Ζήλος και Θέληση: Δύο ισχυρές της ψυχής δυνάμεις.

 

Ένα ατέλειωτο ταξίδι είναι η ζωή μας. Κι όλο ταξιδεύ­ουμε κόντρα στο ρεύμα και στ' αφρισμένα τα κύματα. Όλο πολεμάμε και αγωνιζόμαστε. Αλλοίμονο αν έλειπε ο ενθουσιασμός!

Πολύ σοφά ο Θεός ζύμωσε τον άνθρωπο με την κίνηση και τον αγώ­να. «Έθετο αυτόν εν τω παραδείσω της τρυφής, εργάζεσθαι αυτόν και φυλάσσειν» (Γεν. Β', 15). Με ζήλο πρέπει να μελετήσει ο μαθητής για να μορφωθεί.

Με ενθουσιασμό ο τεχνίτης εργάζεται για να αποδώσει στην εργασία του, και ο επιστήμονας για να επιτύ­χει, και ο γεωργός για να απολαύσει τούς καρπούς των κόπων του. Με ενθουσιασμό και ο Ιεραπόστολος φεύ­γει μακριά για να μεταφέρει στις ψυχές το ευαγγέλιο του Χριστού. Ο ενθουσιασμός με­ταφράζεται σε αγάπη και αφοσί­ωση, σε ολόψυχο δόσιμο για κά­ποια ιδέα για κάποιο ιδανικό. Έτσι δούλεψαν όλοι οι μεγάλοι άντρες για να δώσουν κάτι αξιόλογο στην ανθρωπότητα. «Άρκεί εις άνθρωπος ζήλω ηεπυρωμένος, ολόκληρον  διορθώσασθαι δήμον». λέει ο Ιερός Χρυσόστομος. Αρκεί να υπάρχει η φλόγα του ενθουσιασμού στην καρδιά, και όλα μπορούν να γίνουν κατορθωτά. Ζήλος και θέληση είναι οι δύο ισχυρές της ψυχής δυνάμεις, που μπορούν τα αδύνατα να τα κά­νουν δυνατά. Είναι δύο αλληλένδετες δυνάμεις. Είναι η πιο εκλεκτή «καύσιμος ύλη» για την εκτόξευση των ωραιότερων εμπνεύσεων. Εάν όμως ο ενθουσιασμός χρειάζεται τόσο πολύ στη ζωή του ανθρώπου, τόσο πιο ασύγκριτα του απαιτεί η ψυχή για τον αγώνα της αρετής!

Όχι μόνο να μη σβήσει η φωτιά, αλλά πρέπει πιότερο να φουντώ­σει: «Τω πνεύματι ζέοντες, τω Κυρίω δουλεύοντες», λέει ο φωτοδότης Απόστολος, ο Παύλος (Ρωμ. ιβ', 11).

Οι εσωτερικές πνευματικές δυνάμεις, να είναι γεμάτες από θερμή αφοσίωση και πάντοτε ζεστές από τη φλόγα του Πνεύματος «Ζέοντες» [...] «Τη ψυχή  διάπυροι περί τας  εντολάς του Θεού», σημειώνει ο Ζηγαβηνός. Και ο Θεοδώρητος προ­σθέτει: «ζέειν ημάς κελεύει τω πνεύματι και θερμόν έχει περί τα θεία τον ηόθον» .Ο άνθρωπος του Θεού έχει πάντα ξεχειλισμένο τον ενθουσιασμό στην καρδιά του. Όπου βαδίζει, όπου βρί­σκεται, μεταδίδει παλμό, φωτιά, χαρά, ζωή. Αγωνίζεται για το καθάρισμα της ψυχής. Εκριζώνει τα ζιζάνια. Νεκρώνει τα πάθη. Οι χριστιανοί πρέπει με όλη τους την καρδιά να ποθούν την άσκηση του αγαθού, και να μην επιχειρούν το έργο αυτό με χαλαρότη­τα και αδιαφορία. Πρέπει να δείχνουν την ίδια προθυμία και τον ίδιο ζήλο πά­ντοτε, μένοντας στα­θεροί μέχρι τέλους.

 «Επιθυμούμεν δε έκαστον υμών την αυτήν ενδείκνυσθαι σπουδήν προς την πληροφορίαν της ελπίδος άχρι τέλους, ίνα μη νω­θροί γένησθε», λέει ο Απόστολος Παύλος (Εβρ. στ', 11-12).

Ο Χριστιανός δεν μπορεί να μέ­νει ψυχρός, δυσκίνητος, οκνηρός προς το αγαθό. Ούτε χλιαρός και αδιάφορος. [...]

Πόσο ζηλωτές είναι πάντα οι Άγιοι του Θεού άνθρωποι! Από την Π. Διαθήκη έχουμε μεγάλα πρότυπα για μίμηση. Πατριάρχες,

προφήτες, βασιλιάδες! Ακοίμητοι φρουροί της ψυχής! Ιδιαίτερα ξεχω­ρίζει ο πύρινος προφήτης, ο Ηλίας ο Θεσβίτης. Νιώθει τόσο σφοδρή την αγάπη του στον Θεό των ποτέ­ρων του, ώστε έχει το προφητικό θάρρος να λέει στον Ίδιο τον Κύριο: «Ζηλών εζήλωκα τω Κυρίω παντοκράτορι» (Γ Βασ. Ιθ' 1α). Το ίδιο και ο τραγουδιστής του Θεού, ο προφήτης Δαβίδ, έψαλλε: «Έξέτηξέ με ο ζήλος σου». Ο πόθος μου για τη δόξα Σου, Κύριε, είναι τόσο θερμός, που με κάνει να λιώ­νω σαν το κερί στη φωτιά. Σε άλλη πάλι περίπτωση ο ίδιος έλεγε: «Ο ζήλος του οίκου σου κατέφαγέ με». Ο ζήλος δηλαδή για τον οίκο Σου, με έχει πυρπολήσει και με έχει μεταβάλει σε ζωντανό ολοκαύτω­μα. Πάνω όμως από τους προφήτες και τους αποστόλους και τος μάρτυρες, στέκεται το αιώνιο παράδειγμα του Ιησού Χριστού. Με την φλόγα του ουρανού πόθησε να μεταδώ­σει το άγιο Του Ευαγ­γέλιο. Κάποια μέρα που οι μαθητές Τον προσκάλεσαν για να πάρει λίγη τρο­φή, τους είπε: «Εμόν βρωμά εστίν ίνα ποιώ το θέλημα του πέμψαντός με και τε­λειώσω αυτού το έργο». Κα! άλλοτε τους είχε δηλώσει ότι «έμέ δει έργάζεσθαι... έως ημέρα εστί». Έτσι τον Ιησού ακολούθησε αναρίθμητη στρατιά φλογερών ψυχών με έντονο το ενθουσιαστικό στοιχείο στη ζωή τους. Από τον Ανδρέα τον Πρωτό­κλητο ως το μικρό κατηχητόπουλο των ημερών μας, που μάχεται για την αγάπη του Χριστού.

Εάν ψάξουμε στη ζωή μας, θα δούμε πως ο Θεός έδωσε στον κα­θένα μας διάφορα χαρίσματα. Σε όλους όμως έδωσε το χάρισμα του χρόνου. Είναι ένα πολύτιμο κεφά­λαιο, που το έχουμε όλοι μας. Εάν το αξιοποιήσουμε σωστά, τότε κερ­δίζουμε τη βασιλεία του Θεού. Γι' αυτό και ο χρόνος της ζωής μας είναι πολύτιμος. Παράλληλα όμως είναι και λιγοστός. Όμως όσο λιγότερο διαρκεί ένα πράγμα, τόσο μεγαλύ­τερη είναι η αξία του. [...]

Για τους πνευματικούς αγώνες της ζωής μας προετοιμάζει ο Απόστολος Παύλος. Να έχουμε, θέλει, ορθάνοιχτα τα μάτια της ψυχής, άγρυπνοι και πάντοτε έτοιμοι με την πανοπλία του Θεού μαζί μας.

Δεν μπορεί μπροστά στις ποικίλες μεθοδείες του πονηρού εμείς να μένουμε άοπλοι, αργοί, με σκου­ριασμένα τα πνευματικά μας όπλα.

 Αυθεντική πνευματική ζωή σημαίνει συνεχής αγώνας. Οι ραγδαίες μά­λιστα αλλαγές που συντελούνται καθημερινά σήμερα, μας ωθούν σε μια ουσιαστικότερη συνειδητοποίη­ση αυτού του «αόρατου πολέμου». Ένας άγιος γέροντας, άνθρωπος λί­γων γραμμάτων, αλλά μεγάλων χα­ρισμάτων, όταν έβγαινε από το κελί του και ερχόταν καμιά φορά στην πρωτεύουσα τον ρώταγαν: «Τί κά­νεις, γέροντα;» Εκείνος απαντούσε σταθερά: «Πολεμάω!»...

Οι χριστιανοί είναι στρατιώτες που πολεμούν ανάμεσα σε μύριους επικίνδυνους εχθρούς. Η ζωή τους είναι ζωή πάλης και μάχης, γι' αυτό και δεν πρέπει ποτέ να παραμένουν γυμνοί και ανυπεράσπιστοι, αλλά να φέρουν μέρα και νύχτα τον οπλισμό του φωτός. Είναι πάντα ετοιμοπόλε­μοι, τα δε όπλα της στρατείας τους, είναι «δυνατά προς καθαίρεση οχυρωμάτων», όπως λέει ο μεγάλος του πνεύματος οπλίτης, ο Παύλος. Τον αγώνα τον αναλαμβάνουν με ενθουσιασμό και αισιοδοξία και πι­στεύουν ακράδαντα στη μυριοπόθητη νίκη. Ο ενθουσιασμός, άλλωστε, είναι το μπαρούτι της μάχης και το μυστικό του θριάμβου.

Είναι πύρωμα και φωτιά, ο ενθουσιασμός. Είναι παλμός και αγώνας και δράση. Είναι κίνηση και δημιουργία. Είναι κατάχτηση και πολιτισμός. [...]

Πρέπει με δρα­στηριότητα να εργα­στούμε για τον κα­ταρτισμό της ψυχής μας. Να εκτελούμε πιστά όλα τα θρη­σκευτικά μας καθή­κοντα. Να μας καίει η φωτιά της αγάπης και των καλών έργων. Να παρηγορούμε και να ευεργετούμε. Να εργαζόμαστε ιεραπο­στολικά προς όλες τις κατευθύνσεις. Να έχουμε ζήλο και ενθουσιασμό.

Στο βιβλίο της «Φιλοκαλίας» αναφέρεται ένας λόγος κάποιου νηπτικού πατέρα. Λέει, εάν ένας άνθρωπος έρθει σε επαφή μαζί μας και μας σπρώξει, τότε θα αισθανθούμε την ύπαρξή του από το άγγιγμα και το σπρώξιμο.

Ας σκεφθούμε τί γίνεται όταν έρθουμε σε επαφή με τον Θεό. Η μετάληψη του σώματος και του αίματος του Χριστού μας δίνει αυτή τη δυνατότητα. Καταλαβαίνουμε την επίσκεψη του Θεού μέσα μας. Νοιώ­θουμε την ένωσή μας μαζί Του. Έτσι θα έχουμε τον άγιο και θείο ενθου­σιασμό, τη φωτιά που οδηγεί προς τη νίκη!

Ζήλος και θέληση, δύο ισχυρές της ψυχής δυνάμεις! 

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΣΑΚΙΡΗ

Θεολόγος.

                    ·