Βίος του Αγίου Καλλινίκου, επισκόπου Εδέσσης Πέλλης και Αλμωπίας.

Ο Άγιος επίσκοπος Εδέσσης, Πέλλης & Αλμωπίας, Καλλίνικος, κατά κόσμον Δημήτριος Πούλος, γεννήθηκε στα Σιταράλωνα Αγρινίου το 1919. Υπηρέτησε την Πατρίδα ως στρατιώτης στις Δυνάμεις Καταδρομών στη δύσκολη περίοδο 1946-1949. Σπούδασε τη Θεολογία στη Θεολογική Σχολή Αθηνών. Διάκονος και Πρεσβύτερος χειροτονήθηκε το 1957. Υπηρέτησε ως Γραμματέας της Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας, λαϊκός Ιεροκήρυκας και Πρωτοσύγκελος αυτής. Στις 25 Ιουνίου 1967 χειροτονήθηκε Επίσκοπος Εδέσσης και Πέλλης. Προηγουμένως στις 22 Ιουνίου 1967 η Ιερά Σύνοδος με απόφασή της προσήρτησε στη Μητρόπολη Εδέσσης και την Επαρχία Αλμωπίας, την οποία απέσπασε από τη Μητρόπολη Φλωρίνης. Η χειροτονία έλαβε χώρα στον Ιερό Ναό Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου Αθηνών. Την χειροτονία τέλεσε ο μαρτυρικός Μητροπολίτης Τρίκκης και Σταγών Διονύσιος, ο οποίος χειροτόνησε κατά τη διάρκεια της ζωής του επισκόπους που αναδείχθηκαν σε σπουδαίες εκκλησιαστικές προσωπικότητες.

Η αγάπη του για την Πατρίδα ήταν παροιμιώδης και θυμίζει τον πατριωτισμό του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτη, που προσευχόταν δίπλα στον στρατηγό Νικηφόρο Φωκά για την εκδίωξη των Αράβων κατακτητών από την Κρήτη. Ο Άγιος Καλλίνικος, Μητροπολίτης Εδέσσης, μιλούσε για την Πατρίδα, τους ήρωες, το 1821. Η εθνική δράση του ενόχλησε τους λίγους φιλοσκοπιανούς που δρούσαν στην περιοχή του. Με διάφορα μέσα άσκησαν αήθη πολεμική εναντίον του. Ο Άγιος Καλλίνικος ουδέποτε λησμόνησε ότι τα χώματα, τα οποία εποίμανε, ήταν ποτισμένα από το αίμα γνωστών και αγνώστων Μακεδονομάχων, όπως του Καπετάν Άγρα και του Αντώνη Μίγγα, που απαγχονίσθηκαν το 1907 κοντά στην Έδεσσα. Ως Μητροπολίτης Εδέσσης αγωνίσθηκε για την ανάδειξη της θυσίας των Νεομαρτύρων επί Τουρκοκρατίας. Εόρταζε με την προσήκουσα τιμή την Αγία Χρυσή, η οποία μαρτύρησε στην περιοχή της Αλμωπίας τον 18ο αιώνα.

Ο Όσιος Καλλίνικος εκοιμήθη μετά από μακροχρόνια ασθένεια στην Αθήνα στις 7 Αυγούστου 1984. Κατά τη νοσηλεία του στην Αγγλία είχε αφήσει στο ιατρονοσηλευτικό προσωπικό και στους ανθρώπους που τον υπηρετούσαν ή τον επισκέπτονταν αίσθηση αγίου ανθρώπου. Ετάφη στο δημοτικό Κοιμητήριο της Εδεσσας μετά επιθυμία του, καθώς θέλησε να βρίσκεται κοντά στον λαό.

Στην επαρχία του είχε την ευλογημένη συνήθεια να ιδρύει καινούργιες Εκκλησίες αφιερωμένες σε αγίους που δεν τιμώνται συχνά  όπως του Ευαγγελιστού Ματθαίου, του Αγίου Δωροθέου, του Αγ. Αλεξίου ανθρώπου του Θεού κ.ά. πολλές

Στήριξε πολλούς νέους με αυθεντική και ειλικρινή ιερατική κλίση, υπήρξε άοκνος λειτουργός και επισκεπτόταν συχνά ακόμη και το πιο απόμακρο χωριό της επαρχίας του.  Στις επισκέψεις του αντιμετώπιζε τα μικρά παιδιά με αγάπη και σεβασμό σαν να ήταν μεγάλοι άνθρωποι και τα ενίσχυε στη διακονία τους και τη συμμετοχή τους στην λειτουργική ζωή. Πέραν τούτου ήταν ιδιαιτέρως φιλομόναχος, επισκεπτόταν τακτικά το Άγιο Όρος όπου είχε τελέσει και αρκετές χειροτονίες.

Στα νιόπαντρα ζευγάρια που τον επισκέπτονταν στο λιτό επισκοπείο του στην Έδεσσα μαζί με τις πατρικές ευχές και νουθεσίες δώριζε και την Καινή Διαθήκη συνήθως με προσωπική αφιέρωση. Ήταν εντελώς αφιλοχρήματος και εντελώς δοσμένος στον Θεό. Διηγούνται δύο περιστατικά χαρακτηριστικά του οσίου ανδρός:

Όταν χειροτονήθηκε επίσκοπος, εξ αιτίας των ελεημοσυνών και της αφιλοχρηματίας που ασκούσε ως αρχιμανδρίτης δεν είχε τα χρήματα να αγοράσει αρχιερατική στολή και δανείσθηκε από τον επίσκοπο αδελφό του μία. Επίσης, σε μία από τις τελευταίες του λειτουργίες πριν τον καταβάλει η ασθένεια, κατά την αρχιερατική ευλογία όταν ανέπεμπε το «Κύριε, Κύριε επίβλεψον εξ ουρανού και είδε…» το ένα του χέρι κατά την ύψωση έπαθε αγκύλωση, ωστόσο αυτός συνέχισε την λειτουργία έστω και με δυσκολία. Άφησε μνήμη αγαθού και ενάρετου ανδρός, με ασκητικό φρόνημα, αφιερωμένου ολοκληρωτικά στη διακονία της Εκκλησίας με σημεία αγιότητας ακόμα από την επίγειο βιωτή του. Μετά την κοίμηση του οσίου Μητροπολίτου Καλλινίκου, δεν διασπάται ο σύνδεσμος με όλους εκείνους που τον γνώρισαν και τον αγάπησαν. Το μνήμα του γίνεται χώρος προσευχής και επικλήσεως της βοήθειάς του, αληθινή διαρκής μνήμη.

Το κανδήλι του μνήματος για τριάντα χρόνια παραμένει αναμμένο, από την αγάπη των ανθρώπων σε αυτόν. Οι προσευχές των Χριστιανών προς αυτόν εντείνονται και τα σημεία της παρουσίας του είναι εμφανή. Ο όσιος Καλλίνικος εμφανίζεται στον ύπνο των ανθρώπων, τους παρηγορεί και τους ενισχύει, τους προστατεύει από κάθε κακό, θεραπεύει τις ασθένειές τους, τους ενισχύει στον αγώνα τους. Χαίρεται με την χαρά τους και λυπάται με την λύπη τους. Κάποια γυναίκα δίνει την μαρτυρία ότι εμφανίσθηκε στον ύπνο της, «το πρόσωπό του έλαμπε σαν το φως της μέρας» και «αποκαταστάθηκε η ημιπληγία» της.

Πολλοί ομολογούν: «Πέρασαν 15 χρόνια, οι φρικτοί πονοκέφαλοι με έχουν αφήσει εντελώς»∙ «με απάλλαξε από τους συνεχείς πόνους «πήγα στο μνήμα, προσκύνησα τον τάφο του αγίου και ω του θαύματος! Ο πόνος άρχισε να υποχωρεί».

Τα σημεία της παρουσίας του είναι πάμπολλα και οι θεραπείες ασθενειών πολλές. Όμως, και τα θαύματα που συνδέονται με την αναγέννηση των ανθρώπων, λόγω του δυνατού του λόγου, είναι πολλά. Αυτό λέγεται από την άποψη ότι στην Αγία Γραφή θαύματα αποκαλούνται οι πνευματικές θεραπείες, δηλαδή η άφεση των αμαρτιών, και σημεία λέγονται οι σωματικές θεραπείες, που είναι ένδειξη της παρουσίας του Θεού διά των αγίων. Ο Χριστός είπε στον παραλυτικό: «τέκνον· αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου» (Ματθ. θ’, 2), που είναι το πραγματικό θαύμα, και στην συνέχεια ακολούθησε το σημείο, δηλαδή η παρουσία του Υιού του Θεού: «ίνα δε ειδήτε ότι εξουσίαν έχει ο υιός του ανθρώπου επί της γης αφιέναι αμαρτίας – τότε λέγει τω παραλυτικώ· εγερθείς άρον σου την κλίνην και ύπαγε εις τον οίκον σου» (Ματθ. θ’, 6).

Θαύματα και σημεία έγιναν και γίνονται πολλά από τον όσιο Καλλίνικο και όσο ζούσε, αλλά και μετά την οσιακή κοίμησή του. Τα διηγούνται επωνύμως πολλοί που τον γνώρισαν και πολλοί που προσευχήθηκαν σε αυτόν και έχουν καταγραφή στα βιβλία που εγράφησαν γι’ αυτόν. Και αυτό ήταν αποτέλεσμα της αγιασμένης ζωής του.

 Οι Άγιοι δεν είναι κάτι εκτός του κόσμου τούτου.  Ήταν και είναι  άνθρωποι σαν εμάς, με πίστη όμως ακλόνητη, αγάπη στο Θεό, και στον πλησίον και ταπείνωση. Με τον θάνατό τους , πάτησαν και νίκησαν τον θάνατο και τον Άδη και κέρδισαν την αιώνια ζωή στην Βασιλεία των ουρανών , όπως ακριβώς ο Άγιος Μητροπολίτης Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας. Άνθρωποι που έζησαν εν ασκήσει δια βίου, που έδωσαν αίμα και πήραν Πνεύμα Θεού. 

Ακόμα και στους δύσκολους τούτους καιρούς που θα δυσκολέψουν κι άλλο, η Χάρις του Κυρίου μας, μας δίνει Αγίους και θα εξακολουθήσει να δίνει μέχρι της συντέλειας των αιώνων, προς Δόξα του εν Τριάδει Θεού και για παρηγοριά και παραμυθία δικιά μας. Ας μην ξεχνάμε όπου επλεόνασε η αμαρτία υπερπερίσσευσε η Χάρις του Θεού. Ότι κι αν κάνουν, όσο κι αν μας κυνηγήσουν,  η Εκκλησία μας, το Σώμα του Κυρίου, το πλήρωμα του Παναγίου Πνεύματος, θα μείνει όρθια, ζωντανή, κραταιά, αταλάντευτη, ακλόνητος κυματοθραύστης στις επιθέσεις του πονηρού. «Πύλαι άδου ου κατισχύνουσιν αυτής».