Υπάρχει
ένας χώρος Άγιος, τόσο βαθειά στην ψυχή μας, που συνέχεια ξεχνάμε την ύπαρξή
του. Παρ’ όλο που καταλαμβάνει ολόκληρο το κέντρο της ύπαρξής μας. Είναι τα
Άγια των Αγίων, η περιοχή αλλά και η κατάσταση
που αισθανόμαστε την περισσότερη οικειότητα
με τον Θεό. Ο καθ’ ένας μας, ξεχωριστά. Είναι εκεί που βλέπουμε πιο ξεκάθαρα τα «ίχνη»
του Θεού, μέσα μας, αλλά και γύρω μας.
Αλλά,
γίνεται πολύ συχνά, ένας απαγορευμένος χώρος για εμάς……. Γιατί για να εισέλθουμε
χρειάζεται μια κάποια προετοιμασία, κάποια θυσία πολλές φορές έως αίματος.
Χρειάζεται αγιότητα.
Και
το πιο δύσκολο από όλα για εμάς, να μπούμε… μόνοι μας. Είναι αυτή η δυσκολία μας μείνουμε μόνοι μας, να μπούμε
στον εαυτό μας και να παραμείνουμε εκεί. Έστω για λίγο.
Χωρίς
έγνοιες, χωρίς μέριμνες, χωρίς λογισμούς. Χωρίς την αμαρτία που φέρνει στην ζωή
μας αυτήν την συνεχή κίνηση, την ανάγκη των συναναστροφών, με τους άλλους, όχι από
Αγάπη ή με Αγάπη, αλλά μόνο και μόνο για να υπάρξουμε, για μια στιγμή. Η θέα
του προσώπου του άλλου, συνεχώς γίνεται θέα του δικού μας προσώπου και αυτή η
πλάνη επαναλαμβάνεται συνεχώς αλλάζοντας βέβαια συνεχώς και τα πρόσωπα που μας
περιβάλλουν. Αυτό είναι μια πτυχή της αμαρτίας μας.
Όμως
ο χώρος ο Άγιος, μέσα μας, παραμένει πάντα σταθερός, αλλά συχνά…. άδειος. Από
εμάς.
Δεν
επισκεπτόμαστε τον εαυτό μας και ούτε τον Άγιο χώρο μας, το κέντρο της ύπαρξης
μας.
Γιατί
δεν κάνουμε αυτό που έκανε η Παναγία.
Είμαστε
και εμείς γεννημένοι, όλοι, από ένα θαύμα.
Για αυτό και είμαστε αφιερωμένοι στον Θεό και εκεί θα επιστρέψουμε. Αλλά σαν
πρόσωπα, μοναδικά. Εάν θα δείτε, η Παναγία πως πορεύεται, με συνοδεία, με
φανούς, με λαμπάδες, με τους γονείς της και απέναντι την περιμένει ο Ζαχαρίας,
το μέλλον, ο πατέρας του Προδρόμου.
Έτσι και εμείς, περιβαλλόμεθα από όλους αυτούς που ο Θεός στέλνει για να γίνουμε καλλίτεροι. Όσους συναντάμε στην ζωή μας, τους επιλέγουμε πολλές φορές χωρίς να το καταλαβαίνουμε, για την σωτηρία μας.
Φωτίζουν
όλοι τον δρόμο μας προς το Ιερό, προς τον ιερό χώρο της ζωής μας, προς τον
Αρχιερέα του Θεού που θα μας εισάγει στο χώρο και την κατάσταση των Αγίων. Μόνοι όμως. Και να παραμείνουμε εκεί
μόνοι.
Έως
δώδεκα χρόνια παρέμεινε η Παναγία, έως
τον Ευαγγελισμό της. Χωρίς αμαρτία, χωρίς σκέψη
αμαρτίας.
Από
σήμερα, ξεκινά η δική μας προετοιμασία για αυτό τον σκοπό. Για πρώτη φορά ψάλλαμε
το «Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον και της των ανθρώπων σωτηρίας η
προκήρυξις…»
Όλα
μιλούν για μιαν έναρξη, μιαν εκκίνηση.
Μπαίνουμε
και εμείς τόσο εορταστικά στην προετοιμασία για την Γέννηση Του Χριστού, μέσα μας και στον κόσμο μας.
Ας
εισέλθουμε έστω και για μια φορά στον εαυτό μας, στα Άγια των Αγίων της ύπαρξης
μας. Και ας μείνουμε για λίγο εκεί ή για περισσότερο.
Στον
χώρο μας αυτά είναι όλα ξεκάθαρα και όλα δείχνουν τον Θεό.
Και
η Κιβωτός Της Διαθήκης και το χρυσούν θυμιατήριο και τα Χερουβείμ που
επισκιάζουν. Είναι όλα ολόχρυσα και καθαρά, είναι το «στίγμα» του Θεού μέσα μας, ότι καλλίτερο είμαστε.
Αυτό
ετοιμάζουμε από σήμερα αδελφοί. Προς αυτά τα Χριστούγεννα πορευόμαστε, προς
αυτήν την Θεοτοκία.
Γιατί,
όσο και αν το ξεχνούμε, αυτός είναι ο σκοπός μας. Ζούμε μέσα στον Κόσμο, ζούμε
δηλαδή μέσα στον Ναό του Θεού, όπου όμως, Χριστός προκαταγγέλεται, δηλαδή
Θεανθρώπισις, δηλαδή, αδελφοί, Θέωσις του Ανθρώπου.
Ούτως, λοιπόν, και ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν, Χαίρε της οικονομίας του Κτίστου η εκπλήρωσις.
Καλά Χριστούγεννα.
ΕΙΣ ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Όλος
ο Κόσμος, είναι Άγιος. Γιατί είναι έργο του Θεού, όλος ο κόσμος υπήρξε πρώτα
μέσα στην σκέψη του Θεού και κάθε τι που υπάρχει μόνο και μόνο μέσα από αυτήν
την σχέση.
Και
εμείς. Ο κάθε ένας από εμάς. Σήμερα μαθαίνουμε, ότι μέσα σε αυτόν τον Άγιο
κόσμο που ζούμε, του Θεού, τον δικό μας κόσμο, υπάρχει και χώρος που ορίζεται
σαν Άγια των Άγίων. Μέσα μας.
Σε
αυτόν τον χώρο πορευόμαστε, από την φύση μας να μπούμε. Μας έλκει, μας φωνάζει,
τον θαυμάζουμε.
Σε
αυτόν χώρο εισέρχεται μόνον ο Αρχιερεύς, άπαξ του ενιαυτού, αλλά και αυτός όχι
άνευ θυσίας.
Σε
αυτόν τον χώρο, εισέρχεται σήμερα η Θεοτόκος, αλλά όχι για να τον επισκεφθεί,
αλλά Εκείνη, Μόνη, για να μείνει.
Η
θυσία είναι ο εαυτός της.
Εμείς,
εορτάζουμε, θαυμάζουμε, αυτήν την περιοχή, αλλά πολύ συχνά, ούτε τι είναι τα
Άγια των Αγίων ξέρουμε, ούτε πού και ξεχνάμε ακόμα ότι και ο Κόσμος όλος είναι Άγιος και μέσα του υπάρχουμε,
άγιοι και εμείς, με ένα σκοπό: Να ενωθούμε με τον Θεό. Άγιοι μέσα στα Άγια των
Αγίων. Μόνοι εμείς, αλλά με μια θυσία…. Ποια είναι αυτή η θυσία; Ίσως αυτό το … μόνοι….
Στα
Άγια των Αγίων εισέρχεσαι…. μόνος, αδελφοί μου. Και εμείς αυτήν μοναξιά ούτε
καν την αντέχουμε. Δεν μένουμε μόνοι ούτε στιγμή.
Όλα
«δουλεύουν» και μας δουλεύουν στον δικό τους ρυθμό. Κίνηση, μηνύματα όλων των
ειδών, θεάματα και εικόνες πλήθος, μουσικές, θόρυβοι, σκέψεις, μέριμνες,
ειδήσεις…
Και
εάν ένα λεπτό, μείνουμε μόνοι, κατά λάθος….κάποιο κουμπί θα πατήσουμε αμέσως για να επανέλθει ο θόρυβος.
Και
έτσι στον Χώρο που είναι τα Άγια των Αγίων δεν φτάνουμε από έναν ανόητο φόβο
μην μείνουμε μόνοι.
Και
μέσα μας, αυτή η υπέροχη Ησυχία, σαν ένα Δειλινό του Παραδείσου που συναντιόταν
ο Αδάμ με τον Θεό και συνομιλούσαν, παραμένει όνειρο άπιαστο, απωθημένο.
Και
κάνουμε χιλιάδες χιλιόμετρα ταξίδια για να ξεφύγουμε από αυτό που είμαστε, ενώ
μέσα μας είναι αυτό που είμαστε.
Αφού όλος ο Κόσμος είναι Άγιος, εδώ στο παρόν, σε αυτό το σπίτι που κατοικούμε, σε αυτήν την δουλειά που είμαστε, με αυτούς τους Ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας αυτήν την στιγμή υπάρχει η Αγιότητα.
Γιατί
αυτό μας το δίνει ο Θεός. Και προχωρούμε
σήμερα, εδώ προς τα Άγια των Αγίων, εμπρός μας, μια ανάσα εμπρός μας, μέσα μας,
γιατί;
Μόνον
και μόνον για να ενωθούμε με τον Θεό.
Στην
ησυχία, στην σιωπή, στο ενώπιος ενωπίω.
Με ένα πρόσωπο, επιτέλους, το δικό μας πρόσωπο, το, προς τον Θεώ.
Αμήν