Είμαστε αυτό που αποφασίζουμε
εμείς να είμαστε.
Εμείς οι ίδιοι σχηματίζουμε την
εικόνα του εαυτού μας και των άλλων. Δημιουργούμε κόλαση ή παράδεισο. Γύρω μας
ή μέσα μας.
Κανέναν παράδεισο δεν φτιάχνει ο
Θεός και οπωσδήποτε καμία κόλαση. Γιατί αυτά τα δύο δεν είναι κάποιοι τόποι συγκεκριμένοι, οριοθετημένοι…..είναι
κατάσταση. Εσωτερική, του ίδιου του
ανθρώπου, για τον εαυτό του και για τους άλλους.
Ο άνθρωπος που αγαπά, συγχωρεί και έτσι ο
χώρος της ύπαρξης του διευρύνεται και «βλέπει» Το Θεό, γιατί βλέπει τους άλλους
μέσα στην πραγματική τους ύπαρξη. Ο άνθρωπος που αφήνει τα παραπτώματα όλων των
άλλων, γνωρίζεται με το Θεό και έτσι αφέονται και τα δικά του παραπτώματα.
Διώχνοντας τους λογισμούς (διότι όλα
λογισμοί είναι) αφήνει χώρο μέσα του για τον Θεό, συν-χωρεί δηλαδή, δηλαδή
εκτός από τους λογισμούς του, αρχίζει να χωρά και κάτι άλλο….
Τότε ο άνθρωπος αγαπά. Δεν εμποδίζεται πλέον
να αγαπά. Δεν φοβάται να στερηθεί την αγωνιώδη ευχαρίστηση των φαγητών, των
διασκεδάσεων, των σαρκικών του πειραμάτων….δεν φοβάται δηλαδή να μείνει χωρίς
αυτά. Και όσο δεν φοβάται, τόσο ελευθερώνεται. Και όσο ελευθερώνεται τόσο δοκιμάζει
και ακόμα λίγο περισσότερη σχέση με το
Θεό, και ακόμα λιγότερη δέσμευση με τον κόσμο. Και όσο γνωρίζει
τι είναι ο μέσα του κόσμος και ποια
η ποιοτική διαφορά με τον έξω, τόσο περισσότερο ζει «εν κρυπτώ»….
Και όσο μετατίθεται η ύπαρξή μας προς τα μέσα
και προς τα επάνω τόσο πιο πολύ, «αιώνια» γίνεται….
Όσο όμως βαραίνει με λογισμούς, με την μη
συγχώρεση, με τροφές και σχέσεις σαρκικές και ατελέσφορες, με δήθεν
αποταμιεύσεις και δανεισμούς, αντί να θησαυρίζουμε θησαυρούς επί της γης,
θησαυρίζουμε αλυσίδες, δεσμεύσεις, βάρη, ασθένειες, πόνο….
Γιατί όταν θα μας ζητηθεί αυτό που μας δόθηκε, πρέπει να το αποδώσομε Καθαρό όπως το προσλάβαμε, στον Δημιουργό Του. Δίχως κατάκριση, κατάχρηση, φιλαυτία.
Ξεκινάμε μια Νηστεία, σαν άθληση και με το
σθένος ενός αθλητή. Για να δούμε τι
είμαστε, με λιγότερο φαγητό, με λιγότερη οργή μέσα μας, με λιγότερη
εξάρτηση από χρήματα και πρόσωπα.
Θα προχωρήσουμε λίγο αυτές τις ημέρες από το
έξω το θορυβώδες, προς το έσω, το κρυπτό, για να δούμε, εάν δούμε, τι είναι
αυτό το έσω και πόσο χαρά θα μας
δώσει;
Για να γνωριστούμε με όλους αυτούς τους
θησαυρούς που ούτε σκόρος και σκουριά τους καταστρέφει, ούτε και οι κλέφτες
σκάβουν τους τοίχους και τους κλέβουν.
Γιατί η περίοδος Της Αγίας και Μεγάλης
Τεσσαρακοστής είναι περίοδος ανοιχτή
στον ουρανό, της καρδιάς μας και του Νου μας.
Γιατί όπου είναι ο θησαυρός μας, εκεί είναι η
καρδιά μας.
Που είναι αδελφοί μου οι θησαυροί μας;
Που είναι η καρδιά μας;
Καλό Στάδιο!
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ
Σήμερα,
αδελφοί μου, το Ευαγγέλιο μας μιλάει για τις
καρδιές μας.
Που
ανήκουμε δηλαδή, που είναι ο θησαυρός μας, γιατί εκεί είναι και η καρδιά μας.
Όταν
δεν συγχωρούμε τον αδελφό μας για τα παραπτώματά του, η καρδιά μας δεν ανήκει
στον ουρανό.
Όταν
νηστεύουμε και θέλουμε να φανούμε στους ανθρώπους, η καρδιά μας, μας είναι
ξένη. Όταν μαζεύουμε θησαυρούς επί της γης, εκεί που «σης και βρώσις αφανίζει», δεν ξέρουμε τι
κάνουμε. Κι όταν δεν ξέρουμε τι κάνουμε, γινόμαστε ξένοι στον ίδιο μας τον
εαυτό και φίλοι σε έναν κόσμο φθοράς. Και η καρδιά ακολουθεί και σιγά σιγά
παύει να αγαπά.
Και
κάποτε σταματά. Παύει να υπάρχει. Η καρδιά ανασαίνει με την αγάπη. Πάλλεται,
αλλάζει ρυθμό όταν αισθάνεται την αγάπη. Θερμαίνεται από συναισθήματα χαράς και
ελευθερίας και ψάχνει συνεχώς το Θεό.
Αυτή είναι η καρδιά. Είναι
ερωτευμένη με το Θεό.
Για
αυτό υποφέρει και κάποτε σπάει.
Εμείς
όλα αυτά τα νιώθουμε, αλλά πολλές φορές δεν τα συνειδητοποιούμε. Έρχονται
στιγμές που πλημμυρίζουμε από χαρά και στιγμές που μια θλίψη μας κυκλώνει και
πάλι δεν ξέρουμε το γιατί.
Η
καρδιά όμως, ξέρει και πάντα ψάχνει το
Νυμφίο της.
Τις
μέρες που φθάσαμε, της αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, έχουμε την ευκαιρία να
ζήσουμε πιο κοντά στις καρδιές μας. Όλα όσα έταξε η Εκκλησία μας, θα μας
βοηθήσουν σε αυτό.
Λιγότερες
μέριμνες, λιγότερο και πιο απλό φαγητό, λιγότερα λόγια ίσως λιγότερη κακία στη
ζωή μας. Λιγότερος θόρυβος. Για να ακούσουμε.
Όλες
αυτές οι όμορφες Ακολουθίες, τα Τροπάρια, οι Προηγιασμένες, τα Μεγάλα
Απόδειπνα, οι Χαιρετισμοί.
Ευκαιρίες
για την καρδιά μας, που ξέρει που ανήκει και μας το μαθαίνει.
Ας το διαβάσουμε αδελφοί.
Καλή Τεσσαρακοστή.