Κυριακή του Θωμά

«Εάν μη ίδω εν ταις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων, και βάλω τον δάκτυλον μου εις τον τύπον των ήλων, και βάλω την χείραν μου εις την πλευράν αυτού, ου μη πιστεύσω».

Διότι αδελφοί μου, ο Θωμάς, «ουκ ην μετ’ αυτών, ότε ήλθεν ο Ιησούς».

Είναι ο εαυτός μας που απουσιάζει. Που περιπλανάται και όταν επιστρέφει, θέλει να βάλει το χέρι «εις τον τύπον των ήλων». Για να πιστεύσει. Αυτονομημένος ο άνθρωπος, κτίζοντας σχεδόν πάντα εγωκεντρικά την ύπαρξη του, βιώνει την απουσία από την παρουσία του Κυρίου, και απαιτεί χειροπιαστές αποδείξεις.

Από παντού. Συχνά, αυτός ο εαυτός μας, αυθαίρετα και με αυθάδεια επιχειρεί να βάλει το χέρι του εις τον τύπον των ήλων, και άλλων τραυμάτων. Των συνανθρώπων του. Αντί να δει και να πιστεύσει, χειρονομεί. Ενώ γύρω μας τα πάντα γέμουν χαράς μεγάλης, εμείς συχνά περιμένουμε απαιτητικά, το τόσο λίγο, το τόσο μικρό, όπως ο Τύπος των ήλων. Γιατί δεν βλέπουμε το όλον. Ενώ είμαστε πρόσωπο προς πρόσωπο με τον άλλο, αναζητούμε με το δάκτυλο τύπους, «εν ταις χερσίν» ή «εις την πλευράν» του άλλου. Και χάνουμε την ευκαιρία. Με τους τύπους.

Ενώ παντού απλώνεται και προσφέρεται ο Εσταυρωμένος, εις την θέαν όλων, ενώ θαυμαστά γεγονότα λαμβάνουν χώραν εις την περιορισμένη Ιερουσαλήμ της ζωής μας, εμείς δεν πιστεύουμε. Ενώ άφθονος ο πόνος των άλλων συνανθρώπων μας ή ο φόβος τους εκτίθεται μπροστά μας, εμείς δεν τον αναγνωρίζουμε, ψάχνοντας Τύπους.

Αλλά πάντοτε μετά οκτώ ημέρας μας δίδεται και μια δεύτερη ευκαιρία. Μόνον που αυτό συμβαίνει συνηγμένων των δώδεκα, και προπάντων «Των θυρών κεκλεισμένων».

Πρέπει κάποτε, αδελφοί μου να συγκεντρώσουμε ολόκληρον τον εαυτόν μας, και να κλείσουμε τις πόρτες των αισθήσεων και ψευδαισθήσεων μας και μέσα σε αυτήν την πληρότητα και την ησυχία «έρχεται ο Ιησούς» έτσι όπως το ζητήσαμε, και στέκει εις το μέσον ημών και λέγει: «Ειρήνη ημίν».

Μόνον όμως εάν καταφέρουμε αυτό το «κεκλεισμένων των θυρών» χωρίς τους κοσμικούς και μάταιους περισπασμούς, έστω και για λίγο. Για να μπορέσει εκείνος ο Νους που δεν πίστευε, που αντιδρούσε λογικά στο εμφανές, που ζητούσε από το όλον, τον Τύπον, να ακούσει το «Ειρήνη ημίν». Σαν βασική προϋπόθεση.

Να ειρηνεύσουμε. Ο Κύριος είναι παρών. Σταυρωθείς αλλά αναστάς. Ορατός. Είναι αυτός που μέσα στους αιώνες απλώνει τας χείρας και την

πλευράν αυτού εις διάθεσιν όλων μας. Για να ζητήσουμε να ιδούμε αυτό που εμείς δώσαμε: Τραύματα από ήλους. Σε Εκείνον αλλά και σε άλλους. Όταν προσπαθήσαμε να τον καθηλώσουμε πάνω σε έναν Σταυρό. Όταν προσπαθήσαμε να τον περιορίσουμε στην επιφάνεια ενός ξύλου. Γιατί αυτό κάνουμε και στον εαυτό μας και στους άλλους. Περιορίζουμε και αυτοπεριοριζόμαστε. Σταυρώνουμε και αυτοσταυρωνόμαστε.

Και ύστερα χάνουμε εντελώς την πίστη μας, έτσι πληγωμένοι. Και ψάχνουμε ο ένας στον άλλο, αλλά και στον ίδιο τον Θεό, τα ίχνη των δικών μας πράξεων, τους τύπους των ήλων. Εάν δω, το γεγονός του πόνου σου, θα πιστέψω. Θα σε πιστέψω. Κι έτσι πονάμε όλοι περισσότερο. Γιατί αυτή η έκθεση, μας κάνει να νιώθουμε μόνοι. Όμως Εκείνος, Μόνος, ο Θεός, μπορεί να εκτίθεται, ολόκληρος και ολοκληρωτικά δικός μας και να λέγει αυτό που εμείς δεν αντέχουμε να πούμε:

«φέρε τον δάκτυλο σου ώδε, και ίδε τας χείρας μου και φέρε την χείραν σου και βάλε εις την πλευράν μου, και μη γίνου άπιστος αλλά πιστός». Απέραντη δύναμη και καλοσύνη. Εμείς συνήθως δεν μπορούμε, ούτε να αγγίξουμε στον άλλο τις πληγές του, και να τον πιστέψουμε. Ή να μας πιστέψει. Όμως ο Θεός το κάνει, «ενώπιον των μαθητών αυτού».

Σε αυτήν την συνάντηση αδελφοί μου, του εσωτερικού μας Θωμά με τον Θεό, ας μην μείνουμε σε ήλους και στους τύπους των ήλων, αλλά με όλη την δύναμη της καρδιάς μας ας αποκριθούμε:

«ο Κύριος μου και ο Θεός μου».

«Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώμεν, λαοί…»

Η Ανάσταση διακηρύσσει τον θρίαμβο του Χριστού.

Τον θρίαμβο της αγάπης πάνω στο μίσος, της αλήθειας πάνω στο ψέμα, της ελπίδος πάνω στην απογοήτευση και τον φόβο.

Τον θρίαμβο της ζωής πάνω στη φθορά και τον θάνατο.

«Πάσχα, Κυρίου Πάσχα ! Εκ γαρ θανάτου προς ζωήν και εκ γης προς ουρανόν Χριστός ο Θεός ημάς διεβίβασεν επινίκιον άδοντας».

Το Πάσχα Κυρίου καθορίζει τη σταυροαναστάσιμη πορεία προσώπων και λαών με τη δύναμη και τη χάρη του σταυρωθέντος και αναστάντος Χριστού.

Η Ανάσταση του Χριστού συντελείται μέσα στη σιωπή. Αυθεντικός μάρτυρας παραμένει ο αγγελικός κόσμος, που στη συνέχεια φυλάσσει τον τάφο και πληροφορεί προσωπικά τις μυροφόρες και τους Αποστόλους του Χριστού. Γιορτάζουμε βεβαίως αυτές τις μέρες πανηγυρικά τη γιορτή του Πάσχα. Η εμπειρία όμως της Αναστάσεως του Χριστού έχει μια προσωπική εσωτερική διάσταση, που βιώνεται σε ευφρόσυνη σιωπή. Η Ανάσταση συνυπάρχει μυστικά στην εν Χριστώ σταυρωμένη ζωή. Ο Χριστός, που είναι «η ανάστασις και η ζωή» (Ιω. 11:25), τη δωρίζει σε εκείνον που συνδέεται μαζί Του, σε εκείνον που συσσωματώνεται με τη χάρη των μυστηρίων μαζί Του, στο μυστικό σώμα της Εκκλησίας Του.

Αλλά η εμπειρία της Αναστάσεως μεταδίδεται με αγαλλίαση στη συνάντηση με τον συνάνθρωπο, στη συναδέλφωση εν Χριστώ αναστάντι. Οι συνέπειες της Αναστάσεως και το φως που ακτινοβολεί, αγκαλιάζουν τον κόσμο ολόκληρο, όχι ένα μόνο μέρος, μια ομάδα, ένα λαό, μια φυλή.

«Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώμεν, λαοί…» Όλοι οι λαοί! «Η ζωοδόχος σου έγερσις, Κύριε, την οικουμένην πάσαν εφώτισε»  ψάλλομε επίμονα αυτές τις μέρες. Η Ανάσταση του Χριστού σώζει όλο το ανθρώπινο γένος.

Το φως και το μήνυμα της Αναστάσεως δεν γνωρίζουν σύνορα. Συναδελφώνουν τους πάντες. Ζωογονούν το πάντα. Όποιος δεν δέχεται τον άλλο ως πρόσωπο, ως ομάδα, ως ιδιαίτερη κοινότητα, ως λαό αρνείται το πνεύμα της Αναστάσεως. Εκείνος που ζει την Ανάσταση και προσπαθεί να είναι ενωμένος με τον αναστάντα Χριστό αγωνίζεται για την αλληλοκατανόηση, την αλληλοεκτίμηση και τη συναδέλφωση των ανθρώπων, στο στενό του περιβάλλον, στη πατρίδα του, στις γειτονικές χώρες, σε ολόκληρη την οικουμένη.

«Αναστάσεως ημέρα και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει».

Ας χαρούμε, λοιπόν, αδελφοί μου, αυτό το Πάσχα με τη βεβαιότητα ότι η δύναμη της αγάπης του Χριστού έχει το τελευταίο λόγο στην ιστορία.

Ας χαρούμε την Ανάσταση ως προσδοκία της προσωπικής μας ζωής, της εξελίξεως της κοινωνίας μας, ως όραμα της παγκόσμιας ιστορίας.

Ας χαρούμε αυτό το Πάσχα, φροντίζοντας κάθε μας σκέψη και πράξη να λαμπρύνονται από το φως της Αναστάσεως και να μεταδίδουν την πνοή της στο περιβάλλον μας.

Ευφρόσυνο Πάσχα! Με τη δύναμη και τη χαρά της Αναστάσεως μέσα μας.

Χριστός Ανέστη!

Π. Αναστασίου Αρχιεπισκόπου Τιράνων και πάσης Αλβανίας.

Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός. (εκδ. Μαΐστρος σελ. 64-67)

Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός….

Μέσα στο ζοφερό σκοτάδι που αγκαλιάζει την ανθρώπινη ύπαρξη, στα μεσάνυκτα του πόνου, της αρρώστιας, της ανέχειας, της αδικίας, της απογνώσεως, η Εκκλησία προσκαλεί: «Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός….» Χριστός Ανέστη!

Όσο κι αν φαίνονται παράλογα και οδυνηρά όσα συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας, υπάρχει ωστόσο νόημα στην ανθρώπινη ζωή. Η δικαιοσύνη και η αγάπη του Θεού πήραν την πιο θριαμβευτική έκφρασή τους με την ανάσταση του Χριστού, καταργώντας τη δεσποτεία του μίσους και του θανάτου. Εδώ κορυφώνεται το αιώνια πασχαλινό μήνυμα του Ευαγγαλίου.

Ο Θεός «εγείρας αυτόν (Χριστόν) εκ νεκρών», «εκάθισεν εν δεξιά αυτού εν τοις επουρανίοις, υπεράνω πάσης αρχής και εξουσίας και δυνάμεως και κυριότητος και παντός ονόματος ονομαζομένου ου μόνον εν τω αιώνι τούτω, αλλά και εν τω μέλλοντι και πάντα υπέταξεν υπό τους πόδας αυτού» (Εφες.1:20-22) Όλες οι άλλες εξουσίες και αρχές του κόσμου τούτου, όσο κι αν παρουσιάζονται κατά καιρούς σκληρές και ακαταγώνιστες, τελικά είναι εύθραυστες και εφήμερες.

Στον Αναστάντα, λοιπόν, Κύριο στηριχθείτε με εμπιστοσύνη απόλυτη. Ενωθείτε με Αυτόν σε κοινωνία μυστηριακή με το βάπτισμα και τη Θεία Ευχαριστία, γινόμενοι συμμέτοχοι στο θάνατο, την ταφή και την Ανάστασή Του. Αυτό το λυτρωτικό μυστήριο του Πάσχα ζούμε εν χαρά οι πιστοί και προγευόμαστε την αιώνια ζωή που μας χάρισε με το Πάθος και την Ανάστασή Του.

«Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός» και δεχθείτε το μυστικό μήνυμα του Πάσχα. Τα πασχαλινό φως αποκαλύπτει τη σταθερή σχέση  Αναστάσεως και Σταυρώσεως και μας προσκαλεί να αποδεχθούμε τη λογική της εκούσιας θυσίας, ως μορφή ζωής, που νικά κάθε είδους θάνατο. Κάθε ειλικρινής θυσία, που γίνεται με ανιδιοτελή αγάπη, αποκτά αναστάσιμο. Δίνει πασχαλινό νόημα στην ανθρώπινη ύπαρξη. Η Ανάσταση δεν είναι κάτι που έρχεται μετά τον σταυρό. Η Ανάσταση βρίσκεται μέσα στον σταυρό, όταν τον δεχόμαστε, ελεύθερα, όπως ο Χριστός, από αγάπη για τον Θεό και του συνανθρώπους μας. Γι αυτό και όλοι, όσοι Τον ακολούθησαν μα συνέπεια και αφοσίωση, έζησαν τις πιο μεγάλες δυσκολίες, συμφορές και στερήσεις, ακόμη και το μαρτύριο, μέσα σ’ αυτή τη σταυροαναστάσιμη ευφροσύνη. Τούτη τη χαρά που καμιά στέρηση, κανείς διωγμός, καμιά συκοφαντία και κανείς κατατρεγμός δεν μπόρεσε να τους την αφαιρέσει, καθώς αγκάλιαζαν τον σταυρό τους με το βλέμμα στον Αναστάντα Χριστό.

«Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός…»

Ένα φως, που δεν προορίζεται αποκλειστικά για μερικούς εκλεκτούς ανθρώπους η λαούς, ούτε περιορίζεται μόνο σ’ αυτούς αλλά που θα πρέπει να αγκαλιάσει τους πάντες, χωρίς διακρίσεις εθνών, φυλών χρωμάτων, καταγωγής.

Ο Αναστάς εκ νεκρών, Αυτός που είναι το φως, που «φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον», μεταμορφώνει τα πάντα, κάθε μορφή ζωής, σχέσεων και εξελίξεως. Με την έγερση Του, «το ανθρώπινον σύμπαν των του Άδου απάρας πυθμένων εις ουρανούς ανεβίβασεν».

Όλοι οι άνθρωποι, όλοι οι λαοί έχουν δικαίωμα στη νίκη, στην αγάπη, στη χαρά της Αναστάσεως. Και η Εκκλησία, εκστατική μπροστά στις παγκόσμιες διαστάσεις του γεγονότος, ψάλλει: «Η ανάσταση σου Χριστέ Σωτήρ, εφώτισεν την  οικουμένην», «Πεφώτισται τα σύμπαντα τη Αναστάσει σου, Κύριε».

Ολόκληρη η κτίση αποκτά νέο φως: «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια».

Π. Αναστασίου Αρχιεπισκόπου Τιράνων και πάσης Αλβανίας.

Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός. (εκδ. Μαΐστρος σελ. 53-56)

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Οι πέντε πληγές του Ιησού

Σε μια μορφωμένη κοπέλα για τις πέντε πληγές του Ιησού Χρηστού.

....... Και οι πέντε πληγές του Ιησού δεν είναι λόγια αλλά φοβερή πραγματικότητα. Γι’ αυτό είναι καλύτερα να τις γνωρίζουμε και από τα λόγια. Δυο πληγές στα χέρια, δυο πληγές στα πόδια, και μία στα πλευρά. Όλες από μαύρο σίδερο, και ακόμα περισσότερο από την κατάμαυρη ανθρώπινη αμαρτία. Τρυπημένα τα χέρια που ευλόγησαν. Τρυπημένα τα πόδια που περπάτησαν και οδήγησαν στην μόνη ορθή οδό. Τρυπημένο το στήθος, από το οποίο ξεχυνόταν πύρινη ουράνια αγάπη στα παγωμένα ανθρώπινα στήθη.

Επέτρεψε ο Υιός του Θεού, να Του τρυπήσουν τα χέρια εξ αιτίας των αμαρτιών πολλών χεριών –δάση χεριών- τα οποία φόνευσαν, έκλεψαν, άρπαξαν, παγίδευσαν, βιαιοπράγησαν. Και να Του τρυπήσουν τα πόδια για τις αμαρτίες πολλών ποδιών –δάση ποδιών- που περπάτησαν στο κακό, σύλησαν την αθωότητα, καταπάτησαν το δίκαιο, μόλυναν τα ιερά, και πάτησαν την καλοσύνη. Και Του τρύπησαν το στήθος εξ αιτίας πολλών πετρωμένων καρδιών –νταμάρια καρδιών- στις οποίες γεννήθηκε κάθε μοχθηρία και κάθε ασέβεια και οι ιερόσυλοι λογισμοί και οι κτηνώδεις επιθυμίες και στις οποίες μέσα από όλους τους αιώνες σφυρηλατήθηκαν κολασμένα σχέδια αδελφού εναντίον αδελφού, γείτονα εναντίον γείτονα, ανθρώπου εναντίον του Θεού.

Τα χέρια του Θεού τρυπήθηκαν για να θεραπευθούν του καθενός τα χέρια από τα αμαρτωλά έργα. Τα πόδια του Ιησού τρυπήθηκαν για να επιστρέψουν καθενός τα πόδια από τους αμαρτωλούς δρόμους. Το στήθος του Ιησού τρυπήθηκε για να πλυθεί κάθε καρδιά από τις αμαρτωλές επιθυμίες και σκέψεις.

Όταν ο απαίσιος Κρόμπελ, δικτάτορας της Αγγλίας, άρχισε να αρπάζει την περιουσία των μονών και έκλεινε τα μοναστήρια, έγινε σε ολόκληρη την αγγλική χώρα μια θορυβώδης λιτανεία από μερικές χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές σε ένδειξη της λαϊκής αποδοκιμασίας. Μπροστά πήγαιναν σημαιοφόροι με την επιγραφή στις σημαίες: «οι πέντε πληγές του Ιησού» και έψελναν ύμνους εκκλησιαστικούς και τελούσαν λειτουργίες προς το Θεό στους αγρούς. Φοβήθηκε ο απαίσιος δικτάτορας πολύ, και περισσότερο φοβήθηκε εκείνες τις σημαίες παρά οτιδήποτε άλλο και μείωσε την βιαιοπραγία του.

Οι πέντε πληγές του Ιησού ας σου μάθουν, κόρη, να φροντίζεις τις πέντε αισθήσεις σου για τον ζώντα Θεό.

Οι πέντε πληγές του Ιησού είναι πέντε πληγές πεντακάθαρου αίματος, με το οποίο πλύθηκε το ανθρώπινο γένος, και αγιάσθηκε η γη. Απ’ αυτές τις πέντε πληγές χύθηκε όλο το αίμα του Δίκαιου, όλο μέχρι την τελευταία σταγόνα. Ο Θαυματουργός Κύριος, που ήξερε να πολλαπλασιάσει τους άρτους, και με πέντε άρτους να χορτάσει πέντε χιλιάδες πεινασμένους, πολλαπλασιάζει εκείνο το πεντακάθαρο αίμα Του, και μ’ αυτό τρέφει και ενώνει σε χιλιάδες ναούς πολλά εκατομμύρια πιστών. Αυτό είναι η Θεία Κοινωνία, κόρη του Ιησού.

Τη Μεγάλη Παρασκευή πλησίασε ψυχικά μαζί με την Παναγία Θεομήτορα κάτω από τον σταυρό, για να σε πλύνει εκείνο το ζωοποιό αίμα από τις πέντε πληγές του Ιησού. Για να μπορείς με την καθαρισμένη και αναζωογονημένη ψυχή να φωνάξεις χαρούμενη την Κυριακή μαζί με τις μυροφόρες: Χριστός Ανέστη!

[ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ, Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται…,]

Μεγάλη Τετάρτη

«Κακείνος υμίν δείξει ανώγεον μέγα εστρωμένον».

Ανώγεον μέγα. Εστρωμένον. Έτοιμο.

Έτσι έτοιμη είναι η Βασιλεία των Ουρανών. Για εμάς.

Σήμερα ο Κύριος διατάζει τους Μαθητές του να πάνε μέσα στην Πόλη, πίσω, στον περιορισμένο κόσμο των αισθήσεων. Εκεί, τους λέγει θα συναντηθείτε με άνθρωπο, κεράμιον ύδατος βαστάζοντα. Εκεί δηλαδή, θα συναντηθείτε με τον Νόμο και την Ανάγκη. Με εκείνον που σ αυτό το κεραμένιο, το χωμάτινο κανάτι θα κουβαλά όλη την Φροντίδα και την Μέριμνα της ζωής του.

Σαν τότε που ο ίδιος συναντήθηκε με την Σαμαρείτιδα. Πάλιν και τότε το κεράμιον ύδατος. Η φροντίδα και η Ελπίδα. Η γυναίκα που έβγαινε από την Πόλη και έκανε τον Δρόμο και τον κόπο για να αντλήσει νερό από το Φρέαρ του Ιακώβ, το αγιασμένο. Μα εκεί ο Θεάνθρωπος θα την συναντήσει και θα μιλήσει για μιαν ακόμα Μεταμόρφωση. Για εκείνο το νερό από το οποίο εάν πιεις, δεν θα διψάσεις ποτέ. Κι εδώ πάλιν μια συνάντηση. Εκείνος κι εκείνη.

Όμως απόψε θα ολοκληρωθεί κάτι που άρχισε σε άλλον χρόνο. Στην άλλη εμφάνιση του Θεανθρώπου.

Εις την αρχήν των σημείων του Ιησού, τότε που καλεσμένος σ έναν Γάμο, στον Γάμο της Κανά, συναντήθηκε με τους ανθρώπους και την προσπάθεια τους, να αγαπήσουν. Εκεί θα του έλεγε η Μήτηρ του, οίνον ουκ έχουσιν. Δηλαδή Αγάπη δεν έχουνε. Και τότε ο Κύριος πρώτα θα πει, «ούπω ήκε η ώρα μου». Δεν ήλθε ακόμα η ώρα μου. Όλα τα ετοίμασαν οι Άνθρωποι για αυτόν τον γάμο, αλλά αγάπη δεν έχουνε. Έφεραν τις υδρίες για τον καθαρισμό, αλλά αγάπη δεν έχουνε. Και ο Χριστός θα μετατρέψει εκείνο το νερό σε κρασί. Το Νόμο και την Ανάγκη σε Αγάπη. Και έτσι θα πει εκείνος ο αρχιτρίκλινος

«Συ τετήρηκας τον καλόν οίνον έως άρτι».

Μέχρι σήμερα ο Καλός Οίνος φυλάχθηκε για ετούτον, τον Μυστικό Δείπνο και για τον άλλο, τον σημερινό οικοδεσπότη της οικίας. Στο ανώγειο, στο πάνω μέρος του σπιτιού του, εκεί στην πνευματική υπόσταση εκείνου που προετοιμάστηκε, σ εκείνου το Ανώγειον θα φάγει ο Διδάσκαλος.

Εδώ δεν θα μετατρέψει το νερό σε κρασί, μα το κρασί σε αίμα. Και το ψωμί σε σώμα. Το δικό του Αίμα και το δικό Του Σώμα.

Και θα είναι ο δικός Του Γάμος.

Με την Εκκλησία.

Με εμάς.

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΝΥΜΦΙΟΥ

«Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός...»

και είναι ο Νυμφίος της κάθε ψυχής αδελφοί μου, ένας Γαμβρός που περιπλανιέται πάντα μόνος, αναζητώντας τον κάθε μόνο. Για να μας συναντήσει. Παντού όπου ο πόνος, ο κόπος και ο πόθος μπορούν να μας οδηγήσουν.

Και πλάνητες ο καθένας από εμάς, σε τόπους γυμνούς, συχνά άγνωστους, δίχως ελπίδα, αναζητούμε στο φως το ιλαρό του γνωστού μας Νυμφίου, το κομμάτι της ψυχής μας που αδικήσαμε. Εκείνο το κομμάτι που ζητά να ερωτευτεί.

Το Αθάνατο.

Πού θέλει να ζήσει.

Να ξεφύγει από την καθημερινή μέριμνα και την τύρβη της σάρκας, της επιθυμίας και της φθοράς. Να μην λησμονηθεί.

Για εκείνη, την ψυχή, ξεκίνησε σήμερα αδελφοί μου, την γαμήλια πομπή Του, Ο Νυμφίος.

Μέσα από βάια και κλάδους, τα σύμβολα της νίκης, έρχεται απόψε δίπλα μας, πιο πλήρης από ποτέ, πιο φανερός και από ήλιος, μέσα στην δόξα μίας Άκρας Ταπείνωσης, της όντως ταπείνωσης, και μας καλεί:

«μακάριος ο δούλος ον ευρίσκει γρηγορούντα…», και αγγίζει τρυφερά με την παρειά Του στον κάλαμο της δικής μας σκληρότητας. Και γέρνει την κεφαλή παραδίδοντας τον εαυτό του στην ανθρώπινη εμπειρία του πόνου.

«ανάξιος δε πάλιν, ον ευρίσκει ραθυμούντα».

 Ανάξιος εκείνος που δεν κατάλαβε, που δεν άκουσε. Που αγνόησε. Πού επέτρεψε η νύχτα του να είναι ασέληνος. Να μην αφήσει χώρο στο φως. Μα μην αφεθεί στο μεγάλο γεγονός. Αυτό που ζούμε σήμερα. Το «ιδού». Το «ιδού» σαν αποτέλεσμα όλων των άλλων.

Οι δρόμοι της Πόλης μας, αγαπητοί μου αδελφοί, υποψιάζονται την παρουσία του Νυμφίου. Αλλοιώνονται στο πέρασμα Του. Θέλουν να σταματήσουν την ατέρμονη κίνηση τους. Να πανηγυρίσουν.

Και εμείς, κάτοικοι αυτής της ξενιτιάς ακούμε αυτό το γλυκύτατο τροπάριο, αιώνες τώρα, και αγλαιζόμεθα, παρηγορούμεθα, στο βαθμό και στην ένταση που βαστά η καρδιά του καθενός μας. Στο βαθμό που μπορούμε ν αγαπήσουμε ή ν αγαπηθούμε. Στο βαθμό που αντέχουμε να καταλάβουμε το πόσο μας αγαπά ο Θεός. Και σ αυτό το βαθμό, ολόκληρη η ύπαρξη μας σκιρτά. Ο Νυμφίος. Ο Νυμφίος της Καρδιάς. Αθόρυβος και Κάλλη Ωραίος.

Για τον καθένα.

Για τον Γρηγορούντα. 

Πάντα, «εν τω μέσω της νυκτός». Στην σιγή και στο σκοτάδι ενός κόσμου αφιλόξενου, την στιγμή που ο ύπνος ξεγελά την λογική μας. Τη στιγμή που η πραγματικότητα του καθενός από εμάς, μπερδεύεται με το όνειρο και με τον θάνατο.

Εν τω μέσω της νυκτός. Κάνοντας την συνάντηση απόλυτα προσωπική.

Θα βγούμε σε λίγο έξω, αγαπητοί μου αδελφοί. Θα αρχίσουμε την Μεγάλη Εβδομάδα. Θα ψάξουμε μέσα στην καθημερινότητα μας, να ζήσουμε το θείο Πάθος. Θα ψάξουμε τον εαυτό μας. Το βαθμό της εγρήγορσης, το τόσο αγαπάμε. Τον Χριστό. Και Νυμφίο. Το πόσο αγαπάμε ότι αγαπάμε. Ζώντες και κεκοιμημένους. Από απόψε, με τον Νυμφίο μέσα στην καρδιά, παντρεμένοι από αγάπη, ίσως διασχίσουμε το λιθόστρωτο της πορείας προς το Γολγοθά. Ίσως αναγνωρίσουμε Σίμωνα τον Κυρηναίο, να μοιράζεται απρόσκλητος μαζί μας ένα Φορτίο. Ίσως αναγνωρίσουμε τον γείτονα, κάποιον στην δουλειά μας, που ζούσε δίπλα μας αλλά δεν τον ξέραμε. Τον «πλησίον» που δεν τον είχαμε αγαπήσει. Ίσως ο Νυμφίος που περπατά από σήμερα ανάμεσα μας, μας κάνει αναγνωρίσιμους. Για τους άλλους. Διαθέσιμους.

Για όλους.

Τους γρηγορούντας

Πλαταίνει την καρδιά μας. Όπως Εκείνος. Στην εικόνα Του, στην Άκρα Ταπείνωση. Παραδίδεται. Και αποκαλεί τον εαυτό Του Νυμφίο.

Και μας αναζητά.

Αυτή την νύχτα ας επιστρέψουμε στα ίδια, αλλιώτικοι.

Ας γυρίσουμε ο καθ ένας μας εκεί που ανήκει, ή που νομίζει ότι ανήκει με την εικόνα Εκείνου που μας προσκαλεί, στην καρδιά μας. Με λιγότερη μοναξιά. Με περισσότερη ελπίδα.

«εν τω μέσω της νυκτός», θα αναγνωρίσουμε το Φως Του Προσώπου Του. Και ίσως γίνουμε πιο εύκολοι στην αγάπη.

Πιο απλοί. Για να μην παραδοθούμε στον θάνατο. Για να μην κλειστούμε έξω της βασιλείας. Για να ανανήψομε, να αναστηθούμε.

Καλή Ανάσταση