Τα ιδιαίτερα Χριστούγεννα του παππού Πανώφ.

 

Πριν από πάρα πολλά χρόνια ζούσε ένας γέρος τσαγκάρης. Το όνομά του ήταν Πανώφ. Ο μπάρμπα -Πανώφ δεν ήταν πλούσιος. Όλη η περιουσία του ήταν ένα μικρό δωμάτιο που έβλεπε στον δρόμο του χωριού. Η γυναίκα του είχε πεθάνει πριν από πολλά χρόνια και τα παιδιά του είχαν πια μεγαλώσει και είχαν φύγει από το σπίτι του. Δεν είχε πια κανένα κοντά του…

Είναι βράδυ παραμονής Χριστουγέννων. Ο μοναχικός ηλικιωμένος τσαγκάρης, μπάρμπα- Πανώφ, κατεβάζει από το ψηλό ράφι το παλιό καφέ βιβλίο, κάθεται στην αναπαυτική πολυθρόνα του και αρχίζει να διαβάζει…Διαβάζει από το βιβλίο την ιστορία της γέννησης του Χριστού, την ιστορία δηλαδή των Χριστουγέννων. Καθώς διαβάζει, διάφορες σκέψεις περνούν από το μυαλό του…Πόσο θα ήθελε να πρόσφερε ο ίδιος καταφύγιο στον Ιωσήφ, τη Μαρία και τον νεογέννητο Χριστό!

 Διαβάζοντας, όμως, για τους τρεις μάγους και τα πολύτιμα δώρα που έφεραν στον Χριστό, σκέφτεται με λύπη πως, αν ο Χριστός ερχόταν στο σπίτι του, ο ίδιος δεν θα είχε τίποτα να του δώσει. Ξαφνικά, ένα χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του και τα μάτια του λάμπουν. Σηκώνεται από την πολυθρόνα του, πηγαίνει στο ψηλό ράφι και βρίσκει ένα σκονισμένο κουτί. Το ανοίγει και βγάζει από μέσα ένα ζευγάρι παιδικά παπούτσια.
Ήταν στ’ αλήθεια τα ωραιότερα παπούτσια που είχε ποτέ κάνει!
Αυτά θα του έδινε, αν ερχόταν στο σπίτι του!
Με την επιθυμία, λοιπόν, να τον επισκεπτόταν ο Χριστός και να του έδινε το δώρο του, ο μπάρμπα- Πανώφ αποκοιμήθηκε…
Ακούει τότε τον Χριστό να του λέει: «Μπάρμπα- Πανώφ, έχεις την επιθυμία να με δεις, να έλθω στο μαγαζάκι σου και να μου προσφέρεις κάποιο δώρο. Αύριο, λοιπόν, από το πρωί μέχρι το βράδυ να κοιτάζεις έξω στον δρόμο και θα με δεις να έρχομαι. Πρόσεξε να με αναγνωρίσεις!»

Χριστούγεννα! Ο μπάρμπα- Πανώφ ετοιμάζεται γρήγορα και βγαίνει από το σπίτι του να πάει στην εκκλησία για τη Λειτουργία των Χριστουγέννων. Όταν επιστρέφει, κάθεται στην πολυθρόνα του και περιμένει με ανυπομονησία την επίσκεψη του Χριστού…

Κοιτάζει συνεχώς από το παράθυρο, στέκει στην πόρτα, ψάχνει με το βλέμμα, μα μόνο χωριανούς του βλέπει, τους οποίους χαιρετά με καλοσύνη…

Καθώς περιμένει με αγωνία να συναντήσει τον Χριστό, προσφέρει φιλοξενία και ζεστασιά σε διάφορους περαστικούς. Πρώτα δέχεται στο σπίτι του τον γέρο οδοκαθαριστή που εργάζεται μέσα στην παγωνιά και του δίνει να πιει ένα φλιτζάνι καφέ, για να ζεσταθεί…

Στη συνέχεια φιλοξενεί μια νέα κουρασμένη γυναίκα με ένα βρέφος στην αγκαλιά. Ο μπαρμπα-Πανώφ τους προσφέρει φαγητό και παίρνει στην αγκαλιά του το μικρό παιδί. Βλέπει τα γυμνά ποδαράκια του μωρού και συγκινείται…

Αμέσως, σηκώνεται από την πολυθρόνα του, παίρνει το κουτί από το ράφι, βγάζει τα παπουτσάκια που προόριζε για τον Χριστό και τα χαρίζει στο μικρό παιδί… Η γυναίκα τον ευχαρίστησε πάρα πολύ, πήρε το παιδί στην αγκαλιά της και έφυγε…

margin-bottom: 15.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 15pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">Ο μπαρμπα-Πανώφ στάθηκε και πάλι στο παράθυρο και κοιτούσε να δει τον Χριστό…Οι ώρες περνούσαν και οι άνθρωποι πηγαινοέρχονταν στον δρόμο. Όλους τους χαιρετούσε ο μπαρμπα-Πανώφ. Άλλους τους χαμογελούσε και στους ζητιάνους έδινε κάποιο νόμισμα ή ένα κομμάτι ψωμί. Ο Χριστός, όμως, δεν φαινόταν να έρχεται…Ο μπαρμπα-Πανώφ ήταν πολύ λυπημένος. Με βαριά καρδιά κάθισε στην πολυθρόνα του και σκέφτηκε πως όλα τελικά ήταν μόνο ένα όνειρο…

Τότε ακούγεται η φωνή του Χριστού, για να του αποκαλύψει: «Εγώ είμαι που πεινούσα και μου έδωσες να φάω. Διψούσα και μου έδωσες να πιώ. Κρύωνα και με πήρες μέσα και με ζέστανες… Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βοήθησες σήμερα, ήμουνα Εγώ! Εμένα βοήθησες. Εμένα δέχθηκες σήμερα, μπαρμπα-Πανώφ!»

 «Ω, Θεέ μου», σιγομουρμούρισε ο γερο-τσαγκάρης, με μάτια που έλαμπαν από χαρά και ευτυχία…

 «Ήρθε τελικά! Ήταν εδώ, λοιπόν, όλη τη μέρα!»

Τα ιδιαίτερα Χριστούγεννα του παππού Πανώφ
Λέων Τολστόϊ

Το Ευαγγέλιον των Χριστουγέννων.

 

Στεκόμαστε απέναντι από το γεγονός εντελώς……. «ανθρώπινοι»….συναγάγουμε αρχιερείς και γραμματείς και ζητούμε πυνθάνεστε παρ’ αυτών «πού ο Χριστός γεννάται;»…..αναζητάμε άλλους, μάγους εξ’ ανατολών «πέμψας αυτούς, εις Βηθλεέμ» και τους λέμε «επάν δε εύρηται, απαγγείλατέ μοι όπως καγώ ελθών προσκυνήσω αυτώ»…

Είμαστε πάντα….εκτός εαυτού, στραμμένοι πάντοτε προς τα έξω, «συναγάγουμε πάντας» εκτός από τον εαυτό μας, καλούμε μάγους ενώ εμείς είμαστε βασιλείς του εαυτού μας και εν ημέραις που εμείς βασιλεύουμε στην Ιουδαία της δικής μας ζωής, Χριστός γεννάται!! Μπροστά μας, εντός μας, παντού γύρω μας… Μας ταράζει το γεγονός και όλα τα Ιεροσόλυμα της ζωής μας ταράζονται μαζί μας…

Ένας κόσμος μπερδεμένος, δομημένος γύρω από αρχιερείς, εμάς και τους άλλους, που ενώ, όλοι μας γνωρίζουμε, όλοι μας ζούμε το γεγονός στις ημέρες μας, ψάχνουμε περισσότερο το πρόσωπο ο ένας του άλλου, ακόμα και όταν εξακριβώσουμε τον χρόνο του φαινομένου Αστέρος, ακόμα και τότε, λέμε σε άλλους, σε έναν άλλο μας εαυτό,…εξετάσατε, εύρητε, απαγγείλατέ μοι…. όπως καγώ ελθών προσκυνήσω αυτώ…..

Κρύβει όχι μόνον αναβολή αλλά και δόλο η κίνησή μας αυτή….Αυτή η περιπλάνησή μας έξω από τον εαυτό μας κρύβει δόλο. Κρύβει ακόμα και πρόθεση….φόνου….κατά του Παιδίου…..

Είμαστε σταθερά προσηλωμένοι στα Ιεροσόλυμα της ζωής μας, παρασύρουμε ο ένας τον άλλο, αργούμε….όλα γεννιούνται σήμερα, λίγο πιο πέρα σε Βηθλεέμ εγγύς, μέσα στον δικό μας χρόνο.

Η Βηθλεέμ είναι ο χώρος όπου ήλθε και έστη ο Αστήρ, επάνω ού ήν το Παιδίον.

Αυτό που πρέπει να νιώσουμε «χαράν μεγάλην σφόδρα» και να αφήσουμε τα Ιεροσόλυμα της καθήλωσής μας, ελθόντες εις την οικίαν, πεσόντες, να προσκυνήσομεν  Αυτόν.

Κίνηση, αδελφοί μου, κίνηση….από….προς…από τον Νου στην καρδιά, από τη ταραχή μας, στον οίκο όπου το Παιδίον μετά της Μητρός Αυτού.

Κι όταν μπορέσουμε, σήμερα πρέπει να μπορέσουμε να βγούμε από τον εαυτό  που όλο ρωτά και να φθάσουμε εκεί που ο Χριστός γεννάται, πεσόντες, είναι η πιο όμορφη στιγμή μας, πεσόντες αφού αφήσουμε όλα, τα πάντα, πεσόντες, θα προσκυνήσουμε Αυτόν……..

Και τότε, αδελφοί μου, ο Νους θα κατέβει στην καρδιά μας, εκεί δηλαδή που στέκει ο Αστέρας.

Και τότε ολόκληρη η ύπαρξή μας, ολόκληρος ο εαυτός μας, θα ανοίξει, θησαυρούς, δώρα, χρυσόν, λίβανον και σμύρνα, το τρισυπόστατο της ζωής μας και της πραγματικής μας σχέσης με τον Θεό……

Μια κένωση, η μόνη κένωση…..

Αυτό που θα μας κάνει επιτέλους, εδώ, απόψε,……κατ’ όναρ…..,μη ανακάμψαι προς Ηρώδην, να μην γυρίσουμε εκεί που είμασταν, αλλά, δι’ άλλης οδού να αναχωρήσουμε, αδελφοί μου, επιτέλους στην χώραν μας.

Αμήν.

 

 Η ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ

ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ 

«…Ιδού μάγοι από ανατολών παρεγένοντο εις Ιεροσόλυμα λέγοντες.

Πού εστίν ο τεχθείς βασιλεύς των Ιουδαίων; Ίδωμεν γαρ αυτού τον αστέρα εν ανατολή και ήλθομεν προσκυνείσαι αυτώ..»

Και εμείς, σήμερα, εδώ. Ακολουθούντες ο κάθε ένας από εμάς και άλλα σημάδια. Άλλοτε χωρίς να ξέρουμε, από τη μακρινή μας πατρίδα, από τη προσωπική μας περιπλάνηση, κάτι μας φέρνει απόψε, εδώ.

Οι Προφήτες για τη Σάρκωση του Θεού από την ώρα πού ειπώθηκαν, σημάδεψαν τις ζωές μας.

Θα έλθει ο Υιός του Θεού και θα γεννηθεί κατά σάρκα από Μητέρα Παρθένο.

Μόνο να είμαστε «αγραυλούντες» αυτήν ώρα, ποιμένες πράοι και γαλήνιοι σε μια νύχτα γεμάτη συναισθήματα.

Να θυμηθούμε, όσο μπορούμε, και την δική μας γέννηση, την δική μας μοναδική, σάρκωση και αν η καρδιά μας αντέχει, και την δική μας θέωση.

Όλες οι Προφητείες μέσα στην ιστορία προετοίμαζαν τους ανθρώπους για την έλευση του Μεσσία, για τη σάρκωση του Δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος. Για την ταφή και την Ανάσταση.

Και σε εμάς, σε κάθε μας βήμα, αυτό μας λέγει ολόκληρος ο κόσμος γύρω μας.

Κάθε φύλλο που πέφτει το φθινόπωρο και πεθαίνει, ο σπόρος που θάβεται στην γη και περιμένει να δώσει καρπό εκατονταπλασίονα, κάθε φορά που η βροχή σμίγει με το χώμα, το μήνυμα της δικής μας γέννησης, του θανάτου και της ανάστασης, μας προφητεύει το βιβλίο της φύσης που έγραψε ο Θεός.

Μόνο να ακούσουμε, να καταλάβουμε, να διακρίνουμε ανάμεσα στα αστέρια εκείνον τον Αστέρα που έβλεπαν οι Μάγοι και να τον ακολουθήσουμε. Και να τον θέσουμε σκοπό της ζωής μας έτσι « ίδωμεν γαρ τον Αστέρα αυτού εν τη ανατολή και ήλθομεν προσκυνήσαι Αυτώ» να μπορούμε να πούμε στον εαυτό μας για την ζωή μας.

Αλλοιώς, ματαίως πορευόμεθα…..

Το θέλημα του Θεού, αδελφοί, οδήγησε σε αυτήν την μοναδική στιγμή της ολοκλήρωσης ολόκληρης της Κτίσης.

Στην Θεοτοκία από  την Παρθένο Μαρία, του Σωτήρα.

Η απέραντη αγάπη του Θεού γεννά ζωή και την δική μας ζωή.

Ο κάθε ένας από εμάς προσωπικά, ήλθε στον Κόσμο από τη θέληση του Θεού και την ανθρώπινη επιθυμία.

Η ζωοποιός ενέργεια του Αγίου Πνεύματος έφερε πνοή ζωής και για τον καθ` έναν από εμάς προσωπικά. Και ο κάθε ένας από εμάς μια μοναδική ύπαρξη, μια μοναδική εκπόρευση της Αγάπης του Θεού.

Μια μοναδική και ανεπανάληπτη προσωπικότητα που γεννήθηκε στην ύπαρξη και έχει σαν στόχο την όντως ύπαρξη,

Την Θεοτοκία, την εν Χριστώ Γέννηση, την Θέωση και την Ανάσταση.

Θα ακουμπήσουμε σήμερα εδώ, αν έχουμε, Σμύρνα από την επίγνωση του επικείμενου και σίγουρου θανάτου μας, Χρυσό από τον κόπο και τον μόχθο της ζωής μας, και Λίβανο από την επιθυμία μας να λατρεύουμε τον Θεό.

Εδώ, είναι παρών το Θείο Βρέφος, τα σπάργανά του είναι και σάβανα και η φάτνη του μοιάζει με μνήμα, γιατί έρχεται να νικήσει τον θάνατο, δια του θανάτου, έρχεται να ολοκληρώσει τη ζωή.

Μαζί μας από σήμερα θα πορευθεί, εν σαρκί, και πάλιν μαζί μας.

Από την σκοτεινή νύχτα του Δεκέμβρη έως την άνοιξη του Πάσχα.

Γεμάτος αγάπη θα βαδίσει δίπλα μας από Βρέφος, έως Νυμφίος, θεραπεύοντας τη χωλότητα και τη τυφλότητα μας, ανασταίνοντας τους νεκρούς που έχουμε θάψει μέσα μας.

Από σήμερα θα μαίνεται ο Ηρώδης της φονικής μας εξωστρέφειας, και οι εγωκεντρικοί στρατιώτες της ανομίας μας θα ψάχνουν όπως θανατώσουν Αυτόν, Μέσα μας.

Μπλεγμένοι στα όρια ενός κόσμου που όλο απογράφεται χωρίς ποτέ να καταφέρνει να αναγνωρίσει εαυτόν, υπακούοντας εντολές ενός Καίσαρα που δεν μας αγαπά, δρόμους σκολιούς, δαιδαλώδεις.

Νυχτερινούς   «από Αβραάμ έως Δαυίδ γενεαί δεκατέσσερες και από Δαυίδ έως μετοικεσίας Βαβυλώνος γενεαί  δεκατέσσερες και από μετοικεσίας Βαβυλώνος έως του Χριστού, γενεαί δεκατέσσερες».

Τόσο μακρινή είναι η προσωπική μας περιπλάνηση αδελφοί.

Μόνο να είναι «έως Χριστού», για να αξίζει ο κόπος.

Και ας μην ξεχνάμε. Ο αστέρας της πίστης, της αγάπης και της ελπίδας να μην σβήσει ποτέ από το βλέμμα μας.

Αυτός ο αστέρας μας φέρνει και πάλιν εδώ απόψε «και έστη επάνω ου ήν το Παιδίον».

Να ανοίξουμε λοιπόν απόψε τα μάτια της καρδιάς μας και να βρούμε το Παιδίον μετά της Μαρίας της Μητρός αυτού, και να χαρούμε χαράν μεγάλη.

Μόνον αδελφοί, ας μην ανακάμψωμεν πάλιν προς τον Ηρώδη της προσωπικής μας αυτοκτονίας και ματαίωσης, αλλά «χρηματισθέντες κατ όναρ» δι άλλης οδού να επιστρέψουμε προς τη χώρα μας.

Προς την κοινή, καινή μας Πατρίδα.

Καλά Χριστούγεννα, Καλά Θεοφάνια.

Σε όλους μας

 

 

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

 

Αδελφοί και παιδιά μου εν Κυρίῳ αγαπητά,

Είναι γεγονός ότι, τις τελευταίες δεκαετίες, η εορτή των Χριστουγέννων έχει αποχρωματιστεί για τούς περισσότερους Όλο και πιο νωρίς σπίτια και καταστήματα στολίζονται.

Την εικόνα της γιορτής συνθέτουν έλατα, τάρανδοι, φωτάκια. Και ένας δήθεν άγιος Βασίλειος, πληθωρικός με την κόκκινη στολή.

Η τηλεόραση διαφημίζει επίμονα ένα αόριστο «πνεύμα των Χριστουγέννων». Ένα θαύμα που ως διά μαγείας θα λύσει όλα μας τα προβλήματα. Και θα μας φέρει την ευτυχία στα ρεβεγιόν, που έχουν αντικαταστήσει τη Θεία Λειτουργία.

Όμως η λαμπρότητα των Χριστουγέννων δεν έχει σχέση με τίποτε από αυτά. Και το «θαύμα» δεν έχει να κάνει με την δυτική κατασκευή της ατομικής ευτυχίας. Μιας ευτυχίας που πρέπει αναγκαστικά να νιώσουμε.

Και για να τη νιώσουμε, επιβάλλεται να καταναλώσουμε όλο και περισσότερα υλικά αγαθά. Αλλά αυτό φέρνει μεγαλύτερο κενό και κατάθλιψη.

Το θαύμα είναι η Γέννηση του Χριστού. Ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος. Και με τη σάρκωσή Του ξεκίνησε, μέσα στην ιστορία, η ανακαίνιση του κόσμου.

Ο Χριστός δεν μίλησε ποτέ για ευτυχία με τούς παραπάνω όρους. Ο Ίδιος γεννήθηκε μέσα στη φτώχεια και την αφάνεια, γιατί ήθελε να δείξει ότι το πραγματικό νόημα βρίσκεται στη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό.

Στον βαθμό που αυτή η σχέση υφίσταται, ο άνθρωπος δεν χρειάζεται τίποτε από όλες αυτές τίς φαντασμαγορίες.

Η εμπορική εκμετάλλευση της γιορτής έρχεται σε αντίφαση με το νόημά της. Η αναζήτηση της ευτυχίας σε υλικά αγαθά είναι μάταιη. Οι καιροί είναι κρίσιμοι.

Και οι Χριστιανοί οφείλουμε να διασώσουμε, με τον τρόπο της ζωής μας, το αληθινό νόημα των Χριστουγέννων. Δηλαδή, ότι Θεός και άνθρωπος δεν βρίσκονται σε διαμάχη.

Εύχομαι σε όλους αληθινά και ευλογημένα Χριστούγεννα!

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η προσέγγιση του Θεού χρειάζεται προετοιμασία.

 

Μέσα στην ιστορία των δικαίων της Παλαιάς Διαθήκης βλέπουμε το πως ο Θεός προετοίμαζε τον κόσμο για την έλευσή Του, επεμβαίνοντας διακριτι­κά, χωρίς να παραβιάζει την ελευθερία των ανθρώπων. Αποκαλυπτόταν στους δικαίους και καθοδηγούσε το λαό μέσω των προφητών, δίνοντας νόμους ανάλογους με την παχύτητα της θρησκευτικής αντιλήψεως του λαού, μέχρι να τον οδηγήσει σταδιακά —μέσα από πειρα­σμούς, καταστροφές, ευλογίες και διδασκαλί­ες- στην καλλιέργεια που απαιτεί η ακρόαση της ευαγγελικής διδασκαλίας.

Για να ακούσει κανείς τη διδασκαλία του Χριστού χρειάζεται να ελευθερώσει σε κάποιο βαθμό το νου του από τις πιεστικές απαιτήσεις του σώματος, να τον κρατήσει στο ηγεμονικό του ύψος, χωρίς βέβαια να τον αφήσει εκτεθειμένο στο πνεύμα της εωσφορικής έπαρσης.

Χρειάζεται να τον διατηρεί ρωμαλέο και ήρεμο, ικανό να αισθάνεται το καύμα της φυσικής του δίψας, που είναι δίψα μαθητείας στο ζωντανό λόγο του Θεού.

Γενικά η προσέγγιση του Θεού χρειά­ζεται προετοιμασία. Η μνήμη των δικαίων της Παλαιάς Διαθήκης μας υπενθυμίζει την ανάγκη της διαρκούς δικής μας προετοιμα­σίας για την υποδοχή του Χριστού, είτε τον υποδεχόμαστε τώρα τα Χριστούγεννα ως Βρέφος, με την ανάμνηση του γεγονότος της Γεννήσεώς Του, είτε Τον συναντούμε στη Θ. Λειτουργία, είτε Τον υποδεχόμαστε με την προσευχητική στροφή του νου μας στο θρόνο του θείου ελέους. Η απουσία προετοιμασίας μας αφήνει χωρίς πνευματικές γεύσεις, με αποτέλεσμα  κάθε θρησκευτική εκ­δήλωση μας να γίνεται υπόθεση ανούσιου εθίμου ή ακόμη πράξη πού υποβάλλεται από το φόβο μιας μαγικής συνείδη­σης.

Αδέλφια μου, το χαρακτηριστικό των δικαίων της Παλαιάς Διαθή­κης είναι η πίστη. Ο Θεός μέσω των προφητών και των Αποστόλων υποσχέθηκε στους ανθρώπους διάφορα μελλοντικά αγαθά. Με την πίστη οι ελπιζόμενες επαγγελίες του Θεού αποκτούν υπόσταση. Γίνονται πραγματικότητα. Έτσι ο πιστός μπορεί από τώρα να προγεύεται το μέλλον. Άλλωστε με την πρόγευση της μελλοντικής νίκης οι δίκαιοι της Παλαιάς Δια­θήκης «κατηγωνίσαντο βασιλείας, ειργάσαντο δικαιοσύνην, επέτυχον επαγγελιών», αλλά και οι μάρτυρες της νέας χάριτος «έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός... εμπαιγμών και μαστίγων πείραν έλαβον, έτι δε δεσμών και φυλακής».

Η Εκκλησία θυμάται όλους αυτούς τους δικαίους από τον Αδάμ μέχρι τον Ιωσήφ τον μνήστορα, μαζί με τους προφήτες και τις προφήτιδες, γιατί όλοι αυτοί κράτησαν ζω­ντανή τη μνήμη του αληθινού Θεού μέσα στην ανθρώπινη ιστορία μετά την αποστασία των ανθρώπων. Αυτοί προείδαν τη σάρκω­ση του Θεού και ανέμεναν τη λύτρωση του ανθρωπίνου γένους από τον ενανθρωπήσαντα Θεό.

Αγαπητοί αναγνώστες, εάν οι προφήτες με εκείνα τα σημάδια της παρουσίας του Θεού, έπαιρναν δύναμη και αψηφούσαν «στόματα λεόντων», «βασιλείας», «δύναμιν πυρός», «παρεμβολάς αλλοτρίων», πολύ περισσότερο εμείς μέσα στην Εκκλησία, που έχουμε ζω­ντανή παρουσία τον Κύριο των προφητών και ενωνόμαστε μαζί του στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, «ουδέν δει λοιπόν δεδοκεναι, ουδέ τρέμειν, αλλ’ υπέρ απάντων θαρρείν» (Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος).

Τα κακά, όπως είναι η αμαρτία και τα πάθη, έχασαν τη δύναμη τους και οι πιστοί στερεω­μένοι στην πίστη του Χριστού αγωνίζονται τον καλό αγώνα, ζουν τη Βασιλεία του Θεού απ' αυτήν εδώ τη ζωή. Προετοιμάζονται όχι απλώς να δεχθούν το Χριστό, άλλα να τελειωθούν «εν Χριστώ» μέσα στη χάρη και τα μυστή­ρια του. Δεν ζουν μέσα στην αβεβαιότητα της αναμονής, αλλά μέσα στη χαρά της παρουσί­ας του Κυρίου. Ο πιστός Χριστιανός βιώνει την εορτή καθημερινά μέσα στη Λειτουργία του Θεού. Μέσα στη θ. Λειτουργία φαίνε­ται η άκρα ταπείνωση του Κυρίου, ο οποίος «εαυτόν εκκένωσε μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος». Ο Θεός για να επικοινωνήσει μαζί μας, ντύθηκε την ταπείνωση και ο άνθρωπος για να πλησιάσει το Δημιουργό του, οφείλει να ντυθεί την ίδια στολή. Η ταπείνωση είναι η στολή της Θεότητος. Ο Κύριος, λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ταπεινώθηκε για να γίνει υπόδειγμα σε ανθρώπους και αγγέλους. Η θ. Λειτουργία επαναλαμβάνει μυστικά το γεγονός αυτό μέσα στις καρδιές των ανθρώπων.

"Ας γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα «μη πανηγυρικώς αλλά θεϊκώς, μη κοσμικώς, άλλ' υπερκοσμίως» (Γρηγόριος ο Θεολόγος), ας καθαρίσουμε το νου, την ακοή και τη διάνοια για να δεχθούν το μήνυμα της εορτής, που είναι η μεγάλη αλήθεια ότι ο προαιώνιος Λό­γος έγινε άνθρωπος για να αποκτήσουμε όλοι μας Πατέρα το Θεό.

"Ας οδεύσουμε προς τη Βηθλεέμ της Εκ­κλησίας, για να δούμε με το δικό μας σχήμα και να νιώσουμε με την προσωπική μας εμπειρία τη γέννηση του Αγγελιοφόρου της μεγάλης απόφασης του Θεού, που είναι η σω­τηρία του κόσμου.

Αδέλφια μου, η προσέγγιση του Θεού χρει­άζεται προετοιμασία.

Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα!

Χρό­νια σας πολλά!

 

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΣΑΚΙΡΗ. Θεολόγος

Κάτι που κάνει τον χρόνο καινούργιο.

 

Αν υπάρχει κάτι που κάνει τον χρόνο καινούργιο δεν είναι η εναλλαγή κάποιων αριθμών αλλά η είσοδος του Υιού και Λόγου του Θεού μέσα στο χρόνο της Ιστορίας του ανθρώπου.

Τα Χριστούγεννα είναι το μόνο αληθινά και­νούργιο μέσα σ' ένα κόσμο φθοράς.

Τα Χριστούγεννα η ανθρώπινη φύση ανακαι­νίζεται καθώς ένα καινούργιο ρεύμα ζωής περνάει μέσα στο σώμα της φθοράς. Ο Θεός με τη σάρκω­ση Του δεν παραβιάζει την ελευθερία του ανθρώ­που, αλλά ανακαινίζει την ανθρώπινη φύση του για να μπορεί ο άνθρωπος δια της χάριτος του Αγίου Πνεύματος να αποκτήσει την αρχική του ακεραι­ότητα.

Ο Χριστός έγινε άνθρωπος όχι για να διδάξει μερικές ξεχασμένες αλήθειες, ούτε για να ευεργε­τήσει απλώς τον άνθρωπο, αλλά για να τον ενώ­σει με τον Θεό, δηλαδή να ενώσει στο Πρόσωπο Του υποστατικά την ανθρώπινη φύση και την θεία φύση (δια του Προσώπου Του να ενώσει τους ανθρώπους με όλη την Αγία Τριάδα). Επομένως η Ενανθρώπηση του Χριστού δεν αποβλέπει σε μια αφηρημένη λύτρωση, σε μια βελτίωση της ηθικής ζωής του ανθρώπου, αλλά είναι μυστήριο «ευρύτερο της λυτρωτικής ευσπλαχνίας». Ένωσε τον Θεό με τον άνθρωπο. «Κενούται μεν γαρ η θεότης... ανακαινούται δε το ανθρώπινον, δια της προς το θείον ανακράσεως, θείον γενόμενον» (Αγ. Γρηγόριος Νύσσης).Ο Κύριος είπε ότι «ήλθον ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσιν» (Ιωάνν. Γ 10). Και κατά την ερμηνεία του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, το «περισσόν» έγκειται στο ότι κατέστησε τους ανθρώπους αδελφούς και συγκληρονόμους Του. Έτσι αποκτήσαμε υπαρξιακή γνώση του Θεού, ο Οποίος θα παρέμενε άγνωστος και απρόσιτος σε μας και εμείς αιώνια καταδικασμένοι. Με την ενανθρώπηση φθάσαμε σε ανώτερη κατάσταση από την προπτωτική και γίναμε Σώμα του Χριστού και κατοικητήριο της Αγίας Τριάδος. Γι' αυτό επα­νειλημμένα τονίζουν οι άγιοι Πατέρες ότι ο Θεάν­θρωπος Χριστός και όχι ο Αδάμ είναι «η κλείς της ερμηνείας των πάντων».

Αν ο αρχικός άνθρωπος πλάστηκε «κατ' εικό­να» Θεού, ο γεννηθείς μέσα στο Σπήλαιο είναι ο ίδιος ο Θεός μέσα στον άνθρωπο.

Ο άνθρωπος δεν έχει αξία γιατί απλώς γεν­νιέται βιολογικά, αλλά γιατί με το μυστήριο της Θεογενεσίας (το άγιο Βάπτισμα) γίνεται μέλος του αναστημένου Σώματος του Χριστού, γιατί όλη η φύση του προσελήφθη από το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος.

Γι' αυτό οι Άγιοι Πατέρες και γενικά οι άγιοι δεν ενδιαφέρονται τόσο για την σωματική και βιολογι­κή κατασκευή και προέλευση του ανθρώπου, αλλά εκπλήσσονται μπροστά στο μεγάλο θαύμα, το ότι με την ενανθρώπηση του Χριστού έγινε μέλος του Σώματός Του.

Ο διάβολος για να πολεμήσει το θεό, χρησι­μοποίησε τον άνθρωπο. Το ίδιο όπλο εναντίον του πονηρού χρησιμοποιεί και ο Ιησούς. Γίνεται «παρομοιοπρόσωπος» (Κύριλλος Ιεροσολύμων) με τον άνθρωπο και αναλαμβάνει το «ομοιοπαθές» σε όλα πλην της αμαρτίας, «ΐν' ευμαρέστερον παιδευθώσιν οι άνθρωποι», δηλαδή για να εξοικει­ωθούν με τη σωτηρία τους οι άνθρωποι, ο Θεός γίνεται όπως εμείς. Επί πλέον μας άφησε πολύτιμη παρακαταθήκη το σώμα και το αίμα Του μέσα στο Μυστήριο της ζωής, για να ζήσουμε αιώνια απαλ­λαγμένοι από τα δεσμά της αμαρτωλής δουλείας. Ο πατερικός λόγος τονίζει πως οι άγγελοι απόκτη­σαν το απερίτρεπτο, δηλαδή το αμετακίνητο προς το αγαθό με την ενσάρκωση του Κυρίου. Αντίθετα οι δαίμονες καταισχύνθηκαν. Όλη η οικουμένη δέ­χθηκε την επίδραση της φιλανθρωπίας του Θεού.

«Η αγάπη του Θεού τον ουρανό συνένωσε με τη γη, η αγάπη του Θεού τον άνθρωπο κάθισε στο βασιλικό θρόνο, η αγάπη του Θεού τον Θεό έφερε στη γη, η αγάπη του Θεού έκανε δούλο τον Δεσπό­τη, η αγάπη του Θεού έφτασε στο σημείο να προ­σφερθεί υπέρ των δούλων ο Αγαπητός, υπέρ των μισούντων ο Υιός, υπέρ των ανθρώπων ο Θεός, υπέρ των οίκετών ο Ελεύθερος» (ιερός Χρυσόστο­μος).

Κατά συνέπεια, Χριστούγεννα σημαίνουν τη χάρη της σωτήριας οικονομίας του Τριαδικού Θεού που μας δόθηκε στο πρόσωπο και στο έργο του Χριστού και φανερώθηκε με την εκκλησία.

Τα Χριστούγεννα πανηγυρίζονται σαν «τα σωτήρια του κόσμου, η γενέθλια ημέρα της ανθρωπότητας, η κοινή γιορτή ολάκερης της κτίσεως» (Μ. Βασίλειος).

Η Ενανθρώπηση του Χριστού χαρακτηρίζεται σαν «σεισμός γης» (Γρηγόριος ο Θεολόγος) και βιώνεται σαν συνέχεια και νέα φάση της δη­μιουργίας, σαν νέα δημιουργία, σαν ανακαίνιση και θέωση όλης της κτίσεως, σαν ζωοποίηση και κατά Χριστό θεοποίηση του ανθρώπου. Ο Υιός του Θεού έγινε Υιός ανθρώπου, για να μετα­βάλει τους υιούς του Αδάμ, των ανθρώπων, σε υιούς του Θεού, για να κάνει τον άνθρωπο «Θεό, όσο το μπορετό στην ανθρώπινη δύναμη» (ιερός Χρυσό­στομος), για να γίνει πραγματικότητα «ο ανακαινισμός της φύσεως μας, στην υπόσταση και με την υπόσταση του Χριστού» (Ισαάκ ο Σύρος).

Ο Απόστολος Παύλος αισθανόταν πως μόνο με την πίστη πλησιάζει κανείς το μυστήριο της Γεν­νήσεως, γι' αυτό και έλεγε για τον εαυτό του «ο διώκων ημάς ποτε, νυν ευαγγελίζεται την πίστιν ην ποτε  επόρθει» (Γαλ. ί, 23).

Η πίστη είναι χειραγωγός μέσα στο κόσμο

Παίρνει το ανθρώπινο γένος από το ζοφερό δειλι­νό της πτώσης του Αδάμ και το οδηγεί στο φωτεινό όρθρο της γεννήσεως του Χριστού. Παραλαμβάνει τον άνθρωπο από τη φάτνη της Γεννήσεως και τον οδηγεί στον Παράδεισο της αιώνιας ζωής· «Ου φέ­ρει το μυστήριον έρευναν πίστει μόνη τούτο πάν­τες δοξάζομεν».

Μπορούμε να πούμε ότι ο Χριστός γεννιέται μέσα στους πιστούς με την πίστη και σαρκώνεται με τις αρετές. Όλη η εν Χριστώ ζωή, η πνευματική ζωή, είναι ζωή αναγεννήσεως, δηλαδή γεννήσεως του Χριστού μέσα μας και αναγεννήσεως μας εν Αυτώ. Γι' αυτό οι άγιοι της Εκκλησίας νιώθουν πά­ντοτε τον Χριστό στην καρδιά τους και γιορτά­ζουν παντοτινά Χριστούγεννα. Άλλω­στε, πάλι κατά τον Άγιο Μάξιμο, ο Χριστός ενανθρωπήσας έγινε πρόδρομος της πνευματικής αυτού παρουσίας, για να παιδαγωγήσει τις ψυχές μας για την εμφανή αυτού θεϊκή πα­ρουσία. Στο τέλος δε των αιώ­νων θα αποκαλύψει εμφανώς «τα τέως πάσιν απόρρητα». Αν υπάρχει κάτι που κάνει τον χρόνο καινούργιο δεν είναι η εναλ­λαγή κάποιων αριθμών αλλά η είσοδος του Υιού του Θεού μέσα στο χρόνο της ιστορίας του ανθρώπου.

Μόνον με τον Θεάνθρωπο Χριστό, που θα Τον βιώνουμε εσωτερικά, θα λάβει νόημα η ζωή μας και θα γιορτάζουμε πραγματικά Χριστούγεννα. Γιατί «ο ίδιος ο Χριστός γίνεται όχι μόνο Δώρο του Θεού στον άνθρωπο, αλλά και του ανθρώπου στο Θεό και του ανθρώπου προς τον άνθρωπο».

Ταπεινή ευχή σε όλους είναι να αισθανθούμε έντονα τη γέννηση του Χριστού μας μέσα στην μυ­στηριακή ζωή της Εκκλησίας μας.

 

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΣΑΚΙΡΗ, θεολόγος