους σαν εμπόδιο στο να πλησιάσουν τον Ιησούν.

Γι’ αυτό και του λέγει ο Κύριος: Πηγαίνετε και δείξτε τον εαυτό σας. Σε ποιους; Στους Ιερείς.

Το πρώτο βήμα της θεραπείας έχει γίνει. Αν θεωρώ τον εαυτόν μου λεπρό, αν αυτό με κάνει να στέκω πόρωθεν, μακριά δηλαδή από τον Χριστό, πρέπει να βρω την δύναμη να επιδείξω εαυτόν. Οι δέκα άνδρες υπάκουσαν σε αυτήν την εντολή και εν τω υπάγειν αυτούς εκαθαρίσθησαν.

Προσέξτε, αγαπητοί αδελφοί, η εντολή του Χριστού «δείξτε τον εαυτό σας» θεράπευσε το σώμα. Το ότι όμως από τους δέκα ο ένας γύρισε να ευχαριστήσει σημαίνει ότι η θεραπεία της ψυχής δεν ακολούθησε εκείνη του σώματος. Η λέπρα έφυγε «εν τω υπάγει αυτούς» τόσο εύκολα, με μια υπακοή. Η λέπρα της ψυχής όμως εκαθαρίσθη μόνο στον ένα, στον Σαμαρείτη, στον αλλογενή. Δηλαδή σε εκείνον που δεν είχε πώς να γνωρίζει τον νόμο του Θεού και φαίνεται πως αυτό τον είχε κάνει λιγότερο σκληρόκαρδο από τους γνώστες. Έτσι η προσωρινή ανακούφιση από την σωματική ασθένεια απελευθέρωσε εύκολα την ευχαριστία.

Φαίνεται, αγαπητοί μου αδελφοί, πως πολλές φορές, η παραμονή μας μέσα στην εκκλησία μας κάνει αχάριστους. Ίσως γιατί η επίγνωση της ασθένειας μας δεν συμβαδίζει με αυτογνωσία. Πώς να δείξουμε εαυτόν τοις ιερεύσι;

Αν δεν εξομολογηθούμε, δηλαδή, δεν βγήκαμε καν στο δρόμο.

Οι δέκα λεπροί εκκαθαρίσθησαν, ο αλλογενής όμως ανεστήθη, γιατί ένα είναι το σώμα, άλλο η ψυχή.

Το σώμα εκαθαρίσθη στο δρόμο αλλά η ψυχή χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια.

Ο εννέα πρώην λεπροί τήρησαν τον νόμο. Έκαναν αυτό που τους είπε ο Χριστός. Αλλά ο Σαμαρείτης τήρησε το νόμο αλλά δεν έμεινε μόνο εκεί.

Η καρδιά του απαλλαγμένη από την αρρώστια, γεμάτη από ευγνωμοσύνη για το Χριστό, τον έφερε ενώπιον Του και με όλη του τη δύναμη ευχαρίστησε το Κύριο. Γιατί κατάλαβε ότι ο Χριστός μας δέχεται με χαρά περίσσεια στην αθάνατη Τράπεζά του όλους εμάς, μεταβάλλοντας τους ακάθαρτους σε καθαρούς, τους αμαρτωλούς σε άγιους.

Αμήν.

Ζήλος και Θέληση: Δύο ισχυρές της ψυχής δυνάμεις.

 

Ένα ατέλειωτο ταξίδι είναι η ζωή μας. Κι όλο ταξιδεύ­ουμε κόντρα στο ρεύμα και στ' αφρισμένα τα κύματα. Όλο πολεμάμε και αγωνιζόμαστε. Αλλοίμονο αν έλειπε ο ενθουσιασμός!

Πολύ σοφά ο Θεός ζύμωσε τον άνθρωπο με την κίνηση και τον αγώ­να. «Έθετο αυτόν εν τω παραδείσω της τρυφής, εργάζεσθαι αυτόν και φυλάσσειν» (Γεν. Β', 15). Με ζήλο πρέπει να μελετήσει ο μαθητής για να μορφωθεί.

Με ενθουσιασμό ο τεχνίτης εργάζεται για να αποδώσει στην εργασία του, και ο επιστήμονας για να επιτύ­χει, και ο γεωργός για να απολαύσει τούς καρπούς των κόπων του. Με ενθουσιασμό και ο Ιεραπόστολος φεύ­γει μακριά για να μεταφέρει στις ψυχές το ευαγγέλιο του Χριστού. Ο ενθουσιασμός με­ταφράζεται σε αγάπη και αφοσί­ωση, σε ολόψυχο δόσιμο για κά­ποια ιδέα για κάποιο ιδανικό. Έτσι δούλεψαν όλοι οι μεγάλοι άντρες για να δώσουν κάτι αξιόλογο στην ανθρωπότητα. «Άρκεί εις άνθρωπος ζήλω ηεπυρωμένος, ολόκληρον  διορθώσασθαι δήμον». λέει ο Ιερός Χρυσόστομος. Αρκεί να υπάρχει η φλόγα του ενθουσιασμού στην καρδιά, και όλα μπορούν να γίνουν κατορθωτά. Ζήλος και θέληση είναι οι δύο ισχυρές της ψυχής δυνάμεις, που μπορούν τα αδύνατα να τα κά­νουν δυνατά. Είναι δύο αλληλένδετες δυνάμεις. Είναι η πιο εκλεκτή «καύσιμος ύλη» για την εκτόξευση των ωραιότερων εμπνεύσεων. Εάν όμως ο ενθουσιασμός χρειάζεται τόσο πολύ στη ζωή του ανθρώπου, τόσο πιο ασύγκριτα του απαιτεί η ψυχή για τον αγώνα της αρετής!

Όχι μόνο να μη σβήσει η φωτιά, αλλά πρέπει πιότερο να φουντώ­σει: «Τω πνεύματι ζέοντες, τω Κυρίω δουλεύοντες», λέει ο φωτοδότης Απόστολος, ο Παύλος (Ρωμ. ιβ', 11).

Οι εσωτερικές πνευματικές δυνάμεις, να είναι γεμάτες από θερμή αφοσίωση και πάντοτε ζεστές από τη φλόγα του Πνεύματος «Ζέοντες» [...] «Τη ψυχή  διάπυροι περί τας  εντολάς του Θεού», σημειώνει ο Ζηγαβηνός. Και ο Θεοδώρητος προ­σθέτει: «ζέειν ημάς κελεύει τω πνεύματι και θερμόν έχει περί τα θεία τον ηόθον» .Ο άνθρωπος του Θεού έχει πάντα ξεχειλισμένο τον ενθουσιασμό στην καρδιά του. Όπου βαδίζει, όπου βρί­σκεται, μεταδίδει παλμό, φωτιά, χαρά, ζωή. Αγωνίζεται για το καθάρισμα της ψυχής. Εκριζώνει τα ζιζάνια. Νεκρώνει τα πάθη. Οι χριστιανοί πρέπει με όλη τους την καρδιά να ποθούν την άσκηση του αγαθού, και να μην επιχειρούν το έργο αυτό με χαλαρότη­τα και αδιαφορία. Πρέπει να δείχνουν την ίδια προθυμία και τον ίδιο ζήλο πά­ντοτε, μένοντας στα­θεροί μέχρι τέλους.

 «Επιθυμούμεν δε έκαστον υμών την αυτήν ενδείκνυσθαι σπουδήν προς την πληροφορίαν της ελπίδος άχρι τέλους, ίνα μη νω­θροί γένησθε», λέει ο Απόστολος Παύλος (Εβρ. στ', 11-12).

Ο Χριστιανός δεν μπορεί να μέ­νει ψυχρός, δυσκίνητος, οκνηρός προς το αγαθό. Ούτε χλιαρός και αδιάφορος. [...]

Πόσο ζηλωτές είναι πάντα οι Άγιοι του Θεού άνθρωποι! Από την Π. Διαθήκη έχουμε μεγάλα πρότυπα για μίμηση. Πατριάρχες,

προφήτες, βασιλιάδες! Ακοίμητοι φρουροί της ψυχής! Ιδιαίτερα ξεχω­ρίζει ο πύρινος προφήτης, ο Ηλίας ο Θεσβίτης. Νιώθει τόσο σφοδρή την αγάπη του στον Θεό των ποτέ­ρων του, ώστε έχει το προφητικό θάρρος να λέει στον Ίδιο τον Κύριο: «Ζηλών εζήλωκα τω Κυρίω παντοκράτορι» (Γ Βασ. Ιθ' 1α). Το ίδιο και ο τραγουδιστής του Θεού, ο προφήτης Δαβίδ, έψαλλε: «Έξέτηξέ με ο ζήλος σου». Ο πόθος μου για τη δόξα Σου, Κύριε, είναι τόσο θερμός, που με κάνει να λιώ­νω σαν το κερί στη φωτιά. Σε άλλη πάλι περίπτωση ο ίδιος έλεγε: «Ο ζήλος του οίκου σου κατέφαγέ με». Ο ζήλος δηλαδή για τον οίκο Σου, με έχει πυρπολήσει και με έχει μεταβάλει σε ζωντανό ολοκαύτω­μα. Πάνω όμως από τους προφήτες και τους αποστόλους και τος μάρτυρες, στέκεται το αιώνιο παράδειγμα του Ιησού Χριστού. Με την φλόγα του ουρανού πόθησε να μεταδώ­σει το άγιο Του Ευαγ­γέλιο. Κάποια μέρα που οι μαθητές Τον προσκάλεσαν για να πάρει λίγη τρο­φή, τους είπε: «Εμόν βρωμά εστίν ίνα ποιώ το θέλημα του πέμψαντός με και τε­λειώσω αυτού το έργο». Κα! άλλοτε τους είχε δηλώσει ότι «έμέ δει έργάζεσθαι... έως ημέρα εστί». Έτσι τον Ιησού ακολούθησε αναρίθμητη στρατιά φλογερών ψυχών με έντονο το ενθουσιαστικό στοιχείο στη ζωή τους. Από τον Ανδρέα τον Πρωτό­κλητο ως το μικρό κατηχητόπουλο των ημερών μας, που μάχεται για την αγάπη του Χριστού.

Εάν ψάξουμε στη ζωή μας, θα δούμε πως ο Θεός έδωσε στον κα­θένα μας διάφορα χαρίσματα. Σε όλους όμως έδωσε το χάρισμα του χρόνου. Είναι ένα πολύτιμο κεφά­λαιο, που το έχουμε όλοι μας. Εάν το αξιοποιήσουμε σωστά, τότε κερ­δίζουμε τη βασιλεία του Θεού. Γι' αυτό και ο χρόνος της ζωής μας είναι πολύτιμος. Παράλληλα όμως είναι και λιγοστός. Όμως όσο λιγότερο διαρκεί ένα πράγμα, τόσο μεγαλύ­τερη είναι η αξία του. [...]

Για τους πνευματικούς αγώνες της ζωής μας προετοιμάζει ο Απόστολος Παύλος. Να έχουμε, θέλει, ορθάνοιχτα τα μάτια της ψυχής, άγρυπνοι και πάντοτε έτοιμοι με την πανοπλία του Θεού μαζί μας.

Δεν μπορεί μπροστά στις ποικίλες μεθοδείες του πονηρού εμείς να μένουμε άοπλοι, αργοί, με σκου­ριασμένα τα πνευματικά μας όπλα.

 Αυθεντική πνευματική ζωή σημαίνει συνεχής αγώνας. Οι ραγδαίες μά­λιστα αλλαγές που συντελούνται καθημερινά σήμερα, μας ωθούν σε μια ουσιαστικότερη συνειδητοποίη­ση αυτού του «αόρατου πολέμου». Ένας άγιος γέροντας, άνθρωπος λί­γων γραμμάτων, αλλά μεγάλων χα­ρισμάτων, όταν έβγαινε από το κελί του και ερχόταν καμιά φορά στην πρωτεύουσα τον ρώταγαν: «Τί κά­νεις, γέροντα;» Εκείνος απαντούσε σταθερά: «Πολεμάω!»...

Οι χριστιανοί είναι στρατιώτες που πολεμούν ανάμεσα σε μύριους επικίνδυνους εχθρούς. Η ζωή τους είναι ζωή πάλης και μάχης, γι' αυτό και δεν πρέπει ποτέ να παραμένουν γυμνοί και ανυπεράσπιστοι, αλλά να φέρουν μέρα και νύχτα τον οπλισμό του φωτός. Είναι πάντα ετοιμοπόλε­μοι, τα δε όπλα της στρατείας τους, είναι «δυνατά προς καθαίρεση οχυρωμάτων», όπως λέει ο μεγάλος του πνεύματος οπλίτης, ο Παύλος. Τον αγώνα τον αναλαμβάνουν με ενθουσιασμό και αισιοδοξία και πι­στεύουν ακράδαντα στη μυριοπόθητη νίκη. Ο ενθουσιασμός, άλλωστε, είναι το μπαρούτι της μάχης και το μυστικό του θριάμβου.

Είναι πύρωμα και φωτιά, ο ενθουσιασμός. Είναι παλμός και αγώνας και δράση. Είναι κίνηση και δημιουργία. Είναι κατάχτηση και πολιτισμός. [...]

Πρέπει με δρα­στηριότητα να εργα­στούμε για τον κα­ταρτισμό της ψυχής μας. Να εκτελούμε πιστά όλα τα θρη­σκευτικά μας καθή­κοντα. Να μας καίει η φωτιά της αγάπης και των καλών έργων. Να παρηγορούμε και να ευεργετούμε. Να εργαζόμαστε ιεραπο­στολικά προς όλες τις κατευθύνσεις. Να έχουμε ζήλο και ενθουσιασμό.

Στο βιβλίο της «Φιλοκαλίας» αναφέρεται ένας λόγος κάποιου νηπτικού πατέρα. Λέει, εάν ένας άνθρωπος έρθει σε επαφή μαζί μας και μας σπρώξει, τότε θα αισθανθούμε την ύπαρξή του από το άγγιγμα και το σπρώξιμο.

Ας σκεφθούμε τί γίνεται όταν έρθουμε σε επαφή με τον Θεό. Η μετάληψη του σώματος και του αίματος του Χριστού μας δίνει αυτή τη δυνατότητα. Καταλαβαίνουμε την επίσκεψη του Θεού μέσα μας. Νοιώ­θουμε την ένωσή μας μαζί Του. Έτσι θα έχουμε τον άγιο και θείο ενθου­σιασμό, τη φωτιά που οδηγεί προς τη νίκη!

Ζήλος και θέληση, δύο ισχυρές της ψυχής δυνάμεις! 

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΣΑΚΙΡΗ

Θεολόγος.

                    ·

Αγία Νίνα η Ισαπόστολος και φωτίστρια της Γεωργίας.

Η αγία Νίνα γεννήθηκε στα τέλη του 3ου αιώνα στην Καππαδοκία. Ήταν στενή συγγενής του αγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, σύμφωνα μ’ ένα παλαιό χειρόγραφο ήταν ξαδέλφη του.

Όταν η αγία Νίνα έγινε δώδεκα χρόνων, πήγε με τους γονείς της στα Ιεροσόλυμα. Εκεί ο πατέρας της Ζαβουλών, με τη συγκατάθεση της συζύγου του και την ευλογία του επισκόπου, αναχώρησε για ν’ ασκητέψει στην έρημο του Ιορδάνη. Η μητέρα της δε Σωσάννα, τοποθετήθηκε από τον επίσκοπο αδελφό της ως διακόνισσα στον ιερό ναό της Αναστάσεως, για να φροντίζει τις φτωχές και άρρωστες γυναίκες. Την αγία Νίνα την παρέδωσαν στην ευλαβέστατη γερόντισσα Σάρα-Νιοφόρα, τη Βηθλεεμίτισσα, διακόνισσα κι εκείνη στον Πανάγιο Τάφο, για να την αναθρέψει «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» (Εφ. 6,4).

Η Σάρα-Νιοφόρα γνώριζε σε βάθος τις χριστιανικές αλήθειες και μιλούσε ακατάπαυστα στη μικρή Νίνα για το σωτηριώδες έργο του Θεανθρώπου στη γη, για τα Πάθη και την Ανάσταση Του. Και η αγία την άκουγε με πολύ ζήλο, «διετήρει πάντα τα ρήματα ταύτα εν τη καρδία αυτής» (Λουκ. 2,51),

Μελετώντας με δάκρυα  η μικρή Νίνα τις Ευαγγελικές διηγήσεις για τη Σταύρωση του Σωτήρος Χριστού και για όλα όσα συνέβησαν στον Σταυρό, πόθησε να μάθει για την τύχη του Χιτώνος του Κυρίου (Ιω. 19, 23-24):

– Που να βίσκεται σήμερα αυτή η χειροποίητη Πορφύρα του Υιού του Θεού; ρωτούσε την παιδαγωγό της γερόντισσα Νιοφόρα, απορώντας: αδύνατον να χάθηκε στην γη αυτό το αγιασμένο μεγάλο κειμήλιο.

Όσα γνώριζε η Σάρα-Νιαφόρα από την παράδοση, τα διηγήθηκε, ότι βορειοανατολικά της Ιερουσαλήμ υπάρχει η χώρα της Γεωργίας και σ’ αυτή η πόλη Μτσχέτα. Εκεί υπάρχει ο Χιτώνας του Κυρίου που μετέφερε ένας Εβραίος, ο ραββίνος της Μτσχέτα Ελιόζ, που τον πήρε από τον στρατιώτη, στον οποίο έπεσε ο κλήρος, κατά τον σταυρικό θάνατο του Χριστού. Οι κάτοικοι αυτής της χώρας ονομάζονται Κάρτβελοι, και όπως οι γείτονές τους Αρμένιοι, και πολλές ορεσίβιες φυλές, παραμένουν μέχρι σήμερα βυθισμένοι στο σκοτάδι της ειδωλολατρείας.

Αυτή η παλαιά διήγηση, εισήλθε βαθιά στην καρδιά της Αγίας Νίνας. Ημέρα και νύχτα ύψωνε θερμές προσευχές στην Παναγία Παρθένο, την Μητέρα του Θεού, να την αξιώσει να δει την γη της Γεωργίας, να εύρη και να προσκυνήσει τον Χιτώνα του αγαπητού Της Υιού, επιθυμώντας να παραδοθεί στα Θεομητορικά Της χέρια, και να κηρύξει το άγιο όνομά Του στους εκεί ειδωλολάτρες. Η Θεοτόκος άκουσε την ταπεινή προσευχή της δούλης Της, εμφανίστηκε στον ύπνο της και της είπε:

– Πήγαινε στην γη της Γεωργίας, κήρυξε εκεί το Ευαγγέλιο του Χριστού, και θα εύρεις το έλεος Του και εγώ θα είμαι προστάτης σου.

– Αλλά πως μπορώ εγώ, ρώτησε η ταπεινή κόρη, να γίνω όργανο μιας τέτοιας μεγάλης διακονίας, αφού είμαι αδύναμη γυναίκα;

Η Παναγία, αφού έδωσε στην Νίνα Σταυρό φτιαγμένο από κληματόβεργες, της είπε:

– Λάβε αυτόν τον Σταυρό, αυτός θα σου είναι προστάτης και φύλακας εναντίον όλων των ορατών και αοράτων εχθρών· με την δύναμή του θα στήσεις εκεί την σωτήριο σημαία της πίστεως του αγαπητού μου Υιού και Θεού, ο οποίος· θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι, και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν (Α΄ Τιμ. 2,4).

Όταν ξύπνησε από το όνειρο η Αγία Νίνα, και είδε στα χέρια της τον θαυμαστό Σταυρό, με δάκρυα άρχισε να τον ασπάζεται. Κατόπιν έκοψε μια τούφα από τα μαλλιά της , την τύλιξε ολόγυρά του, και πήγε στον θείο της τον πατριάρχη. Του διηγήθηκε την εμφάνιση της Θεομήτορος και την εντολή Της να πάει στην Γεωργία. Και εκεί να κηρύξει το Ευαγγέλιο της αιωνίου σωτηρίας. Ο μακάριος Πατριάρχης διέκρινε σε αυτό το όραμα πολύ καθαρά το θέλημα του Θεού, και δεν αρνήθηκε στην νεαρή κόρη να δώσει την ευλογία του να ξεκινήσει για τον αγώνα της πίστεως. Και όταν έφθασε ο ευλογημένος καιρός να αναχωρήσει για τον μακρινό της δρόμο, την οδήγησε ο Πατριάρχης στο Άγιο Βήμα του Ναού του Κυρίου και αφού έθεσε την αγία δεξιά του στο κεφάλι της, προσευχήθηκε λέγοντας:

Κύριε Θεέ, στα χέρια Σου παραδίδω αυτήν την πτωχή παρθένο την αποστέλλω στο θείον Σου κήρυγμα. Ευδόκησον Χριστέ ο Θεός, να της γίνεις συνοδοιπόρος και καθοδηγητής, οπουδήποτε το στόμα της θα ευαγγελίσει περί Σου, και δώρισε στον λόγο της δύναμη και σοφία, στον οποίο κανείς να μην μπορεί να εναντιωθεί ή να αντείπει. Εσύ Παναγία Θεοτόκε, η βοήθεια και προστασία όλων των Χριστιανών, προστάτευε αυτήν την οποία Εσύ διάλεξες για το κήρυγμα του Ευαγγελίου του Υιού Σου ανάμεσα στα θεόμαχα φύλα, περιφρούρησέ την με την δική σου υψηλή δύναμη εναντίον των ορατών και αοράτων εχθρών· γενού παντοτινή προστάτης και ακαταμάχητος φρουρός της και ας μην την αφήσει το έλεός σου, έως ότου ολοκληρώσει την αγία θέλησή Σου.

Μετά από πολλές περιπέτειες, πόνους και κόπους έφτασε στην Γεωργία. Με την βοήθεια αυτού του Ιερού Σταυρού, δοσμένο από τα χέρια της Παναγίας μας, κήρυξε η Αγία Νίνα το Ευαγγέλιο και βρήκε επίσης τον άρραφο Χιτώνα. Έκανε θαύματα πολλά, πίστεψαν ακόμα και οι ειδωλολάτρες βασιλείς της Γεωργίας Μιριάν (265-342 μ.Χ.) και Νάνα από θαύματα που έκανε και στους ίδιους στην αλήθεια του Χριστού.

Η Αγία βρήκε τον τόπο, όπου είχε εναποτεθεί ο Χιτώνας του Χριστού, στον κήπο των ανακτόρων και εκεί ανήγειρε το Ναό του «Σβετιτσχόβελι» (= Αγίου Στύλου).

Με διαταγή του Μιριάν ήρθαν στην πρωτεύουσα όλοι οι διοικητές των επαρχιών, οι στρατηγοί και οι αξιωματούχοι του κράτους. Σ’ ένα βαπτιστήριο, κοντά στη γέφυρα του ποταμού Κούρ, ο αρχιεπίσκοπος Ευστάθιος βάπτισε πρώτα το βασιλικό ζεύγος και στη συνέχεια τους άρχοντες. Γι’ αυτό το μέρος εκείνο ονομάζεται από τότε «Μταβάρτα Σανατλάβι», δηλαδή «Κολυμβήθρα Μεγιστάνων».

 Λίγο πιο κάτω δύο ιερείς βάπτιζαν το λαό, πού είχε προετοιμασθεί και πιστέψει από το κήρυγμα και τα θαύματα της αγίας Νίνας. Από τους Εβραίους της Μτσχέτα βαπτίσθηκαν ο Αβιάθαρ με όλους τους οικείους του και πενήντα ακόμη εβραϊκές οικογένειες. Με τη βοήθεια του Θεού, ο αρχιεπίσκοπος Ευστάθιος και η αγία Νίνα φώτισαν μέσα σε μερικά χρόνια ολόκληρη σχεδόν τη χώρα της Γεωργίας.

Η Αγία Νίνα, αποφεύγοντας τη δόξα και τις τιμές του βασιλιά και του λαού, κατευθύνθηκε στα νότια της Καχέτης και εγκαταστάθηκε στο χωριό Μπόντμπε, τον τελευταίο σταθμό της επίγειας ζωής και των αγίων κόπων της. Σε σύντομο χρονικό διάστημα η βασίλισσα της Καχέτης Σόντζε (= Σοφία), ακούγοντας το θεόπνευστο κήρυγμα της αγίας, πίστεψε και βαπτίσθηκε μαζί με πλήθη λαού. Ο Θεός αποκάλυψε στην πιστή απόστολό Του ότι πλησίαζε το τέλος της, κοινώνησε και ζήτησε να ταφεί στο φτωχικό καλύβι της. Ύστερα παρέδωσε ειρηνικά το πνεύμα της στον Κύριο, στις 14 Ιανουαρίου. Ήταν τότε 67 ετών.

Πάνω στον τάφο της αγίας κτίσθηκε ναός αφιερωμένος στο συγγενή της μεγαλομάρτυρα Γεώργιο. Ο ναός εγκαινιάσθηκε στα χρόνια του γιού και διαδόχου του Μιριάν, του βασιλιά Μπακάρ (342-364) και σώζεται μέχρι σήμερα. Αργότερα σ’ αυτόν το χώρο ιδρύθηκε γυναικεία μονή αφιερωμένη στην αγία Νίνα.

 (Από τον βίο της αγίας ισαποστόλου Νινας της Γεωργίας, Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, , μεταφρ. Αλεξίου Παναγοπούλου,Έκδοσις Ι. Μ. Αγ. Γεωργίου, Ήλια Αιδηψού Εύβοιας, 2002)

 

 

 

 

Κυριακή μετά τα Φώτα εκ του κατά Ματθαίον.

«ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα, και τοις καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου φως ανέτειλεν αυτοίς»

Είμαστε άραγε, αγαπητοί μου αδελφοί, εκείνοι που κάθονται στο σκοτάδι και στη σκιά του θανάτου; Ποιο είναι άραγε αυτό το σκοτάδι; Ποια είναι η σκιά του θανάτου; Μπορούμε να σκεφτούμε ο καθένας για τον εαυτό του το δικό μας μερίδιο στο σκότος και στο θάνατο; Μπορούμε να σκεφτούμε ο καθένας για τον εαυτό του το μερίδιο του στο φως και στη ζωή;

Ο κύκλος του δωδεκαημέρου εορτασμού, με την σημερινή Κυριακή, ολοκληρώθηκε. Πόση αλλαγή έφερε στη ζωή μας;

Πόσο φως;

Βλέπετε ο Χριστός ακολουθεί μια πορεία, από την Ναζαρέτ στην Καπερναούμ «ίνα πληρωθεί το ρηθέν…». Έρχεται και κατοικεί «πέραν του Ιορδάνου», για να συναντήσει τον Άνθρωπο, για να κηρύξει μετάνοια. Φθάνει στην Γαλιλαία των εθνών. Δηλαδή εκεί που περιμένουμε όλοι εμείς. Πρόσωπο με πρόσωπο.

Αυτό είναι το νόημα των εορτών αγαπητοί μου αδελφοί.

 Να βγούμε από το σκοτάδι, να ανοίξει μια χαραμάδα φως. Να μην ακολουθήσουμε για λίγες ημέρες τις κανονισμένες μας διαδρομές. Να μην πάμε στη δουλειά μας. Να συναντήσουμε αυτούς που αγαπάμε. Να ανοίξουμε τις πόρτες μας σε άγνωστους, γνωστούς. Να δωρίσουμε και να δεχθούμε δώρα. Να δοκιμάσουμε την αγάπη. Να παρακολουθήσουμε την Γέννηση μέσα από τον εκκλησιαστικό τρόπο ζωής, να συναντήσουμε τον Μέγα Βασίλειο και το Νέο Έτος και με αυτή την διάθεση να ανοίξουμε τις καρδιές μας.

 Για τον αγιασμό. Και με τον αγιασμό να βρεθούμε στην σημερινή Κυριακή, που μας μιλά για κάτι ξεκάθαρο: «ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών».

Μα όλα αυτά αδελφοί μου, για αυτό μας ετοίμασαν.

Για Βασιλεία των Ουρανών. Να γευθούμε, Βασιλεία των Ουρανών. Μέσα στα πλαίσια της εδώ ζωής μας. Από την Ναζαρέτ στην Καπερναούμ των εθνών.

 Εμείς ακολουθούμε αυτήν την πορεία. Την ίδια. Από την γέννηση μας στον θάνατο. Και από τον θάνατο στην ανάσταση. Μόνο που μέσα από την εκκλησιαστική ζωή, προγευόμαστε το κάτι άλλο. Εκείνο το πραγματικό. Εκείνο που σήμερα αποκαλείται «φως». Το φως που από την σκιά του θανάτου μας πάει στην βασιλεία των ουρανών. Το φως που θα φέρει την μετάνοια. Πώς να γίνει όμως αυτό; Μα μας το λέγει και ξαναλέγει το Ευαγγέλιο. Με το πέρασμα του Θεανθρώπου από Ναζαρέτ σε Καπερναούμ.

 Στη χώρα μας.

 Στη χώρα των εθνικών.

Στη χώρα εκείνων που ζούμε σε σκιά θανάτου.

«ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών».

ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΣΜΩΝ

«ουκ επ άρτω μόνω ζήσετε άνθρωπος, αλλ’ επί παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος Θεού».

Πορεύεται ο άνθρωπος μέσα στην έρημο της ζωής του πειραζόμενος από το σώμα και την ψυχή του, πειραζόμενος υπό του διαβόλου. Η πείνα και η δίψα του σώματος είναι πάντα τόσο δυνατή που να θέλει να μετατρέψει τις πέτρες σε ψωμιά, για να χορτάσει. Η ένταση και η αγωνία της ζωής είναι τόσο δυνατή που ο άνθρωπος μπορεί να μην συνειδητοποιεί την μεγάλη διαφορά. Το σώμα πεινά και διψά. Μα και η ψυχή πεινάει και διψάει. Και το πνεύμα πεινάει και διψάει. Ποιος τα ακούει; Ποιος τα ξεχωρίζει; Ποιος βάζει τις προτεραιότητες;

Αν το σώμα μας έχει ξεγελάσει, αν κυριαρχεί, τότε θα πορευόμαστε πάντα σε μια έρημο, μέσα στην οποία θα αγωνιζόμαστε να κάνουμε από τις πέτρες, ψωμιά. Και δεν θα χορτάσουμε ποτέ. Ο κόσμος μας θα είναι ένας σκληρός κόσμος και θα αγωνιζόμαστε μάταια. Κι όσο πιο πολύ θα απογοητευόμαστε, βλέποντας τις πέτρες να παραμένουν πέτρες, τόσο θα υποχωρούμε σε βαθύτερη παρεξήγηση του κόσμου, σε βαθύτερη διάσταση από τον Θεό, και μέσα στον εγωκεντρικό μας παραλογισμό, θα δούμε και τις βασιλείες του κόσμου και ολόκληρο τον κόσμο «εν στιγμή χρόνου» σαν πιθανότητα απόλυτης δικής μας, ατομικής εξουσίας.

Ο καθένας από εμάς μπορεί να πιστέψει τον εαυτό του για παντοδύναμο, να φανταστεί ότι είναι και να νομίζει ότι είναι όντως, να αντικρίσει την οικουμένη σαν δική του και ο λογισμός του να τον ξεγελά τόσο που να νομίσει ότι έτσι πράγματι είναι.

 Τότε ο άνθρωπος πλανήθηκε ολοκληρωτικά. Το επόμενο βήμα στην έκπτωση είναι η αυτοκτονία, ο εκμηδενισμός, η αυτοδικαίωση.

«βάλε σεαυτόν εντεύθεν κάτω».

Και ο θάνατος.

Αλλά «ουκ επ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος».

Δεν είναι μόνο το ψωμί. Συγκλονιστική αυτή η έκφραση. Και κάτι άλλο, τι μας διαφεύγει; Που μας ξεγελά ο διάβολος και μας προτρέπει να αγωνιζόμαστε συχνά ολόκληρη την ζωή μας μάταια; Να βγάλουμε από την πέτρα ψωμί; Να κυριαρχήσουμε σε έναν όλο και μικρότερο κόσμο; Να προκαλέσουμε τον θάνατο μας;

«ουκ επ άρτω μόνω ζήσετε άνθρωπος, αλλ’ επί παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος Θεού».

Αυτό είναι αδελφοί μου.

Ο εγωκεντρισμός και ο Χριστοκεντρισμός.

 Να ζεις συμφιλιωμένος με ολόκληρη την ύπαρξη σου. Αλλάζει η ομορφιά του κόσμου. Αντί να ακούς τον λογισμό και να υποφέρεις και να πειράζεσαι, ακούς τα ρήματα του Θεού και λατρεύεις τον Θεό.

 Ζεις πραγματικά, ολόκληρος.

Η πορεία σε εκείνη την «άλλη» έρημο, την «εν Πνεύματι», την συν τω Πνεύματι, είναι η ζωή του ανθρώπου η εν Χριστώ.

 Εκεί που η ύπαρξη μας ζει και αναπνέει ολόκληρη, εκεί που ο άνθρωπος ανακαλύπτει την όντως δυνατότητα να χορτάσει την πείνα του και την δίψα του, να συμβιώσει με τους αγγέλους και να μην σκοντάψει σε πρόσκομμα, γιατί θα τον κρατά στην αγκαλιά του ο Θεός.

Εις τα Άγια Θεοφάνεια.

Υπάρχει μια φωνή μέσα μας, που συνεχώς μας φωνάζει:   « Μετανοείτε ήγγικε γαρ η βασιλεία  των ουρανών». Υπάρχει μέσα μας μια πολύ έντονη αίσθηση της Βασιλείας των Ουρανών που υπάρχει μέσα μας. Αυτή η αίσθηση, αυτή η εγγύτητα με την Βασιλεία των Ουρανών δεν μας αφήνει να ησυχάσουμε….. Υπάρχει η φωνή του Ιωάννη, φωνή βοώντος εν τη ερήμω…..που τι μας λέει; «ευθείας ποιείτε τας τρίβους αυτού….». Αυτό εμάς μας δυσκολεύει αφάνταστα….. αυτό το…. ευθείας…. παλινδρομούμε συνεχώς, συγχέουμε τα πάντα, μπαίνουμε εύκολα σε δρόμους λοξούς, σκοτεινούς, δαιδαλώδεις, εγωκεντρικούς, μόνοι μας ή και όλοι μαζί…… Ενώ, κάποιος « άλλος» ένδυμα έχει από τριχών καμήλου, ζώνην δερματίνην περί την οσφύν αυτού….τίποτα δηλαδή και όλα…..! Και στέκει έξω από το χώρο μας, εν τη ερήμω….

Και εμείς όλοι, οι τόσο μπερδεμένοι, οι τόσο πλούσιοι, με τις τόσες φροντίδες, εμείς και πάσα η Ιουδαία, εξεπορεύομεθα, μέσα μας, τ’ αφήνουμε όλα, όλα αυτά που νομίζουμε ότι κατέχουμε αλλά μας κατέχουν, για να βρεθούμε, αδελφοί μου, έξω, σε έναν Ιορδάνη ευλογημένο, προς κάποιον που μας λέει κάτι, που ξέρουμε αλλά δεν δεχόμασταν ποτέ….ήγγικεν η Βασιλεία των Ουρανών……η Βασιλεία που εντός ημών εστί…..

Η χαρά μεγάλη και ο Φωτισμός…..και η ….έκπληξη…..γιατί δίπλα μας,…..παραγίνεται ο Ιησούς, προς τον Ιορδάνη, προς τον Ιωάννη και προς εμέ και εσένα,…….βαπτισθήναι.

Ποιός μπορεί να καταλάβει Τι συμβαίνει σήμερα;

Ποιός μπορεί να δει μέσα στη καρδιά του αυτή την συγκατάβαση;

Ολόκληρη η θεότητα, Πατήρ, Υιός και άγιο Πνεύμα, στα ρείθρα της ζωής μας, εντός δίπλα και εμπρός μας……πληρώσαι πάσαν δικαιοσύνην…. Δηλαδή ,την σωτηρία μας…!

Αυτή την ενότητα, αδελφοί μου, ας βιώσουμε σήμερα…! εδώ, όλοι μαζί. Έξω από τα Ιεροσόλυμα του εγκλωβισμού μας,  στην αποκαλυπτική απλότητα της ερήμου παρά τα ρείθρα του Ιορδάνου, που ρέουν αποπλένοντας όλες μας τις αμαρτίες, εδώ στην απόλυτη ασφάλεια του Ναού του Θεού, εγγύς στη Βασιλεία Του. Χωρίς εμπόδια, χωρίς ενδύματα, γυμνοί εν μέσω του χειμώνος, ένα ελάχιστον κοντά στο φωτισμό, κοντά στο Αγιασμό των υδάτων της ύπαρξής μας.

Η χαρά μας απεριόριστη…..ευρεία….χωρίς λογισμούς, χωρίς φαντάσματα, ως εδώ ήρθαμε γιατί πιστέψαμε, ακούσαμε φωνή βοώντος

μέσα στην καρδιά μας, ακούμε συνέχεια και ήρθαμε και είδαμε ολόκληρη τη Θεότητα να αποκαλύπτεται, εν ώ ευδόκησε…..

Όλη η «πρωτοβουλία» ανήκει στο Θεό…..σε μας μόνο η….πορεία…το προσκύνημα…η εγγύτητα.

Η Αγία Τριάδα, σήμερα, αποκαλύπτει Την…Αγάπη Της…. «Συ ει ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα.»

Τίποτα άλλο και άλλα πολλά. Ας το ακούσουμε, ας το νιώσουμε, ας το αγαπήσουμε.

Ας αγαπήσουμε επιτέλους αυτήν την Τριαδική Αγάπη, αυτήν την πληρότητα, εδώ, έξω από τα Ιεροσόλυμα, έξω από τις καθηλώσεις μας, δίπλα σε έναν Ιορδάνη που ρέει ακατάπαυστα βαπτίζοντας μας εν ύδατι, αυτό μπορεί, αυτό μπορούμε. Έρχεται όμως, αδελφοί μου, ο Ισχυρότερος, που δεν είμαστε ικανοί, ας το ακούσουμε αυτό, δεν είμαστε ικανοί, ας το πάρουμε απόφαση……, να λύσουμε τον ιμάντα των υποδημάτων αυτού, ο Οποίος θα μας βαπτίσει εν Πνεύματι Αγίω και όχι μόνον αυτό, αλλά πάλι Εκείνος, θα καθαρίσει την άλωναν Αυτού, θα συνάξει τον σίτον εις την αποθήκην Αυτού, το δε άχυρον θα κατακαύσει πυρί ασβέστω…..επιτέλους.

Ακούσατε, αδελφοί μου, σε ποιόν ανήκουν όλα;

Και ο σίτος και η αποθήκη;….

Ας έχουμε λοιπόν ειρήνη μέσα μας και εμπιστοσύνη……

Καλή μας Φώτιση.

 

    ΘΕΟΦΑΝEIA 

Ο Θεός δεν είναι αυτός που νομίζετε και νομίζω. Και αυτό θα δείχνει στον Ιορδάνη ο Κύριος στον Ιωάννη, σε εκείνους που έφθαναν από τα Ιεροσόλυμα, σε εσένα, σε εμένα. Και ο Ιωάννης και εμείς, πάντα θα διακωλύομεν αυτόν…..

Γιατί όλοι μας δεν έχουμε καταλάβει πόσο πολύ μας αγαπά ο Θεός.

Ούτε πόσο πολύ Τον αγαπούμε εμείς. Ούτε πόσο πολύ αγαπάμε ή μας αγαπούν.

Ο Χριστός σήμερα λέγει: «Άφες άρτι…» άσε τώρα, το βάρος των αμαρτιών σου, το βάρος της ζωής σου, το βάρος του ποιος είσαι ή ποιος νομίζεις πως είσαι, διότι «πρέπον εστίν πληρώσαι πάσαν δικαιοσύνην…»

Και όταν ο Χριστός, πάντοτε ο Χριστός αναλαμβάνει να μας δείξει ποιοι είμαστε πραγματικά, όταν γυμνός αυτός, εισέρχεται πρώτος στα ύδατα του Ιορδάνη, «πληρώσαι πάσαν δικαιοσύνη» ίνα βαπτισθεί, ανεβαίνει «ευθύς από του ύδατος». Και τότε ιδού, ανεώχθησαν αυτώ οι ουρανοί και το Πνεύμα ωσεί περιστεράν και φωνή εκ των ουρανών.

Τότε όλοι μας μπορούμε να δούμε την ενότητα κατά την ουσία, του Θεού. Ο Θεός εισέρχεται εις το ύδωρ αλλά ευθύς αναβαίνει απ’ αυτού και παραμένει στην ενότητα, στο ομοούσιον της Αγίας Τριάδος, εμπρός μας.

Και εμείς, που φθάνουμε φορτωμένοι φορτία βαριά και αδικαιολόγητα, στα ρείθρα του Ιορδάνη, που τόσο απλά, μπορεί να μας καθαρίσει…

Εκεί η φωνή ενός προφήτη, μέσα από τα βάθη μιας ερήμου, ενός χώρου δηλαδή αναγνώρισης του περιττού, μας καλεί σε Σωτηρία.

Ο δρόμος μας από τα Ιεροσόλυμα των παθών μας, του συνωστισμού μεταξύ μας, της εντός των στενών ορίων ζωής μας, έως τα ρείθρα του Ιορδάνη, σύντομος….

Η ζωή μας……σύντομη…..

Και εδώ, λίγο μακριά από ότι μας καθηλώνει, γυμνός ο Θεός αποκαλύπτεται και μιλά για Αγάπη. Τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος μιλούν για την Αγάπη που έχουν μεταξύ τους. «Ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ώ ευδόκησα»

Όταν θα φθάσουμε, εδώ, αδελφοί μου, στο σημείο που μας καλεί σήμερα η Εκκλησία, εδώ, στα ρείθρα, στην άκρη πέρα από τις αμαρτίες μας, πέρα από ένα εγώ που δεν υπάρχει, αλλά με τόσο κόπο τρέφουμε και στηρίζουμε, μάταια, θα αποκαλυφθεί εντός μας, όλη η Αγάπη της Αγίας Τριάδος. Θα δούμε Θεοφάνια, εμπρός μας και εάν θέλουμε, εάν μετα-νοήσουμε και εντός μας.

Και σήμερα, εδώ, δίπλα στα ύδατα που άκουσαν την φωνήν επί των υδάτων και κατέγραψαν αυτήν, μπορούμε να φωτιστούμε, με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος και να ιδούμε ποιοι είμαστε πραγματικά, μέσα στην γυμνότητα αυτού του φωτός και σίγουρα και να ακούσουμε τη φωνήν εκ των ουρανών, με την απλότητα του «ιδού». Με την προστακτική απλότητα, ενός, «ιδού», κοιτάξτε, κοιτάξτε, ποιος είναι ο Υιός μου ο Αγαπητός, κοιτάξτε ποιοι είσθε εσείς εν ώ ευδόκησα….

Έτη πολλά