Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως.

 

Ο Τίμιος Σταυρός, είναι σημείο. Ένα σημείο που βλέπουμε όλοι, ένα σημείο φανέρωσης της αγάπης του Θεού. Ένα σημείο γενικότερα, της αγάπης.

Επάνω στο Σταυρό φανερώθηκε το μέγεθος αλλά και η ποιότητα της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο. Αλλά και ο τρόπος αυτής της αγάπης. Για να βλέπουμε αυτό το σημείο και να μετράμε και εμείς την αγάπη που έχουμε ή που νομίζουμε ότι έχουμε.

Όμως, ο δικός μας Σταυρός, ο προσωπικός, είναι και τόπος. Είναι μια περιορισμένη, μικρή έκταση, ίσα που να χωράει το σώμα μας, την ύπαρξή μας. Επάνω σε αυτόν τον ελάχιστο Σταυρό, είμαστε καθηλωμένοι, περιορισμένοι. Πάντα μόνοι, οι άλλοι Σταυροί, οι χιλιάδες άλλοι Σταυροί, είναι….. άλλοι……

Το σώμα μας περιορίζεται, υποφέρει από την υλικότητά του, κάθε δοκιμή που κάναμε να ζήσουμε εκτός Σταυρού, μας έφερε περισσότερο πόνο.

Τα σώμα, πρέπει, να πεθάνει. Πρέπει να απαρνηθεί ο άνθρωπος την εξάρτησή του από αυτό, πρέπει να δει τον εαυτό του πέρα από αυτό, ακριβώς για να μην πεθάνει. Για να σώσει τον εαυτό του.

Ο άνθρωπος είναι διπλός τη φύση και όταν χάνει αυτόν τον πλούτο, στην συνείδηση του, όταν γίνεται, ας πούμε, περισσότερο σώμα, γίνεται περισσότερο εγώ, προσηλώνεται πάνω στο εγώ αυτό, το στείρο, σταυρώνει τον εαυτό του, σε ένα πόνο δίχως όφελος. Να μην πεθάνει. Να μην χάσει, να μην υψωθεί από την γη.

Πάνω όμως, πάντα, σε αυτόν τον Σταυρό, συντελείται η σωτηρία. Γιατί επάνω σε αυτήν την δοκιμασία, ο άνθρωπος πρέπει να απαρνηθεί τον εαυτό του, δηλαδή, την στειρότητα, την μάταια ύπαρξη, την καθήλωση σε ένα σώμα που πεθαίνει και να άρει τον Σταυρό του, αντί να φέρεται επάνω σε Σταυρό, να άρει αυτόν τον Σταυρό και να ακολουθήσει Χριστό.

Τότε αυτός ο Σταυρός, γίνεται ελαφρύς. Τότε αυτός ο Σταυρός, γίνεται σημείο. Και φαίνεται.

Και η ύπαρξη του ανθρώπου αποκτά προοπτική. Προσφέρεται, Ακολουθεί Χριστό.

Ας μετρήσουμε, αδελφοί, πόσο περιορισμένος είναι ο τρόπος που ζούμε. Πόσο σταυρωμένοι επάνω στο εγώ μας είμαστε, σε μια μάταια προσπάθεια να ζήσουμε χωρίς να χάσουμε.

Ας κοιτάξουμε σήμερα, προς αυτό το Σημείο, προς το σημείο του Τίμιου Σταυρού, για να πιστέψουμε σε αυτό το σημείο, σαν σημείο σωτηρίας.

Να αφεθούμε να χάσουμε, αυτό που νομίζουμε για τη ζωή μας.

Και σίγουρα τότε θα μπορέσουμε να σηκώσουμε στη πλάτη μας αυτό που είναι όντως ζωή, αυτό που είναι ελαφρύ και χρηστό, το να ακολουθήσουμε, Χριστό.

Καλή Ανάσταση.

 

ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Εκ του κατά Μάρκον

«Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, καί ακολουθείτω μοι».

«όστις θέλει…».

Αυτός πού θέλει να ακολουθήσει Χριστό. Πρέπει να απαρνηθεί τον εαυτό. Και να σηκώσει τον δικό του σταυρό.

Εαυτός και σταυρός δεν χωρούν μαζί. Χριστός και εαυτός δεν συναντιόνται. Όποιος θέλει λοιπόν να ακολουθήσει Χριστό θα απαρνηθεί τον εαυτό. Όποιος θέλει να σώσει την ψυχή του, θα την χάσει. Και όποιος. χάσει την ψυχή του για τον Χριστό και το ευαγγέλιο, θα την σώσει.

Κάτι πρέπει να χάσουμε, αγαπητοί μου αδελφοί. Κάτι που αν ακούσουμε προσεκτικά τις λέξεις, δεν το χωρά ο νους μας. Να χάσουμε τον εαυτό μας. Να χάσουμε την ψυχή μας. Να χάσουμε...

Μιλά για εμάς που όλη μας την ζωή ακριβώς για το αντίθετο αγωνιζόμαστε. Να μην χάσουμε. Τίποτα. Να μην απολέσουμε. Να μην αποχωριστούμε. Ζούμε στον περιορισμένο, επίπεδο, μα οικείο μας χώρο. Τον χώρο του εαυτού. Τον χώρο της ψυχής μας. Στον χώρο που προσπαθούμε να ορίσουμε έτσι που να αποφύγουμε τον πόνο. Τον πόνο της απώλειας. Της κάθε απώλειας.

Μα αυτός μας ο κόσμος είναι κόσμος φθοράς και θανάτου. Γιατί αρχίζει και τελειώνει εκεί πού αρχίζει και τελειώνει ο εαυτός. Και όταν κάποιος θέλει να αλλάξει, να ακολουθήσει Χριστό, πρέπει να σηκώσει τον σταυρό του. Χωρίς εαυτό, χωρίς εγώ. Να σηκώσει τον προσωπικό του σταυρό

«ένεκεν εμού και του ευαγγελίου». Να απολέσει την ψυχή του. Να χάσει τα πάντα δηλαδή. Αυτά που χάνονται. Και να μείνει με τον σταυρό. Και τότε θα ακολουθεί Χριστό. Και θα σώσει την ψυχή του.

Στην μέση της σαρακοστής, αγαπητοί μου αδελφοί, ορθώνεται ο Σταυρός. Σαν καινός χώρος. Ο καινούργιος χώρος. Εκεί που θα ακουμπήσει όποιος θα χάσει. Εκεί που θα εγκαινιαστεί η περιοχή της συνάντησης του ελεύθερου ανθρώπου με την σωτηρία του.

Γιατί, ο χώρος του σταυρού είναι ένας χώρος απόλυτης ελευθερίας. Τον κατοικούν μόνο όσοι θέλουν.

Ο χώρος του σταυρού, δεν χωρά το εγώ του καθενός μας γιατί προϋποθέτει την απάρνηση του. Αυτό εξ άλλου θέλει να σημάνει και ο χρόνος της σαρακοστής. Μια χρονική περίοδο άρνησης. Για να κερδηθεί κάτι άλλο. Και σήμερα με την βοήθεια του Θεού, φθάσαμε στο μέσον. Πρέπει τώρα να δούμε τη θέση μας: 

Τι απωλέσαμε; Τι μας κρατά ακόμα; Αγαπάμε τον Χριστό; Αλλά σε τι θέση είναι ο σταυρός στην ζωή μας;

Ο δικός μας σταυρός. Ή, του άλλου. Ή εκείνος ο Σταυρός. Ο Τίμιος. Πόσο στο κέντρο της σαρακοστής μας είναι; Δηλαδή πόση άρνηση έχουμε αντέξει; Πόσο δεμένοι παραμείναμε με τον εαυτό μας; Με την ψυχή μας; Με τον Χριστό μας;

Σηκώσαμε τον σταυρό μας;

Ακολουθούμε Χριστό;

Εάν ναι, τότε αξίζει να ζούμε. Τότε αξίζει να μην χάσουμε την ψυχή μας. Αυτήν την ψυχή, και αν κερδίσουμε όλον τον κόσμο να μην την χάσουμε. Αυτή η ψυχή δεν ανταλλάσσεται με τίποτα. Αυτή η ψυχή που απαλλάχθηκε από τον εαυτό και τα περιορισμένα όρια. Που ανέλαβε να ζήσει με τον σταυρό. Στον χώρο του σταυρού. Δηλαδή στον χώρο της ελευθερίας.

Στον χώρο του «όστις θέλει»…

Σε έναν χώρο, τόσο ελεύθερο που ανήκει σε «τινές των ώδε εστηκότων». Σε εμάς, που στεκόμαστε εδώ. Σε αυτήν την μέρα, σήμερα στην μέση της σαρακοστής.

Και εάν κάποιοι αποφασίσουν να θέλουν, εάν αρνηθούν εαυτόν, εάν χάσουν ψυχή για τον Χριστό και το ευαγγέλιο Του, «ου μη γεύονται θανάτου έως αν ίδωσι την βασιλείαν του Θεού εληλυθυίαν εν δυνάμει».

Τόση ελευθερία υπόσχεται ο Σταυρός.

Τόση Ανάσταση.

Ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλην....

 

Ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλην, αινείτε ουρανοί Θεού την δόξαν.

Καλημέρα και χρόνια πολλά! Να έχομε την ευλογία της Παναγίας μας. Εύχομαι για όλους. Είμαι πολύ χαρούμενος για την Παναγία μας. Σήμερα σας φίλησα όλους. Φίλησα τον Δημοσθένη, τον Κοσμά, τον Θωμά, όλους. Αλλά δεν με καταλάβανε. Αυτό έγινε μυστικά. «Εν Χριστώ πάντες εν έσμέν». Αφήστε με να ψάλω:

«Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον και του απ’ αιώνος μυστηρίου η φανέρωσις ο Υιός του Θεού Υιός της Παρθένου γίνεται και Γαβριήλ την χάριν ευαγγελίζεται διό και ημείς συν αυτώ τη Θεοτόκω βοήσωμεν• Χαίρε, Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου».

Πείτε το κι εσείς. Πείτε το πάλι, πιο ωραία. Δεν το χορταίνω! […]

Αυτό είχε προαναγγελθεί από αιώνες. Πώς το λέγει η καταβασία των Χριστουγέννων;

«Τω προ των αιώνων εκ Πατρός γεννηθέντι αρρεύστως Υιώ και έπ’ εσχάτων εκ Παρθένου σαρκωθέντι ασπόρως, Χριστώ τω Θεώ βοήσωμεν ο ανυψώσας το κέρας ημών άγιος ει Κύριε».

Να ζήσετε το μυστήριο της θείας ενανθρωπήσεως. «Η Γέννησίς σου Χριστέ ο Θεός ημών…».

Τα λέγω από μέσα μου και κλαίω.

Το Άγιον Πνεύμα τα έχει φτιάξει, το «Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον…» και το «Η Γέννησίς σου…», δεν τα έφτιαξε άνθρωπος. Είναι πλούσια σε νοήματα και βάθος. Λέξεις πολύ δυνατές. Πολύ βαθύ περιεχόμενο. Ψάλτε τα. […]

Λίγο καταλαβαίνεις. Αλήθεια σας λέγω, δεν το έγραψαν άνθρωποι αλλά το Άγιον Πνεύμα. Κλαίω, κάθε φορά πού το ακούω. Όσες φορές κι αν το σκεφθώ, συγκινούμαι πάντοτε. Χριστέ μου, Χριστούλη μου! Πείτε το πάλι, αλλά με απαγγελία ωραία. Διαβάστε τώρα δεν μπορώ να μιλήσω, δεν μπορώ, δεν έχω δυνάμεις, έχω καταπέσει, πρέπει να σηκώνομαι και να βιάζω τον εαυτό μου.

Πολύ συγκινούμαι, γέμισαν δάκρυα τα μάτια μου. Κι επειδή είμαι ξαπλωμένος, δεν κυλούν προς τα κάτω και είναι γεμάτα δάκρυα τα μάτια μου. Όλη την ημέρα αν μου το λέεις το τροπάριο, θα συγκινούμαι συνεχώς. Να ‘χα δύο μεγάφωνα να τα βάλω στα πεύκα και να βάλω στο μαγνητόφωνο το «Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον…» και το «Η Γέννησίς σου Χριστέ ο Θεός ημών…» και να τα πάρει ο αέρας να τα πάει στο βοριά και στο νοτιά, ν’ ακουστεί μακριά, να τ’ ακούσει όλη η κτίσις και η φύσις!

 ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΑΥΤΟ ΣΥΝΕΒΗ  ΑΝΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΟ ΕΤΟΣ 1987.

Πηγή: «Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Λόγοι περί πνευματικής ζωής» Ι. Μ. Χρυσοπηγής – Χανιά 2010. 

 

 

 

 

 

Η Προσευχή και το νόημα της ησυχίας.

 

Ήταν ένας γεράκος που συνήθιζε να περνά κάθε μέρα πολλή ώρα μέσα στην εκκλησία. Οι φίλοι του τον ρώτησαν. "Μα τι κάνεις;". "Προσεύχομαι", είπε εκείνος.

"Θα πρέπει να 'χεις πολλά να ζητήσεις απ' τον Θεό".

"Δεν ζητώ τίποτε από τον Θεό".

"Και τι κάνεις τόσες ώρες στην εκκλησία;".

 Κι ο γέροντας απάντησε: "Απλώς κάθομαι και Τον κοιτάζω. Κι ο Θεός κοιτάζει εμένα". Στα δώδεκα χρόνια μου, μου φάνηκε μάλλον καλός αυτός ο ορισμός της προσευχής. Απλώς κάθομαι και κοιτάζω τον Θεό και με κοιτάζει κι Αυτός. Προσευχή δεν σημαίνει κατ' ανάγκην ότι ζητώ πράγματα, παρόλο που μπορεί να είναι κι αυτό. Ούτε σημαίνει ότι χρησιμοποιώ οπωσδήποτε λέξεις. Βασικά, προσευχή σημαίνει "επίγνωση του Θεού".

Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης μιλά για την προσευχή με την έννοια της παρουσίας. Επίγνωση του Θεού. Συνειδητοποιώ ότι είμαι μέσα στον Θεό κι ο Θεός είναι μέσα μου. Και αυτό τα περικλείει όλα. Γι' αυτό και ο Απόστολος λέει: "Αδιαλείπτως προσεύχεσθε". Είναι κάτι που ενυπάρχει σε οτιδήποτε άλλο κάνω - μια αίσθηση ότι ο Θεός είναι μαζί μας. Έτσι, η προσευχή δεν είναι μια χωριστή δραστηριότητα, αλλά κάτι που μπορεί να συνυφανθεί με όλη τη ζωή μας.

 

** Μητροπολίτου Διοκλείας Κάλλιστου Ware :" Επίγνωση Θεού - Η προσευχή και το νόημα της ησυχίας " - Εκδόσεις Εν πλω

Δευτέρα Κυριακή των Νηστειών.

 

Β ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ  ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ

Πολλοί από εμάς, περνάμε μεγάλο μέρος της ζωής μας, κουβαλώντες στη πλάτη μας, κάποιον άρρωστο ή κάποιον που κάνει τον άρρωστο για να επιζήσει…. ή επιλέξαμε εμείς οι ίδιοι να προχωράμε ή να μην προχωράμε «αιρόμενοι υπό τεσσάρων»φορτώνοντας τον εαυτό μας επάνω σε κάποιους άλλους, δικούς μας ανθρώπους. Ή ακόμα πιο συχνά, κουβαλάμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας, σαν φορτίο, στην πλάτη μας, ένα εαυτό καθηλωμένο και σχεδόν ανάπηρο, δέσμιοι των παθών μας. Σχεδόν παράλυτοι….δεσμευμένοι, καθηλωμένοι.

Και σε αυτήν την περιορισμένη Καπερναούμ όπου ζούμε εισέρχεται «πάλιν» και πάλιν ο Ιησούς Χριστός.

Και το ακούμε, το μαθαίνουμε πάντα…..

Αλλά….δεν δυνάμεθα προσεγγίσαι Αυτόν…..Τον ακούμε, αλλά δεν μπορούμε να Τον προσεγγίσουμε ….  «δια τον όχλον»….

Μας εμποδίζει ο όχλος που μας περιβάλλει, ο θόρυβος, οι μέριμνες…Μας κρατά καθηλωμένους από κάτω του, ο παράλυτος που κουβαλάμε, ο εαυτός μας ή αυτός που συμβάλλαμε για να είναι παράλυτος απλά και μόνο για να μην αλλάξουμε.

Ζούμε έτσι……

Και για να αλλάξει κάτι, για να φθάσουμε σε Αυτόν που ακούμε, χρειάζεται να αποστεγάσουμε τη στέγη, να ξεπεράσουμε τα όρια, να βγούμε από τον εαυτό μας, κάνοντας κάτι που μοιάζει παράλογο.

Να βγεις από τον εαυτό σου, σημαίνει, να μπεις στον εαυτό σου.

Επειδή έξω από εσένα, ο όχλος πάντα θα σε συνθλίβει, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, πρέπει να μπεις, στον εαυτό σου, να συγκεντρώσεις τον Νου σου, εντός σου, να αποστεγάσεις, τα στεγανά σου, για να βρεθείς εμπρός στον Χριστό.

Ολόκληρος!

Εσύ και τα πάθη σου, εσύ και οι αμαρτίες σου, όχι σε κάποια καλλίτερη ή ιδανική θέση, αλλά όπως πραγματικά είσαι.

Εσύ, οι άλλοι, ο παράλυτος που κουβαλάς επάνω σου ή μέσα σου, ο κράβαττος που έγινε ο περιορισμένος σου κόσμος.

Μόνον έτσι, ολόκληροι, φθάνουμε εμπρός στον Χριστό. Με όλη μας την πορεία και έτσι, εύκολα, ο Χριστός θα μας θεραπεύει και θα μας δείξει ένα δρόμο που σίγουρα ξέραμε και πριν, τον δρόμο προς το σπίτι μας.

Μας οδηγεί εκεί που ήμασταν και πριν, στον οίκον μας, αλλά, τώρα εντελώς αλλιώτικους. Θα έχουμε μαζί μας τον κράβαττον της πρώην ζωής μας, για να έχουμε την μνήμη της αμαρτωλότητας μας, το όριο της ασθένειάς μας, για να μην ποτέ υπερηφανευθούμε.

Είναι πολύ σημαντικό, σήμερα, να το καταλάβουμε αυτό: Ολόκληροι προσπίπτουμε στον Χριστό. Αυτό που είμαστε. Και ο Χριστός μας θεραπεύει. Όμως, εμείς, πρέπει να αποστεγάσουμε το χώρο που ορίσαμε να μας συνέχει, να μας πνίγει. Και τους άλλους.

Αυτό μας διδάσκει ο Ησυχασμός και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.

Όταν ο άνθρωπος συγκεντρώσει τον Νου του και από όχλος ή από τετράδα, γίνει ο ένας, το ένα μοναδικό πρόσωπο, όταν στην πραγματικότητα, μείνει ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ θα ακούσει εκείνο το θαυμάσιο:

«Σοι λέγω…..»! «έγειρε και άρον….και ύπαγε…..!».

Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να παραμερίσουμε, όχλους, στέγες, αυτούς που μας κουβαλάν και τους κουβαλάμε και να βρεθούμε ΜΟΝΟΙ, ενώπιον Του. Αυτό θα είναι το μέτρο της πίστης μας. Όταν μείνεις μόνος, τότε, θα δεις ποιόν έχεις εμπρός σου και μέσα σου.

Αλλά πόσο συχνά μένουμε μόνοι; Πότε μαζεύεται ο Νους μας, πότε το βάρος των άλλων ή το βάρος που αναθέτουμε εμείς στους άλλους μας άφησε, μη παράλυτους να κινηθούμε πέρα από τα όρια ενός κρεβατιού….;

Ησυχασμός είναι αυτός ο συγκλονιστικός ενικός: Το «σοι λέγω…!»

Ακούγεται μόνο από τον Χριστό, προς τον ένα, τον μόνο, τον ολόκληρο Άνθρωπο.         

 

 ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Εκ του κατά Μάρκον

Στο σημερινό ευαγγέλιο, αγαπητοί μου αδελφοί, έχουμε μια ακόμη διήγηση για θεραπεία παραλυτικού. Μόνο πού σε αυτήν την περικοπή ένα χαρακτηριστικό είναι, η παρουσία πλήθους ανθρώπων.

Ο συνωστισμός.

Εκείνη η άλλη συνάντηση με τον παραλυτικό, δίπλα στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, έγινε πρόσωπο με πρόσωπο. Εκεί ο Χριστός ρώτησε ευθέως τον ασθενή, εάν θέλει να γίνει υγιής.

Εκεί η απάντηση ήταν « άνθρωπο ουκ έχω» .

Σήμερα όμως, η συνάντηση γίνεται, σε πυκνή σύναξη. Ανάμεσα σε τέτοιο πλήθος

«ώστε μηκέτι χωρεί μηδέ τα προς την θύραν».

Και τον παραλυτικό της σημερινής παραβολής, τον φέρουν τέσσερις πάνω στην πλάτη τους. Και τόση αγάπη έχουν προς αυτόν, μα και τόση πίστη προς το πρόσωπο τού Χριστού, ώστε «απεστέγασαν την στέγην όπου ην»,  χάλασαν την σκεπή για να κατεβάσουν τον άνθρωπο τους. Ο άλλος ο παραλυτικός , άνθρωπο ουκ είχε. Και αυτός έχει τέσσερις.

Εκείνος περίμενε έτη πολλά να θεραπευτεί μα πάντα κάποιος άλλος, κάποιος πού είχε «άνθρωπο»  έμπαινε πρώτος και εθεραπεύετο.

Μα ο Χριστός έρχεται και για τους δύο.

Χαρίζει την υγεία σήμερα στον άνθρωπο «..ιδών την πίστιν αυτών..»βλέποντας        την τόση πίστη των άλλων, εκείνων που

έφερναν στην πλάτη τους, τον παράλυτο. Βλέπει ο Κύριος, την αγάπη αυτών πού κουβαλούν το βάρος του συνανθρώπου. Και συγ-χωρεί τις αμαρτίες.

Προσέξατε αδελφοί μου το πολλαπλό νόημα.

Η παραλυσία εδώ του προσώπου αυτού, οφείλεται σε αμαρτίες.

Η αρρώστια η τόσο σοβαρή, οφείλεται σε αμαρτίες.

Η καθήλωση πού καταδικάζει τον άνθρωπο της διήγησης να βρίσκεται πάνω στο κρεβάτι, οφείλεται σε αμαρτίες. Οι ίδιες αμαρτίες δένουν μαζί του και εκείνους πού τον αγαπούν. Και τον κουβαλούν πάνω στην πλάτη τους. Και όλοι μαζί υποφέρουν. Πολύ συχνά βλέπουμε αυτήν την εικόνα στην ζωή μας. Πολύ συχνά βλέπουμε ένα σύνολο ανθρώπων,  μπλεγμένων, δεμένων έτσι. Κάποιος είναι ο άρρωστος. Κάποιος είναι ο «παράλυτος» και κάποιοι γύρω του, «τέσσερις» τον κρατούν στην πλάτη.

Είμαστε πολύ συχνά όλοι μας μπλεγμένοι σε παρόμοια σύνολα. Καθηλωμένοι σε κάποια παραλυσία σωματική ή πνευματική. Χωρίς πάντα να το έχουμε επιλέξει. Εάν έτυχε να είσαι ο ένας από τους τέσσερις που κουβαλούν ένα κρεβάτι, δεν έχεις επιλογή. Γιατί κανείς

από τους τέσσερις δεν μπορεί να λείψει. Ο αριθμός δεν γίνεται να μειωθεί. Θα περπατούν όλοι μαζί.

Το κρεβάτι και ο άνθρωπος επάνω στο κρεβάτι, και οι τέσσερις αναζητούν μία λύτρωση για όλους.

Και προσέξατε αδελφοί μου, την ατμόσφαιρα που περιγράφει ο ευαγγελιστής στην σημερινή διήγηση.

Οι άνθρωποι πού έχουν το πρόβλημα, οι άνθρωποι πού φέρουν τον παραλυτικό, εμποδίζονται από τον όχλο. Θέλουν να πλησιάσουν προς την σωτηρία, θέλουν να φτάσουν στον Χριστό, αλλά ο συνωστισμός τους εμποδίζει. Οι συνα-άνθρωποι δεν κάνουν χώρο. Δεν συν-χωρούν. Είναι και οι ίδιοι καθηλωμένοι. Τόσο που μοιάζουν ίσως και εκείνοι παράλυτοι.

Για αυτό, αυτοί πού ψάχνουν την σωτηρία, κάνουν κάτι «παράλογο». Χαλούν την στέγη. Ξεπερνούν τα δεδομένα. Η αγάπη και η πίστη τους κάνει να δώσουν διέξοδο.

Και προσέξατε, αγαπητοί μου αδελφοί, πώς αλλάζει η  ατμόσφαιρα στην περιγραφή. Ο παραλυτικός παίρνει άφεση αμαρτιών. Και αυτό σκανδαλίζει τούς γραμματείς. Πού «ήσαν εκεί καθήμενοι». Καθηλωμένοι στην δική τους ακινησία. Για αυτό ο Χριστός προχωράει στην συνέχεια και στην σωματικά θεραπεία, «έγειρε και άρον τον κράβαττόν σου και ύπαγε εις τον οίκον σου» . Να σηκωθείς και το κρεβάτι που ως τώρα, έφερναν άλλοι στην πλάτη τους να το σηκώσεις εσύ, μόνος σου και να πας στον οίκο σου.

Όχι μόνο συγχωρεί τις αμαρτίες στον παραλυτικό, αλλά και του δίνει δύο πολύ σημαντικές εντολές. Να μεταφέρει μόνος τον κράβαττον του και να πάει στον οίκον του. Και όλα αυτά «ενάντιων πάντων»  . Μπροστά σε όλους. Για να επισημανθεί η πνευματική αναπηρία των γραμματέων πού ήσαν «εκεί καθήμενοι». Δια τον όχλον πού «συνήχθησαν πολλοί, ώστε μηκέτι χωρεί μηδέ τα προς την θύραν». Για κάθε κατάσταση πού πνίγει, και καθηλώνει. Είδατε αυτήν την τόσο χαρακτηριστική εικόνα των τεσσάρων ανθρώπων με τον παράλυτο. Είδατε όμως πώς η πίστη και η αγάπη τους έδωσε διέξοδο. Και τους έφερε κοντά στον θεό. Κοντά στην λύση. Κοντά στην θεραπεία.

Ζούμε σε κλειστά δωμάτια, αδελφοί μου. Την ζωή μας κρίνουν γραμματείς και Φαρισαίοι «καθήμενοι», αδιάφοροι, καθηλωμένοι πνευματικά

Η θύρα εμποδίζεται από άλλους , για εμάς και το φορτίο μας.

Και πρέπει να υπερβούμε τα δεδομένα. Πρέπει να φτάσουμε. Όσο κι αν τα πόδια μας δεν μας βαστούν, όσο κι αν οι αμαρτίες μας μας βαραίνουν ή βαραίνουν τις πλάτες εκείνων που μοιράζονται μαζί μας την ζωή ,πρέπει να βρούμε διέξοδο προς Αυτόν που «εξουσίαν έχει αφιέναι αμαρτίας επι της γης».

Για εκείνους πού έχουν πίστη. Για εκείνους τους πεφορτισμένους. 

Για εκείνους που έχουν το θάρρος να αποστεγάσουν την στέγην.

Να χαλάσουν τον κράββατον, «εφ ω ο παραλυτικός κατέκειτο»…και υγιείς «ενάντιων πάντων» να εξέλθουν.

«ώστε εξίστατε πάντας και δοξάζει τον Θεό λέγοντας ότι ουδέποτε ούτως είδομεν»..

 

 

     

  

 

Κυριακή της Ορθοδοξίας.

Ορθοδοξία είναι ο τρόπος που υπάρχουμε.

Που κατανοούμε ποιοι είμαστε, ποιος είναι ο σκοπός μας, γιατί ζούμε.

Ορθοδοξία είναι ο σωστός τρόπος να βλέπουμε. Τα πάντα γύρω μας, αλλά πρωτίστως, μέσα μας.

Όταν κοιτάζουμε μία εικόνα, να στρέφουμε ολόκληρο τον εαυτό μας προς το πρωτότυπο. Όταν βλέπουμε τον κάθε άνθρωπο να αναγνωρίζουμε στο πρόσωπό του, το πρόσωπο του Θεού.

Όταν θαυμάζουμε ένα τοπίο, όμορφο πάντα, να θαυμάζουμε με όλη μας την ύπαρξη και τον Δημιουργό του.

Όταν προσπαθούμε να καταλάβουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, να ξέρουμε καλά το τριμερές της ύπαρξης μας. Να γνωρίζουμε ότι είμαστε σώμα, ψυχή και πνεύμα και το ίδιο είναι όλοι γύρω μας,

Όταν παρατηρούμε το περιβάλλον γύρω μας που συνεχώς μεταβάλλεται να ξέρουμε ότι παντού πνέει το Άγιο Πνεύμα.

Στα πάντα να αναγνωρίζουμε την αγάπη του Θεού και τη Χάρη Του και συνεχώς να αναζητούμε το πρόσωπο του Χριστού, διότι, ως Ορθόδοξοι, πιστεύουμε στο διπλούν της φύσεως Του. Και έτσι πιστεύουμε στη Σάρκωση του, στην Ανθρώπινη φύση του και στη Θεϊκή του. Και έτσι κατανοούμε πόσο πλησίον μας είναι, πόσο μέσα μας και πόσο μας περιέχει και Τον περιέχουμε.

Γνωρίζουμε επίσης, ορθά, ότι όλοι μεταξύ μας, είμαστε ομοούσιοι, όλοι, αλλά με διαφορετική υπόσταση ο ένας από τον άλλο, εμείς.

Και έτσι βιώνουμε ορθά την ενότητα μεταξύ μας αλλά και με τον Θεό δια μέσου του Υιού και αντιλαμβανόμαστε, ορθά επίσης, τη μοναδικότητα του προσώπου μας, την μοναδικότητα και του προσώπου του άλλου, όποιος και αν είναι αυτός.

Έτσι γνωρίζουμε τα όρια μας με όποιον έχουμε στη ζωή μας, όπως γνωρίζουμε και την διαφορά μας ως όντα κτιστά, με Τον Άκτιστο.

Η έννοια αυτή του προσώπου, θα μας βοηθήσει να έχουμε ταπείνωση και να συν-χωρούμε.

Αυτό είναι Ορθοδοξία. Σωστή δόξα, σωστή γνώμη, σωστό βίωμα.

Τότε και ακόμα σε αυτό το κομμάτι το ψωμί που αρταινόμαστε αναγνωρίζουμε ουσία και το χαιρόμαστε. Γιατί αποτελεί δωρεά του Θεού.

Και αφού έχουμε ορθή δόξα για το πώς ενεργεί ο Θεός στην ζωή μας, αναγνωρίζουμε σε όλη τη Κτίση τις ενέργειες Του και σε κάθε τι ζωντανό Την Χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Η ορθή αντίληψη του Μυστηρίου της Αγίας Τριάδος και η επίγνωση του μυστηρίου της ζωής και των άπειρων μυστηρίων που μας περιβάλλουν αποτελούν ορθή δόξα, ορθή αντίληψη και ορθή έξοδο από τον εαυτό μας προς τον Θεοκεντρικό κόσμο που μας περιβάλλει.

Εάν δούμε μέσα μας τι σημαίνει Χριστός, τι θα πει Ανθρώπινη και Θεϊκή φύση στο ένα Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, σε αυτό το πρόσωπο που έρχεται προς εμάς έτσι όπως τον συναντάμε, τότε θα ζούμε μέσα στο Χριστό, εύκολα και φυσικά.

Αυτό είναι Ορθοδοξία.

Ο σωστός τρόπος να διαβάζεις όλα αυτά που συμβαίνουν και ενεργούν γύρω σου και μέσα σου.

Δεν είναι δηλαδή, τύπος ή δόγμα, όσο είναι Αλήθεια. Και η Αλήθεια αποκαλύπτεται και βιώνεται και όταν βιώνεται, γίνεται φανερή.

Αυτό εορτάζουμε σήμερα, την Αλήθεια.

Και αυτή η Αλήθεια αποκαλύπτεται, έτσι όπως αποκαλύπτεται ο Υιός ενώπιον μας.

Εμπρός στα μάτια μας.

Ορατός…….

Μπορεί ο καθ’ ένας μας να δει.

Αμήν 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

«Αμήν λέγω Υμήν, απ' άρτι όψεσθε τον ουρανόν ανεωγότα και τους αγγέλους του Θεού αναβαίνοντας και καταβαίνοντας επί τον Υιόν του ανθρώπου».

Με την πανηγυρική αυτή έκφραση καλωσορίζει ο Χριστός, αγαπητοί μου αδελφοί, τον Ναθαναήλ, τον αγαθό Ισραηλίτη «εν ω δόλος ουκ έστι».

Καλωσορίζει τον μαθητή και τον κάθε από τούδε και στο εξής μαθητή Του, που θα τον συναντήσει, θα τον αναγνωρίσει και θα του χαρίσει τον εαυτόν του.

«Προ του σε Φίλιππον φωνήσαι, όν τα υπό την συκήν είδον σε» μας γνωρίζει, μας βλέπει παντού και πάντα.

Δεν μπορεί να χωρέσει ο νους μας πόσο κοντά μας είναι. Πόσο ξεχωριστοί και μοναδικοί είμαστε σαν πρόσωπα για Αυτόν. Και βλέπετε ο Ναθαναήλ, ο αγαθός Ισραηλίτης, πίστεψε αμέσως. Αποκάλυψε μέσα του το πρόσωπο του Χριστού και ομολόγησε αμέσως πίστη.

Και ο Χριστός του λέγει «μείζων τούτων όψει», θα δεις πολύ περισσότερα. Θα δεις «τον ουρανόν ανεωγότα», και τους Αγγέλους του Θεού αναβαίνοντας και καταβαίνοντας επί τον Υιόν του ανθρώπου. Θα δει δηλαδή, αδελφοί μου, τα πάντα. Γιατί αν ο άνθρωπος μπορέσει να δει την ενότητα του ουρανού και της γης, εάν δει τον Υιόν του ανθρώπου, τότε είδε τα πάντα.

Το μείζον τούτων όψει. Στον υπερθετικόν βαθμόν. Γιατί αδελφοί μου, σε αυτό το «όψει» έγκειται η αλλαγή στη ζωή μας. Ο Χριστός βλέπει τον τυφλό και τον τελώνη πάνω στη συκομορέα. Βλέπει την Σαμαρείτιδα. Το βλέμμα του συναντά τον καθένα από εμάς, υποκάτω της συκής, εδώ, στον περιορισμένο υλικό μας κόσμο. Και απορούμε όταν το αισθανόμαστε. Και αν γίνουμε αγαθοί Ισραηλίτες, εάν ανακαλύψουμε αυτό το βλέμμα, τότε μείζονα τούτων θα ιδούμε. Θα ιδούμε την βασιλεία του Θεού.

Εορτάζουμε σήμερα την ανύψωση των Ιερών εικόνων στην Κυριακή της Ορθοδοξίας. Η απεικόνιση του Θείου προσώπου με υλικά μέσα, απασχόλησε πολύ τον Ελληνισμό. Αιώνες η αίρεση της εικονομαχίας ταλάνισε την καθ' ημάς Ανατολή. Ο Θεός ζητούσε οικειότητα με τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι οι Ορθόδοξοι ζωγράφιζαν το Θείο πρόσωπο και τιμούσαν τις Ιερές εικόνες, με πίστη, η δόξα και η λατρεία αναφερόταν στο Θείο πρόσωπο και όχι στην υλική απεικόνιση. Έπρεπε δηλαδή, οι άνθρωποι της περιόδου εκείνης να δουν και να οριοθετήσουν μία πραγματικότητα: Το μείζον τούτων.

Αδελφοί μου, ζούμε σε έναν περιορισμένο κόσμο. Με κάποιες παγιωμένες αντιλήψεις, «εκ Ναζαρέτ δύναται τι αγαθόν είναι;» Ρώτησε ο Ναθαναήλ. Και όμως, από τη Ναζαρέτ ήλθε ο Σωτήρας «και 

Ναζωραίος κληθήσεται». Με χρώματα και ξύλο απεικονίζουμε το πρόσωπο του Θεού, αλλά η πίστη κάνει το «μείζον τούτον όψει».

Κάνει να βλέπουμε τον ουρανό ανεωγότα και τους αγγέλους του Θεού και τον Υιόν του ανθρώπου και όλα αυτά, εάν γίνουμε αγαθοί Ισραηλίτες.

Αυτά εορτάζουμε σήμερα. Αυτά είναι η Ορθοδοξία μας. Αυτά ζητά η περίοδος της νηστείας που ξεκινήσαμε. Να σωθούμε. Να δούμε την ενότητα κτίσης και ουρανού. Και τον Υιόν του ανθρώπου και τους Αγγέλους.

Να δούμε αυτά που απεικονίζονται στις εικόνες.

Και μείζον τούτων, Αμήν.

Αλέξανδρος Σμέμαν: Μεγάλη Σαρακοστή.

Όταν κάποιος ξεκινάει για ένα ταξίδι θα πρέπει να ξέρει που πηγαίνει. Αυτό συμβαίνει και με την Μεγάλη Σαρακοστή. Πάνω από όλα η Μεγάλη Σαρακοστή είναι ένα πνευματικό ταξίδι που προορισμός του είναι το Πάσχα, «η Εορτή των Εορτών». Είναι η προετοιμασία για την «πλήρωση του Πάσχα, που είναι η πραγματική Αποκάλυψη».

Ολόκληρη η λατρεία της Εκκλησίας είναι οργανωμένη γύρω από το Πάσχα, γι’ αυτό και ο λειτουργικός χρόνος, δηλαδή η διαδοχή των εποχών και των εορτών, γίνεται ένα ταξίδι, ένα προσκύνημα στο Πάσχα, που είναι το Τέλος και που ταυτόχρονα είναι η Αρχή. Είναι το τέλος όλων αυτών που αποτελούν τα «παλαιά» και η αρχή της «νέας ζωής», μια συνεχής «διάβαση» από τον «κόσμο τούτο» στη Βασιλεία που έχει αποκαλυφθεί «εν Χριστώ».

Η Μεγάλη Σαρακοστή είναι η «χείρα βοηθείας» που απλώνει σε μας η Εκκλησία. Είναι το σχολείο της μετάνοιας που θα μας δώσει δύναμη να δεχτούμε το Πάσχα όχι σαν μια απλή ευκαιρία να φάμε, να πιούμε, ν’ αναπαυτούμε, αλλά, βασικά, σαν το τέλος των «παλαιών» που είναι μέσα μας και σαν είσοδό μας στο νέο».

Έτσι το Πάσχα για μας είναι η επιστροφή, που κάθε χρόνο κάνουμε, στο βάπτισμά μας και επομένως η Σαρακοστή είναι η προετοιμασία μας γι’ αυτή την επιστροφή η αργή αλλά επίμονη προσπάθεια να πραγματοποιήσουμε τελικά τη δική μας «διάβαση», το «Πάσχα» μας στη νέα εν Χριστώ ζωή.

Ένα ταξίδι, ένα προσκύνημα! Καθώς το αρχίζουμε, καθώς κάνουμε το πρώτο βήμα στη «χαρμολύπη» της Μεγάλης Σαρακοστής βλέπουμε –μακριά, πολύ μακριά- τον προορισμό. Είναι η χαρά της Λαμπρής, είναι η είσοδος στη δόξα της Βασιλείας. Είναι αυτό το όραμα, η πρόγευση του Πάσχα, που κάνει τη λύπη της Μεγάλης Σαρακοστής χαρά, φως, και τη δική μας προσπάθεια μια «πνευματική άνοιξη». Η νύχτα μπορεί να είναι σκοτεινή και μεγάλη, αλλά σε όλο το μήκος του δρόμου μια μυστική και ακτινοβόλα αυγή φαίνεται να λάμπει στον ορίζοντα.

«Μη καταισχύνης ημάς από της προσδοκίας ημών, Φιλάνθρωπε!».

**********

Μη αποστρέψης το πρόσωπο σου από του παιδός σου, ότι θλίβομαι∙ ταχύ επάκουσόν μουʹ πρόσχες τη ψυχή μου, και λύτρωσαι αυτήν.

Ακούστε τη θαυμάσια μελωδία του στίχου τούτου, αυτή την κραυγή που ξαφνικά γεμίζει την εκκλησία «... ότι θλίβομαι!» - και θα καταλάβετε το σημείο από το οποίο ξεκινάει η Μεγάλη Σαρακοστή: το μυστηριώδες μίγμα της ελπίδας με την απογοήτευση, του φωτάς με το σκοτάδι. Η όλη προετοιμασία έφτασε πια στο τέλος. Στέκομαι μπροστά στο Θεό, μπροστά στη δόξα και στην Ομορφιά της Βασιλείας Του. Συνειδητοποιώ ότι ανήκω σʹ αυτή, ότι δεν έχω άλλη κατοικία, ούτε άλλη χαρά, ούτε άλλο σκοπό. Συναισθάνομαι ακόμα ότι είμαι εξόριστος από αυτή μέσα στο σκοτάδι και στη λύπη της αμαρτίας γι’ αυτό «θλίβομαι»! Τελικά παραδέχομαι ότι μόνο ο Θεός μπορεί να με βοηθήσει σʹ αυτή τη θλίψη, ότι μόνον σʹ Αυτόν μπορώ να πω «πρόσχες τη ψυχή μου». Μετάνοια πάνω απ' όλα, είναι το απελπισμένο κάλεσμα για τη Θεία βοήθεια.

Πέντε φορές επαναλαμβάνουμε αυτό το Προκείμενο. Και τότε να! η Μεγάλη Σαρακοστή αρχίζει. Τα φωτεινά χρωματιστά άμφια και καλύμματα του ναού αλλάζουν τα φώτα σβήνουν. Ο ιερέας εκφωνεί τις αιτήσεις, ο χορός απαντάει με τα «Κύριε ελέησον» την κατʹ εξοχήν σαρακοστιανή απάντηση. Για πρώτη φορά διαβάζεται η προσευχή του Αγίου Εφραίμ που συνοδεύεται από μετάνοιες. Στο τέλος της ακολουθίας όλοι οι πιστοί πλησιάζουν τον ιερέα και ο ένας τον άλλο, ζητώντας την αμοιβαία συγχώρεση. Αλλά καθώς γίνεται αυτή η ιεροτελεστία της συμφιλίωσης, καθώς η Μεγάλη Σαρακοστή εγκαινιάζεται μʹ αυτή την κίνηση της αγάπης, της ενότητας και της αδελφοσύνης, ο χορός ψάλλει πασχαλινούς ύμνους. Πρόκειται τώρα πια να περιπλανηθούμε σαράντα ολόκληρες μέρες στην έρημο της Μεγάλης Σαρακοστής. Όμως από τώρα βλέπουμε να λάμπει στο τέλος το φως της Ανάστασης, το φως της Βασιλείας του Θεού.

Αλέξανδρος Σμέμαν

Μεγάλη Σαρακοστή πορεία προς το Πάσχα (εκδ. Πορφύρα)

Κυριακή της Τυροφάγου.

 

Είμαστε αυτό που αποφασίζουμε εμείς να είμαστε.

Εμείς οι ίδιοι σχηματίζουμε την εικόνα του εαυτού μας και των άλλων. Δημιουργούμε κόλαση ή παράδεισο. Γύρω μας ή μέσα μας.

Κανέναν παράδεισο δεν φτιάχνει ο Θεός και οπωσδήποτε καμία κόλαση. Γιατί αυτά τα δύο δεν είναι κάποιοι τόποι συγκεκριμένοι, οριοθετημένοι…..είναι κατάσταση. Εσωτερική, του ίδιου του ανθρώπου, για τον εαυτό του και για τους άλλους.

Ο άνθρωπος που αγαπά, συγχωρεί και έτσι ο χώρος της ύπαρξης του διευρύνεται και «βλέπει» Το Θεό, γιατί βλέπει τους άλλους μέσα στην πραγματική τους ύπαρξη. Ο άνθρωπος που αφήνει τα παραπτώματα όλων των άλλων, γνωρίζεται με το Θεό και έτσι αφέονται και τα δικά του παραπτώματα.

Διώχνοντας τους λογισμούς (διότι όλα λογισμοί είναι) αφήνει χώρο μέσα του για τον Θεό, συν-χωρεί δηλαδή, δηλαδή εκτός από τους λογισμούς του, αρχίζει να χωρά και κάτι άλλο….

Τότε ο άνθρωπος αγαπά. Δεν εμποδίζεται πλέον να αγαπά. Δεν φοβάται να στερηθεί την αγωνιώδη ευχαρίστηση των φαγητών, των διασκεδάσεων, των σαρκικών του πειραμάτων….δεν φοβάται δηλαδή να μείνει χωρίς αυτά. Και όσο δεν φοβάται, τόσο ελευθερώνεται. Και όσο ελευθερώνεται τόσο δοκιμάζει και ακόμα λίγο περισσότερη σχέση με το Θεό, και ακόμα λιγότερη δέσμευση με τον κόσμο. Και όσο γνωρίζει τι είναι ο μέσα του κόσμος και ποια η ποιοτική διαφορά με τον έξω, τόσο περισσότερο ζει «εν κρυπτώ»….

Και όσο μετατίθεται η ύπαρξή μας προς τα μέσα και προς τα επάνω τόσο πιο πολύ, «αιώνια» γίνεται….

Όσο όμως βαραίνει με λογισμούς, με την μη συγχώρεση, με τροφές και σχέσεις σαρκικές και ατελέσφορες, με δήθεν αποταμιεύσεις και δανεισμούς, αντί να θησαυρίζουμε θησαυρούς επί της γης, θησαυρίζουμε αλυσίδες, δεσμεύσεις, βάρη, ασθένειες, πόνο….

Γιατί όταν θα μας ζητηθεί αυτό που μας δόθηκε, πρέπει να το αποδώσομε Καθαρό όπως το προσλάβαμε, στον Δημιουργό Του. Δίχως κατάκριση, κατάχρηση, φιλαυτία.

Ξεκινάμε μια Νηστεία, σαν άθληση και με το σθένος ενός αθλητή. Για να δούμε τι είμαστε, με λιγότερο φαγητό, με λιγότερη οργή μέσα μας, με λιγότερη εξάρτηση από χρήματα και πρόσωπα.

Θα προχωρήσουμε λίγο αυτές τις ημέρες από το έξω το θορυβώδες, προς το έσω, το κρυπτό, για να δούμε, εάν δούμε, τι είναι αυτό το έσω και πόσο χαρά θα μας δώσει;

Για να γνωριστούμε με όλους αυτούς τους θησαυρούς που ούτε σκόρος και σκουριά τους καταστρέφει, ούτε και οι κλέφτες σκάβουν τους τοίχους και τους κλέβουν.

Γιατί η περίοδος Της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής είναι περίοδος ανοιχτή στον ουρανό, της καρδιάς μας και του Νου μας.

Γιατί όπου είναι ο θησαυρός μας, εκεί είναι η καρδιά μας.

Που είναι αδελφοί μου οι θησαυροί μας;

Που είναι η καρδιά μας;

Καλό Στάδιο!

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ                                                          

Σήμερα, αδελφοί μου, το Ευαγγέλιο μας μιλάει για τις καρδιές μας.

Που ανήκουμε δηλαδή, που είναι ο θησαυρός μας, γιατί εκεί είναι και η καρδιά μας.

Όταν δεν συγχωρούμε τον αδελφό μας για τα παραπτώματά του, η καρδιά μας δεν ανήκει στον ουρανό.

Όταν νηστεύουμε και θέλουμε να φανούμε στους ανθρώπους, η καρδιά μας, μας είναι ξένη. Όταν μαζεύουμε θησαυρούς επί της γης, εκεί  που «σης και βρώσις αφανίζει», δεν ξέρουμε τι κάνουμε. Κι όταν δεν ξέρουμε τι κάνουμε, γινόμαστε ξένοι στον ίδιο μας τον εαυτό και φίλοι σε έναν κόσμο φθοράς. Και η καρδιά ακολουθεί και σιγά σιγά παύει να αγαπά.

Και κάποτε σταματά. Παύει να υπάρχει. Η καρδιά ανασαίνει με την αγάπη. Πάλλεται, αλλάζει ρυθμό όταν αισθάνεται την αγάπη. Θερμαίνεται από συναισθήματα χαράς και ελευθερίας και ψάχνει συνεχώς το Θεό.

Αυτή είναι η καρδιά. Είναι ερωτευμένη με το Θεό.

Για αυτό υποφέρει και κάποτε σπάει.

Εμείς όλα αυτά τα νιώθουμε, αλλά πολλές φορές δεν τα συνειδητοποιούμε. Έρχονται στιγμές που πλημμυρίζουμε από χαρά και στιγμές που μια θλίψη μας κυκλώνει και πάλι δεν ξέρουμε το γιατί.

Η καρδιά όμως, ξέρει και πάντα ψάχνει το Νυμφίο της.

Τις μέρες που φθάσαμε, της αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, έχουμε την ευκαιρία να ζήσουμε πιο κοντά στις καρδιές μας. Όλα όσα έταξε η Εκκλησία μας, θα μας βοηθήσουν σε αυτό.

Λιγότερες μέριμνες, λιγότερο και πιο απλό φαγητό, λιγότερα λόγια ίσως λιγότερη κακία στη ζωή μας. Λιγότερος θόρυβος. Για να ακούσουμε.

Όλες αυτές οι όμορφες Ακολουθίες, τα Τροπάρια, οι Προηγιασμένες, τα Μεγάλα Απόδειπνα, οι Χαιρετισμοί.

Ευκαιρίες για την καρδιά μας, που ξέρει που ανήκει και μας το μαθαίνει.

Ας το διαβάσουμε αδελφοί.

Καλή Τεσσαρακοστή.