Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος.

 

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι περίοδος μετανοίας, περίοδος κατά την οποία η πέτρινη καρδιά μας πρέπει, με τη χάρη του Θεού να γίνει σάρκινη, και από αναίσθητη να γίνει αισθαντική, από ψυχρή και σκληρή να γίνει ζεστή και ανοιχτή προς τους άλλους και, κυρίως, προς τον Ίδιο τον Θεό.

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι καιρός ανανέωσης, όπου καθετί -όπως γίνεται την άνοιξη- κάνει μία καινούρια αρχή· και η ανήλια ζωή μας ζωντανεύει και πάλι με όλη την ένταση την οποία ο Θεός μπορεί να δώσει σ’ εμάς τους ανθρώπους, κάνοντάς μας διά των Αχράντων Μυστηρίων και των πλούσιων δωρεών Του κοινωνούς του Αγίου Του Πνεύματος, κοινωνούς θείας φύσεως.

Είναι εποχή συμφιλίωσης και η συμφιλίωση είναι χαρά: η χαρά του Θεού και η δική μας χαρά – ένα νέο ξεκίνημα!

Σήμερα είναι η ημέρα του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος και θέλω να σας διαβάσω μερικές δικές του φράσεις, τόσο σχετικές με την ιδιαιτερότητα της περιόδου που διάγουμε:

«Η μετάνοια, δηλαδή η επιστροφή μας στον Θεό, είναι ανανέωση του βαπτίσματός μας είναι ανανέωση της συνθήκης μας με τον Θεό, της υπόσχεσής μας να αλλάξουμε τη ζωή μας. Είναι περίοδος κατά την οποία μπορούμε να αποκτήσουμε την ταπείνωση, η οποία είναι ειρήνη· ειρήνη με τον Θεό, ειρήνη με τον εαυτό μας, ειρήνη με όλο τον κτιστό κόσμο. Η μετάνοια γεννιέται από την ελπίδα, όταν δηλαδή απορρίψουμε την απόγνωση. Και εκείνος που μετανοεί, είναι κάποιος που αξίζει την καταδίκη – ωστόσο αναχωρεί από το δικαστήριο χωρίς ντροπή, επειδή η μετάνοια είναι η ειρήνη μας με τον Θεό. Κι αυτό επιτυγχάνεται μέσα από μία ζωή αντάξια, που αποξενώθηκε από τις αμαρτίες που διαπράτταμε στο παρελθόν. Μετάνοια είναι το καθάρισμα της συνειδήσεώς μας. Μετάνοια σημαίνει ολοκληρωτική απαλλαγή από τη λύπη και τον πόνο».

Κι αν αναρωτηθούμε πώς θα το πετύχουμε αυτό, πώς θα φθάσουμε εκεί, πώς μπορούμε να ανταποκριθούμε στον Θεό που μας δέχεται όπως ο Πατέρας της παραβολής δέχθηκε τον άσωτο γιό του, σ’ ένα Θεό που μας περιμένει με λαχτάρα και που ενώ Τον απορρίψαμε Εκείνος δεν απομακρύνθηκε ποτέ από κοντά μας, αξίζει να ακούσουμε αυτά τα λίγα λόγια για την προσευχή:

«Στην προσευχή μη χρησιμοποιείτε επιτηδευμένες λέξεις, διότι, συχνά το απλό και ανεπιτήδευτο ψέλλισμα των παιδιών είναι εκείνο που ευφραίνει τον ουράνιο Πατέρα μας. Όταν μιλάτε στον Θεό, μην προσπαθείτε να πείτε πολλά, διότι διαφορετικά, ο νους, αναζητώντας τις λέξεις θα χαθεί σ’ αυτές. Η μία λέξη που ψιθύριζε ο Τελώνης του έφερε το έλεος του Θεού· μία λέξη γεμάτη πίστη έσωσε τον ληστή πάνω στον Σταυρό. Η ποικιλία των λέξεων όταν προσευχόμαστε διασκορπίζει τον νου και εξάπτει τη φαντασία. Η μία λέξη που απευθύνουμε στον Θεό συμμαζεύει τον νου στην παρουσία Του. Κι αν στην προσευχή σου, αυτή η μία λέξη σε αγγίζει μέσα σου, αν τη νιώθεις βαθιά, μείνε σ’ αυτήν, μείνε, γιατί κάτι τέτοιες στιγμές ο φύλακας Άγγελός μας προσεύχεται μαζί μας, επειδή είμαστε αληθινοί με τον εαυτό μας και με τον Θεό».

Ας μην ξεχάσουμε τα λόγια αυτά του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος, ακόμη κι αν ξεχάσουμε τα δικά μου σχόλια που για ευκολία δική σας πρόσθεσα, ώστε να γίνει το κείμενο ευκολότερα κατανοητό. Ας θυμόμαστε τα λόγια του, γιατί ήταν άνθρωπος που ήξερε τι σημαίνει να στρέφεσαι στον Θεό, να μένεις στον Θεό, να είσαι η χαρά του Θεού και να ευφραίνεσαι εν Αυτώ. Μας προσφέρεται αυτή την περίοδο, καθώς ανεβαίνουμε προς τις ημέρες του Πάθους, ως παράδειγμα του τι μπορεί να κάνει η χάρη του Θεού για να μεταμορφώσει έναν απλό και συνηθισμένο άνθρωπο σε φως του κόσμου.

Ας μάθουμε απ’ αυτόν, ας ακολουθήσουμε το παράδειγμά του, ας χαρούμε βλέποντας πώς μπορεί να εργαστεί η δύναμη του Θεού μέσα στον άνθρωπο και, με πίστη, με εμπιστοσύνη, με χαρά θριαμβική αλλά και ειρηνική ας ακολουθήσουμε τη συμβουλή του, ας ακούσουμε τον Θεό να μας παρακαλεί να βρούμε τον δρόμο της ζωής και να μας λέει ότι μαζί μ’ Αυτόν και εν Αυτώ όντως θα ζήσουμε, επειδή Αυτός είναι η Αλήθεια και η οδός και η Αιώνιος Ζωή.

Anthony Bloom, Στο φως της κρίσης του Θεού: Πορεία από το Τριώδιο στην Ανάσταση, 1η έκδοση, εκδ. Εν πλω, Αθήνα, 2009

 

Τετάρτη Κυριακή των Νηστειών.

Στη σημερινή παραβολή, αγαπητοί μου αδελφοί, ο ευαγγελιστής περιγράφει την εικόνα ενός ανθρώπου που βρίσκεται σε δαιμονική επήρεια και κατοχή. Το πνεύμα που τον κατέχει, ονομάζεται «άλαλο», σπαράσσει και παραλύει τον άνθρωπο και τον οδηγεί, πότε στη φωτιά και πότε στο νερό

«ίνα απολέσει αυτόν».

Θέλει τον θάνατο του.

Μπορεί, λοιπόν, όπως περιγράφεται στην σημερινή παραβολή, ο άνθρωπος να απολέσει την ελευθερία του και την αυτοδιάθεση του και να περιέλθει σε τέτοιο κατάσταση δαιμονικής κατοχής. Η σωματική του σκλαβιά, τον κάνει να υποφέρει. Σπαράσσει. Τρίζει τα δόντια.

Είναι εντελώς ξένο το ένα στοιχείο από το άλλο. Δεν μπορεί να συνυπάρξουν. Ο δαίμονας θέλει να απολέσει, να εξαφανίσει τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος σπαράσσει από το απολύτως ξένο στην φύση του στοιχείο.

Είναι ξεκάθαρο αγαπητοί μου αδελφοί. Καμιά σχέση δεν μπορεί να έχει η ανθρώπινη φύση με κανένα πνεύμα «άλαλο». Και σε κάθε τέτοια «συγκατοίκηση», όσο ο καθένας μας επιτρέπει, μόνο πόνος και ταλαιπωρία θα προκύπτει. Πότε στη φωτιά. θα μας ρίχνει και πότε στο ύδωρ. «ίνα απολέσει» ημάς. Από την μία υπερβολή στην άλλη.

Και όταν ο άνθρωπος χάσει την ελευθερία του και οδηγηθεί στην διαστροφή της φύσης του από την δαιμονική συνύπαρξη, τότε μόνο η δυνατή πίστη μπορεί να τον σώσει. Η πίστη των άλλων.

Ο πατέρας του δαιμονιζόμενου παιδιού, είχε πίστη. Φοβόταν όμως τον εαυτό του. Φοβόταν την φυσική του αδυναμία. Η συμβίωση του με ένα παιδί που ζούσε με τόση ένταση την αποξένωση από τον Θεό, έφερνε τον πατέρα σε απελπισία. Αυτή η απελπισία έμοιαζε με απιστία. Ο πατέρας ζητά βοήθεια για την απιστία του. Φοβάται, την απελπισία του. Και η όλη του κατάσταση τον ταπεινώνει. Και η σημερινή παραβολή αρχίζει με έναν άνθρωπο που προσέρχεται τω Ιησού, γονυπετών. Ζητά βοήθεια για το παιδί του μα και για τον εαυτό του.

«βοήθει  μοι τη απιστία».

Όταν ο άνθρωπος αγγίξει τα όρια του, τα όρια ύπαρξης και ανυπαρξίας, τότε καταλαβαίνει αυτό το «βοήθει μοι τη απιστία» και ο σημερινός πατέρας, είχε δει αρκετές φορές «το χάρο με τα μάτια του».

Και εμείς όλοι, σε κάθε ημέρα ακούμε και νιώθουμε τα σημάδια που αφήνει αυτό το πνεύμα το «άλαλο» στον κόσμο μας. Σε έναν κόσμο που ρίχνεται πότε στο πυρ και πότε στο ύδωρ σαν να θέλει τον χαμό του. Και στρεφόμαστε πότε δεξιά και πότε αριστερά για να σωθούμε. Για να μας σώσουν. Αλλά αυτοί που περιμένουμε να μας σώσουν «ουκ 

ίσχυσαν». Και ούτε θα μπορέσουν. Διότι «τούτο το γένος εν ουδενί δύναται εξελθείν ει μη εν προσευχή και νηστεία».

Και η προσευχή και η νηστεία αφορά τον καθένα μας προσωπικά. Αφορά την πίστη του καθ ενός μας προσωπικά. Η νηστεία γίνεται νηστεία μόνον σε σχέση με τον Θεό. Η προσευχή υπάρχει μόνον εκεί που υπάρχει η πίστη.

Νηστεία, πίστη και προσευχή μπορούν να κατορθώσουν τα πάντα.

Είμαστε αδελφοί μου, στην τέταρτη Κυριακή των Νηστειών. Ο Χριστός θεραπεύει τον δαιμονισμένο κόσμο μας, τον κόσμο που ανατινάζει τρένα και αθώους ανθρώπους σαν να ζητά επίμονα «ίνα απολέσει αυτώ», και μιλά και διδάσκει για προσευχή και νηστεία.

«και ουκ ήθελεν ίνα τις γνώ», να μην γνωρίζουν. Ποιοι; Μα αυτοί  που σε λίγες μέρες θα τον σταυρώσουν και θα τον αποκτείνουν.

«και εκείθεν εξελθόντες παρεπορεύοντο δια της Γαλιλαίας»…

Ας εξέλθομε και εμείς αδελφοί μου, εκείθεν, και ας προχωρήσομε. Έχουμε την ελπίδα μας στο Χριστό. Σαν νεκρός εγένετο ο δαιμονισμένος, σαν νεκρός. «ο δε Ιησούς κρατήσας αυτόν της χειρός ήγειρεν αυτόν, και ανέστη». Σαν νεκρός γίνεται ο κόσμος μας. Μα δεν είναι νεκρός. Σαν νεκρός μοιάζει και ο εαυτός μας άλαλος και κωφός, αλλά ο Χριστός μας κρατά από το χέρι, μας εγείρει, μας οδηγεί στην Ανάσταση.

Αλλά μέχρι την δικιά του Ανάσταση, «ουκ ήθελε ίνα τις γνώ». Μέχρι την δική Του Ανάσταση, ας πορευτούμε με νηστεία και προσευχή.

Και όποιος μπορεί, με δάκρυα.

«πιστεύω Κύριε, βοήθει μοι τη απιστία».

ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Εκ του κατά Μάρκον

«αλλ ει τι δύνασαι, βοήθησον ημίν σπλαχνισθείς εφ ημάς»

Ο πόνος του πατέρα μεγάλος σε αυτήν την παραβολή. Πολύχρονος, παιδιόθεν ο υιός του βασανίζεται από πνεύμα ακάθαρτο και συνεχώς η ζωή του είναι σε θανάσιμο κίνδυνο. Αδύνατη όμως η πίστη του πατέρα και με αυτήν του την αδυναμία προσπίπτει στα πόδια των μαθητών του Χριστού αρχικά και στον ίδιον τον Χριστό στη συνέχεια. Οι μαθητές «ουκ ίσχυσαν».

Όση δύναμη έχει αυτό το πνεύμα το ακάθαρτο να κάνει αυτόν τον άνθρωπο να αφρίζει, να παραλύει να πέφτει στο ύδωρ και στο πυρ, τόσο αδύναμοι εμείς όλοι γύρω. Να βρισκόμαστε απέναντι στο Κύριο και η δύναμη μας να φτάνει μέχρι το «ει τι δύνασαι», όλη αύτή η ισχυρότατη σύγκρουση μας με τις δυνάμεις του σκότους, με την σφοδρότητα που μας κάνουν να παραλύουμε, να ριχνόμαστε πότε στο πυρ και πότε στο ύδωρ της απελπισίας που μας οδηγεί η παιδιόθεν συνύπαρξη μας με τις δαιμονικές επιρροές. Πνεύμα άλαλο μας επηρεάζει, όχι με φωνή αλλά με τις δυνατότητες που έχει να εισχωρεί εντός μας.

Πνεύμα κωφόν, γιατί δεν θέλει τίποτα ν’ ακούει από τον θαυμαστό κόσμο της Δημιουργίας. Κι έτσι κι εμείς γινόμαστε κωφοί στην υπέροχη μουσική τού Σύμπαντος και ακούμε μόνο τις προτροπές του περιβάλλοντος, άλλων κωφών και άλαλων που μας προτρέπουν πότε στο πυρ και πότε στο ύδωρ και μας άγουν και μας φέρουν όπως εκείνοι άγονται και φέρονται.

Όμως, αδελφοί μου, παρά την υποδούλωση μας, παιδιόθεν συνυπάρχοντες με αρνητικές για εμάς δυνάμεις, δεν μπόρεσαν ποτέ ένα πράγμα: να μας αποκτείνουν!

Είμαστε έργα κατ εικόνα και ομοίωση του Θεού. Οδηγούμαστε παράλυτοι, δίχως επίγνωση στο θάνατο, άλλα τίποτα δεν μας βλάπτει. Και όταν ο Νους μας, αυτός σε τόση οικειότητα με τον Χριστό, φθάνει έστω στο «ει τι δύνασαι, βοήθησον ημίν» τότε να είμαστε ευτυχείς.

Ο Νους μας, παιδιόθεν, ενεργεί προς τον Θεόν και όσο κωφοί και άλαλοι και αν γινόμαστε, φερόμενοι πάντοτε υπό πνευμάτων ακαθάρτων στα πρόθυρα του θανάτου, αδελφοί μου, ο Νους μας προ-εύχεται. Με αυτόν τον Νουν, συνδιαλέγεται ο Θεός και τον προτρέπει να πιστέψει. «ει δύνασαι πιστεύσαι πάντα δυνατά τω πιστεύοντι». Εάν ο Νους μας που πάντοτε έτεινε προς τον Θεόν, ακούσει, τότε «κράζοντες μετά δακρύων» θα πούμε: «Πιστεύω Κύριε, βοήθει μοι τη απιστία». 

Και τότε θα δούμε τη διαφορά στο σώμα μας. Θα σπαράξει αυτό το σώμα μας που παιδιόθεν αφήσαμε να συμβιώνει με δαίμονες τόσο που να μη διαχωρίζεται πλέον από αυτούς. Και όταν δύναμη Θεού εξέλθει από μέσα μας, θα γίνουμε, σαν νεκροί. Τόσο φοβερή η ταύτιση μας με τους δαίμονες. Άδειοι, δίχως αυτούς, δίχως την ένταση που μας έριχνε πότε στο ύδωρ και πότε στο πυρ των προσωπικών μας περιπετειών. Γενόμεθα ωσεί νεκροί γιατί στην ως τώρα ζωή μας κωφοί και άλαλοι ακούγαμε μόνο τις επιθυμίες μας και λαλούσαμε συνεχώς γύρω από αυτές. Και πάντα ο Χριστός μας κρατά από το χέρι και μας ανηστά στην όντως Ζωή.

Με Προσευχή και Νηστεία. Γιατί έτσι δαμάζονται οι δαίμονες της ζωής μας. Γιατί αρχίζουμε να υπάρχουμε και να έχουμε ώτα για να ακούμε και γλώσσα κάτι για να λαλήσουμε. Η προσευχή μας φέρνει ενώπιον του Θεού, πρόσωπον προς πρόσωπον, και η νηστεία μας αποκαλύπτει την πραγματικότητα του σώματος μας, ενός σώματος, που όσο δεν το ασκούμε δεν μας ανήκει. Ανήκει στις επιθυμίες μας και άγεται και φέρεται δίχως την δική μας θέληση. Για αυτό και τα σώματα μας αρρωσταίνουν δίχως ισορροπία, δίχως εναρμόνιση με τον Νουν, ο οποίος παραμένει έξω του σώματος και εμείς έξω από τον Νουν μας, περιπλανώμεθα. Η προσευχή και η Νηστεία νεκρώνει αυτή την σατανική αποξένωση σώματος-Νου και οδηγεί το Όλον άνθρωπον σαν ενότητα, πλέον αναστημένο, σε συμπόρευση με τον Χριστό,

«κρατήσας αυτόν της χειρός» τόσο κοντά!

Μόνον με την Νηστεία και την Προσευχή.

Ο Ευαγγελισμός της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Ευ-αγγελισμό εορτάζομε σήμερα, αδελφοί μου. Ένα χαρούμενο μήνυμα. Μια εορτή εορτών, μία αναγγελία.

Γιορτάζουμε το δώρο της ζωής. Αυτής της ζωής που προ-έρχεται από τον Θεό, από την Θέληση του Θεού, και μέσα από την βούλησή  Του, αφελεί το όνειδος της στείρας στους ανθρώπους, και εντέλλεται τη Παρθένω «ιδού συλλήψη εν γαστρί και τέξει υιόν».

Από την αρχή του κόσμου τούτου, με αυτήν την ορμή πραγματώνεται η ζωή. Συμβάλλει ο Θεός και οι άνθρωποι και γεννάται εκ του μη όντως εις το είναι, ύπαρξη. Εκείνος που αποκάλεσε τον Εαυτόν Του «Εγώ ειμί ο Ων», θέλει να έρθουν εις το είναι υποστατικές υπάρξεις της δικής Του ενέργειας. Και αυτό το είναι το κτιστό εκ του ακτίστου, πάντα μία έκπληξη. Η κάθε νέα ζωή μία μοναδική πραγματικότητα, μοναδική και ανεπανάληπτη.

Ερχόμαστε μέσα από το όνειδος της σαρκικής ένωσης εις το είναι με μόνο σκοπό, να υπάρξουμε. Να γίνουμε «όντες» και να επιστρέψουμε στην ενόραση του Θεού, απολαμβάνοντες τις ενέργειες του Θεού.

Αυτή η συνεχής εκπόρευσις των Θείων ενεργειών με την συμβολή του Ανθρώπου, γεννά Ζωή. Όλοι προερχόμαστε εκ του ενός και όλοι είμαστε ο Ένας.

Εν Χριστώ «περιέκρυβε εαυτήν- η Ελισάβετ- η γυνή Ζαχαρίου- μήνας πέντε, λέγουσα, ότι ούτω μοι πεποίηκεν ο Κύριος εν ημέραις, αις επείδεν αφελείν το όνειδος μου εν ανθρώποις».

Περικρύβουμε όλοι μας, αδελφοί, τον εαυτόν μας, και τη ντροπή μας, γιατί σαν ντροπή έχουμε την θέληση μας για ζωή. Και όταν ξεχνάμε ότι η διάσταση της ύπαρξης μας είναι μόνο εν Θεώ, τότε καταντάμε σε μία εγωιστική χρήση της δυνατότητας μας για περαιτέρω ζωή. Για όντως Ζωή. Εάν η επιθυμία μας για ύπαρξη προς τον άλλον, για πρόσωπο προς πρόσωπο, κατεβαίνει σε εγωκεντρική ικανοποίηση και ναρκισσιστική συμπλήρωση, ο άλλος, αντί για συνεργάτης στην δημιουργία, γίνεται συνεργός στην ενοχή. Και αλληλοκαταναλονώμεθα αγαπώντες και μισούντες εις μάτην. Και τότε η ύπαρξη μας παντρεύεται το όνειδος, την ενοχή.

Και όμως. Ο άγγελος Γαβριήλ, αποστέλλεται, εδώ και παντού, και κάθε στιγμή στη στειρότητα μας ή στις μεμνηστευμένες ή όχι σχέσεις μας. Στις «νόμιμες» ή «παράνομες» προσπάθειες μας. Και πάντα έρχεται αφελείν το όνειδος μας εν ανθρώποις.

Έρχεται με το «χαίρε» στον καθένα από εμάς. Εν ασπασμώ. Και ευαγγελίζεται το «μη φόβου» Ειρήκαμεν χάριν παρά τω Θεώ. Σαν αύρα

απαλή, αυτή η κίνηση των αγγέλων αέναη, προσωπική.  

Ποιος θα δεχθεί;

Ποιος θα απαντήσει από εμάς;

Ποιος θα αισθανθεί τον ασπασμό;

Ποιος θα περιμένει και θα ξέρει τι περιμένει;

«Μη φοβού Μαριάμ. εύρες Χάριν παρά τω Θεώ».

Εγκαινιάζεται σήμερα, με την Παρθένο Μαρία, μια αλλιώτικη σχέση κτιστού με το Άκτιστο.

Από την μια μεριά η στειρότητα μας, η ήδη προχωρημένη ηλικία των μάταιων προσπαθειών μας που μόνο όνειδος έφεραν και να κρυβόμαστε ο ένας απ τον άλλον. Και από την άλλη, εκείνη που «άνδρα ου γινώσκει» απόλυτα ελεύθερη, ευλογημένη εν γυναιξί. Και έτσι γεννιέται Εκείνος, που Υιός Υψίστου κληθήσεται. Θα βασιλεύσει μέσα μας και παντού και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος.

Μαθαίνουμε, σήμερα αδελφοί, την αλήθεια της ύπαρξής μας. Από την Ελισάβετ και από την Παρθένο Μαρία. Και από τον Γαβριήλ. Και από τον Θεό. Ευαγγελισμός της ύπαρξης μας. Μήνυμα σύλληψης εν γαστρί, εν σαρκί, δηλαδή, ευ-αγγελία του κάθε ανθρώπου, για την εν Χριστώ, εν Πνεύματι Αγίω, Θεοτοκία.

Και όλα αυτά, από Πάνω προς τα Κάτω, δίχως τη δική μας βούληση, αρπαγμένοι από την Θεία βούληση. Για εμάς το παράδειγμα της Παναγίας, «ιδού η δούλη Σου, γένοιτο μοι κατά το ρήμα Σου».

Εάν αντιληφθούμε, αδελφοί μου, τις Θείες ενέργειες και στραφούμε προς τα μέσα, τότε, ίσως η στειρότητα μας γνωρίσει την γέννηση.

Η ζωή που εκπορεύεται με το Άγιο Πνεύμα, θα μας ανακαινίσει εν Χριστώ, και θα μας φέρει πρόσωπο προς πρόσωπο προς αλλήλους, όχι κρυπτώμενοι πλέον και αποκρύπτοντες το όνειδος των εγωτικών μας αποτυχιών, αλλά εν Νοϊ, ενωμένοι, απόλυτα ελεύθεροι στην μεταξύ μας σχέση, πραγματοποιούντες τον σκοπό μας, που είναι η ύπαρξη.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Εκ του κατά Λουκάν

«ούτω μοι πεποίηκεν ο Κύριος εν ημέραις, αις επείδεν αφελείν το όνειδος μου εν ανθρώποις».

Πόσα χρόνια υπομονής. Πόσα χρόνια σταθερής σχέσης με τον Θεό. Να βλέπεις ότι ο φυσικός χρόνος εξαντλείται και να συνεχίζεις να δοκιμάζεις τον εαυτό σου και την πίστη σου. Μια γυναίκα στην ηλικία της Ελισάβετ δεν περιμένει πια να εγκυμονήσει. Αλλά μια γυναίκα με την πίστη της Ελισάβετ συνεχίζει να προσεύχεται. Κι όταν ακόμα εκπληρώνεται η επιθυμία, «περιέκρυβεν εαυτήν μήνας  πέντε», κράτησε κρυφή αυτήν την εγκυμοσύνη.

Οι άνθρωποι του θεού, μπορούν να σωπαίνουν. Γιατί μιλούν με τον Θεό. Στρέφονται συνεχώς προς τον Θεό. Από Εκείνον περιμένουν την σωτηρία και σε Εκείνον επιστρέφουν. Για αυτό σιωπούν. Γιατί ξέρουν ότι Εκείνος ακούει. Τις καρδιές.

Και η Παναγία ζούσε στην σιωπή. Ζούσε στην σιωπή που γεννάει η σχέση με τον Θεό. Άκουγε μέσα στην καρδιά της συνεχώς τον Λόγο του Θεού. Και σιωπούσε. Αγαπούσε με αυτόν τον τρόπο. Και κάθε μέρα κέρδιζε. Κάθε μέρα ερχόταν πιο κοντά στην Θεοτοκία, πιο κοντά στο να γίνει εκείνη η γέφυρα ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο. Σιωπούσε η Παναγία, όπως σιωπούσε και η Ελισάβετ.

Πρέπει να προσέξουμε αυτήν την στάση. Σε ένα κόσμο που εξωτερικεύεται εντελώς, που εξωστρέφεται και αναλώνεται στην έκθεση του άλλου ή προς τον άλλο, οι άνθρωποι του Θεού σιωπούν. Αυτοί οι άνθρωποι ακούν. Τον άγγελο και την καλήν αγγελία του αγγέλου. Και στο «πως έσται τούτο», το «γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου» έρχεται σαν φυσική απάντηση στα υπέρ φύσιν.

Στην στειρότητα της γερασμένης Ελισάβετ, η κύηση και στην Παρθένο, η αναγγελία της σύλληψης. «Ότι ούκ αδυνατήση  παρά Θεώ  παν ρήμα». Μα για να γίνουν όλα αυτά, για να ξεπεραστεί ο φραγμός του δυνατού και του αδύνατου, πρέπει να υπάρξει ένας άνθρωπος σαν την Θεοτόκο. Πρέπει δηλαδή να υπάρξει ένας άνθρωπος που να ζει το υπέρ φύσιν σε έναν λόγο απλό: «άνδρα ου γινώσκω», «γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου». Πρέπει να υπάρξει άνθρωπος σαν την Ελισάβετ που να επιμένει ενάντια στον φυσικό χρόνο και να προσεύχεται.

Πρέπει, αδελφοί μου, να ξέρουμε ο καθένας από εμάς, πόσο δεμένοι είμαστε από τους όρους της φύσης. Πόσο υπόδουλοι είμαστε από τους δεσμούς της ύλης, του χρόνου και του χώρου. Ζούμε μέσα σε αυτά τα όρια. Αλλά η ελευθερία είναι η δυνατότητα να ξεπερνάμε αυτά τα όρια. Να ευαγγελιζόμεθα.

Σήμερα, το ευαγγέλιο συνδυάζει δύο γεγονότα. Αντίθετα. Η ηλικιωμένη και στείρα και η Παρθένος. Και το μήνυμα της χαράς, ο ευαγγελισμός είναι η ένωση Θεού και Ανθρώπου στο Πρόσωπο του Θεανθρώπου. Από σήμερα δηλαδή, η φύση αναλαμβάνεται από τον ίδιο τον Κτίστη της και εκπληρώνει τον προορισμό της. Έτσι ώστε να γίνεται δυνατότητα για όλους αυτό  που κατόρθωσε η Παναγία.:

Η Θεοτοκία.

Κάθε στιγμή της ζωής μας, μπορούμε να είμαστε με τον Θεό: «ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου».

Αυτό είναι σήμερα το ευαγγέλιο. Αυτή είναι η γιορτή. Όμως για τον καθέναν. Για όλους μας.

Ο ευαγγελισμός αναφέρεται σε όλους μας.

Η στειρότητα της Ελισάβετ αφορά όλους μας και το όνειδος αυτής της στειρότητας αφορά όλους μας.

Ας δούμε πού είμαστε, πόσο περιμένουμε, πόσο  προσευχόμαστε.

Πόσο σιωπούμε.

Πόσο ακούμε εκείνη την φωνή του αγγέλου.

Για να  περάσουμε από το όνειδος της ατεκνίας, στην Θεοτοκία.

Μέσα στην σιωπή να γεννηθεί ο λόγος και να γνωρίσουμε τον Λόγο.

Και την ελευθερία.