Το Ευαγγέλιον της Πρωτοχρονιάς.

 

 

«Το δε παιδίον ηύξανε και εκραταιούτο Πνεύματι πληρούμενον σοφίας και Χάρις Θεού ην επ’ αυτό !....»

Υπολογίζουμε το χρόνο της ζωής μας, συνήθως, με λάθος τρόπο….. Μετράμε τα έτη μας με άγχος, με προσδοκίες που ακόμα περισσότερο άγχος θα μας φέρουν…..θυμόμαστε τα γεγονότα του χθες σε μίαν ομίχλη δεσμεύσεων, ελπίζουμε για τον χρόνο που θα έρθει, απλές επαναλήψεις….. προς το καλλίτερο….. που θα φέρουν όμως το ίδιο αποτέλεσμα….

Περιορίζουμε τον χρόνο και τον εαυτό μας σε μίαν διάσταση γήινη….. οριζόντια….ενώ η κατεύθυνσή μας είναι…. κάθετη, από εδώ εις τα άνω, από αυτά που φαίνονται που τα ζούμε πάντα μέσα σε μίαν κατάσταση φαντασίας, απλές επαναλήψεις και συνήθως με το ίδιο αποτέλεσμα……. αποτυχίες….

Μα πώς μπορούν οι ψευδαισθήσεις να γίνουν μια πραγματικότητα; Πώς μπορούν όλες αυτές οι ευχές και οι επιθυμίες μας να πραγματοποιηθούν αφού δεν έχουν ούτε χώρο ούτε χρόνο στο αιώνιο…..; Αφού είναι όλες γεννήματα της γης, πράγματα και κατασκευές αυτού εδώ του κόσμου και όχι του κόσμου του Θεού αλλά του δικού μας κόσμου, του εφήμερου, του συνεχώς μεταβαλλόμενου….. Και ότι ζητάμε, ότι ελπίζουμε ότι ευχόμεθα, σχεδόν πάντοτε εάν γίνουν ή όχι, θα γίνουν πάλι κάποια στιγμή μία …. απώλεια…. κάτι που είχαμε και χάσαμε, που σχεδόν ποτέ δεν είχαμε, αλλά νιώθουμε παρ’ όλα αυτά ότι χάσαμε…..

« Τι εποίησας ημίν ούτως; Ιδού ο πατήρ σου καγώ οδυνόμενοι εζητούμεν σε….» έτσι θα πουν οι γονείς του Ιησού…..νομίζοντας ότι Τον έχασαν….οδυνόμενοι….για κάτι, για κάποιον που δεν χάνεται.

« Τι ότι εζητείτε με; Ουκ ήδειτε ότι εν τοις του Πατρός μου δει είναι με ;»….

Τι ψάχνουμε, τι ευχόμεθα, τι ελπίζουμε, τι οδυνόμεθα για ότι χάσαμε…..;

Δεν γνωρίζουμε ότι εν τοις του Πατρός μας δει είναι με;

Δεν καταλάβαμε ακόμα ότι, ότι είμαστε, ότι ελπίζουμε, ότι αγαπάμε, είναι μέσα στον Πατέρα, ότι αυτό που

αισθανόμαστε σαν απώλεια και οδυνόμεθα για αυτό, για αυτά για αυτούς, ποτέ δεν υπήρξαν πραγματικά; Κι’ αν υπήρξαν, εάν ήταν δηλαδή « εν τοις του Πατρός μου» δεν χάνονται, γυρίζουμε πίσω, στα Ιεροσόλυμα της ζωής μας κι εκεί στο κέντρο, εν τω ιερώ, θα βρούμε, πάλιν, εν μέσω των διδασκάλων, μέσα σε όλην αυτήν την λεπρότητα την μόνην «επιθυμίαν» μας; Αυτόν που πραγματικά αναζητούσαμε, αυτόν που νομίζαμε ότι χάσαμε και οδυνόμασταν, κάθε φορά που κάποιον χάσαμε…..

Αρκεί, αδελφοί μου, να υποστρέψουμε προς Ιεροσόλυμα, κι εκεί, μόνον εκεί, εν τω ιερώ, εν μέσω των διδασκάλων, θα εύρωμεν το Ζητούμενον.

Ολόκληρη τη ζωή μου, στις ευχές κάθε νέας χρονιάς, στο Νου μου έρχεται αυτό το «Τί ότι εζητείτε με;»

«Ουκ ήδειτε ότι εν τοις του Πατρός μου δει είναι με ;»

Ψάχνουμε και ζητάμε….. Τι ότι εζητείτε με; Περιπλανώμεθα σε τόπους και καρδιές αλλά στο ιερό της καρδιάς μας εάν υποστρέψουμε ευρόντες Αυτόν…. θα καταλάβουμε…..κι αν όχι τώρα, εφέτος, εάν ου συνήκομεν…… τουλάχιστον ας διατηρήσουμε πάντα τα ρήματα πάντα εν τη καρδία υμών, όσον ο Ιησούς, ο Ιησούς μας, να προκόπτει σοφία, ηλικία χάριτι παρά Θεώ και ανθρώποις…..

Με αυτή την προσδοκία, με αυτήν την ελπίδα, το νέον έτος, έτος σωτήριον 2025 από Γεννήσεως Χριστού.

Αμήν!

 

 

 

 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΙΝ

«Μέλλει γαρ Ηρώδης ζητείν το παιδίον του απολέσαι αυτώ».

Θα ζητούν πολλοί το Παιδίον για να απολέσουν. Πολλοί θα ψάχνουν να εξακριβώσουν που γεννιέται Χριστός, για να τον πολεμήσουν.

Πολλοί θα μελετούν τις προφητείες και τα σημεία αλλά για να ανατρέψουν το αναπόφευκτο.

Θα ρωτούν τους Μάγους, θα προσποιούνται ότι και εκείνοι θέλουν να πάνε να προσκυνήσουν. Μα θα υποκρίνονται. Ο σκοπός τους θα είναι τότε και πάντα να σκοτώσουν την ελπίδα.

Να σβήσουν μέσα από τις καρδιές τον Θεάνθρωπο. Να εμποδίσουν την ενσάρκωση εκείνου του βασιλέα που θα προσκομίζει μίαν άλλη βασιλεία επί της γης.

Γιατί ο Ηρώδης και κάθε Ηρώδης είναι αυτός που αντιπροσωπεύει τις βασιλείες αυτού του κόσμου. Είναι οι Άρχοντες που διατάζουν πολέμους και σφαγές νηπίων, αθώων, εκείνων, δηλαδή από τους οποίους κανένα κίνδυνο δεν διατρέχουν «διετών και κατωτέρω» τους εντελώς αθώους.

Μένουν τότε και τώρα σε παλάτια, κρατούν στα χέρια τους τη δύναμη.

Ρωτούν και μαθαίνουν «που ο Χριστός γεννάται;»       

Και σκορπίζουν τον θρήνο.

Ακούτε αυτές τις ημέρες τα τύμβανα του πολέμου;

Ακούτε τον θόρυβο της κραιπάλης, της αλλοτρίωσης του πνευματικού χαρακτήρα της εορτής;

Ακούτε διαφημίσεις, ειδήσεις, αναγγελίες των εδώ και των απανταχού ηγεμόνων;

Είδατε πως η τηλεόραση εκμηδενίζει το εκκλησιαστικό νόημα των Χριστουγέννων κάνοντας το κάτι άλλο, εντελώς ξένο και αλλότριο με τον Θεό.

Με ποιόν Θεό;

Με εκείνο το Θεό που οι Μάγοι είχαν ανακαλύψει στο φαινόμενο αστέρα, με εκείνο το Θεό που γεννιέται σε φάτνη.

Ταπεινός, ήσυχος, ειρηνικός.

Για να εμποδίσουν τη γέννηση. Για να εμποδίσουν τη βασιλεία του.

Και λέγει το Ευαγγέλιο: «Φωνή εν Ραμά ηκούσθη θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς».

Αυτό το θρήνο ακούμε και σήμερα από κάθε Ραμά αδικίας.

«Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής και ούτε ήθελε παρακληθήναι».

Δεν θέλει παρηγοριά εκείνος που χάνει ή που χάνεται άδικα.

Και ο Θεάνθρωπος, μπροστά σε αυτή την ανθρώπινη κακία, φεύγει.

Φεύγει εις Αίγυπτο

Από τη γη της επαγγελίας, από τη γη που του ανήκει, σε γη αλλότρια, ξένη.

Από τη καρδιά μας που τον ζητά, που του προσφέρει τη φάτνη, το λίκνο της ύπαρξης της για να γεννηθεί, φεύγει «νυκτός» αφήνοντας μας στο σκοτάδι εκείνων που ζητούν «τη ψυχή του παιδίου».

Κάποτε όμως πεθαίνουν εκείνοι που εχθρεύονται το Χριστό.

Όλοι αυτοί που θέλουν να σκοτώσουν το παιδί που τους απειλεί.

Και ο Θεός, Θεός ειρήνης, επιστρέφει.

Πάντα ειρηνικός, άκακος, ακολουθεί το δρόμο που προέγραψαν οι προφήτες και κατοικεί εκεί, δίπλα στη Ναζαρέτ.

Στην ανθρώπινη Ναζαρέτ «και Ναζωραίος κληθήσεται»

Παίρνει το πρώτο του «ανθρώπινο τίτλο».

Εκείνον που τελευταίο θα του αντιγράψουν οι σταυρωτές του, πάνω στο Σταυρό του μαρτυρίου του: «Ναζωραίος».

Αλλά πάντα «Αρχέλαος βασιλεύει επί της Ιουδαίας, αντί Ηρώδη του πατρός αυτού».

Η δυναστεία αυτών των ισχυρών συνεχίζει παρούσα στην ιστορία.

Σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, στη πρώτη Κυριακή μετά την γέννηση, μετράμε όλοι μας, τη καρδιά μας.

Σκοτώσαμε το παιδίον;

Γεννήθηκε;

Έφυγε εις Αίγυπτον;

Ήλθε και περιμένει στη Ναζαρέτ, σαν γιος μαραγκού, σαν ένας από εμάς.

Ανοίγοντας το δικό του, θεανθρώπινο κύκλο της σωτηρίας μας.

Σαν Ναζωραίος.

Αυτό είναι το μήνυμα της σημερινής Κυριακής.

Γεννήθηκε και κατοικεί ανάμεσά μας.

Μέσα μας.

«Τεθνήκασιν οι ζητούντες την ψυχή του Παιδίου»

Βλέπετε τον Πρωτομάρτυρα Στέφανο....

 

Ο άνθρωπος έχει τέτοιες δυνάμεις, ώστε να μπορεί να μεταδώσει το καλό ή το κακό στο περιβάλλον του. Αυτά τα θέματα είναι πολύ λεπτά. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Πρέπει να βλέπομε το καθετί με αγαθό τρόπο. Τίποτα το κακό να μη σκεπτόμαστε για τους άλλους. Κι ένα βλέμμα κι ένας στεναγμός επιδρά στους συνανθρώπους μας. Και η ελάχιστη αγανάκτηση κάνει κακό. Να έχομε μέσα στην ψυχή μας αγαθότητα κι αγάπη· αυτά να μεταδίδομε.

 Να προσέχομε να μην αγανακτούμε για τους ανθρώπους που μας βλάπτουν· μόνο να προσευχόμαστε γι’ αυτούς με αγάπη. Ό,τι κι αν κάνει ο συνάνθρωπος μας, ποτέ να μη σκεπτόμαστε κακό γι’ αυτόν. Πάντοτε να ευχόμαστε αγαπητικά. Πάντοτε να σκεπτόμαστε το καλό. Βλέπετε τον πρωτομάρτυρα Στέφανο. Ευχόταν: «Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην …». Το ίδιο πρέπει να κάνουμε κι εμείς. Δεν πρέπει ποτέ να σκεπτόμαστε για τον άλλο ότι θα του δώσει ο Θεός κάποιο κακό ή ότι θα τον τιμωρήσει για το αμάρτημά του. Αυτός ο λογισμός φέρνει πολύ μεγάλο κακό, χωρίς εμείς να το αντιλαμβανόμαστε. Πολλές φορές αγανακτούμε και λέμε στον άλλο: «Δεν φοβάσαι τη δικαιοσύνη του Θεού, δεν φοβάσαι μη σε τιμωρήσει;». Άλλη φορά πάλι λέμε: «Ο Θεός δεν μπορεί θα σε τιμωρήσει γι’ αυτό που έκανες» ή «Θεέ μου, μην κάνεις κακό σ’ αυτόν τον άνθρωπο γι’ αυτό που μου έκανε» ή «Να μην πάθει αυτό το πράγμα ο τάδε». Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, έχομε βαθιά μέσα μας την επιθυμία να τιμωρηθεί ο άλλος. Αντί, όμως να ομολογήσομε το θυμό μας για το σφάλμα του, παρουσιάζομε με άλλον τρόπο την αγανάκτησή μας και, δήθεν, παρακαλούμε τον Θεό γι’ αυτόν. Έτσι, όμως, στην πραγματικότητα καταριόμαστε τον αδελφό….

Καταλάβατε, λοιπόν πώς οι κακές μας σκέψεις, η κακή μας διάθεση επηρεάζουν τους άλλους; Γι’ αυτό πρέπει να βρούμε και τον τρόπο να καθαρίσομε το βάθος του εαυτού μας από κάθε κακία. Όταν η ψυχή μας είναι αγιασμένη, ακτινοβολεί το καλό. Στέλνομε τότε σιωπηλά την αγάπη μας χωρίς να λέμε λόγια. Βέβαια αυτό στην αρχή είναι λίγο δύσκολο.

 Πρώτα ήταν ανίκανος να κάνει το καλό, ο απόστολος Παύλος μετά που ήλθε ο Χριστός μέσα του έγινε ανίκανος να κάνει το κακό. Και φώναζε μάλιστα: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός». Το έλεγε, το κήρυττε με καύχηση, ότι «έχω τον Χριστό μέσα μου», ενώ πρωτύτερα έλεγε: «Ήθελα να κάνω το καλό, αλλά δεν μπορούσα».

 Έτσι θ’ αποσπάσομε την χάρι του Θεού, θα καταστούμε ένθεοι. Άμα δοθούμε κατά κει, άμα δοθούμε στην αγάπη του Χριστού, τότε όλα θα μεταβληθούν, όλα θα μεταστοιχειωθούν, όλα θα μεταποιηθούν, όλα θα μετουσιωθούν. Ο θυμός η οργή, η ζήλεια, ο φθόνος, η αγανάκτηση, η κατάκριση, η αχαριστία, η μελαγχολία, η κατάθλιψη, όλα θα γίνουν αγάπη, χαρά, λαχτάρα, θείος έρως. Παράδεισος!

 «Βίος και Λόγοι», Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, έκδ. Ι. Μονής Χρυσοπηγής, Χανιά, 2005

Άγ, Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Χριστός γεννάται!

 

Μυστήριο παράξενο και παράδοξο αντικρύζω. Βοσκών φωνές φτάνουν στ’ αυτιά μου. Δεν παίζουν σήμερα με τις φλογέρες τους κάποιον τυχαίο σκοπό. Τα χείλη τους ψάλλουν ύμνο ουράνιο.

Οι άγγελοι υμνολογούν, οι αρχάγγελοι ανυμνούν, ψάλλουν τα Χερουβείμ και δοξολογούν τα Σεραφείμ. Πανηγυρίζουν όλοι, βλέποντας το Θεό στη γη και τον άνθρωπο στους ουρανούς.

Σήμερα η Βηθλεέμ μιμήθηκε τον ουρανό: Αντί γι’ αστέρια, δέχτηκε τους αγγέλους· αντί για ήλιο, δέχτηκε τον Ήλιο της δικαιοσύνης. Και μη ζητάς να μάθεις το πώς. Γιατί όπου θέλει ο Θεός, ανατρέπονται οι φυσικοί νόμοι.

Εκείνος λοιπόν το θέλησε. Και το έκανε. Κατέβηκε στη γη κι έσωσε τον άνθρωπο. Όλα συνεργάστηκαν μαζί Του γι’ αυτόν το σκοπό.

Σήμερα γεννιέται Αυτός που υπάρχει αιώνια, και γίνεται αυτό που ποτέ δεν υπήρξε. Είναι Θεός και γίνεται άνθρωπος! Γίνεται άνθρωπος και πάλι Θεός μένει!

Όταν γεννήθηκε, οι Ιουδαίοι δεν δέχονταν την παράδοξη γέννησή Του: Από τη μια οι Φαρισαίοι παρερμήνευαν τα ιερά βιβλία· κι από την άλλη οι γραμματείς δίδασκαν αλλά αντί άλλων. Ο Ηρώδης πάλι, ζητούσε να βρει το νεογέννητο Βρέφος όχι για να το τιμήσει, μα για να το θανατώσει.

Ε λοιπόν, όλοι αυτοί σήμερα τρίβουν τα μάτια τους, βλέποντας το Βασιλιά τ’ ουρανού να βρίσκεται στη γη μ’ ανθρώπινη σάρκα, γεννημένος από παρθενική μήτρα.

Και ήρθαν οι βασιλιάδες να προσκυνήσουν τον επουράνιο Βασιλιά της δόξας.

Ήρθαν οι στρατιώτες να υπηρετήσουν τον Αρχιστράτηγο των ουράνιων Δυνάμεων.

Ήρθαν οι γυναίκες να προσκυνήσουν Εκείνον που μετέβαλε τις λύπες της γυναίκας σε χαρά.

Ήρθαν οι παρθένες να προσκυνήσουν Εκείνον που δημιούργησε τους μαστούς και το γάλα, και τώρα θηλάζει από Μητέρα Παρθένο.

Ήρθαν τα νήπια να προσκυνήσουν Εκείνον που έγινε νήπιο, για να συνθέσει δοξολογικό ύμνο «από τα στόματα των νηπίων» (Ψαλμ. 8:3).

Ήρθαν τα παιδιά να προσκυνήσουν Εκείνον που η μανία του Ηρώδη τα ανέδειξε σε πρωτομάρτυρες.

Ήρθαν οι ποιμένες να προσκυνήσουν τον καλό Ποιμένα, που θυσίασε τη ζωή Του για χάρη των προβάτων.

Ήρθαν οι ιερείς να προσκυνήσουν Εκείνον που έγινε αρχιερέας όπως ο Μελχισεδέκ (Εβρ. 5:10).

Ήρθαν οι δούλοι να προσκυνήσουν Εκείνον που πήρε μορφή δούλου, για να μετατρέψει τη δουλεία μας σ’ ελευθερία.

Ήρθαν οι ψαράδες να προσκυνήσουν Εκείνον που τους μετέβαλε σε «ψαράδες ανθρώπων» (Ματθ. 4:19)

Ήρθαν οι τελώνες να προσκυνήσουν Εκείνον που από τους τελώνες ανέδειξε ευαγγελιστή.

Ήρθαν οι πόρνες να προσκυνήσουν Εκείνον που παρέδωσε τα πόδια του στα δάκρυα μιας πόρνης.

Κοντολογίς, ήρθαν όλοι οι αμαρτωλοί να δουν τον Αμνό του Θεού, που σηκώνει στους ώμους Του την αμαρτία του κόσμου:

Οι μάγοι για να Τον προσκυνήσουν·

οι ποιμένες για να Τον δοξολογήσουν·

οι τελώνες για να Τον κηρύξουν·

οι πόρνες για να Του προσφέρουν μύρα·

η Σαμαρείτισσα για να ξεδιψάσει·

η Χαναναία για να ευεργετηθεί.

Αφού λοιπόν όλοι σκιρτούν από χαρά, θέλω κι εγώ να σκιρτήσω, θέλω να χορέψω, θέλω να πανηγυρίσω. Δίχως κιθάρα, δίχως αυλό, δίχως λαμπάδες αναμμένες στα χέρια μου. Πανηγυρίζω κρατώντας, αντί γι’ αυτά, τα σπάργανα του Χριστού. Αυτά είναι η ελπίδα μου, αυτά η ζωή μου, αυτά η σωτηρία μου, αυτά ο αυλός μου, αυτά η κιθάρα μου. Γι’ αυτό τα ‘χω μαζί μου: Για να πάρω από τη δύναμή τους δύναμη, για να φωνάξω μαζί με τους αγγέλους, «δόξα στον ύψιστο Θεό», και με τους ποιμένες, «και ειρήνη στη γη, ευλογία στους ανθρώπους» (Λουκ. 2:14).

 

Από το βιβλίο: Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ, τόμος Β’, Ι. Μ. Παρακλήτου.

 

Το Ευαγγέλιον των Χριστουγέννων.

 

Σήμερα μπορούμε να πούμε πως φθάσαμε στον προορισμό μας…. Ταξιδέψαμε σε έναν κόσμο του Θεού χωρίς να έχουμε σχεδόν ούτε μια στιγμή καταλάβει ότι ήταν του Θεού και σήμερα φθάσαμε εμπρός στο Θεό, μέσα μας. Γιατί ο Θεός έγινε Υιός του Ανθρώπου Παιδίον Νέον, ο προ αιώνων Θεός και ετέχθη. Εντός μας.  

Εάν ήλθαμε από την Ανατολή, εάν παρακάμψαμε Ηρώδηδες, εάν Καίσαρες μας επέβαλλαν την θέλησή τους, εάν αγραυλούσαμε ποιμαίνοντες του κόπους μας, εάν οι αμφιβολίες μας μας κρατούσαν έξω από το Σπήλαιο και την Φάτνη, σκεπτικούς, όλα καταργούνται Σήμερον. Με μιας.

Ο Αστέρας, ον ίδωμεν, προήγεν ημάς και ήλθαμε, προσκυνήσαι το Παιδίον. Και εάν ιδόντες τον Αστέρα, όλα αυτά που συνέβησαν στον έξω κόσμο της ζωής μας, εάν καταλάβαμε ο καθ΄ ένας μας ξεχωριστά, ποια ήταν τα γεγονότα της ζωής μας πραγματικά και γιατί συνέβησαν, ποιοι ήταν οι Αστέρες της ζωής μας, πραγματικά και γιατί εφάνησαν, που ήθελαν να μας οδηγήσουν, τότε θα χαρούμε χαρά μεγάλη σφόδρα. Και θα έλθουμε επιτέλους, εις την οικίαν και θα βρούμε το Παιδίον μετά Μαρίας Της Μητρός Αυτού και πεσόντες, επιτέλους, θα προσκυνήσουμε Αυτώ.

Όλα τα γεγονότα της ζωής μας, αδελφοί μου, αυτό το σκοπό έχουν. Όλα προαναγγέλλουν και σχηματίζουν Χριστό γιατί ο Χριστός δεν είναι επιλογή, είναι ταυτότητα. Είναι η ζωή μας μια πορεία, προς αυτήν την σημερινή Γέννηση, είναι μια θέα Του Αχωρήτου, είναι μια εξήγηση του αιώνιου μέσα στο χρόνο, τον προσωπικό μας.

Αυτό που δεν περιγράφεται, περιγράφεται σήμερα σε ένα Σπήλαιο, σε μια φάτνη, σε ένα συγκεκριμένο χρόνο, σήμερον. Κι΄ αυτό που δεν γνωρίζαμε, που δεν κατανοούσαμε, νύχτα, ταξιδεύοντας, αγραυλούντες, το κατανοούμε.. Και το αισθανόμαστε σαν…. Χαρά. Χαρά μεγάλη σφόδρα .

Διότι όλα τα άλλα της ζωής μας, μοιάζουν σαν……ψευδαισθήσεις…..Σαν να μην έγιναν ποτέ, σαν να κυνηγούσαμε έναν αστέρα που όλο έφευγε ενώ στην πραγματικότητα, εμείς φεύγαμε……Ο Αστέρας πάντα ήταν σταθερός, εμείς φεύγαμε.

Και σήμερα Γεννήθηκε ο Υιός του Θεού στο πιο ήσυχο μέρος του κόσμου, στο πιο εσωτερικό και απέριττο  εκεί που δεν οδηγούν οι

μεγάλοι δρόμοι, αλλά εκεί που θα φθάσεις εάν αναζητάς την Βασιλεία Των Ουρανών.

Ας είμαστε ήρεμοι σήμερα, χωρίς φόβο, αδελφοί μου. Φθάσαμε….Η δόξα του Θεού έφερε επί Γης Ειρήνη. Μπαίνουμε μέσα σε αυτήν…..έχει ευλογία. Είμαστε όλοι άξιοι. Από σήμερα, ας ανοίξουμε και ας προσφέρουμε, όλοι, τους θησαυρούς της ψυχής μας όπως τα άνθη το άρωμά τους, όπως τα πετεινά του ουρανού το τραγούδι τους, οι Άγγελοι τους ύμνους.

Ας προσφέρουμε τον χρυσό, το λιβάνι και σμύρναν της ύπαρξής μας. όλα, ότι έχουμε, ότι φέρουμε στο Θεό. Εκεί όπου όλα προήλθαν.

Και έτσι θα έχει εκπληρωθεί ο σκοπός του τόσο μακρινού ταξιδιού μας, του καθ΄ ενός από εμάς.

Όλα θα τα ξεχάσουμε, αυτού του κόσμου….χρηματισθέντες κατ’ όναρ, σμίγοντας με την πραγματικότητα. Την Άλλη πραγματικότητα, κατ’ όναρ, θα ξυπνήσουμε, ενώ σήμερα, μέσα σε όλην αυτήν την Ομορφιά, εμπρός στο Παιδίον, εμπρός στα δώρα της ψυχής μας, που επιτέλους «βλέπουμε»…….θα αναχωρήσουμε, επιτέλους, προς την χώραν, την πραγματική μας χώρα, όμως προσοχή, αδελφοί μου, μη ανακάμψαι προς Ηρώδη, δι’ άλλης οδού………. 

Καλή φώτιση να έχουμε!!!

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Κενόν στο Σύμπαν, δεν υπάρχει… και στην ανθρώπινη καρδιά επίσης. Αυτό το τόσο σημαντικό όργανο, πρέπει να είναι πάντοτε γεμάτο. Το ίδιο και η πνευματική καρδιά μας, η έδρα των συναισθημάτων, ο χώρος που ενεργείται η Νοερά Προσευχή, στο Βασίλειο του ουρανού, ο χώρος της αγάπης.

Η καρδιά είναι γεμάτη αγάπη. Από την αρχή, έτσι φτιάχτηκε, να είναι γεμάτη, πλήρης. Έτσι δουλεύει.

Μα εάν εμείς επιτρέψουμε στη καρδιά μας, να αδειάσει από αγάπη; Τότε αυτή πάλι θα γεμίσει, θα σπεύσει να γεμίσει…. Με φόβο.

Θα γεμίσει με φόβο.

Ο Κόσμος μας είναι γεμάτος με αγάπη, εξ’ αρχής. Έτσι φτιάχτηκε στην σκέψη του Θεού πρώτα, και έτσι είναι. Όταν όμως εμείς μετακινηθούμε από την ποιότητα της αγάπης Του Θεού, ο χώρος θα μοιάσει….. άδειος. Ο δικός μας χώρος, ο περιορισμένος δικός μας χώρος, θα μας τρομάξει, έτσι μόνοι που νοιώθουμε μέσα σε αυτόν….  Και θα γεμίσει φόβο. Ο κόσμος, οι χώρες, οι πολυάνθρωπες πόλεις, το διαμέρισμά μας. Και στην θέση της χάρης του Θεού που φανερώνει γύρω μας τον Παράδεισο Του, που μας οδηγεί στην κοινωνία Μαζί Του, μια απομόνωση, σαν έσχατη λύση για την σωτηρία μας. Έντρομοι, θα αποφύγουμε κάθε επαφή με κάθε τι καλό και φωτεινό, υπακούοντας σε μια παγκόσμια απογραφή του κάθε Καίσαρα που θέλει μαζί μας, να μετρήσει τον κόσμο. Να τον απογράψει…..

Και εκεί, μέσα στην καρδιά του χειμώνα, στο κέντρο μιας μακριάς νύχτας, σε ένα σημείο ήσυχο, όπως η καρδιά μας, καταφεύγει πάντα, Ιωσήφ και Μαρία, μην έχοντες κατάλυμα….  Ίνα Χριστός γεννηθεί.

Τώρα, μέσα μας…. μια υπέροχη συγκέντρωση, η φύση με τον πιο ωραίο της εαυτό, το Σπήλαιο, η Φάτνη και τα ζώα γύρω, οι ποιμένες αγραυλούντες, οι ποιμένες που ποιμαίνουν την Νύχτα, την Άγια Νύχτα, οι Μάγοι γεμάτοι Σοφία, οι Άγγελοι πάντα παρόντες σε όλα τα γεγονότα της Σωτηρίας μας.

Χριστός Γεννάται! 

Και είμαστε πάλι χαρούμενοι!! Είμαστε πάλι ευτυχείς, μέσα σε όλη αυτήν την πληρότητα.

Η καρδιά μας γεμίζει πάλι Χριστό, γεμίζει αγάπη, γεμίζει, έτσι όπως είναι φτιαγμένη να γεμίζει.

Ο Θεός γεμίζει τον κόσμο που έφτιαξε από πριν, πλήρη, να πάλλεται μέσα στην συχνότητα της αγάπης και για ότι εμείς επιτρέψαμε να

υπάρξει, για ότι αρνηθήκαμε, για ότι αμαρτήσαμε γιατί γεμίσαμε φόβο, το Θείο Βρέφος αναλαμβάνει να επανορθώσει. Μέσα από την Φάτνη Του αναλαμβάνει να μας ενώσει πάλι μαζί Του.

Αυτό εορτάζουμε σήμερα. Την ενανθρώπιση του Θεού για να γίνει ο νυν αιώνας και ο μέλλοντας δυνατότητα Χάριτι Θεού.

Για το « επί Γης ειρήνη…»

Απ’ αυτήν την μικρή Φάτνη, σήμερα, απ’ αυτό το σπήλαιο μέσα μας, σήμερα, στην καρδιά μας, αρχίζει μια Σταυρική Αναστάσιμη πορεία.

Η καρδιά πάλλεται πάντα γεμάτη, Όχι με φόβο Με αγάπη.

Απόψε, λοιπόν εδώ, ας ανοίξουμε τους θησαυρούς μας, ας προσαγάγουμε σε Αυτόν, ότι καλύτερο έχουμε, χρυσό, λιβάνι και σμύρναν, τα δώρα που μας χάρισε ο Θεός.

Και φεύγοντας απ’ εδώ, αδελφοί μου, μην ξαναγυρίζουμε σε Ηρώδην, σε όποιον ζητά να φονεύσει το Παιδίον μέσα μας, αλλά δι’ άλλης οδού, αλλιώτικοι, να αναχωρήσουμε, επιτέλους για την Χώρα μας.

Καλή Μετάνοια

Καλά Θεοφάνια να ζήσουμε.

Η ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Ο άνθρωπος ξεκινά την ζωή του με μια φυσική περιέργεια. Ο άνθρωπος-παιδί, κοιτάει πολύ συχνά στον ουρανό, τα αστέρια, το φεγγάρι, τους πλανήτες, συχνά πλάθει με το χώμα τα όνειρά του, πύργους στην άμμο που γκρεμίζει η θάλασσα με τα κύματά της. Ο άνθρωπος, πάντα κάτι περιμένει…..και αυτό το κάτι, σχεδόν πάντα του ξεφεύγει….

Εμείς που μεγαλώσαμε, κοιτάμε με τα μάτια μας προς την ανατολή, αλλά με το Νου μας, κοιτάμε προς τα πίσω, στο χθες….

Και όταν, δίπλα μας, ταξιδεύουν οι τρεις Μάγοι αυτού του κόπου, η σοφία, η πίστη, η αναζήτηση ενός σκοπού, πάντα πολύ, επιφανειακά και επιπόλαια, αναθέτουμε σε αυτούς να εξετάσουν περί του Παιδίου και ότι βρουν να έλθουν, να μας το απαγγείλουν και πάντα υποσχόμεθα ότι θα κινηθούμε από αυτά που έχουμε κολλήσει και θα προσκυνήσουμε Αυτόν.

Και παραμένουμε στην θέση μας, στην περιορισμένη φυλακή του Ηρώδη, στα πάθη και στις συνήθειές μας, μιας Ιερουσαλήμ χωρίς πραγματική προοπτική. Αυτή η ζωή που ζούμε, δεν μας επιτρέπει να δούμε και να βρούμε τον αστέρα. Γιατί δεν σηκώνουμε το βλέμμα καθόλου προς τα επάνω. Και όταν μας πλησιάζει η ώρα να ακουστεί: «Του Ιησού Χριστού η Γέννησις ούτος ην» δεν έχουμε βγει στον δρόμο, του Αστέρος, ο οποίος φαίνεται εν τη ανατολή.

Διότι, όλο αυτό το γεγονός που ήλθαμε να εορτάσουμε εδώ, συνέβη μία φορά στον τόπο και τον χρόνο, στην Βηθλεέμ της Ιουδαίας, και από τότε συμβαίνει, συνεχώς, και τώρα, στο νυν της Εκκλησίας.

«Χριστός Γεννάται Δοξάσατε» τώρα, σήμερα…Όχι σε τόπο, αλλά σε κατάσταση. Η Γέννησις του Χριστού, είναι μία κατάσταση. Μέσα μας,…Μέσα μας υπάρχει ή δεν…. υπάρχει. Μέσα μας τα δώρα και οι θησαυροί μας, χρυσός, λιβάνι και σμύρνα ή ο φθόνος, η αδιαφορία και η άρνηση του Ηρώδη.

Εάν μπορούμε να κοιτάξουμε μέσα μας, εάν φέρουμε τον Νου μας πίσω, από την περιπλάνησή του στα του κόσμου, εάν προσηλωθούμε στον Αστέρα της αναζήτησης, του «που εστί το Παιδίον» θα τα δούμε όλα, και την οικίαν και το Παιδίον μετά της Μαρίας της μητρός αυτού.

Και λίγο πιο έξω από τα Ιεροσόλυμα της καθήλωσης μας, υπάρχει πάντα η Βηθλεέμ της Σωτηρίας μας, πολύ κοντά, δίπλα.

Η διαφορά είναι ελάχιστη….μια μετακίνηση και θα δούμε και θα ακούσουμε, Αγγέλους και ποιμένες δοξολογούντες και θα χαρούμε, επιτέλους, χαράν μεγάλη σφόδρα.

Είναι εύκολη η σωτηρία μας αδελφοί.

Εύκολο το φως, εύκολη η χαρά. Και όλοι μας μπορούμε να μετέχουμε. Αλλά χρειάζεται….κίνηση, είδομεν γαρ….αλλά και ήλθομεν….

Χρειάζεται μετακίνηση από αυτό το εγώ μας στο Εσύ, στο Εσύ  που οδηγεί έξω από το φόβο μας….

Και ποιος είναι αυτός ο φόβος; Ο καθ’ ένας μας θα βρει μόνος τι τον εμποδίζει να κινηθεί να ακολουθήσει τον Αστέρα του. Και όλο ρωτά,  αλλά δεν αλλάζει στάση.

Και η σημερινή εορτή, κυριολεκτικά, αποκαλύπτεται εμπρός μας και εντός μας. Εδώ σήμερα. Στον ναό και εάν θελήσουμε και στο Νου μας.

Ας διαλέξουμε τη θέση μας, ας μετα-κινηθούμε, ας μετα-νοήσουμε, ας αλλάξουμε δηλαδή τον Ηρώδη που τρέφουμε, πριν μας σκοτώσει, με το φως, που σχεδόν μας τυφλώνει, της συνάντησής μας με το Παιδίον.

Όσο περνά ο καιρός, τόσο πιο κοντά να είμαστε σε αυτό το σκοπό, σε αυτό το ταξίδι. Όσο μεγαλώνουμε, να επιτρέπουμε στο όνειρο να μας οδηγεί «μη ανακάμψαι προς Ηρώδην», αλλά δι άλλης οδού, να αναχωρήσουμε, επιτέλους, εις την χώρα μας,

Το ποια είναι αυτή η «άλλη οδός», μας το δείχνει πάντα η εκκλησία. Αλλά το ποια είναι η οδός που πορευόμεθα, εάν πορευόμεθα, ας το βρούμε ο κάθε ένας μόνος του……..

Καλά Χριστούγεννα

Αμήν

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2024 ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ Β΄

 

ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ Β΄
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΚΛΗΡΟ
ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΙΣΤΕΠΩΝΥΜΟ ΠΛΗΡΩΜΑ
ΤΗΣ ΘΕΟΣΩΣΤΟΥ ΙΕΡΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΑΘΗΝΩΝ

ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2024

Αδελφοί και παιδιά μου εν Κυρίῳ αγαπητά,

H δοξολογία των Αγγέλων για τη γέννηση του Σωτήρος Χριστού κορυφώθηκε με τη διαπίστωση και την ευχή για ουράνια πανήγυρη και επίγεια ειρήνη.

«Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη».

Ο Θεός, «Θεός ων ειρήνης» και «Πατήρ οικτιρμών» κενώνεται, αναλαμβάνει την ανθρώπινη φύση χωρίς την αμαρτία, για να θεοποιηθεί ὁ άνθρωπος.

Ωστόσο είναι στο πεδίο ακριβώς της ανθρώπινης Ιστορίας που το κακό δείχνει τη δύναμή του. Αθέμιτες επιδιώξεις, εκμετάλλευση και αδικία, πόλεμοι και πόνος. Θύμα πάντα ο άνθρωπος.

Παρακολουθούμε με οδύνη την αιματοχυσία στα διάφορα σημεία του πλανήτη, την αβάσταχτη συμφορά. Γευόμαστε εξ άλλου το κακό στην καθημερινή του διάσταση.

Μοναξιά, αδιαφορία για τον συνάνθρωπο, θλίψη, απουσία νοήματος. Το ερώτημα γίνεται κάποτε κραυγή. Γιατί το κακό στον κόσμο;

Καλούμαστε επιτακτικά να ανατρέψουμε τον παραλογισμό σε κάθε επίπεδο της ζωής. Οφείλουμε να δράσουμε.

Πρωτοπόροι σε κάθε προσπάθεια για την ειρήνη, σε δράσεις κοινωνικές, σε κάθε ευγενή ανθρώπινη διάθεση, σε κάθε φιλανθρωπία. Στο πρόσωπο του Χριστού ο άνθρωπος γίνεται αποδέκτης άπειρης δωρεάς.

Στην καρδιά αυτής της δωρεάς βρίσκεται η ειρήνευση με το Θεό. Μπορεί πλέον ο άνθρωπος να υπάρξει ως ξένος της ιδιοτέλειας, της φιλαυτίας, της επιθετικότητας.

Ο δρόμος για την ειρήνευση με τον αδελφό είναι ανοικτός. Σε αυτή την προοπτική το όραμα μιας παγκόσμιας ειρήνης μπορεί να θεωρείται ως ο μεγάλος και προσδοκώμενος καρπός των Χριστουγέννων.

Η προσευχή και η πνευματική ζωή είναι το επιστέγασμα της δράσης μας. Τούτη την ώρα αποτελεί το μεγάλο καθήκον μας.

Ο πόλεμος με το κακό στον κόσμο απαιτεί να ζήσουμε με τον τρόπο του Χριστού. Είναι ο τρόπος που μαρτυρείται από το ευτελές σπήλαιο και τα ταπεινά σπάργανα. Από την εχθρότητα της κοσμικής εξουσίας της εποχής και το δρόμο της προσφυγιάς.

Τρόπος ταπείνωσης και έσχατης αδυναμίας, ανάληψης της οδύνης του αδελφού. Αυτός είναι ο δρόμος της πληρότητας της υπάρξεως, αυτό είναι το έργο του πιστού μέσα στην πορεία της Δημιουργίας προς τα Έσχατα και τη Βασιλεία του Θεού. «Δεύτε ίδωμεν», λοιπόν αδελφοί μου, «που εγεννήθη ο Χριστός».

Ἀδελφοί και παιδιά μου εν Κυρίῳ αγαπητά,

Ας συστρατευτούμε στον αγώνα κατά του παραλόγου. Ας είναι αιχμή της συμπόρευσής μας η προσευχή μας και η εν Πνεύματι ζωή.

Η όντως ειρήνη πηγάζει από το Σπήλαιο της Βηθλεέμ. Εύχομαι σε όλους αληθινά και ευλογημένα Χριστούγεννα!

Χριστός γεννάται δοξάσατε!

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

† ο Αθηνών Ιερώνυμος Β΄

Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως.

 

«….Αβραάμ,  εγέννησε τον Ισαάκ, Ισαάκ δε εγέννησε τον Ιακώβ…..»

Βίβλος Γενέσεως Ιησού Χριστού…….

Μια σειρά ανθρώπων, μετρημένη, μια σειρά ανθρώπων που ορίζεται σε δεκατέσσερις γενεές, σε βήματα μέσα σε ένα κόσμο που μεταβάλλεται συνεχώς, έως τον Ιωσήφ, τον άνδρα Μαρίας, εξ ης εγεννήθη Ιησούς ο λεγόμενος Χριστός.

Κι’ εμείς, εδώ, σήμερα μια Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως, στη δική μας τη σειρά, πρόσωπα μετρημένα, στην δική μας γενεά, στην δική μας ανάγκη και αναγκαιότητα. Να γεννήσουμε και να γεννηθούμε, να βγούμε από τον εαυτό μας ως πρόσωπα, να ολοκληρώσουμε τον δικό μας σκοπό μέσα στο σκοπό ολόκληρης της Δημιουργίας.

Να δούμε την ζωή μας σαν Βίβλο Γεννέσεως Ιησού Χριστού…… τίποτε άλλο.

Να δούμε, να δούμε,……να δούμε Εκείνον που μας βλέπει. Και που έχει μετρήσει από πριν τα πάντα, αλλά και όλους Εμάς τον καθ’ έναν μας ξεχωριστά, προσωπικά…..

Και σήμερα, Κυριακή προ της Γεννήσεως Του, μας απαριθμεί, μας μετρά έναν έναν, μαζί με όσους μας γέννησαν, μαζί με όσους γεννήσαμε εμείς, έως τον ίδιο Του τον εαυτό, έως έως Ιησούν Χριστόν τον Εμμανουήλ, ό εστίν μεθερμηνευόμενον μεθ’ ημών ο Θεός.

Από κει ξεκινάμε όλοι μας, αδελφοί μου, κι εκεί φθάνουμε.

Εις το μεθ΄ημών ο Θεός.

Αυτό είναι όλο το νόημα των γεννήσεων όλη αυτή η αλληλουχία της χαοτικής ιστορίας μας, της ιστορίας του κόσμου…..

Παρόντες σήμερα εδώ, έτοιμοι να διεγερθούμε του ύπνου και να ποιήσομεν έτσι όπως προστάζει ο Άγγελος, κατ΄όναρ, να μην φοβηθούμε………  

 

Αμήν.

 

;

ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

Εκ του κατά Ματθαίον

«Βίβλος γεννέσεως Ιησού Χριστού, υιού Δαυίδ Υιού Αβραάμ...»

Οι άνθρωποι γεννιούνταν και γεννούσαν ελπίδα.

Την ελπίδα έτρεφε η Πίστη και η πίστη έφερνε την σιγουριά.

Εν τω μεταξύ, οι καιροί άλλαζαν, η Ιστορία κατέγραφε τις προσπάθειες των ανθρώπων να επιβληθούν στον Χρόνο, να ζήσουν και να νικήσουν την φθορά να κρατήσουν μέσα στα γνωστά τους όρια, το Απεριόριστο. Αν μελετήσουμε τις γενεές που απογράφονται σήμερα στην διήγηση μας, το κομμάτι της ιστορίας που περιλαμβάνεται ανάμεσα στον Αβραάμ και τον Ιωσήφ, τον άνδρα της Μαρίας, θα αναγνωρίσουμε δύο δυνατότητες:

Την ζωή στον κόσμο και για τον κόσμο και την Ζωή που περιμένει την Ζωή, που γεννά ζωή, που κάνει την ζωή να μην είναι μίζερα περιορισμένη, αλλά αιώνια.

Και αυτό φαίνεται στην διαδοχή των ιερών οικογενειών πού ζουν και γεννούν τους κατά σάρκα προγόνους του Ιησού σε μιαν κίνηση προς τα εμπρός, σε μια συνεχή ωρίμανση προς το καλύτερο. Οι άνθρωποι της Βίβλου ωριμάζουν σε έναν συνεχή διάλογο με τον Θεό. Νιώθουν έτσι την Ιερότητα της ζωής τους αλλά και του Κόσμου. Χτίζουν σε κάθε βήμα τους βωμούς και τους αφιερώνουν στον Ένα Θεό, εξαγιάζοντας έτσι τον Κόσμο. Ο Αβραάμ, ο Ιακώβ, ο Ιούδας είναι άνθρωποι που συνομιλούν εντελώς φυσικά με τον πλάστη τους, που ταξιδεύουν την επίγεια διαδρομή τους με ευθύνη.

Με αρχή, προορισμό και τέλος.

Για αυτό και θα φθάσουν με επιτυχία στην Θεοτόκο.

Με πολύ κόπο. Η θέωσις του Ανθρώπου θα ξεκινήσει μέσα από την μακριά πορεία των θεοπατόρων.

Σε τι μοιάζουμε εμείς οι άνθρωποι του σήμερα με εκείνους; Σε τι πρέπει να τους μιμηθούμε;

Θα έλεγα στην ευθύνη.

Να έχουμε αίσθηση της ευθύνης για τον χρόνο που διαθέτουμε, για τον χρόνο στον οποίο υπάρχουμε, και για αναγκαιότητα την οποία αντιπροσωπεύουμε ο καθ ένας από εμάς μέσα σε αυτόν τον Χρόνο.

Έχουμε έρθει για να πραγματώσομε την Σωτηρία.

Είμαστε απαραίτητοι, ανεπανάληπτοι όπως και οι Βιβλικοί άνθρωποι, ο καθ ένας από εμάς .μοναδικός μέσα στην μοναδικότητα που μας χαρίζει ο Πλάστης μας. Και ο Χρόνος μας και αυτός μοναδικός, ανεπανάληπτος και αναγκαίος, μετρημένος μέσα στην αιωνιότητα του Θεού.

Έχει νόημα, αδελφοί μου η ύπαρξη μας. Έχει νόημα η ζωή μας.

Και αυτό είναι η θέωση, η συνεχής, με πίστη και ελπίδα πορεία από τον Αβραάμ στον Ιωσήφ και στην Θεοτόκο και στην Θεοτοκία.

Η προσωπική μας πορεία προς τα Χριστούγεννα. Σε εκείνα τα Χριστούγεννα που σε κάποια άκρη του υλικού κόσμου, σε ένα σπήλαιο, όρθρου βαθέως, ανάμεσα σε ποιμένες αγραυλούντες και αγγέλους, σε εκείνα δηλαδή τα μεταιχμιακά στοιχεία ενός ονείρου, κατ όναρ αποκαλύπτονται τόσα και τόσα.

Και ο Ιωσήφ πρέπει να νικήσει τον φόβο και την αμφιβολία και να πάρει την γυναίκα αυτού και το Παιδίον και να αποδεχθεί αυτό το άλμα, την εκ Πνεύματος Αγίου Γέννηση.

Αυτόν τον φόβο και την αμφιβολία καλούμεθα να νικήσουμε και εμείς. Να. πιστέψουμε στην εκ Πνεύματος. Αγίου Γέννηση και αναγέννηση. Να μετακινηθούμε από το περιορισμένο αλλά γνωστό, στο Νέο.

Αυτό το άλμα καλούμεθα όλοι να πιστέψουμε, σαν τους ποιμένες, και να χαρούμε. Να εορτάσουμε . Και σήμερα να τοποθετήσουμε και τους δικούς μας εαυτούς σε αυτήν την ιερή αλληλουχία γενεών και γεγονότων και από γέννα σε γέννα σαν να μην παρεμβάλλεται κανένας θάνατος, να προχωρήσαμε από την Βαβυλώνα προς την Βηθλεέμ.

Με ευθύνη.