Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ: Για το Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας.

 

Όταν ρωτούσαν τον μπατουσκα Σεραφείμ πόσο συχνά πρέπει να προσεγγίζει κανείς το Ουράνιο Μυστήριο, απάντησε: «Όσο συχνότερα τόσο καλύτερα».

«Δεν πρέπει ν’ αφήνομε καμία ευκαιρία να περνά χωρίς να πλησιάζουμε την χάρη που μας παρέχεται δια της κοινωνίας των Αχράντων Μυστηρίων του Χριστού. Γεμάτοι με βαθιά συντριβή, αλλά και από ελπίδα και πίστη στο άμετρο θείο έλεος, ας πλησιάζουμε το Μυστήριο που μας λυτρώνει από όλους και από όλα».

 Σ’ αυτούς που δικαιολογούσαν την άρνησή τους να κοινωνούν συχνά με ένα υπερβολικό συναίσθημα αναξιότητας, απαντούσε αντιπαραθέτοντας την μικρότητα του αμαρτωλού ανθρώπου και την απέραντη καλοσύνη του Θεού. Ακόμη κι έναν ωκεανό ολόκληρο κι αν γεμίζαμε με τα δάκρυα μετανοίας μας, δεν θα κατορθώναμε να ικανοποιήσουμε τον Κύριο που μας προσφέρει για τροφή το Σώμα του και το Αίμα του δωρεάν για να μας εξαγνίση και να μας αναζωογονήση »

 Ειρήνης Γκοραίνωφ, Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ.Εκδόσεις ”Τήνος,” Μετάφραση Π. Κ. Σκουτέρη, σελ. 157-8

 

 

Ιδιαίτερα στις αδελφές στο Ντιβέγιεβο έδωσε τον ακόλουθο κανόνα , όπως έχει σημειώσει η αδελφή Καπιτωλίνα:

«Δεν πρέπει κανείς να χάνει την ευκαιρία να χρησιμοποιεί όσο συχνότερα γίνεται την χάρη που δίνεται δια μέσου της Κοινωνίας των Αγίων του Χριστού Μυστηρίων. Ενώ κανείς πρέπει να προσπαθεί όσο το δυνατόν περισσότερο να συγκεντρώνεται στην ταπεινή συνειδητοποίηση της πλήρους αμαρτωλότητός του, θα πρέπει να πλησιάζει στο Ιερό Μυστήριο που σώζει τα πάντα και τους πάντες με ελπίδα και σταθερή πίστη στο άφατο έλεος του Θεού, λέγοντας με συντριβή: «'Ημαρτον, Κύριε, με την ψυχή μου, με την καρδιά μου, με τα λόγια μου, με την σκέψη και με όλες τις αισθήσεις…».

Επίσης στον π. Βασίλειο, τον εξομολόγο της Μονής του Ντιβέγιεβο, έλεγε σχετικά με αυτό : «…τους δίνω την εντολή να κοινωνούν των Αγίων και Ζωοποιών Μυστηρίων του Χριστού… όσο συχνότερα τόσο καλύτερα. Μην τους φέρετε αντίρρηση, γιατί η χάρη που μας δίνεται μέσω της Θείας Κοινωνίας είναι τόσο μεγάλη ώστε, όσο ανάξιος και αμαρτωλός και αν είναι ένας άνθρωπος, εφ’ όσον πλησιάζει τον Κύριο που μας σώζει όλους, παρόλο ότι μπορεί να είναι γεμάτος από το κεφάλι μέχρι τα πόδια με τις πληγές των αμαρτιών, θα καθαριστεί με τη Χάρη του Χριστού και θα φωτίζεται όλο και περισσότερο, και θα δεχθεί έλλαμψη και θα σωθεί..».

«Εκτός αυτού», γράφει ο π. Βασίλειος, «πάντοτε μου έδινε οδηγίες, ως πνευματικό πατέρα των αδελφών της μονής, λέγοντάς μου να είμαι όσο το δυνατόν περισσότερο επιεικής στην εξομολόγηση. Στο παρελθόν πολλοί με έχουν μεμφθεί και με επέκριναν για αυτό, και μάλιστα θύμωσαν μαζί μου, μάλιστα ακόμη και μέχρι τώρα με κρίνουν, αλλά εγώ τηρώ αυστηρά την εντολή του και την έχω κρατήσει σε όλη μου την ζωή. Ο δούλος του Θεού συνήθιζε να λέει: « Θυμήσου, εσύ είσαι μόνον μάρτυρας, πατέρα, αλλά εκείνος που είναι ο κριτής είναι ο Θεός! Και πόσα, πόσα και τόσο τρομερά αμαρτήματα, τα οποία είναι αδύνατον ακόμη και να εκστομίσει κανείς, δεν μας συγχώρεσε ο γενναιόδωρος Κύριος και Σωτήρας μας. Πως τότε εμείς οι άνθρωποι θα κρίνουμε έναν άνθρωπο! Είμαστε απλοί μάρτυρες, απλοί μάρτυρες, πατέρα. Πάντοτε να το θυμάσαι αυτό, απλοί μάρτυρες, πατέρα!».

Σε κάποιον κοσμικό έδωσε την ακόλουθη εντολή: «Να κοινωνείς… αυτός που κοινωνεί θα σωθεί, αλλά όποιος δεν κοινωνεί , νομίζω πως όχι. Όπου ειμί εγώ, εκεί και ο διάκονος ο εμός εσται. (Ιωαν. 12,26)».

Σε κάποια άλλη περίσταση ο Όσιος φανέρωσε ένα βαθύ μυστήριο, ότι δηλαδή η θεία μετάληψη ενός ανθρώπου είναι ευεργετική και για τους άλλους:

«Όποιος συμμετέχει με ευλάβεια στην Θεία Κοινωνία και όχι μια φορά τον χρόνο, θα σωθεί, θα ευτυχίσει και θα ζήσει πολλά χρόνια επάνω στην γη. Πιστεύω», πρόσθεσε , «ότι κατά την μεγάλη καλοσύνη του Θεού, η χάρη Του θα φανερωθεί και στην οικογένεια εκείνου που κοινωνεί. Στα μάτια του Θεού εκείνος που κάνει το θέλημά Του αξίζει περισσότερο από μια λεγεώνα παραβάτες».

Τι θαυμάσια , τι παρηγορητική και διδακτική αποκάλυψη!

Ταυτόχρονα ο Γέροντας καθησύχαζε εκείνους που φοβούνταν να πλησιάσουν στο Μυστήριο λόγω της αίσθησης της αναξιότητας τους. Το έχουμε δει από την εντολή του στον π. Βασίλειο, αλλά αυτό φάνηκε ιδιαίτερα πειστικά στην περίπτωση του δοκίμου Ιωάννη.

Κάποτε την παραμονή μιας από τις δώδεκα εορτές, όταν επρόκειτο να κοινωνήσουν, ο Ιωάννης έφαγε κάτι μετά την εσπερινή ακολουθία, πράγμα το οποίο δεν ήταν σύμφωνο με τους κανόνες του μοναστηριού. Σε αυτό προστέθηκε και μια γενική συναίσθηση της αναξιότητας του, και ο δόκιμος άρχισε να αποθαρρύνεται. Όσο περισσότερο το σκεπτόταν τόσο περισσότερο απελπιζόταν : «Χιλιάδες τρομακτικές σκέψεις με περικύκλωναν, η μια μετά την άλλη. Αντί της ελπίδας στην δύναμη του Σωτήρος Χριστού ο Οποίος σκεπάζει όλες μας τις αμαρτίες, φανταζόμουν ότι σύμφωνα με την Κρίση του Θεού, λόγω της αναξιότητάς μου, θα έπρεπε ή να με κάψει φωτιά ή να με καταπιεί ζωντανό η γη, μόλις θα πλησίαζα στο Άγιο Ποτήριο».

Επιθυμώντας να καθησυχάσει την συνείδησή του, ο δόκιμος εξομολογήθηκε, αλλά ακόμη και αυτό δεν έφερε ειρήνη στην ψυχή του και όσο στεκόταν στο άγιο Βήμα, συνέχιζε να υποφέρει. Όταν ο άγιος Σεραφείμ το αντιλήφθηκε, τον κάλεσε και του είπε τους εξής θαυμάσιους λόγους: «Και αν είχαμε γεμίσει έναν ωκεανό με τα δάκρυά μας, και τότε ακόμη δεν θα μπορούσαμε να ικανοποιήσουμε τον Κύριο για όσα μας παρέχει δωρεάν, τρέφοντας μας με το πανάγιο Σώμα Του και Αίμα Του, τα οποία μας πλένουν, μας καθαρίζουν, μας ζωοποιούν και μας ανασταίνουν. Και έτσι, πλησίασε χωρίς αμφιβολία, και μην ταράζεσαι, μόνον πίστευε ότι αυτό είναι το αληθινό Σώμα και Αίμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, το οποίο δίνεται σε εμάς για να θεραπευθούν όλες οι αμαρτίες μας».

Ειρηνικός τώρα ο δόκιμος , μετέλαβε των Αγίων Μυστηρίων με πίστη και ταπείνωση.

Αρχιμανδρίτου π . Λαζάρου Μουρ (Lazarus Moore), Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, Πνευματική βιογραφία, ΕΚΔΟΣΕΙΣ Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, σελ. 51-53

 

 Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ

Εορτάζει στις 19 Ιουλίου (ανακομιδή του αγίου λειψάνου του) και στις 2 Ιανουαρίου (κοίμηση)