Εις την εορτή του Αγίου Νικολάου.

 

«Και καταβάς μετ’ αυτών έστη επί τόπου πεδινού….»

Πάντοτε μαζί μας….πάντοτε καταβαίνει και στέκει μαζί μας, σε τόπους πεδινούς, σε τόπους που εμείς περνάμε την ζωή μας…..με σκοπό να μας θεραπεύσει…..κι εμείς οχλούμενοι από πνεύματα ακάθαρτα, φορτωμένοι νόσους, ζητάμε «άπτεσθαι αυτού»…να τον αγγίξουμε.

Για αυτό ήρθαμε και σήμερα εδώ, αφήσαμε την Ιουδαία της ζωής μας, άλλη μίαν Τύρο ή Σιδώνα, όπου είμαστε και ήλθαμε σ’ αυτό το μικρό εκκλησάκι, στην Ρόμβη εδώ, τόπου πεδινού, για να ακούσουμε και να αγγίξουμε. Και βέβαια να ιαθούμε από τις νόσους που μας εμποδίζουν.

Και σήμερα το Ευαγγέλιο μας διαβεβαιεί ότι Δύναμις εξέρχεται από τον Ιησού και μας θεραπεύει…όλους!....αλλά τι πραγματικά αλλάζει….; αφού παραμένουμε….ασθενείς….οχλούμενοι μέρα και νύχτα από πνεύματα ακάθαρτα…..

Αλλάζει, αδελφοί μου η….προοπτική…..!

Ο Ιησούς «επάρας τους οφθαλμούς αυτού εις τους μαθητές….» τους δείχνει αυτήν την άλλη προοπτική….του μέλλοντος αιώνος…..Του μέλλοντος αιώνος που ενεργεί όμως στο «νυν».

«….Μακάριοι οι πεινώντες νυν, ότι χορτασθήσεσθε….μακάριοι οι κλαίοντες νυν….»

Αυτό το «νυν», αδελφοί μου, ο Ιησούς σήμερα το προάγει στο αύριο, στο δικό μας αύριο, στη προοπτική του καθ’ ενός από εμάς. Εμείς ερχόμαστε φορτωμένοι Τύρους και Σιδώνας, νόσους και λογισμούς που μας επιβάλλουν τα πονηρά πνεύματα, εδώ στην Ρόμβη, στο «νυν» μας και εδώ ο Ιησούς, οι Άγιοι, ο Άγιος Νικόλαος, όλοι, οι μαθητές του Ιησού, μας μιλούν για τους «Μακάριους».

Ποιοι είναι αυτοί οι Μακάριοι, αδελφοί μου;

Είναι αυτοί οι κλαίοντες νυν, γιατί θα γελάσουν…..αλλά πού και πότε; Στην μελλοντική τους εκδοχή, σε αυτήν την προοπτική ενότητας, σε αυτό το αύριο που αδυνατούμε να δούμε και να βιώσουμε σαν την δική μας ενότητα, αλλά και εκείνην του άλλου.

Βλέπουμε τον εαυτό μας σχεδόν πάντα με το παρελθόν του ή το παρών του. Έτσι βλέπουμε και τους άλλους. Ο Ιησούς μας βλέπει….αλλιώς…. «επάρας τους οφθαλμούς αυτού» κατά τους ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ, με την άλλη τους προοπτική, με την ολοκλήρωσή τους.

Μας βλέπει ο Ιησούς πάντα, αλλά μας βλέπει με την Αληθινή μας Μορφή, εκείνη που Εκείνος δημιούργησε, με τη Μορφή που Εκείνος βλέπει, Μαθητές του! Με την προοπτική του αύριο μας….. Εκείνη στη οποίαν θα χορτάσουμε την πείνα μας, θα γελάσουμε απ’ τις θλίψεις μας, θα λυτρωθούμε από αφορισμούς, όνειδος, διωγμούς για ότι καλό είχαμε ή κάναμε, ένεκα του Υιού του Ανθρώπου.

Ο Ιησούς μας βλέπει μόνον μέσα σε αυτήν την χαρά, εκείνης της ημέρας μέσα στην οποία έζησαν και εχάρησαν ήδη όλοι οι Άγιοι μας…..

Εμείς εδώ, ερχόμαστε, οχλούμενοι….εκ Τύρου και Σιδώνος, από τις τόσο έντονες διαφορές μας και αντιθέσεις μας. Από χώρες

μακρινές, ονειδίζουμε ο ένας τον άλλο αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό για αυτό που βλέπουμε….διαφορές, ιδιαιτερότητες, αποστάσεις…..βλέπουμε συνεχώς στο….χθες….. Το «νυν» μας στην καλύτερη περίπτωση είναι εδώ, αυτός ο τόπος ο πεδινός, η εκκλησία, όπου θέλουμε ν’ αγγίξουμε Χριστό. Και ο Χριστός προσφέρεται πάντα σε πάντες και ιάται πάντας….! Διότι δύναμη εξέρχεται απ’ Αυτού.

Είμαστε όλοι λοιπόν σήμερα υγιείς και θεραπευμένοι! Αρκεί να δούμε, να ΜΑΣ δούμε με την προοπτική του Μέλλοντος μας,  με την ολόκληρη εκδοχή μας, του ολόκληρου εαυτού μας και τους άλλους με τον ίδιο τρόπο.

Έτσι θα γίνουμε πτωχοί, χωρίς Ιουδαία, Τύρο και Σιδώνα ή ότι άλλο μας καθαρίζει. Θα γίνουμε εκείνοι οι πτωχοί, ΟΙ ΜΑΚΑΡΙΟΙ έτσι, των οποίων υμετέρα εστίν η Βασιλεία του Θεού.

Αμήν, αδελφοί μου. 

Καλά Χριστούγεννα!

 

 

Εις την εορτή

Του Αγίου Νικολάου του Μυροβλήτου

Επισκόπου Μύρων της Λυκείας 

Σήμερα πρέπει να μιλήσουμε για κάτι τόσο απλό αλλά και τόσο σημαντικό, τόσο κοντινό μας και πολλές φορές τόσο μακρινό: για την «των πραγμάτων αλήθεια».

Η των πραγμάτων αλήθεια, ανέδειξέ σε  τη ποίμνη σου.

Και τι ανέδειξε αυτή η των πραγμάτων αλήθεια τον Ιεράρχη Νικόλαον;

Κανόνα Πίστεως, εικόνα πραότητος, εγκρατείας διδάσκαλον. Πίστη, πραότης, εγκράτεια, τρείς αρετές που οικοδομούν ένα πρόσωπο άγιον, που οδηγούν προς την επίγνωση της των πραγμάτων αλήθειας. Μα τα πράγματα έχουν κάποιαν αλήθειαν; Και αυτή η αλήθεια τι είναι; Δεν είναι ολοφάνερη; Δεν είναι τα πράγματα έτσι όπως τα βλέπουμε;

Φαίνεται πως όχι! Τα πράγματα δεν αναδεικνύουν από μόνα τους καμμίαν «αλήθεια»,δεν έχουν λόγο, παρά μόνον τον λόγο που τους προσδίδουμε εμείς.

Τα πράγματα χρειάζονται το βλέμμα μας για να υπάρξουν, να αποκτήσουν λόγο και πίσω από το βλέμμα μας, ο Νους μας που θα ερμηνεύσει το βλέμμα και θα γεννήσει τον Λόγο των πραγμάτων.

Και τελικά την αλήθεια, όχι βέβαια πάντα την των πραγμάτων αλήθεια, αλλά την δική μας αλήθεια…..

Στον Άγιον Νικόλαο συνέβη ότι συμβαίνει στους αγίους. Μέσα από την πίστη, την πραότητα και την εγκράτεια ανα-καλύπτεται και εν τέλει απο-καλύπτεται η των πραγμάτων αλήθεια. Και το βλέμμα απελευθερώνεται από κόσμο και τους περιορισμούς του κόσμου και αφήνει το Νου που ενεργεί κατ’ εικόνα και προς το καθ’ ομοίωση Θεού, να ιδεί πραγματικά τον κόσμο κατά Θεόν. Και στα πάντα να ανακαλύψει τον Λόγο του Θεού, την ενέργεια της Θείας ουσίας που αναπαύεται πάνω στα πράγματα και τότε ο άνθρωπος  ολόκληρος απολαμβάνει, ολόκληρο τον κόσμο μέσα στη σχέση του μαζί του και με το Θεό.

Τότε ανακαλύπτουμε την αιχμαλωσία μας από τα πράγματα και την των πραγμάτων μη αλήθεια. Περιορισμένοι να βλέπουμε την ομορφιά σαν τέρψη και όχι σαν κάλλος, χάνουμε την δυνατότητα να ερωτευθούμε την ασχήμια σαν έξω από εμάς. Αναζητώντας το πλούτο σαν επιτυχία, μπορεί να μην μάθουμε

ποτέ τον ατελεύτητο πλούτο της πτωχείας. Τρέχοντας για την απόκτηση ή την διατήρηση της υγείας, πώς να καταλάβουμε την

χρησιμότητα της ασθένειας, την ψυχοσωτήριον περιπέτεια του σώματος. Μέσα σε μίαν συνεχή αγωνία να μην χάσουμε τα κεκτημένα, μήπως δεν ανακαλύψουμε ότι κάθε απώλεια, είναι

απώλεια για το Εγώ, ενώ για την πνευματική μας υπόσταση είναι ευκαιρία για αλλαγή, για πρόοδο, για ωριμότητα.

Ερωτευόμαστε πάντοτε ότι νομίζουμε ότι νομίζουμε ότι μας λείπει, ότι θαυμάζουμε σαν πιο όμορφο από εμάς, ενώ στη πραγματικότητα τίποτα δεν μας λείπει. Μιας και γεννηθήκαμε πρώτα μέσα στην υγεία του Θεού και για αυτό σαν κτίσματα είμαστε τέλειοι.

Όπως κάθε τι που γεννιέται είναι αφ’ εαυτού τέλειο. Και κάθε πλάσμα είναι όμορφο, και ο καθ’ ένας από εμάς είναι πάρα πολύ όμορφος, αφού όμορφος κάλει είναι Αυτός που μας έφερε στο Είναι.

Και ο λεπρός είναι όμορφος και το πύον που έχει στις πληγές του όμορφο είναι.

Και ο λέοντας όταν αρπάζει το ελάφι όμορφος είναι, και ο πύθωνας όταν σφίγγει το θήραμά του και οι δύο αυτοί οι σφιχταγκαλιασμένοι όμορφοι είναι μέσα στο κόσμο του Θεού.

Μόνο ο νεκρός δεν είναι όμορφος.

Γιατί για λίγο είναι ακίνητος ά-μορφος για λίγο μέχρι να ξαναβρεί τη σχέση του με τη ζωή. Όχι α-σχημος, ά-μορφος, για λίγο.

Η πίστη, η πραότητα και η εγκράτεια θα δώσει χρόνο και τόπο στον άνθρωπο να αποδεσμευτεί από τη φυλακή του Εγώ που τον αναγκάζει να βλέπει την μία όψιν των πραγμάτων σαν ορθή και καν να μην υποψιάζεται και την αντιστροφή τους σαν επίσης ορθή!..

Και ζούμε έτσι τον κόσμο μισό.

Ζούμε εγκλωβισμένοι στο δίπολο καλό-κακό και σε μια στρεβλή αντίληψη της ύπαρξης καλού και κακού, γεγονός που μας γεμίζει άγχος, ανασφάλειες, επιθυμίες.

Όλος αυτός είναι ο κόσμος του Νου μας και όχι ο Κόσμος του Θεού, ένας Κόσμος «εκτός» του Θεού κι επειδή τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει πραγματικά εκτός του Θεού, ζούμε συνεχώς σε μια ψευδ-αίσθηση.

Κι όπως ξέρετε, οι ψευδαισθήσεις επειδή είναι ψευδείς χρειάζονται συνεχώς ενίσχυση.

Και τρέχουμε όλοι και δεν φθάνουμε…..

Ενώ οι Άγιοι και ο Άγιος Νικόλαος μέσα από την πνευματική προσπάθεια, είδαν, την των πραγμάτων αλήθεια. Ανακάλυψαν, δηλαδή, ότι η άλλη πλευρά, που όλοι φοβόμαστε, δεν υπάρχει. Και με τη ταπείνωση έκτισαν τα υψηλά, με την πτωχεία τα πλούσια, αφού μπόρεσαν να αντέξουν την αντιστροφή των πάντων.

Και πως γίνεται αυτό;

Πάντα προς τα μέσα αδελφοί. Θα ταξιδεύουμε προς τα μέσα, και θα δούμε την άβυσσο της αμαρτωλότητάς μας, την εκτροπή του εγώ και τότε, αν Δούμε πραγματικά το πρόσωπο μας προς πρόσωπον.

Το απόλυτο τίποτα προς το απόλυτον Άπαν.

Και θα σωθούμε όπως ο Άγιος Νικόλαος, μέγας μύστης, Θεού της χάριτος.

Αμήν.