Τι γίνεται με μας σήμερα;

 

    Φυλακισμένος ο Απόστολος του Χριστού, γράφει με πόνο στον Τιμόθεο, εκλεκτό συνεργάτη του, την δεύτερη επιστολή του. Μεταξύ των άλλων, τον πληροφορεί ότι ταλαι­πωρείται και πάσχει προς χάριν του Ευαγγελίου. Είναι δεμένος με αλυσί­δες σαν κακούργος μέσα στη φυλακή, αλλά ο λόγος του Θεού δεν μπορεί να δεθεί. Δεν εμποδίζεται από τίπο­τε, στο να διαδίδεται και να κατακτά ψυχές. Γι' αυτό και τον προτρέπει στην ίδια περικοπή, να κακοπαθεί και εκείνος ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού. Ακόμη του παραγγέλλει αυτά που έχει ακούσει και διδαχθεί από τον ίδιο, να το παραθέσει και να εμπιστευθεί ως ανεκτίμητο θησαυ­ρό σε αξιόπιστους ανθρώπους, που είναι ικανοί, το λόγο του Θεού να τον διδάξουν και σε άλλους. Έτσι έκαναν και οι Χριστιανοί που έζησαν τους πρώτους αιώνες και ο Άγιος Πολύ­καρπος του οποίου τη μνήμη γιορτά­ζουμε το Φεβρουάριο.

Ένας από τους πιο γνωστούς μάρ­τυρες της πρώτης Εκκλησίας ήταν ο Άγιος Πολύκαρπος. Υπήρξε μαθητής του Ευαγγελιστή Ιωάννη και έγινε επίσκοπος Σμύρνης. Την εποχή που ανθύπατος της Μ. Ασίας ήταν ο Στάτιος Κοδράτος, ο όχλος θεωρώντας τον Άγιο υπεύθυνο για τη γενναιότητα που είχαν δείξει στο μαρτύριο έντεκα χριστιανοί με προεξάρχοντα το Γερμανό, ζήτησε επίμονα τη σύλ­ληψη του. Αφού ζήτησε να μάθει το όνομά του ο ανθύπατος, απαίτησε να ορκιστεί στον Καίσαρα, να περιγελά­σει το Χριστό και να πει «θάνατος στους άθεους», εννοώντας τους χρι­στιανούς.

Ο Πολύκαρπος του εξήγησε ότι είναι χριστιανός και ότι δε θα μπο­ρούσε να βλασφημήσει το Χριστό που υπηρετεί ογδόντα χρόνια. Μετά από αυτή την ομολογία, ο ανθύπατος τον καταδίκασε να καεί ζωντανός. Πράγματι ο όχλος μάζεψε ξύλα, άνα­ψε μία μεγάλη φωτιά και έριξε πάνω της τον Άγιο. Η φωτιά όμως δεν άγγι­ξε το σώμα του Αγίου. Μη έχοντας άλλη λύση διέταξαν ένα στρατιώτη να τον αποκεφαλίσει. Το αίμα μάλι­στα που έτρεξε, προς μεγάλη έκπλη­ξη των παρισταμένων, έσβησε τελείως τη φωτιά. Ήταν 23 Φεβρουαρίου του 156 μ.Χ. και έτσι κάθε τέτοια μέρα η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Αγίου Πολυκάρπου.

Αδέλφια μου, ο Άγιος Πολύκαρπος έδωσε δυναμικά τη μαρτυρία του για τον Χριστό. Και αξιώθηκε να σφρα­γίσει την αγία ζωή του με μαρτύριο. Αλλά τί γίνεται σήμερα με μας τους χριστιανούς του 21ου αιώνα; Δίνουμε  μαρτυρία για την πίστη μας; Κατα­θέτουμε τη μαρτυρία μας για τον λυ­τρωτή μας Χριστό;

Όταν πιστεύω κάτι με τη καρδιά μου, το υποστηρίξω και θυσιάζομαι γι' αυτό μέχρι θανάτου. Δεν κρύβω την πίστη μου στον Σωτήρα Χριστό «υπό τον μόδιον», αλλά την θέτω «επί την λυχνίαν». Την χριστιανική αλήθεια την ομολογώ, την διαδίδω με όλους τους τρόπους και τα μέσα που διαθέτω.

Μέσα στον κόσμο που ζω, προσφέρω απλά, ταπεινά, με αγάπη και ανδρεία τον ζωντανό λόγο του Θεού, που είναι «το ύδωρ το ζών» και συγχρόνως είναι και δίκοπο μαχαί­ρι κοφτερό, «τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον».

 Ακόμη καταθέτω τη μαρτυρία μου με ετοιμότητα και βε­βαιότητα. «Έτοιμοι αεί προς απολογία». Αλλά η μαρτυ­ρία που μετράει πολύ και αποστομώνει τους εχθρούς του Χριστού είναι η ίδια η ζωή μας. Το παράδειγμα μας.

Σήμερα δεν ζούμε στην εποχή του Αγίου Πολυκάρπου, που ήταν εποχή σκληρών διωγμών. Ούτε βρισκόμαστε κάτω από αθεϊστικά καθεστώτα. Κι όμως η Ορθόδοξη πίστη μας συκοφαντείται, περιφρονείται, διώκεται, με ύπουλα μέσα. Αναπνέουμε μολυσμένο αέρα απιστίας και αιρέσεων, «εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμέ­νης». Και σήμερα το κακό είναι αδί­στακτο και η αμαρτία είναι «ευπερίστατος».

Γι' αυτό, τον πρώτο και αποφα­σιστικό ρόλο, θα παίξει η χάρη του Θεού, αλλά κατόπιν και η ίδια η ζωή μας, θωρακισμένη με τη βοήθεια του Θεού, με την απόφαση της θυσίας.

Σήμερα δεν κα­λούμαστε να κα­ταθέσουμε τη μαρ­τυρία του αίματος, αλλά της ζωής μας. Κι αυτό είναι που  κοστίζει. Αλλά Χριστιανισμός με το αζημίωτο, χωρίς θυ­σίες, δεν είναι γνή­σιος, δεν υπάρχει.

Μόνο ο Χριστιανισμός που μας κο­στίζει είναι γνήσιος. Για να καταθέσει κανείς μία γνήσια .μαρτυρία ορθόδο­ξη για τον Χριστό, χρειάζεται προ παντός το φωτεινό πα­ράδειγμα της ζωής του. Για να είναι μάρτυρας Χριστού «στης γαλήνης τους καιρούς», χρειάζεται να έχει τα ίδια χαρακτηριστικά που είχε ο Άγιος Πο­λύκαρπος. Το ηρωικό στοιχείο, τη συ­νέπεια με το πιστεύω του, την αρετή και την μεγάλη αγάπη για τον Χριστό.

 Άλλα τί γίνεται με μας σήμερα;

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΣΑΚΙΡΗ, θεολόγος            ·