«Όταν δε έλθει ο Υιός του
ανθρώπου εν τη δόξη αυτού και πάντες οι άγγελοι μετ΄ αυτού…»
Μέχρι τότε;
Μα είναι ξεκάθαρο, αδελφοί μου,
μέχρι τότε είναι ανάμεσά μας, δίπλα μας και μέσα μας, στον καθ΄ έναν από
εμάς….όποια επιλογή κι αν έχουμε κάνει, όποιες επιλογές κι αν έχουμε κάνει…..
Διψά και πεινά μαζί μας, είναι
και ξένος και γυμνός σαν εμάς, ασθενής και φυλακισμένος σαν εμάς, σαν τον
διπλανό μας. Είναι ο Υιός του ανθρώπου ο Σεσαρκωμένος, είναι αυτός που δεν
έχουμε καταλάβει….
Είναι η ενότητα που δεν έχουμε
καταλάβει, μαζί Του. Για αυτό και πεινάμε, διψάμε, γυμνητεύουμε, ζούμε σε
φυλακές, ξένοι, κι αυτοί οι δίπλα μας, οι τόσο κοντινοί, ξένοι συχνά και αυτοί,
ξένοι και προς τον εαυτό μας πολλές φορές. Διότι η μόνη μας ευκαιρία να ζήσουμε
πλήρεις, ελεύθεροι, υγιείς, είναι να βιώσουμε αυτήν την εγγύτητα, την
πληρότητα, την ταύτιση με τον Χριστό. Και το μεγάλο μυστήριο της ζωής
είναι ότι ενώ αυτή η αλήθεια είναι μέσα μας και παντού, πρέπει να βγούμε από
τον εαυτό μας και να κάνουμε, αυτό το μεγάλο μικρό ταξίδι προς τον άλλο, προς τον
πλησίον, προς τον συνάνθρωπο. Προς αυτόν που έχει ανάγκη, όπου κι αν βρίσκεται.
Αλλά τις πιο πολλές φορές αυτόν
τον δίπλα, ίσως, ούτε τον προσέξαμε, απορούμε πως μπορεί να ζήσαμε όλοι μαζί
τόσο καιρό και δεν είδαμε, δεν νιώσαμε τόσες ανάγκες….τόσους διψασμένους και
πεινασμένους τόσους γυμνούς που θα μπορούσαμε να είχαμε φροντίσει.
Την ημέρα της κρίσης του καθ΄ ενός
μας αλλά και σε εκείνην την τελική, θα είναι για μας μια έκπληξη, πόσα
μπορούσαμε να είχαμε κάνει και δεν κάναμε, πόσα πολλά είχαμε, πόσα πολλά παραπάνω
και πόσα έλλειπαν γύρω μας…. Όμως, ίσως, ούτε το δικό μας πλεόνασμα νιώσαμε
ούτε την έλλειψη.
Διότι, πρέπει να δούμε τον κόσμο όλο
σαν μια πορεία προς τον Χριστό. Πρέπει να ανακαλύψουμε τον Χριστό, μέσα μας,
παντού……
Η πορεία μας είναι προς τον
Χριστό, που είναι παντού, που ενώθηκε μαζί μας, με όλους.
Αυτό είναι το μυστήριο της Εκκλησίας. Αυτή η ενότητα, αυτή η ταύτιση. Η αστοχία μας σε αυτήν την σχέση θα μας αφορίσει, από την ητοιμασμένην ημιν βασιλείαν από καταβολής κόσμου.
Βλέπετε, αδελφοί μου, σήμερα,
Τρίτη Κυριακή του Τριωδίου μας αποκαλύπτεται και αυτό: Ότι η βασιλεία είναι για
εμάς και είναι έτοιμη από καταβολής κόσμου.
Μόνο να το νιώσουμε, να το δούμε
αυτό!
Να το βιώσουμε και θα δούμε
Χριστό παντού, στον καθ΄ έναν από εμάς.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ
Περνάμε την ζωή μας, οι
περισσότεροι από εμάς, προσπαθώντας να βρούμε τον εαυτό μας, έξω από τον εαυτό
μας. Σε γεγονότα και πρόσωπα και πράγματα. Και βρισκόμαστε σχεδόν συνεχώς
αναβαίνοντες εις τον Ναόν, για να προσευχηθούμε, προς τον εαυτό μας, Φαρισαίοι
συχνότερα από οτιδήποτε άλλο, περιπλανώμεθα εις χώραν μακράν, σπαταλώντας την
ουσίαν και την περιουσίαν μας, σαν να μην την είχαμε ποτέ. Σαν να μην καταλαβαίναμε
καν, Ποιος μας τα έδωσε όλα και τι ήταν αυτά τα όλα, τα πλούσια, τα όμορφα….
Και κάποια στιγμή, πάντοτε
έρχεται αυτή η στιγμή, που η υπερφίαλη φαρισαϊκή προσευχή μας, που από τον
εαυτό μας, αυτάρεσκα και φαρισαϊκά επιστρέφει στον εαυτό μας, φυσικά μη
δικαιωμένη. Η στιγμή που ο θόρυβος του κόσμου των επιθυμιών μας που ως άσωτοι
υιοί περιπλανηθήκαμε ασκόπως, σιγά…σταματά να υπάρχει….
Τα πάθη μας αδυνατούν να μας
θρέψουν και τα ξυλοκέρατα των σαρκικών μας επιθυμιών, αρκούν για τα ζωώδη μας
ένστικτα, όμοια των χοίρων, αλλά όχι για εμάς, τους υιούς της Βασιλείας.
Και η Εκκλησία μας, σήμερα,
κυριολεκτικά μας αρπάζει και μας
φέρνει εμπρός σε κάτι συγκλονιστικό!
Αφού την Κυριακή του Τελώνου και
του Φαρισαίου και την Κυριακή του Ασώτου μας περιέγραψε τις δυνατότητες μας,
τον σκοπό της ύπαρξης μας, που είναι η προσευχή και η Μετάνοια, η στροφή του
προσώπου μας προς το Σωστό Πρόσωπο
που είναι αυτό του Πατέρα, σήμερα μας οδηγεί σχεδόν «βίαια» απέναντι από το πρόσωπο εκείνων που δίπλα μας, πλησίον μας επείνασαν και
δεν τους δώσαμε να φαν, εδίψασαν και δεν τους δώσαμε να πιουν, ξένοι και δεν
τους βάλαμε στην καρδιά μας, γυμνοί, απροστάτευτοι, αδύνατοι και δεν τους
στηρίξαμε, φυλακισμένοι μέσα σε προβλήματα, εθισμούς ή άλλες φυλακές και δεν μοιρασθήκαμε το χώρο τους.
Μας οδηγεί σήμερα «βίαια» απέναντι στο Πρόσωπό Του, αφού υπάρχει παντού Εκείνος. Και στην ουσία απέναντι και στο δικό μας αληθινό πρόσωπο. Γιατί ούτε τον εαυτό μας δεν καταλάβαμε, γιατί διψούσε και πεινούσε, πόσο ξένος και μόνος ήταν, πόσο φυλακισμένος….και δεν τον θρέψαμε, δεν τον στηρίξαμε, δεν τον συμπονέσαμε. Τον εαυτό μας, τον πλησίον, τον Θεάνθρωπο.
Ο πόνος του τελώνη και του άσωτου
υιού όταν είδε τον εαυτό του, είναι ο
πόνος μας.
Όμως η σκληροκαρδία μιας
φαρισαϊκής παθολογίας, η σκληρότητα του πρεσβύτερου υιού στην παραβολή του
Ασώτου, έκατσαν πολύ χρόνο στην καρδιά μας, επιτρέψαμε να μείνει πολύ χρόνο
στην καρδιά μας και δεν αντιληφθήκαμε πόσο ξένοι ήμασταν όλοι. Και πόσο
πονούσαμε και διψούσαμε και πόσο φυλακισμένοι είμαστε στα πάθη μας, εμείς και
οι άλλοι, οι πλησίον.
Και σήμερα η Εκκλησία μας καλεί
να δούμε αυτό το πρόσωπο, αυτά τα πρόσωπα, το Πρόσωπο του Υιού του Θεού.
Να αφαιρέσουμε την ψευδαίσθηση
ενός κόσμου που τρέφει την ψευδαίσθηση και ενθυμούμενοι τους κεκοιμημένους ως
ζώντες, να δούμε και του εαυτούς μας σαν μέλλοντες… κεκοιμημένους.
Όταν αυτή η ευκαιρία που έχουμε, εδώ, στον κόσμο αυτό που σχετιζόμαστε
μεταξύ μας και με τον κόσμο και είθε και με τον Θεό, έτσι όπως ζούμε, να
ιδούμε, σήμερα, όταν θα διαδεχθούμε
και εμείς με την σειρά μας στο κόσμο αυτών που μνημονεύσαμε χθες, των κεκοιμημένων,
που θα καταταχθούμε…
Σε αυτόν τον κόσμο που
ετοιμάσθηκε για εμάς, από την αρχή,
από καταβολής κόσμου, στο δικό μας δηλαδή κόσμο ή στον κόσμο του ξένου του
αλλότριου;
Ας κάνουμε λοιπόν, από σήμερα το ελάχιστο, εις τους ελάχιστους…..
Καλή προσπάθεια.