Η
ησυχία είναι μεγάλη υπόθεση. Ακόμη και να μην προσεύχεται κανείς, και μόνο
με την ησυχία προσεύχεται. Είναι μυστική προσευχή και πολύ βοηθάει στην προσευχή
σαν την άδηλη αναπνοή στον άνθρωπο. Αυτός που κάνει δουλειά
πνευματική στην ησυχία βυθίζεται μετά στην ευχή. Ξέρεις τι θα πει βυθίζεται;
Το
παιδάκι, όταν λουφάζει στην αγκαλιά της μάνας, δεν μιλάει. Είναι ένωση
πλέον, επικοινωνία.
Η
εξωτερική ησυχία, μακριά από τον κόσμο, με την διακριτική άσκηση και την
αδιάλειπτη προσευχή, πολύ γρήγορα φέρνει και την εσωτερική ησυχία –την
ειρήνη της ψυχής – η οποία είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για
την πνευματική λεπτή εργασία. Τότε πια ο άνθρωπος δεν ενοχλείται από την εξωτερική ανησυχία, γιατί στην ουσία μόνον το σώμα βρίσκεται στην
γη, ενώ ο νους βρίσκεται στον Ουρανό.
Πάντως,
νομίζω, δεν είναι τόσο ο εξωτερικός θόρυβος που ενοχλεί, όσο η μέριμνα. Πρέπει
να φθάσει ο άνθρωπος στην θεία αφηρημάδα, για να ζήσει την
εσωτερική ησυχία και να μην ενοχλείται από τον θόρυβο στην
προσευχή. Φθάνει στο σημείο εκείνο της θείας αφηρημάδας που δεν ακούει πια
τους θορύβους ή τους ακούει όταν θέλει ή, μάλλον, όταν κατεβαίνει ο νους από
τον Ουρανό.
Και
θα φθάσει σ’ αυτό το σημείο, αν δουλέψει πνευματικά, αν αγωνισθεί. Τότε θα ακούει
όποτε αυτός θέλει.
Οι μέριμνες απομακρύνουν από τον Θεό. Όταν υπάρχει πολύς περισπασμός, υπάρχουν πολλά πνευματικά παράσιτα και οι πνευματικοί ασύρματοι δεν εργάζονται με σήματα καλά.
Αγίου Παϊσίου
Αγιορείτου – ΛΟΓΟΙ Α’ «Με Πόνο και Αγάπη».