Αυτός που προσεύχεται έχει τους άλλους μέσα
στην καρδιά του και αυτοί το αισθάνονται και προστρέχουν σ’ αυτόν.
«Ο όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ, μεγάλος Ρώσος ησυχαστής του περασμένου αιώνα
έλεγε χαρακτηριστικά: «Ειρήνευσε συ με τον Θεό και πολλοί άνθρωποι θα έλθουν
να ειρηνεύσουν κοντά σου». Ο όσιος Σεραφείμ μιλούσε από την προσωπική του
πείρα, αλλά και από την πείρα της μακράς ησυχαστικής Παραδόσεως της Εκκλησίας.
Είναι παρατηρημένο ότι όσο απεμακρύνοντο οι ειρηνεύσαντες με τον Θεό πατέρες
στα βαθύτερα της Ερήμου, τόσο περισσότερα πλήθη κόσμου τους ακολουθούσαν για να
ωφεληθούν», σχολιάζει σχετικά ο Άρχιμ. π. Γεώργιος Καψάνης, Καθηγούμενος της
Ιεράς Μονής του Οσίου Γρηγορίου, στο Άγιον Όρος.
Στη Ρουμανία δεν υπάρχουν έρημοι, αλλά μόνο μοναστήρια. Αλλά όσο πιο
πνευματικός είναι ένας μοναχός σ’ ένα απ’ αυτά τα μοναστήρια, δηλαδή όσο
περισσότερο προσεύχεται, τόσο πιο πολύ ζητείται από τον κόσμο. Αυτός ο μοναχός
δεν ικανοποιεί μόνο τη δική του ανάγκη για προσευχή, αλλά σβήνει και την
πνευματική δίψα αυτών που τον αναζητούν. Και έτσι πολλοί απ’ αυτούς ασκούν τη
νοερά προσευχή μέσα στον κόσμο. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο και όλοι όσοι
ασκούνται στην αδιάλειπτη προσευχή στον κόσμο, ενώνονται μεταξύ τους μ’ ένα δεσμό
πιο βαθύ, από ότι οι άλλοι που δεν προσεύχονται….
Επίσης αυτός που προσεύχεται, απλώνει στους
γύρω του γέφυρες πιο σταθερές από τις εύθραυστες εκείνες γέφυρες που βρίσκει
κανείς μέσα σε μια εκκοσμικευμένη κοινωνία. Κατά βάθος όλοι οι άνθρωποι
σήμερα περισσότερο από άλλοτε επιθυμούν τέτοιες γέφυρες. Αλλ’ όμως δεν
ανακάλυψαν ακόμη ότι αυτές τις γέφυρες τις ανοίγει κανείς μόνο με την
προσευχή. Προσωπική μας πεποίθηση είναι, ότι όποιος προσεύχεται
μπορεί όχι μόνο να προτείνει, να προσφέρει τέτοιες γέφυρες, αλλά ακόμα να
ανοίξει την καρδιά των άλλων για να τις δεχθούν και να απαντήσουν στην
κοινωνία της αγάπης αυτών που προσεύχονται, με την κοινωνία της δικής των
προσωπικής αγάπης. Ακόμη, η προσευχή για τον άλλο πρέπει να γίνει με τέτοιο
τρόπο, ώστε να μπορείς να αισθάνεσαι τον πόνο του, σαν δικό σου. Έτσι εσύ,
παρουσιαζόμενος ενώπιον του Θεού μέσα σ’ ένα άρρηκτο σύνδεσμο με τον άλλο,
μπορείς να πλησιάσεις τον Θεό. Διότι τον Θεό δε μπορείς να τον συναντήσεις,
παρά μόνο μέσα στην αγάπη για τον άλλο, πού φθάνει μέχρι το να κάνεις δικό σου
τον πόνο του· γιατί, εάν ο Θεός είναι αγάπη, δε μπορεί να ζει, παρά μέσα στην
κατάσταση της αγάπης για τον άλλο. Εδώ φαίνεται, θα λέγαμε, η γενική ιεροσύνη
των λαϊκών, που τους ωθεί να προσεύχονται ο ένας για τον άλλο.
Ο
Άγιος Ισαάκ ο Σύρος μας λέγει πως έχουμε υποχρέωση να σκεπάζουμε όσους
αμαρτάνουν, εφ’ όσον δε, μπορούμε εμείς να υποφέρουμε γι’ αυτό. Έτσι θα
μπορέσει να αποκτήσει θάρρος και μείς θα αξιωθούμε της ευσπλαχνίας του Κυρίου
μας. Να στηρίζουμε με το λόγο μας τους αδύνατους και τους θλιμμένους και
Εκείνος θα στηρίξει εμάς. Όπως το λάδι τρέφει το φυτίλι του καντηλιού, έτσι και
η ευσπλαχνία τρέφει την ψυχή. Το μυστικό για την απόκτηση των θείων χαρισμάτων βρίσκεται
μέσα στην αγάπη για τον άλλον…
Πρωτ. Δημητρίου Στανιλοάε, «Η προσευχή μέσα
σ’ ένα εκκοσμικευμένο κόσμο» -αποσπάσματα