Υπάρχει ένας
νεκρός, τετραήμερος, μέσα μας…δίπλα μας, αδελφός μας, ένα κομμάτι του εαυτού
μας. Ξέρουμε ότι είναι εκεί. Έχουμε τοποθετήσει βαριά πέτρα
και έχουμε φράξει το μνημείο και την είσοδο του μνημείου και συνεχίζουμε να
είμαστε οι ίδιοι. Παρά την αίσθηση του θανάτου, που είναι εγγύς, που «όζοι»,
μυρίζει, εμείς παραμένουμε οι ίδιοι….
Άλλος μεριμνά
και τυρβάζει περί πολλών, άλλος αυτό, άλλος το άλλο.
Ο θάνατος
πάντα παραμένει στο περιθώριο, των άλλων και ο δικός μας, του εαυτού μας ή και
μέρους του εαυτού μας όταν το επιτρέψουμε.
Για αυτό
βλέπετε την Μάρθα με τι ταχύτητα βιάζεται να διακονήσει, πόσο επίμονα, αυτό που
ζητεί δεν είναι κάτι για τον νεκρό αδελφό της, αλλά ίνα η αδελφή της, η ζωντανή, συναντιλάβηται αυτής. Ζητά
βοήθεια μέσα στην έντασή της.
Να «παρασύρει»
δηλαδή και το άλλο κομμάτι του εαυτού της, το εσωτερικό, την Μαρία, προς
τα έξω. Θέλει να ζήσει…και θέλει να ζήσει με τις αισθήσεις της,
εξωτερικά.
Για αυτό
βιάζεται να δείξει και να αποδείξει στους γύρω της, ότι αυτή τουλάχιστον παραμένει
ζωντανή..
Ο Κύριος
έρχεται σε Βηθανία και Ιεροσόλυμα, πράος και ελεύθερος. Προσεγγίζει τον τάφο
μας με δύναμη. Όμως η δύναμή Του είναι εσωτερική…είναι η αγαθή μερίδα
που επέλεξε η Μαρία και ελάχιστοι στην ιστορία του κόσμου.
Οι υπόλοιποι
όμως δεν συμμετέχουν…βλέπουν τη δύναμη αυτή σαν εξωτερική δύναμη.. και δοξάζουν
και επεφυμούν και κόπτουν βάια και στρώνουν χαλιά να περάσει, μέσα στη ζωή
τους, ένας βασιλεύς, κάποιος που νομίζουν ότι ήλθε για σώσει, με δύναμη
εξωτερική.
Και ζητούν να
τους αλλάξει….εξωτερικά.
Ο Λάζαρος
ανέστη, αλλά ποτέ δεν επανήλθε πραγματικά στη ζωή…σε αυτήν την ζωή. Έμεινε
προσηλωμένος στην Άλλη, γιατί δεν γίνεται αλλιώς .
Η Μαρία δεν
συμμερίστηκε την αδελφή της, έμεινε παρά τους πόδας του Κυρίου της, έτσι όπως
ένιωθε.
Η ψυχή μας,
παρά τις προσπάθειές μας, θα παραμένει πάντα προσηλωμένη, εκεί που ανήκει, σε
Εκείνον από τον οποίο προήλθε.
Και εμείς,
στραμμένοι σταθερά στον έξω κόσμο, θα κρατούμε βάια και θα χαιρόμαστε πρόσκαιρα.
Ενώ, όλο το
νόημα του κόσμου θα συμπυκνωθεί στο επερχόμενο Πάθος. Γιατί; Γιατί στην σταυρική πορεία, στη πορεία προς Γεσθημανή προς
Γολγοθά, θα αποκαλύπτεται πάντα η έσω δύναμη των πραγμάτων.
Όταν χάνονται
τα πάντα ή απειλούνται, τότε φαίνεται ότι τίποτα δεν χάνεται και τίποτα δεν
απειλείται .
Γιατί όλα
υπάρχουν αιώνια. Είναι αιώνια, γιατί προήλθαν από τον Αιώνιο που δεν
αλλοιούται.
Η Πορεία από
σήμερα προς το Πάθος και την Ανάσταση είναι μια αποκάλυψη της πραγματικότητάς
μας. Τόσα πρόσωπα θα δούμε να συμμετέχουν και να περιγράφουν το δικό μας
πρόσωπο.
Από τις
φρόνιμες, στις μωρές παρθένες, από τον Ιωσήφ στους αδελφούς του, έως Πόντιο
Πιλάτο, Αρχιερείς, όχλος, στρατιώτες, Σίμων ο Κυρηναίος.
Εμείς
προσηλωμένοι στο εφήμερο, σ’ αυτό που δεν θέλουμε να αλλάξει ή να αλλάξουμε.
Αλλά αυτό
θα αλλάξει. Η αγωνία μπορεί να είναι μόνο εσωτερική, όπως εκείνη στο
κήπο της Γεσθημανή. Η αγωνία μας θα πρέπει να είναι εάν θα ενωθούμε με τον
Πατέρα. Αγωνία προσευχής.
Εάν θα
αντέξουμε το πάθος της πορείας της ζωής μας από τον Σταυρό στην Ανάσταση, με
επίγνωση, δηλαδή, εκούσια.
Σήμερα στην
Βηθανία, στα Ιεροσόλυμα, γιορτάζουμε την ανάσταση του άλλου, γιορτάζουμε, γιατί
κάτι ακούσαμε και βγήκαμε για να δούμε…..
Από αύριο, θα
πρέπει να μπούμε μέσα μας, όλο και πιο μέσα, από Μ. Δευτέρα σε Μ.
Τρίτη από συναίσθημα εξωτερικό σε επίγνωση και σε Μετάνοια.
Έτσι αυτό το
εξωτερικό γεγονός που ακούσαμε, η Ανάσταση ενός Λαζάρου, να γίνει ανάσταση δική
μας, η πορεία προς το πάθος, δική μας πορεία, ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΙΑ, πάντα με Χριστό, που συνσταυρώνεται με τον καθ’ έναν από εμάς για
να συναναντήσει ολόκληρη την ύπαρξή μας.
Καλή Ανάσταση.