Η προσευχή μας κατά τη
διάρκεια της Τεσσαρακοστής των Χριστουγέννων θα μπορούσε να συνοψισθεί σε μια
μόνο λέξη: “Έρχου!” Είναι το “Έρχου, Κύριε Ιησού!” με το οποίο τελειώνει
η Αποκάλυψη.
Αν προφέρουμε αυτό το
κάλεσμα με ειλικρίνεια και ζήλο, τότε γίνεται αληθινή ασκητική προσπάθεια.
Πραγματικά, η ελπίδα και η προσμονή του Κυρίου αυξάνουν μέσα στην καρδιά μας.
Κάθε μέρα της Τεσσαρακοστής, αυτό το «Έρχου!» μας γεμίζει όλο και περισσότερο,
προφέρεται με μεγαλύτερη ένταση, και διώχνει μακριά τους λογισμούς, τις νοερές
εικόνες, τα πάθη που είναι ασύμβατα με την έλευση του Χριστού.
Ο όρος «έλευση» σηματοδοτεί εδώ εντατικότερη προσπάθεια
να οικειοποιηθούμε την αιώνια παρουσία Του. Η προσευχή μας «Έρχου!» θα μπορούσε
να μεταφραστεί ως εξής: «Θα ήθελα να Σε νιώθω μέσα μου! Θα ήθελα όλος ο
κόσμος να νιώθει την παρουσία Σου!».
Η Γέννηση του Χριστού συμπίπτει με τη νίκη του φωτός επί του σκότους, όπως αυτό παρατηρείται στη φύση: από τα Χριστούγεννα και μετά, οι μέρες σιγά-σιγά μεγαλώνουν. Το ίδιο συμβαίνει και με τα δικά μας εσωτερικά σκοτάδια· θα διαλυθούν με την έλευση Εκείνου που είναι το Φως του κόσμου.
Αυτό το “Έρχου!” μας
καθαρίζει και μας φλογίζει, θα μπορούσε να δώσει το δικό του ιδιαίτερο χρώμα
στην προσευχή μας. Μακάρι να μπορέσουμε, κάθε μέρα της Τεσσαρακοστής αυτής, να
προφέρουμε το κάλεσμα μας προς τον Κύριο με τρόπο όλο και λιγότερο ατελή!” “Το
άγγελμα της χαράς απευθύνεται και σ’ εμένα προσωπικά. Γεννήθηκε και για μένα
ένας Σωτήρας. Ας αναγνωρίσουμε στη Γέννηση του Χριστού ένα δώρο πολύ
προσωπικό κι ας το δεχτούμε με χαρά και ευγνωμοσύνη”….
Απόσπασμα
από το βιβλίο: ”Εγεννήθη Χριστός” του π. Λεβ Ζιλέ (Εκδόσεις Ακρίτας)