«….Αβραάμ, εγέννησε τον Ισαάκ, Ισαάκ δε εγέννησε τον Ιακώβ…..»
Βίβλος Γενέσεως Ιησού Χριστού…….
Μια σειρά ανθρώπων, μετρημένη,
μια σειρά ανθρώπων που ορίζεται σε δεκατέσσερις γενεές, σε βήματα μέσα σε ένα
κόσμο που μεταβάλλεται συνεχώς, έως τον Ιωσήφ, τον άνδρα Μαρίας, εξ ης εγεννήθη
Ιησούς ο λεγόμενος Χριστός.
Κι’ εμείς, εδώ, σήμερα μια
Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως, στη δική μας τη σειρά, πρόσωπα μετρημένα,
στην δική μας γενεά, στην δική μας ανάγκη και αναγκαιότητα. Να γεννήσουμε και
να γεννηθούμε, να βγούμε από τον εαυτό μας ως πρόσωπα, να ολοκληρώσουμε τον
δικό μας σκοπό μέσα στο σκοπό ολόκληρης της Δημιουργίας.
Να δούμε την ζωή μας σαν Βίβλο
Γεννέσεως Ιησού Χριστού…… τίποτε άλλο.
Να δούμε, να δούμε,……να δούμε
Εκείνον που μας βλέπει. Και που έχει μετρήσει από πριν τα πάντα, αλλά και όλους
Εμάς τον καθ’ έναν μας ξεχωριστά, προσωπικά…..
Και σήμερα, Κυριακή προ της Γεννήσεως
Του, μας απαριθμεί, μας μετρά έναν έναν, μαζί με όσους μας γέννησαν, μαζί με
όσους γεννήσαμε εμείς, έως τον ίδιο Του τον εαυτό, έως έως Ιησούν Χριστόν τον
Εμμανουήλ, ό εστίν μεθερμηνευόμενον μεθ’ ημών ο Θεός.
Από κει ξεκινάμε όλοι μας,
αδελφοί μου, κι εκεί φθάνουμε.
Εις το μεθ΄ημών ο Θεός.
Αυτό είναι όλο το νόημα των
γεννήσεων όλη αυτή η αλληλουχία της χαοτικής ιστορίας μας, της ιστορίας του
κόσμου…..
Παρόντες σήμερα εδώ, έτοιμοι να
διεγερθούμε του ύπνου και να ποιήσομεν έτσι όπως προστάζει ο Άγγελος, κατ΄όναρ,
να μην φοβηθούμε………
Αμήν.
ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ
Εκ του κατά Ματθαίον
«Βίβλος γεννέσεως Ιησού Χριστού, υιού Δαυίδ Υιού Αβραάμ...»
Οι άνθρωποι γεννιούνταν και γεννούσαν ελπίδα.
Την ελπίδα έτρεφε η Πίστη και η πίστη έφερνε την σιγουριά.
Εν τω μεταξύ, οι καιροί άλλαζαν, η Ιστορία κατέγραφε τις προσπάθειες των ανθρώπων να επιβληθούν στον Χρόνο, να ζήσουν και να νικήσουν την φθορά να κρατήσουν μέσα στα γνωστά τους όρια, το Απεριόριστο. Αν μελετήσουμε τις γενεές που απογράφονται σήμερα στην διήγηση μας, το κομμάτι της ιστορίας που περιλαμβάνεται ανάμεσα στον Αβραάμ και τον Ιωσήφ, τον άνδρα της Μαρίας, θα αναγνωρίσουμε δύο δυνατότητες:
Την ζωή στον κόσμο και για τον κόσμο και την Ζωή που περιμένει την Ζωή, που γεννά ζωή, που κάνει την ζωή να μην είναι μίζερα περιορισμένη, αλλά αιώνια.
Και αυτό φαίνεται στην διαδοχή των ιερών οικογενειών πού ζουν και γεννούν τους κατά σάρκα προγόνους του Ιησού σε μιαν κίνηση προς τα εμπρός, σε μια συνεχή ωρίμανση προς το καλύτερο. Οι άνθρωποι της Βίβλου ωριμάζουν σε έναν συνεχή διάλογο με τον Θεό. Νιώθουν έτσι την Ιερότητα της ζωής τους αλλά και του Κόσμου. Χτίζουν σε κάθε βήμα τους βωμούς και τους αφιερώνουν στον Ένα Θεό, εξαγιάζοντας έτσι τον Κόσμο. Ο Αβραάμ, ο Ιακώβ, ο Ιούδας είναι άνθρωποι που συνομιλούν εντελώς φυσικά με τον πλάστη τους, που ταξιδεύουν την επίγεια διαδρομή τους με ευθύνη.
Με αρχή, προορισμό και τέλος.
Για αυτό και θα φθάσουν με επιτυχία στην Θεοτόκο.
Με πολύ κόπο. Η θέωσις του Ανθρώπου θα ξεκινήσει μέσα από την μακριά πορεία των θεοπατόρων.
Σε τι μοιάζουμε εμείς οι άνθρωποι του σήμερα με εκείνους; Σε τι πρέπει να τους μιμηθούμε;
Θα έλεγα στην ευθύνη.
Να έχουμε αίσθηση της ευθύνης για τον χρόνο που διαθέτουμε, για τον χρόνο στον οποίο υπάρχουμε, και για αναγκαιότητα την οποία αντιπροσωπεύουμε ο καθ ένας από εμάς μέσα σε αυτόν τον Χρόνο.
Έχουμε έρθει για να πραγματώσομε την Σωτηρία.
Είμαστε απαραίτητοι, ανεπανάληπτοι όπως και οι Βιβλικοί άνθρωποι, ο καθ ένας από εμάς .μοναδικός μέσα στην μοναδικότητα που μας χαρίζει ο Πλάστης μας. Και ο Χρόνος μας και αυτός μοναδικός, ανεπανάληπτος και αναγκαίος, μετρημένος μέσα στην αιωνιότητα του Θεού.
Έχει νόημα, αδελφοί μου η ύπαρξη μας. Έχει νόημα η ζωή μας.
Και αυτό είναι η θέωση, η συνεχής, με πίστη και ελπίδα πορεία από τον Αβραάμ στον Ιωσήφ και στην Θεοτόκο και στην Θεοτοκία.
Η προσωπική μας πορεία προς τα Χριστούγεννα. Σε εκείνα τα Χριστούγεννα που σε κάποια άκρη του υλικού κόσμου, σε ένα σπήλαιο, όρθρου βαθέως, ανάμεσα σε ποιμένες αγραυλούντες και αγγέλους, σε εκείνα δηλαδή τα μεταιχμιακά στοιχεία ενός ονείρου, κατ όναρ αποκαλύπτονται τόσα και τόσα.
Και ο Ιωσήφ πρέπει να νικήσει τον φόβο και την αμφιβολία και να πάρει την γυναίκα αυτού και το Παιδίον και να αποδεχθεί αυτό το άλμα, την εκ Πνεύματος Αγίου Γέννηση.
Αυτόν τον φόβο και την αμφιβολία καλούμεθα να νικήσουμε και εμείς. Να. πιστέψουμε στην εκ Πνεύματος. Αγίου Γέννηση και αναγέννηση. Να μετακινηθούμε από το περιορισμένο αλλά γνωστό, στο Νέο.
Αυτό το άλμα καλούμεθα όλοι να πιστέψουμε, σαν τους ποιμένες, και να χαρούμε. Να εορτάσουμε . Και σήμερα να τοποθετήσουμε και τους δικούς μας εαυτούς σε αυτήν την ιερή αλληλουχία γενεών και γεγονότων και από γέννα σε γέννα σαν να μην παρεμβάλλεται κανένας θάνατος, να προχωρήσαμε από την Βαβυλώνα προς την Βηθλεέμ.
Με ευθύνη.