Κυριακή τετάρτη εκ του κατά Λουκά.

 

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ.

 

«..Εξήλθεν ο σπείρων τον σπόρον αυτού».

Όμως εμάς μας συνάντησε «παρά την οδόν», να περπατάμε σε δρόμους που επιλέξαμε, να έχουμε στόχους, να φανταζόμαστε κάποιαν αφετηρία απ’ όπου ξεκινήσαμε κι ακόμα περισσότερο να φανταζόμαστε ότι έχουμε κάποιον προορισμό, μορφή και σχήμα της δικής μας επίσης φαντασίας. Πάμε προς τα εκεί που μας οδηγούν οι σκέψεις μας….. Αυτές οι σκέψεις μας είναι τα πετεινά του ουρανού που μας κατατρώγουν, που κατατρώγουν, δηλαδή, την ουσία μας, Τον σπόρο, το Λόγο του Θεού που είναι μέσα μας, εκεί όπου Τον έσπερε ο Σπορέας από καταβολής κόσμου.

Αυτές μας οι σκέψεις, οι λογισμοί, όσο βαδίζουμε στο δρόμο που χαράξαμε, μας γεμίζουν…… παράπονα, κρίσεις και κατακρίσεις, μας σκληραίνουν και ο Λόγος Του Θεού ξηραίνεται, από την πέτρα που επιτρέψαμε να σχηματιστεί μέσα μας. Και αφήσαμε, να φυτρώσουν άκανθες, σαν άκανθες, όλες αυτές οι αρνητικές εμπειρίες και τα βιώματα, είναι άκανθες που υπερισχύουν του αγαθού που είμαστε.

Και όλα αυτά, γιατί αντί να είμαστε αγρός, χωράφι εύφορο, πρόσφορο, ορισμένο σταθερά στο σκοπό του, επιλέξαμε εντελώς επιπόλαια, τον δρόμο. Όλο κάπου πάμε, από κάπου ερχόμαστε και συνεχώς προς τα κάπου πάμε, αλλά δεν φθάνουμε. Δρόμος πετρώδης, ακανθώδης δοσμένος σε μια μάταιη κίνηση, ενώ, η γη η ακίνητη, δέχεται, μόνο δέχεται και τον Σπόρο και Τον Σπορέα και εύκολα, ποιεί εκαντοταπλασίονα.

Ας δούμε πού έχουμε σκληρύνει σαν την πέτρα, ας δούμε ποιά αγκάθια μας συμπνίγουν, τι και ποιοί μας πνίγουν, εμείς ποιούς συμπνίγουμε, πού;

για να βλαστήσει ο σπόρος- Λόγος Του Θεού, μέσα και από μέσα από αυτό που όντως είμαστε: Η γη η αγαθή…..όμως, ας βγούμε έστω και για λίγο από το δρόμο μας,…..των ψευδαισθήσεων των μάταιων σχεδίων……

Αυτό που μας έχει δοθεί, αυτό που έσπειρε ο Σπείρων τον σπόρον Αυτού, είναι σίγουρα…….καλλίτερο.

Καλή Μετά-νοια

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

Εκ του κατά Λουκά 

«..Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού».

«Ο σπείρων του σπείραι..», μια τόσο στενή σχέση ανάμεσα στο σπορέα και «στο σπόρον αυτού». Εκείνος που εξήλθε για να σπείρει, Εκείνος που έχει τον σπόρο, το δικό Του σπόρο.

Όλα τα άλλα θα ακολουθήσουν με έναν απόλυτα μυστικό τρόπο, με την ελευθερία και την βεβαιότητα που κρύβει ο σπόρος. Σκορπίζεται παντού από τον Σπορέα. Στους δρόμους, στις πέτρες, ανάμεσα στα αγκάθια. Σε καρδιές αγαθές και πονηρές. Ο σπορέας «εξήλθε» και σπέρνει τον σπόρο του, παντού. Ο σπόρος είναι μικρός. Κρύβει όμως μέσα του ολόκληρη την ζωή. Αφήνεται να πέσει στη γη. Σαν προσφορά. Χωρίς καμιά δυνατότητα επιλογής. Κατέχει την ζωή και μόνον την ζωή. Και αναζητά. Τι; Το πρόσφορο έδαφος. Την αγαθή καρδιά. Θα καρπίσει οπουδήποτε. Αρκεί να μην τον καταφάγουν τα πετεινά, αρκεί να μην ξεραθεί από τις πέτρες.

Κι εδώ ο Ευαγγελιστής, μας λέγει:

«Ο σπόρος εστίν ο λόγος του Θεού»

Γίνεται ξεκάθαρο αυτό το τόσο πλούσιο νόημα. Ο λόγος του Θεού, σπείρετε παντού. Με την δύναμη του σπορέα.

Και τότε έρχεται ο διάβολος και παίρνει από τις καρδιές αυτόν το λόγο. Έρχονται οι πειρασμοί και ξεραίνουν τα βλαστάρια. Έρχονται οι δυσκολίες και οι βιοτικές μέριμνες και καταπνίγουν την ικμάδα των Θείων μηνυμάτων. Ο σπόρος λοιπόν έρχεται μέσα σε όλες αυτές τις αντίξοες καταστάσεις.

Έρχεται σε έδαφος απροετοίμαστο.

Ο λόγος του Θεού απευθύνεται σε όλους μας.

Ελεύθερα με την ευθύτητα που έχει η αλήθεια.

Ο σπορέας εξέρχεται για να σπείρει. Όποιος έχει αυτιά για να ακούει θα ακούσει. Και θα μετρήσει. Πόσα αγκάθια έχει επιτρέψει να φυτρώνουν στο έδαφος της καρδιάς του; Ο καθένας μας θα σκεφτεί. Πόση πέτρα κουβαλά και αυτή η πέτρα πόσο σκληρή είναι; Πόσο σκληρό τον κάνει.

Ο καθένας έχει και πέτρες και αγκάθια και αυτιά και μάτια. Και καρδιά αγαθή. Και μέριμνες βιοτικές. Μα ο σπορέας εξέρχεται για να μετρήσει ακριβώς αυτό. Πόσο όλα αυτά πνίγουν τον σπόρο του. Αν ο δρόμος μας είναι δρόμος που δέχεται αυτόν τον σπόρο ή είναι ένας δρόμος εκτεθειμένος στα πετεινά του ουρανού.

Ο σπόρος λοιπόν είναι ο Λόγος του Θεού. Και εμείς όλα αυτά που ακούσαμε. Χαιρόμαστε στο άκουσμα αυτού του Λόγου, αλλά εύκολα

πνίγουμε τα βλαστάρια τα αγαθά. Γιατί; Γιατί δεν αφήνουν οι πέτρες που αφήσαμε στην καρδιά μας. Και τα αγκάθια.

Ας σκεφθούμε ποιοι είμαστε. Πόσο πολύπλοκος είναι ο κόσμος μας. Ας κοιτάξουμε γύρω μας. Πόσο λίγο χώμα έχουμε αφήσει ελεύθερο. Πόσο έχουμε πνίξει τη ζωή μας.

Ο σπόρος χρειάζεται υπομονή. Χρειάζεται έδαφος μαλακό για να κρυφτεί και στον καιρό του να καρπίσει.

Ο λόγος του Θεού θέλει αγαθή καρδιά. Μπορούμε να κάνουμε χώρο; Μπορούμε να κάνουμε τα αυτιά μας να ακούν και τα μάτια μας να βλέπουν; Και να καταλαβαίνουμε; Έχουμε άραγε την δύναμη της υπομονής; Γιατί αυτοί που έχουν τελικά καλή και αγαθή καρδιά καρποφορούν εν υπομονή και με την υπομονή φέρνουν καρπούς εκατονταπλασίονας. Έχουμε τελικά την δύναμη να δούμε πίσω από τις παραβολές το κρυμμένο νόημα, το πλούτο των εννοιών;

Να δούμε δηλαδή τον εαυτό μας και να τον νιώσουμε. Να δούμε την σχέση μας με τον κόσμο που μας περιβάλλει και την ευθύνη μας μέσα σε αυτόν. Πόσο ασήμαντα είναι τα αγκάθια κι όμως μας καταπνίγουν. Πόσο άγονες είναι οι πέτρες που κάθονται πάνω στην καρδιά μας. Και να κάνουμε τον δρόμο μας δρόμο προς σωτηρία. Και όχι ένα δρόμο ξέσκεπο σε κάθε πετούμενο, σε κάθε δηλαδή επιθυμία.

Που μας διασπά και μας αποπροσανατολίζει.

Αυτό είναι και σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, το ευαγγελικό ανάγνωσμα. Ο σπόρος ο καλός του Καλού Σπορέα.

Αν έχουμε αυτιά για να ακούμε θα ακούσουμε.

Αν έχουμε χώρο στην καρδιά μας θα κρατήσουμε αυτό τον Λόγο και θα τον καρποφορήσουμε.

Με υπομονή.