Δευτέρα Κυριακή των Νηστειών.

 

Β ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ  ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ

Πολλοί από εμάς, περνάμε μεγάλο μέρος της ζωής μας, κουβαλώντες στη πλάτη μας, κάποιον άρρωστο ή κάποιον που κάνει τον άρρωστο για να επιζήσει…. ή επιλέξαμε εμείς οι ίδιοι να προχωράμε ή να μην προχωράμε «αιρόμενοι υπό τεσσάρων»φορτώνοντας τον εαυτό μας επάνω σε κάποιους άλλους, δικούς μας ανθρώπους. Ή ακόμα πιο συχνά, κουβαλάμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας, σαν φορτίο, στην πλάτη μας, ένα εαυτό καθηλωμένο και σχεδόν ανάπηρο, δέσμιοι των παθών μας. Σχεδόν παράλυτοι….δεσμευμένοι, καθηλωμένοι.

Και σε αυτήν την περιορισμένη Καπερναούμ όπου ζούμε εισέρχεται «πάλιν» και πάλιν ο Ιησούς Χριστός.

Και το ακούμε, το μαθαίνουμε πάντα…..

Αλλά….δεν δυνάμεθα προσεγγίσαι Αυτόν…..Τον ακούμε, αλλά δεν μπορούμε να Τον προσεγγίσουμε ….  «δια τον όχλον»….

Μας εμποδίζει ο όχλος που μας περιβάλλει, ο θόρυβος, οι μέριμνες…Μας κρατά καθηλωμένους από κάτω του, ο παράλυτος που κουβαλάμε, ο εαυτός μας ή αυτός που συμβάλλαμε για να είναι παράλυτος απλά και μόνο για να μην αλλάξουμε.

Ζούμε έτσι……

Και για να αλλάξει κάτι, για να φθάσουμε σε Αυτόν που ακούμε, χρειάζεται να αποστεγάσουμε τη στέγη, να ξεπεράσουμε τα όρια, να βγούμε από τον εαυτό μας, κάνοντας κάτι που μοιάζει παράλογο.

Να βγεις από τον εαυτό σου, σημαίνει, να μπεις στον εαυτό σου.

Επειδή έξω από εσένα, ο όχλος πάντα θα σε συνθλίβει, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, πρέπει να μπεις, στον εαυτό σου, να συγκεντρώσεις τον Νου σου, εντός σου, να αποστεγάσεις, τα στεγανά σου, για να βρεθείς εμπρός στον Χριστό.

Ολόκληρος!

Εσύ και τα πάθη σου, εσύ και οι αμαρτίες σου, όχι σε κάποια καλλίτερη ή ιδανική θέση, αλλά όπως πραγματικά είσαι.

Εσύ, οι άλλοι, ο παράλυτος που κουβαλάς επάνω σου ή μέσα σου, ο κράβαττος που έγινε ο περιορισμένος σου κόσμος.

Μόνον έτσι, ολόκληροι, φθάνουμε εμπρός στον Χριστό. Με όλη μας την πορεία και έτσι, εύκολα, ο Χριστός θα μας θεραπεύει και θα μας δείξει ένα δρόμο που σίγουρα ξέραμε και πριν, τον δρόμο προς το σπίτι μας.

Μας οδηγεί εκεί που ήμασταν και πριν, στον οίκον μας, αλλά, τώρα εντελώς αλλιώτικους. Θα έχουμε μαζί μας τον κράβαττον της πρώην ζωής μας, για να έχουμε την μνήμη της αμαρτωλότητας μας, το όριο της ασθένειάς μας, για να μην ποτέ υπερηφανευθούμε.

Είναι πολύ σημαντικό, σήμερα, να το καταλάβουμε αυτό: Ολόκληροι προσπίπτουμε στον Χριστό. Αυτό που είμαστε. Και ο Χριστός μας θεραπεύει. Όμως, εμείς, πρέπει να αποστεγάσουμε το χώρο που ορίσαμε να μας συνέχει, να μας πνίγει. Και τους άλλους.

Αυτό μας διδάσκει ο Ησυχασμός και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.

Όταν ο άνθρωπος συγκεντρώσει τον Νου του και από όχλος ή από τετράδα, γίνει ο ένας, το ένα μοναδικό πρόσωπο, όταν στην πραγματικότητα, μείνει ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ θα ακούσει εκείνο το θαυμάσιο:

«Σοι λέγω…..»! «έγειρε και άρον….και ύπαγε…..!».

Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να παραμερίσουμε, όχλους, στέγες, αυτούς που μας κουβαλάν και τους κουβαλάμε και να βρεθούμε ΜΟΝΟΙ, ενώπιον Του. Αυτό θα είναι το μέτρο της πίστης μας. Όταν μείνεις μόνος, τότε, θα δεις ποιόν έχεις εμπρός σου και μέσα σου.

Αλλά πόσο συχνά μένουμε μόνοι; Πότε μαζεύεται ο Νους μας, πότε το βάρος των άλλων ή το βάρος που αναθέτουμε εμείς στους άλλους μας άφησε, μη παράλυτους να κινηθούμε πέρα από τα όρια ενός κρεβατιού….;

Ησυχασμός είναι αυτός ο συγκλονιστικός ενικός: Το «σοι λέγω…!»

Ακούγεται μόνο από τον Χριστό, προς τον ένα, τον μόνο, τον ολόκληρο Άνθρωπο.         

 

 ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Εκ του κατά Μάρκον

Στο σημερινό ευαγγέλιο, αγαπητοί μου αδελφοί, έχουμε μια ακόμη διήγηση για θεραπεία παραλυτικού. Μόνο πού σε αυτήν την περικοπή ένα χαρακτηριστικό είναι, η παρουσία πλήθους ανθρώπων.

Ο συνωστισμός.

Εκείνη η άλλη συνάντηση με τον παραλυτικό, δίπλα στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, έγινε πρόσωπο με πρόσωπο. Εκεί ο Χριστός ρώτησε ευθέως τον ασθενή, εάν θέλει να γίνει υγιής.

Εκεί η απάντηση ήταν « άνθρωπο ουκ έχω» .

Σήμερα όμως, η συνάντηση γίνεται, σε πυκνή σύναξη. Ανάμεσα σε τέτοιο πλήθος

«ώστε μηκέτι χωρεί μηδέ τα προς την θύραν».

Και τον παραλυτικό της σημερινής παραβολής, τον φέρουν τέσσερις πάνω στην πλάτη τους. Και τόση αγάπη έχουν προς αυτόν, μα και τόση πίστη προς το πρόσωπο τού Χριστού, ώστε «απεστέγασαν την στέγην όπου ην»,  χάλασαν την σκεπή για να κατεβάσουν τον άνθρωπο τους. Ο άλλος ο παραλυτικός , άνθρωπο ουκ είχε. Και αυτός έχει τέσσερις.

Εκείνος περίμενε έτη πολλά να θεραπευτεί μα πάντα κάποιος άλλος, κάποιος πού είχε «άνθρωπο»  έμπαινε πρώτος και εθεραπεύετο.

Μα ο Χριστός έρχεται και για τους δύο.

Χαρίζει την υγεία σήμερα στον άνθρωπο «..ιδών την πίστιν αυτών..»βλέποντας        την τόση πίστη των άλλων, εκείνων που

έφερναν στην πλάτη τους, τον παράλυτο. Βλέπει ο Κύριος, την αγάπη αυτών πού κουβαλούν το βάρος του συνανθρώπου. Και συγ-χωρεί τις αμαρτίες.

Προσέξατε αδελφοί μου το πολλαπλό νόημα.

Η παραλυσία εδώ του προσώπου αυτού, οφείλεται σε αμαρτίες.

Η αρρώστια η τόσο σοβαρή, οφείλεται σε αμαρτίες.

Η καθήλωση πού καταδικάζει τον άνθρωπο της διήγησης να βρίσκεται πάνω στο κρεβάτι, οφείλεται σε αμαρτίες. Οι ίδιες αμαρτίες δένουν μαζί του και εκείνους πού τον αγαπούν. Και τον κουβαλούν πάνω στην πλάτη τους. Και όλοι μαζί υποφέρουν. Πολύ συχνά βλέπουμε αυτήν την εικόνα στην ζωή μας. Πολύ συχνά βλέπουμε ένα σύνολο ανθρώπων,  μπλεγμένων, δεμένων έτσι. Κάποιος είναι ο άρρωστος. Κάποιος είναι ο «παράλυτος» και κάποιοι γύρω του, «τέσσερις» τον κρατούν στην πλάτη.

Είμαστε πολύ συχνά όλοι μας μπλεγμένοι σε παρόμοια σύνολα. Καθηλωμένοι σε κάποια παραλυσία σωματική ή πνευματική. Χωρίς πάντα να το έχουμε επιλέξει. Εάν έτυχε να είσαι ο ένας από τους τέσσερις που κουβαλούν ένα κρεβάτι, δεν έχεις επιλογή. Γιατί κανείς

από τους τέσσερις δεν μπορεί να λείψει. Ο αριθμός δεν γίνεται να μειωθεί. Θα περπατούν όλοι μαζί.

Το κρεβάτι και ο άνθρωπος επάνω στο κρεβάτι, και οι τέσσερις αναζητούν μία λύτρωση για όλους.

Και προσέξατε αδελφοί μου, την ατμόσφαιρα που περιγράφει ο ευαγγελιστής στην σημερινή διήγηση.

Οι άνθρωποι πού έχουν το πρόβλημα, οι άνθρωποι πού φέρουν τον παραλυτικό, εμποδίζονται από τον όχλο. Θέλουν να πλησιάσουν προς την σωτηρία, θέλουν να φτάσουν στον Χριστό, αλλά ο συνωστισμός τους εμποδίζει. Οι συνα-άνθρωποι δεν κάνουν χώρο. Δεν συν-χωρούν. Είναι και οι ίδιοι καθηλωμένοι. Τόσο που μοιάζουν ίσως και εκείνοι παράλυτοι.

Για αυτό, αυτοί πού ψάχνουν την σωτηρία, κάνουν κάτι «παράλογο». Χαλούν την στέγη. Ξεπερνούν τα δεδομένα. Η αγάπη και η πίστη τους κάνει να δώσουν διέξοδο.

Και προσέξατε, αγαπητοί μου αδελφοί, πώς αλλάζει η  ατμόσφαιρα στην περιγραφή. Ο παραλυτικός παίρνει άφεση αμαρτιών. Και αυτό σκανδαλίζει τούς γραμματείς. Πού «ήσαν εκεί καθήμενοι». Καθηλωμένοι στην δική τους ακινησία. Για αυτό ο Χριστός προχωράει στην συνέχεια και στην σωματικά θεραπεία, «έγειρε και άρον τον κράβαττόν σου και ύπαγε εις τον οίκον σου» . Να σηκωθείς και το κρεβάτι που ως τώρα, έφερναν άλλοι στην πλάτη τους να το σηκώσεις εσύ, μόνος σου και να πας στον οίκο σου.

Όχι μόνο συγχωρεί τις αμαρτίες στον παραλυτικό, αλλά και του δίνει δύο πολύ σημαντικές εντολές. Να μεταφέρει μόνος τον κράβαττον του και να πάει στον οίκον του. Και όλα αυτά «ενάντιων πάντων»  . Μπροστά σε όλους. Για να επισημανθεί η πνευματική αναπηρία των γραμματέων πού ήσαν «εκεί καθήμενοι». Δια τον όχλον πού «συνήχθησαν πολλοί, ώστε μηκέτι χωρεί μηδέ τα προς την θύραν». Για κάθε κατάσταση πού πνίγει, και καθηλώνει. Είδατε αυτήν την τόσο χαρακτηριστική εικόνα των τεσσάρων ανθρώπων με τον παράλυτο. Είδατε όμως πώς η πίστη και η αγάπη τους έδωσε διέξοδο. Και τους έφερε κοντά στον θεό. Κοντά στην λύση. Κοντά στην θεραπεία.

Ζούμε σε κλειστά δωμάτια, αδελφοί μου. Την ζωή μας κρίνουν γραμματείς και Φαρισαίοι «καθήμενοι», αδιάφοροι, καθηλωμένοι πνευματικά

Η θύρα εμποδίζεται από άλλους , για εμάς και το φορτίο μας.

Και πρέπει να υπερβούμε τα δεδομένα. Πρέπει να φτάσουμε. Όσο κι αν τα πόδια μας δεν μας βαστούν, όσο κι αν οι αμαρτίες μας μας βαραίνουν ή βαραίνουν τις πλάτες εκείνων που μοιράζονται μαζί μας την ζωή ,πρέπει να βρούμε διέξοδο προς Αυτόν που «εξουσίαν έχει αφιέναι αμαρτίας επι της γης».

Για εκείνους πού έχουν πίστη. Για εκείνους τους πεφορτισμένους. 

Για εκείνους που έχουν το θάρρος να αποστεγάσουν την στέγην.

Να χαλάσουν τον κράββατον, «εφ ω ο παραλυτικός κατέκειτο»…και υγιείς «ενάντιων πάντων» να εξέλθουν.

«ώστε εξίστατε πάντας και δοξάζει τον Θεό λέγοντας ότι ουδέποτε ούτως είδομεν»..