«Λάμπρυνον μου την ψυχήν και το φως το αισθητόν, όπως ίδω καθαρός και κηρύξω σε Θεόν»
Κατά την εορτή της Υπαπαντής, δεν εορτάζεται η είσοδος του Χριστού στο Ναό, αλλά η
συνάντησή του με τον Συμεών, εξ’ ου και Υπαπαντή που σημαίνει συνάντηση. Ο
Συμεών βρίσκεται κάθε μέρα στο Ναό, αναμένοντας την εμφάνιση του Χριστού
Υπάρχει στον κόσμο κάτι πιο
χαρούμενο από μια συνάντηση, μια «Υπαπαντή» με κάποιον που αγαπάς; Είναι αλήθεια πως το να ζεις σημαίνει να περιμένεις, να
αποβλέπεις σε μια συνάντηση. Δεν είναι άραγε η υπερβολική και όμορφη προσδοκία
του Συμεών το σύμβολό της; Δεν είναι η πολύχρονη ζωή του σύμβολο της
προσδοκίας, αυτός ο «πρεσβύτης» που περνά ολόκληρη τη ζωή του περιμένοντας το
φως που φωτίζει τους πάντες και τη χαρά που πληρώνει τα πάντα; Πόσο
δε απροσδόκητο, πόσο άρρητα όμορφο είναι το ότι το πολυαναμενόμενο φως και η
χαρά έρχεται στον πρεσβύτη Συμεών με ένα παιδί!
Φανταστείτε τα τρεμάμενα χέρια
του γέροντα Συμεών καθώς παίρνει στην αγκαλιά του το σαρανταήμερο βρέφος τόσο
τρυφερά και προσεκτικά, ατενίζοντας το μικρό πλάσμα, και πλημμυρίζοντας από
δοξολογία: «νυν απολύεις τον δούλον σου, δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη∙
ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου».
Ο Συμεών περίμενε. Περίμενε σε
ολόκληρη τη ζωή του, και είναι βέβαιο πως στοχαζόταν, προσευχόταν και βάθαινε
καθώς περίμενε έτσι, ώστε στο τέλος ολόκληρη η ζωή του να είναι μια συνεχής
«παραμονή» της χαρούμενης συνάντησης.
Η Υπαπαντή του Κυρίου.
Εορτάζει τη συνάντηση της ψυχής με την Αγάπη, τη συνάντηση μ’ Αυτόν που μας
έδωσε τη ζωή, και που μου έδωσε το κουράγιο να τη μεταμορφώσω σε αναμονή.
(π. Αλεξάνδρου Σμέμαν,«Εορτολόγιο»)