Αλλά για να ξέρουμε στα αλήθεια, για να μπορούμε να βλέπουμε την
πραγματικότητα σε ικανοποιητικό βαθμό, δεν αρκεί να μπορούμε να βλέπουμε, να
ακούμε ή και ν’ αγαπούμε ακόμα. Πρέπει συγχρόνως να ’χουμε και καθαρή καρδιά ικανή
ν’ ανακαλύπτει τον Θεό πίσω από την
σκοτεινιά που Τον κρύβει. Με τον ίδιο τρόπο που ένα θολωμένο μάτι προβάλλει
τις σκιές του παντού όπου γυρίσει να δει, έτσι και μια ακάθαρτη καρδιά δεν
είναι σε θέση να κρίνει ή να δει τα πράγματα όπως τα βλέπει ο Θεός.
Μια ιστορία από τους Πατέρες της ερήμου εξηγεί καλύτερα αυτό που
θέλω να πω. Ένας Γέροντας συνοδευόμενος από τους μαθητές του φθάνει στις πύλες
της Αλεξάνδρειας. Βλέπει να έρχεται προς το μέρος τους μια πολύ όμορφη γυναίκα.
Οι μαθητές καλύπτουν το κεφάλι με τα ράσα για να μη σκανδαλιστούν. Πιθανόν έτσι
γλιτώνουν από τον πειρασμό της σάρκας, αλλά όχι κι από τον πειρασμό της
περιέργειας. Κάτω από τα ράσα παρατηρούν και σκανδαλίζονται διαπιστώνοντας ότι
ο Γέροντάς τους κοιτάζει κατάματα τη γυναίκα που πλησιάζει. Μόλις αυτή χάνεται
στην πόλη, κατεβάζουν τα ράσα και τον ρωτούν: «Πώς μπόρεσες και υπέκυψες στον
πειρασμό να δεις αυτή τη γυναίκα;» Και κείνος τους απάντησε με θλίψη: «Πόσο
ακάθαρτες είναι οι καρδιές σας. Εσείς την είδατε μόνο σαν πειρασμό. Εγώ την είδα σαν ένα από τα θαυμαστά δημιουργήματα
του Θεού».
Επίσκοπος Αντώνιος του Σουρόζ, Θέλει τόλμη η προσευχή, μετάφραση Δημήτριος Κ. Κόκκινος, 6η έκδ.,
Αθήνα, Ακρίτας, 2000