«Ιδού ο
Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός...»
και είναι ο Νυμφίος της κάθε ψυχής αδελφοί
μου, ένας Γαμβρός που περιπλανιέται πάντα μόνος, αναζητώντας τον κάθε μόνο. Για
να μας συναντήσει. Παντού όπου ο πόνος, ο κόπος και ο πόθος μπορούν να μας
οδηγήσουν.
Και πλάνητες ο καθένας από εμάς, σε τόπους γυμνούς,
συχνά άγνωστους, δίχως ελπίδα, αναζητούμε στο φως το ιλαρό του γνωστού μας
Νυμφίου, το κομμάτι της ψυχής μας που αδικήσαμε. Εκείνο το κομμάτι που ζητά να
ερωτευτεί.
Το Αθάνατο.
Πού θέλει να ζήσει.
Να ξεφύγει από την καθημερινή μέριμνα και την τύρβη
της σάρκας, της επιθυμίας και της φθοράς. Να μην λησμονηθεί.
Για εκείνη, την ψυχή, ξεκίνησε σήμερα αδελφοί
μου, την γαμήλια πομπή Του, Ο Νυμφίος.
Μέσα από βάια και κλάδους, τα σύμβολα της νίκης, έρχεται
απόψε δίπλα μας, πιο πλήρης από ποτέ, πιο φανερός και από ήλιος, μέσα στην δόξα
μίας Άκρας Ταπείνωσης, της όντως ταπείνωσης, και μας καλεί:
«μακάριος ο
δούλος ον ευρίσκει γρηγορούντα…», και αγγίζει τρυφερά με την παρειά Του
στον κάλαμο της δικής μας σκληρότητας. Και γέρνει την κεφαλή παραδίδοντας τον
εαυτό του στην ανθρώπινη εμπειρία του πόνου.
«ανάξιος δε
πάλιν, ον ευρίσκει ραθυμούντα».
Ανάξιος εκείνος
που δεν κατάλαβε, που δεν άκουσε. Που αγνόησε. Πού επέτρεψε η νύχτα του να
είναι ασέληνος. Να μην αφήσει χώρο στο φως. Μα μην αφεθεί στο μεγάλο γεγονός.
Αυτό που ζούμε σήμερα. Το «ιδού». Το «ιδού» σαν αποτέλεσμα όλων των άλλων.
Οι δρόμοι της Πόλης μας, αγαπητοί μου αδελφοί, υποψιάζονται την παρουσία
του Νυμφίου. Αλλοιώνονται στο πέρασμα Του. Θέλουν να σταματήσουν την
ατέρμονη κίνηση τους. Να πανηγυρίσουν.
Και εμείς, κάτοικοι αυτής της ξενιτιάς ακούμε αυτό
το γλυκύτατο τροπάριο, αιώνες τώρα, και αγλαιζόμεθα, παρηγορούμεθα, στο βαθμό
και στην ένταση που βαστά η καρδιά του καθενός μας. Στο βαθμό που μπορούμε ν
αγαπήσουμε ή ν αγαπηθούμε. Στο βαθμό που αντέχουμε να καταλάβουμε το πόσο
μας αγαπά ο Θεός. Και σ αυτό το βαθμό, ολόκληρη η ύπαρξη μας σκιρτά. Ο
Νυμφίος. Ο Νυμφίος της Καρδιάς. Αθόρυβος και Κάλλη Ωραίος.
Για τον καθένα.
Για τον Γρηγορούντα.
Πάντα, «εν τω
μέσω της νυκτός». Στην σιγή και στο σκοτάδι ενός κόσμου αφιλόξενου, την
στιγμή που ο ύπνος ξεγελά την λογική μας. Τη στιγμή που η πραγματικότητα του
καθενός από εμάς, μπερδεύεται με το όνειρο και με τον θάνατο.
Εν τω μέσω της νυκτός. Κάνοντας την συνάντηση απόλυτα
προσωπική.
Θα βγούμε σε λίγο έξω, αγαπητοί μου αδελφοί. Θα
αρχίσουμε την Μεγάλη Εβδομάδα. Θα ψάξουμε μέσα στην καθημερινότητα μας, να
ζήσουμε το θείο Πάθος. Θα ψάξουμε τον εαυτό μας. Το βαθμό της εγρήγορσης, το
τόσο αγαπάμε. Τον Χριστό. Και Νυμφίο. Το πόσο αγαπάμε ότι αγαπάμε. Ζώντες και
κεκοιμημένους. Από απόψε, με τον Νυμφίο μέσα στην καρδιά, παντρεμένοι από αγάπη,
ίσως διασχίσουμε το λιθόστρωτο της πορείας προς το Γολγοθά. Ίσως αναγνωρίσουμε Σίμωνα τον
Κυρηναίο, να μοιράζεται απρόσκλητος μαζί μας ένα Φορτίο. Ίσως αναγνωρίσουμε τον
γείτονα, κάποιον
στην δουλειά μας, που ζούσε δίπλα μας αλλά δεν τον ξέραμε. Τον «πλησίον» που δεν τον είχαμε αγαπήσει.
Ίσως ο Νυμφίος που περπατά από σήμερα ανάμεσα μας, μας κάνει αναγνωρίσιμους.
Για τους άλλους. Διαθέσιμους.
Για όλους.
Τους γρηγορούντας
Πλαταίνει την καρδιά μας. Όπως Εκείνος. Στην εικόνα
Του, στην Άκρα Ταπείνωση. Παραδίδεται. Και αποκαλεί τον εαυτό Του Νυμφίο.
Και μας αναζητά.
Αυτή την νύχτα ας επιστρέψουμε στα ίδια, αλλιώτικοι.
Ας γυρίσουμε ο καθ ένας μας εκεί που ανήκει, ή που
νομίζει ότι ανήκει με την εικόνα Εκείνου που μας προσκαλεί, στην καρδιά μας. Με
λιγότερη μοναξιά. Με περισσότερη ελπίδα.
«εν τω μέσω
της νυκτός», θα αναγνωρίσουμε το Φως Του Προσώπου Του. Και ίσως
γίνουμε πιο εύκολοι στην αγάπη.
Πιο απλοί. Για να μην παραδοθούμε στον θάνατο. Για
να μην κλειστούμε έξω της βασιλείας. Για να ανανήψομε, να αναστηθούμε.
Καλή Ανάσταση