Ο Τίμιος
Σταυρός, είναι σημείο. Ένα σημείο που βλέπουμε όλοι, ένα σημείο φανέρωσης της
αγάπης του Θεού. Ένα σημείο γενικότερα, της αγάπης.
Επάνω στο
Σταυρό φανερώθηκε το μέγεθος αλλά και η ποιότητα της αγάπης του Θεού για τον
άνθρωπο. Αλλά και ο τρόπος αυτής της
αγάπης. Για να βλέπουμε αυτό το σημείο και να μετράμε και εμείς την αγάπη που
έχουμε ή που νομίζουμε ότι έχουμε.
Όμως, ο
δικός μας Σταυρός, ο προσωπικός, είναι και τόπος.
Είναι μια περιορισμένη, μικρή έκταση, ίσα που να χωράει το σώμα μας, την ύπαρξή
μας. Επάνω σε αυτόν τον ελάχιστο Σταυρό, είμαστε καθηλωμένοι, περιορισμένοι.
Πάντα μόνοι, οι άλλοι Σταυροί, οι χιλιάδες άλλοι Σταυροί, είναι….. άλλοι……
Το σώμα μας
περιορίζεται, υποφέρει από την υλικότητά του, κάθε δοκιμή που κάναμε να ζήσουμε
εκτός Σταυρού, μας έφερε περισσότερο πόνο.
Τα σώμα,
πρέπει, να πεθάνει. Πρέπει να απαρνηθεί ο άνθρωπος την εξάρτησή του από αυτό, πρέπει
να δει τον εαυτό του πέρα από αυτό, ακριβώς για να μην πεθάνει. Για να σώσει
τον εαυτό του.
Ο άνθρωπος
είναι διπλός τη φύση και όταν χάνει αυτόν τον πλούτο, στην συνείδηση του, όταν
γίνεται, ας πούμε, περισσότερο σώμα, γίνεται περισσότερο εγώ, προσηλώνεται πάνω
στο εγώ αυτό, το στείρο, σταυρώνει τον εαυτό του, σε ένα πόνο δίχως όφελος. Να
μην πεθάνει. Να μην χάσει, να μην υψωθεί από την γη.
Πάνω όμως, πάντα, σε αυτόν τον Σταυρό, συντελείται
η σωτηρία. Γιατί επάνω σε αυτήν την δοκιμασία, ο άνθρωπος πρέπει να απαρνηθεί
τον εαυτό του, δηλαδή, την στειρότητα, την μάταια ύπαρξη, την καθήλωση σε ένα
σώμα που πεθαίνει και να άρει τον Σταυρό του, αντί να φέρεται επάνω σε Σταυρό,
να άρει αυτόν τον Σταυρό και να ακολουθήσει Χριστό.
Τότε αυτός ο Σταυρός, γίνεται ελαφρύς. Τότε αυτός ο Σταυρός, γίνεται σημείο. Και φαίνεται.
Και η
ύπαρξη του ανθρώπου αποκτά προοπτική. Προσφέρεται, Ακολουθεί Χριστό.
Ας
μετρήσουμε, αδελφοί, πόσο περιορισμένος είναι ο τρόπος που ζούμε. Πόσο
σταυρωμένοι επάνω στο εγώ μας είμαστε, σε μια μάταια προσπάθεια να ζήσουμε
χωρίς να χάσουμε.
Ας
κοιτάξουμε σήμερα, προς αυτό το Σημείο, προς το σημείο του Τίμιου Σταυρού, για
να πιστέψουμε σε αυτό το σημείο, σαν σημείο σωτηρίας.
Να αφεθούμε
να χάσουμε, αυτό που νομίζουμε για τη ζωή μας.
Και σίγουρα τότε θα μπορέσουμε να σηκώσουμε στη πλάτη μας αυτό που είναι όντως ζωή, αυτό που είναι ελαφρύ και χρηστό, το να ακολουθήσουμε, Χριστό.
Καλή Ανάσταση.
ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Εκ του κατά Μάρκον
«Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω
εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, καί ακολουθείτω μοι».
«όστις θέλει…».
Αυτός
πού θέλει να ακολουθήσει Χριστό. Πρέπει να
απαρνηθεί τον εαυτό. Και να σηκώσει τον δικό
του σταυρό.
Εαυτός
και σταυρός δεν χωρούν μαζί. Χριστός και εαυτός δεν συναντιόνται. Όποιος θέλει
λοιπόν να ακολουθήσει Χριστό θα
απαρνηθεί τον εαυτό. Όποιος
θέλει να σώσει την ψυχή του, θα την χάσει. Και όποιος. χάσει την ψυχή του για
τον Χριστό και το ευαγγέλιο, θα
την σώσει.
Κάτι
πρέπει να χάσουμε, αγαπητοί μου
αδελφοί. Κάτι που αν ακούσουμε προσεκτικά τις λέξεις, δεν το χωρά ο νους μας. Να
χάσουμε τον εαυτό μας. Να χάσουμε την ψυχή μας. Να χάσουμε...
Μιλά
για εμάς που όλη μας την ζωή ακριβώς για το αντίθετο αγωνιζόμαστε. Να μην χάσουμε.
Τίποτα. Να μην απολέσουμε. Να μην αποχωριστούμε. Ζούμε στον περιορισμένο,
επίπεδο, μα οικείο μας χώρο. Τον χώρο του εαυτού. Τον χώρο της ψυχής μας. Στον
χώρο που προσπαθούμε να ορίσουμε έτσι που να αποφύγουμε τον πόνο. Τον πόνο της
απώλειας. Της κάθε απώλειας.
Μα
αυτός μας ο κόσμος είναι κόσμος φθοράς και θανάτου. Γιατί αρχίζει και τελειώνει
εκεί πού αρχίζει και τελειώνει ο εαυτός. Και όταν κάποιος θέλει να αλλάξει, να ακολουθήσει Χριστό, πρέπει να σηκώσει
τον σταυρό του. Χωρίς εαυτό, χωρίς εγώ. Να σηκώσει τον προσωπικό του
σταυρό
«ένεκεν εμού και του ευαγγελίου». Να
απολέσει την ψυχή του. Να χάσει τα πάντα δηλαδή. Αυτά που χάνονται. Και να μείνει
με τον σταυρό. Και τότε θα ακολουθεί Χριστό. Και θα σώσει την ψυχή του.
Στην
μέση της σαρακοστής, αγαπητοί μου αδελφοί, ορθώνεται ο Σταυρός. Σαν καινός
χώρος. Ο καινούργιος χώρος. Εκεί που θα ακουμπήσει όποιος θα χάσει. Εκεί που θα
εγκαινιαστεί η περιοχή της συνάντησης του ελεύθερου ανθρώπου με την σωτηρία
του.
Γιατί,
ο χώρος του σταυρού είναι ένας χώρος απόλυτης ελευθερίας. Τον κατοικούν μόνο όσοι θέλουν.
Ο χώρος του σταυρού, δεν χωρά το εγώ του καθενός μας γιατί προϋποθέτει την απάρνηση του. Αυτό εξ άλλου θέλει να σημάνει και ο χρόνος της σαρακοστής. Μια χρονική περίοδο άρνησης. Για να κερδηθεί κάτι άλλο. Και σήμερα με την βοήθεια του Θεού, φθάσαμε στο μέσον. Πρέπει τώρα να δούμε τη θέση μας:
Τι
απωλέσαμε; Τι μας κρατά ακόμα; Αγαπάμε τον Χριστό; Αλλά σε τι θέση είναι ο
σταυρός στην ζωή μας;
Ο δικός μας σταυρός. Ή, του άλλου. Ή εκείνος ο Σταυρός. Ο Τίμιος.
Πόσο στο κέντρο της σαρακοστής μας είναι; Δηλαδή πόση άρνηση έχουμε αντέξει; Πόσο δεμένοι παραμείναμε με τον εαυτό μας; Με την ψυχή
μας; Με τον Χριστό μας;
Σηκώσαμε τον σταυρό μας;
Ακολουθούμε Χριστό;
Εάν ναι, τότε αξίζει να ζούμε.
Τότε αξίζει να μην χάσουμε την ψυχή μας. Αυτήν την ψυχή, και αν κερδίσουμε όλον
τον κόσμο να μην την χάσουμε. Αυτή η ψυχή δεν ανταλλάσσεται με τίποτα. Αυτή η
ψυχή που απαλλάχθηκε από τον εαυτό και τα περιορισμένα όρια. Που ανέλαβε να
ζήσει με τον σταυρό. Στον χώρο του σταυρού. Δηλαδή στον χώρο της ελευθερίας.
Στον χώρο του «όστις θέλει»…
Σε έναν χώρο, τόσο ελεύθερο που ανήκει σε «τινές των ώδε
εστηκότων». Σε εμάς,
που στεκόμαστε εδώ. Σε αυτήν την μέρα, σήμερα στην μέση της σαρακοστής.
Και εάν κάποιοι αποφασίσουν να θέλουν, εάν αρνηθούν εαυτόν, εάν χάσουν ψυχή για τον Χριστό και το
ευαγγέλιο Του, «ου μη γεύονται θανάτου
έως αν ίδωσι την βασιλείαν του Θεού εληλυθυίαν εν δυνάμει».
Τόση ελευθερία υπόσχεται ο Σταυρός.
Τόση Ανάσταση.