«Μέλλει γαρ Ηρώδης ζητείν το παιδίον
του απολέσαι αυτώ».
Θα
ζητούν πολλοί το Παιδίον για να απολέσουν. Πολλοί θα ψάχνουν να εξακριβώσουν
που γεννιέται Χριστός, για να τον πολεμήσουν.
Πολλοί
θα μελετούν τις προφητείες και τα σημεία αλλά για να ανατρέψουν το αναπόφευκτο.
Θα
ρωτούν τους Μάγους, θα προσποιούνται
ότι και εκείνοι θέλουν να πάνε να προσκυνήσουν. Μα θα υποκρίνονται. Ο σκοπός
τους θα είναι τότε και πάντα να σκοτώσουν
την ελπίδα.
Να
σβήσουν μέσα από τις καρδιές τον Θεάνθρωπο. Να εμποδίσουν την ενσάρκωση εκείνου
του βασιλέα που θα προσκομίζει μίαν άλλη
βασιλεία επί της γης.
Γιατί
ο Ηρώδης και κάθε Ηρώδης είναι αυτός που αντιπροσωπεύει τις βασιλείες αυτού του
κόσμου. Είναι οι Άρχοντες που διατάζουν πολέμους και σφαγές νηπίων, αθώων,
εκείνων, δηλαδή από τους οποίους κανένα κίνδυνο δεν διατρέχουν «διετών και κατωτέρω» τους εντελώς
αθώους.
Μένουν
τότε και τώρα σε παλάτια, κρατούν στα χέρια τους τη δύναμη.
Ρωτούν
και μαθαίνουν «που ο Χριστός γεννάται;»
Και
σκορπίζουν τον θρήνο.
Ακούτε
αυτές τις ημέρες τα τύμβανα του πολέμου;
Ακούτε
τον θόρυβο της κραιπάλης, της αλλοτρίωσης του πνευματικού χαρακτήρα της εορτής;
Ακούτε
διαφημίσεις, ειδήσεις, αναγγελίες των εδώ και των απανταχού ηγεμόνων;
Είδατε
πως η τηλεόραση εκμηδενίζει το εκκλησιαστικό νόημα των Χριστουγέννων κάνοντας
το κάτι άλλο, εντελώς ξένο και αλλότριο
με τον Θεό.
Με
ποιόν Θεό;
Με
εκείνο το Θεό που οι Μάγοι είχαν ανακαλύψει στο φαινόμενο αστέρα, με εκείνο το
Θεό που γεννιέται σε φάτνη.
Ταπεινός, ήσυχος, ειρηνικός.
Για
να εμποδίσουν τη γέννηση. Για να εμποδίσουν τη βασιλεία του.
Και
λέγει το Ευαγγέλιο: «Φωνή εν Ραμά ηκούσθη
θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς».
Αυτό
το θρήνο ακούμε και σήμερα από κάθε Ραμά αδικίας.
«Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής και
ούτε ήθελε παρακληθήναι».
Δεν
θέλει παρηγοριά εκείνος που χάνει ή που χάνεται άδικα.
Και
ο Θεάνθρωπος, μπροστά σε αυτή την ανθρώπινη κακία, φεύγει.
Φεύγει
εις Αίγυπτο
Από
τη γη της επαγγελίας, από τη γη που του ανήκει, σε γη αλλότρια, ξένη.
Από
τη καρδιά μας που τον ζητά, που του προσφέρει τη φάτνη, το λίκνο της ύπαρξης
της για να γεννηθεί, φεύγει «νυκτός»
αφήνοντας μας στο σκοτάδι εκείνων που ζητούν «τη ψυχή του παιδίου».
Κάποτε
όμως πεθαίνουν εκείνοι που εχθρεύονται το Χριστό.
Όλοι
αυτοί που θέλουν να σκοτώσουν το παιδί που τους απειλεί.
Και
ο Θεός, Θεός ειρήνης, επιστρέφει.
Πάντα
ειρηνικός, άκακος, ακολουθεί το δρόμο που προέγραψαν οι προφήτες και κατοικεί
εκεί, δίπλα στη Ναζαρέτ.
Στην
ανθρώπινη Ναζαρέτ «και Ναζωραίος
κληθήσεται»
Παίρνει
το πρώτο του «ανθρώπινο τίτλο».
Εκείνον
που τελευταίο θα του αντιγράψουν οι σταυρωτές του, πάνω στο Σταυρό του
μαρτυρίου του: «Ναζωραίος».
Αλλά
πάντα «Αρχέλαος βασιλεύει επί της Ιουδαίας,
αντί Ηρώδη του πατρός αυτού».
Η
δυναστεία αυτών των ισχυρών συνεχίζει παρούσα στην ιστορία.
Σήμερα,
αγαπητοί μου αδελφοί, στη πρώτη Κυριακή μετά την γέννηση, μετράμε όλοι μας, τη καρδιά μας.
Σκοτώσαμε
το παιδίον;
Γεννήθηκε;
Έφυγε
εις Αίγυπτον;
Ήλθε και περιμένει στη
Ναζαρέτ, σαν γιος μαραγκού, σαν ένας από
εμάς.
Ανοίγοντας
το δικό του, θεανθρώπινο κύκλο της σωτηρίας μας.
Σαν
Ναζωραίος.
Αυτό
είναι το μήνυμα της σημερινής Κυριακής.
Γεννήθηκε και κατοικεί ανάμεσά μας.
Μέσα μας.
«Τεθνήκασιν οι
ζητούντες την ψυχή του Παιδίου»