«Και
γαρ ο υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι, και δούνε την
ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών»…
Και για όποιον δεν κατάλαβε τους λόγους
αυτούς ας σκεφθεί αυτά που είπε ο Κύριος στην αρχή της σημερινής ανάγνωσης:
«κατακρίνουσιν
αυτόν θανάτω… και παραδώσουσιν… και εμπέξουσιν… και μαστιγώσουσιν… και
εμπτύσουσιν… και αποκτενούσιν αυτόν…».
Σαν να ακούμε καρφιά που καρφώνονται αυτοί
οι λόγοι.
Και αυτό ακριβώς είναι το «ήλθα διακονήσαι…». Και ας σκεφθούμε όλοι
εμείς που ζητάμε να καθήσουμε εκ δεξιών και εξ ευωνύμων του Κυρίου. Εμείς που
εύκολα κι άκοπα προσήλθαμε στο Άγιον Βάπτισμα και Βαπτισθήκαμε το Βάπτισμα του
Κυρίου, και συχνά ερχόμεθα και προς το Άγιον Ποτήριον και πίνουμε από το
ποτήριον που Εκείνος πρώτος έπιεν. Όμως σε ποιο βαθμό με αυτά διακονούμε ή
γινόμεθα πάντων δούλοι; Πόσο το εγώ μας μπορεί να δεχθεί αυτά τα παραπάνω και
ποιος από εμάς δίδει την ψυχήν του λύτρον αντί πολλών; Εάν η επιθυμία μας είναι
να καθίσουμε δίπλα στον Κύριο, θα πρέπει να ακολουθήσουμε αυτόν στην πορεία που
σήμερα προλέγει ο Κύριος στους Μαθητές του. Αυτό το «αναβαίνομεν εις τα Ιεροσόλυμα» μας αφορά όλους.
Μας συμπαρασύρει έτσι κι αλλιώς ο Χριστός
σε αυτήν την Σταυρική πορεία για αυτό και προλέγει τι μέλλει να συμβεί. Εμείς
όμως «δοκούμεν άρχειν» επάνω στα έθνη
και γινόμαστε δούλοι σε άλλους που μας κατεξουσιάζουν. Γιατί; Γιατί μας είναι
δύσκολο να καταλάβουμε ότι η κάθε Αρχή και Εξουσία ανήκει στον Θεό. Εκείνος θα
μας τοποθετήσει στη θέση που θέλει, και για μας μένει η Σταυρική πορεία. Ποια
είναι αυτή; Με το διακονείσαι. Και
το διακονείσαι, έχει εμπτυσμούς, μάστιγας, κατάκριση και θάνατον.
Πρέπει να πεθάνει το εγώ αδελφοί μου, να χάσει ο εγωκεντρικός άνθρωπος όλο το ψευδές
περίβλημα, για χάριν του άλλου, πρέπει να τα δώσουμε όλα για να γίνουμε πρώτοι. Αυτός είναι ο δρόμος που οδηγεί στο πλάι
του Κυρίου.
Σήμερα μας αποκαλύφθηκε όλος ο Θεάνθρωπος, ο δικός μας, ο εν μέσω των εμπαιγμών
και των εμπτυσμών μας. Έτσι θα τον κοιτάξουμε και έτσι θα δούμε και τον εαυτόν
μας. Εμείς σταυρώνουμε για να μην σταυρωθούμε. Από βιασύνη για να φτάσουμε
δίπλα στον Κύριο, από ένα δρόμο σαρκικό, δρόμο εξουσίας, από τον δρόμο του εγώ.
Όμως αποκλείεται. Πάλιν τρυφερά μας
προσκαλεί ο Χριστός και σήμερα, στον δικό του δρόμο.
Είναι όμορφο να μην ψάχνεις την θέση σου,
αλλά να θέλεις να χαθείς στην
διακονία του άλλου.
Να θέλεις δηλαδή να βρεις τον εαυτό σου μέσα από τον άλλο, διακονώντας. Και
βέβαια, στο τέλος θα έλθει η ανάσταση. Μέσα από την Σταύρωση. Και την δική μας.
Ας κρατήσουμε καλά στις καρδιές μας αυτό το
σχέδιο της σταυρικής πορείας.
Μας παραδίδεται σήμερα που βρισκόμαστε εμπρός
στα Ιεροσόλυμα, ενός πάθους εκούσιου.
Θα διαλέξουμε την ταύτιση με τον Κύριο;
Ή με το εγώ μας;
Θα απαιτήσουμε μια θέση στην Βασιλεία των
ουρανών ή θα παραδοθούμε στην διακονία του άλλου, δηλαδή στον Σταυρό;