Βαρύ το σημερινό Ευαγγέλιο αγαπητοί αδελφοί.
Μιλά για μία συνάντηση του θεού με δύο πολύ
δυστυχισμένους ανθρώπους.
«εκ
των μνημείων εξερχόμενοι, χαλεποί λίαν». Δαιμονιζόμενοι.
Όμως τα δαιμόνια τα
κατοικούντα μέσα σ αυτούς
αναγνώρισαν στο πρόσωπο του Ιησού, τον Χριστό
«και έκραξαν λέγοντες», «Τι ημίν και σοί Ιησού, Υιέ του
Θεού;»
Προσέξατε αγαπητοί μου αδελφοί, αυτήν την τόσο σημαντική
λεπτομέρεια.
Οι δύο δαιμονιζόμενοι αποκαλούν τον Κύριο με ολόκληρο τον
τίτλο της θεότητας Του. Αναγνωρίζουν αμέσως το Θείο
Πρόσωπο και την ανωτερότητα της εξουσίας Του. Σε τέτοιο
βαθμό που αμέσως Τον παρακαλούν να τους επιτρέψει εφόσον
εξέλθουν να πάνε στους χοίρους.
Το πρώτο και πολύ σημαντικό για το οποίο πρέπει να μιλήσουμε, είναι ότι και εδώ, ξεκάθαρα το Ευαγγέλιο μας
περιγράφει την ύπαρξη των δαιμονίων και τα όρια της
ύπαρξης τους. Και είναι πολύ σημαντικό να προσέξουμε αυτήν
την περιγραφή ιδιαίτερα εμείς οι άνθρωποι της λογικής και
της επιστήμης. Διότι σήμερα πολύ συχνά αγνοούμε την δαιμονική επιρροή ή την συγχέουμε με τις ψυχικές νόσους. Και είναι μία πολύ σοβαρή αναπηρία του πολιτισμού μας. Τα δαιμόνια υφίστανται και αντιμάχονται την ζωή. Όμως έχουν
ανάγκη από «ξενιστές», από φιλοξενία. Βλέπετε ότι δεν
μπορούν να υπάρξουν αυτόνομα μέσα στην κτίση. Κατέχουν
ψυχές και τις οδηγούν στο μαρτύριο. Οι άνθρωποι της
σημερινής παραβολής κατοικούσαν στα μνήματα. Μακριά από την ζωή. Έξω της πόλεως «χαλεποί λίαν».
Και με την συνάντηση τους με τον Χριστό οι άνθρωποι
ελευθερώνονται. Τα δαιμόνια πρέπει να φύγουν. Τι λέγουν όμως; «ήλθες ώδε, προ καιρού βασανίσαι ημάς;»
Δεν ήλθε ο καιρός ακόμα για να μας βασανίσεις. Δεν ήλθε ο
καιρός. Ποιος καιρός αγαπητοί μου αδελφοί;
Ένα δεύτερο, σημαντικό στοιχείο.
Θα έλθει ο καιρός που τον ξέρουν τα δαιμόνια που ο Χριστός
θα καταργήσει την εξουσία τους.
Και υπάρχουν και θα νικηθούν από τον Θεό του φωτός.
Μα αναζητούν εντωμεταξύ ψυχές να απολέσουν. Και μιά Τρίτη
λεπτομέρεια που πρέπει να προσέξουμε: Ζητούν την άδεια εάν
είναι να εξέλθουν από τους ανθρώπους να πάνε στους χοίρους Πρέπει να ξέρετε ότι ήταν απαγορευμένο στους Εβραίους να εκτρέφουν χοίρους. Παρατυπούσαν οι Γεργεσηνοί και αυτήν την
παρατυπία «εκμεταλλεύτηκαν» τα δαιμόνια για να βρουν
νέο ξενιστή. Τους χοίρους.
«και ιδού όρμησε πάσα η αγέλη κατά του κρημνού εις την θάλασσα
και απέθανον εν τοις ύδασι»
Βλέπετε αδελφοί μου. Ενώ οι
άνθρωποι συγκατοικούσαν και συμβίωναν με τα δαιμόνια, οι χοίροι όρμισαν και
πνίγηκαν στη θάλασσα.
Ανθρώπους
ζητούν οι δαίμονες.
Και οι
άλλοι; Οι Γεργεσινοί; Εδώ έχουμε μία έκπληξη. Όταν μαθαίνουν τα γενόμενα, για
τους γνωστούς σε όλους
δαιμονιζόμενους και για την αγέλη των χοίρων, ζητούν από τον
Κύριο απλά, να απέλθει των ορίων αυτών. Να φύγει.
Τι τους θορύβησε; Η θεραπεία των συνανθρώπων τους ή η απώλεια των χοίρων;
Πάντως ο Χριστός, ο Θεός της
ελευθερίας,
«εμβάς εις το πλοίον, διεπέρασεν…»
Έφυγε.
Διεπέρασεν
Ας κρατήσουμε αυτήν την λέξη. Με φόβο. Και αγάπη. Ας
κρατήσουμε αυτήν την εικόνα στον Νου μας. Όλη η πόλη
παρακάλεσε αυτόν όπως «μεταβεί από
των ορίων αυτών».
Εκείνον που πριν από λίγο αναγνώρισαν τα δαιμόνια.
Οι άνθρωποι του εζήτησαν να φύγει...
Η δική μας η πόλη, τι κάνει αγαπητοί μου αδελφοί;
Η δική μας η βιοτή;
Εκτρέφει χοίρους για
τις ανάγκες των Ρωμαίων; Συμβιώνει με
δαιμονισμένους που κατοικούν στα μνήματα; Με τι
παράξενες και αφύσικες καταστάσεις έχουμε συμβιβαστεί;
Και στον Μεγάλο Επισκέπτη;