Αγιασμένες μέρες.....

Την πνευματική χαρά και την ουράνια αγαλλίαση που νοιώθει ο χριστιανός από τα Χριστούγεννα, δεν μπορεί να τη νοιώσει, με κανέναν τρόπο, όποιος τα γιορτάζει μοναχά σαν μια συγκινητική συνήθεια, που είναι δεμένη περισσότερο με τις συνηθισμένες χαρές του κόσμου, με τον χειμώνα, με τα χιόνια, με το ζεστό τζάκι. Μοναχά ο ορθόδοξος χριστιανός γιορτάζει τα Χριστούγεννα πνευματικά, κι από την ψυχή του περνάνε αγιασμένα αισθήματα, και τη ζεσταίνουνε με κάποια θέρμη παράδοξη, που έρχεται από έναν άλλο κόσμο, τη θέρμη του Αγίου Πνεύματος, κατά τον αναβαθμό που λέγει: «Αγίω Πνεύματι πάσα ψυχή ζωούται, και καθάρσει υψούται, λαμπρύνεται τη τριαδική μονάδι, ιεροκρυφίως».

Ψυχή και σώμα γιορτάζουν μαζί, ευφραίνουνται με τη θεία ευφροσύνη, που δεν την απογεύεται όποιος βρίσκεται μακριά από τον Χριστό. Ενώ η καρδιά του χριστιανού, αυτές τις αγιασμένες μέρες, είναι γεμάτη από την ευωδία της υμνωδίας, γεμάτη από μια γλυκύτατη πνευματική φωτοχυσία, που σκεπάζει όλη την κτίση, τα βουνά, τη θάλασσα, τον κάθε βράχο, το κάθε δέντρο, την κάθε πέτρα, το κάθε πλάσμα. Όλα είναι αγιασμένα, όλα γιορτάζουνε, όλα ψέλνουνε, όλα ευφραίνονται, όλη η φύση είναι «ως ελαία κατακαρπός εν τω οίκω του Θεού». Κανείς δεν νοιώθει στην καρδιά του τέτοια χαρά, παρά μονάχα εκείνος που αγαπά τον Θεό και που ζει τις μέρες της ζωής του μαζί με τον Θεό, γιατί κανένας άλλος από τον Θεό δεν μπορεί να δώσει τέτοια χαρά, τέτοια ειρήνη, κατά τον λόγο που είπε ο Κύριος στον Μυστικό Δείπνο: «Τη δική μου την ειρήνη σας δίνω, δεν σας δίνω εγώ την ειρήνη που δίνει ο κόσμος».

Η χαρά του Χριστού κ’ η ειρήνη είναι αλλιώτικη από τη χαρά κι από την ειρήνη τούτου του κόσμου. Για τούτο ο άνθρωπος που χαίρεται να πηγαίνει στην εκκλησία, για να πιεί απ’ αυτή την αθάνατη βρύση της αληθινής χαράς και της ειρήνης, λέγει μαζί με τον Δαβίδ: «Εξαπόστειλον, Κύριε, το φως σου και την αλήθειάν σου· αυτά με οδήγησαν και ήγαγον με εις όρος άγιόν σου και εις τα σκηνώματά σου· και εισελεύσομαι προς το θυσιαστήριον του Θεού, προς τον Θεόν τον ευφραίνοντα την νεότητά μου».

Ας γιορτάσουμε λοιπόν κ’ εμείς, αδελφοί μου, τη Γέννηση του Χριστού «εν πνεύματι και αληθεία, εν ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς», και τότε και τ’ άλλα «προστεθήσεται ημίν», θα μας δοθούνε, ήγουν η χαρά του σπιτιού, της οικογένειας, της φύσης, της συναναστροφής, της αγνής διασκέδασης, γιατί όλα θα τα γλυκαίνει η αγάπη του Χριστού, και θα τα ζεσταίνει η θέρμη Εκείνου που είναι ο ζωοδότης.

Μέγα μάθημα της ταπείνωσης είναι για μας, αδελφοί μου, η Γέννηση του Χριστού. Πού γεννήθηκε; Μέσα σε μια φάτνη, σ’ ένα παχνί να πούμε καλύτερα, για να νοιώσουμε βαθύτερα την ανείπωτη συγκατάβαση του Θεού, γιατί τ’ αρχαία λόγια κάνουνε να φαίνονται στα μάτια μας πλούσια και τα φτωχά πράγματα. Η μητέρα του, η υπεραγία Θεοτόκος, μακριά από το σπίτι της, ξένη σε ξένον τόπο, πήγε και τον γέννησε μέσα σ’ ένα μαντρί. Το βόδι και το γαϊδούρι τον ζεστάνανε με την ανασαμιά τους. Τσομπάνηδες τον συντροφέψανε. Μαζί με τα νιογέννητα αρνιά λογαριάστηκε ο αμνός του Θεού, που ήρθε στον κόσμο για να σώσει τον άνθρωπο από την κατάρα του Αδάμ. Ποιος άνθρωπος γεννήθηκε με μεγαλύτερη ταπείνωση;

Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος γράφει, στον Λόγο του για την Ταπεινοφροσύνη, τα παρακάτω εξαίσια λόγια: «Θέλω ν’ ανοίξω το στόμα μου, αδελφοί μου, και να λαλήσω για την υψηλή υπόθεση της ταπεινοφροσύνης, κ’ είμαι γεμάτος φόβο, σαν εκείνον τον άνθρωπο που ξέρει πως θα μιλήσει για τον Θεό. Γιατί η ταπεινοφροσύνη είναι στολή της θεότητας. Γιατί ο Λόγος του Θεού που έγινε άνθρωπος, αυτή ντύθηκε, κ’ ήρθε σε συνάφεια μαζί μας μ’ αυτή, παίρνοντας σώμα σαν το δικό μας. Κι όποιος τη ντύθηκε, αληθινά έγινε όμοιος μ’ Εκείνον, που κατέβηκε από το ύψος Του, και που σκέπασε την αρετή της μεγαλοσύνης Του και τη δόξα Του με την ταπεινοφροσύνη. Κι αυτό έγινε για να μην κατακαεί η κτίση από τη θωριά Του. Γιατί η κτίση δεν μπορούσε να τον κοιτάξει , αν δεν έπαιρνε ένα μέρος απ’ αυτή (το σώμα), κ’ έτσι μίλησε μ’ αυτή. Σκέπασε τη μεγαλοσύνη Του με τη σάρκα, και μ’ αυτή ήρθε σε συνάφεια μαζί μας, με το σώμα που πήρε από την Παρθένο και Θεοτόκο Μαρία. Ώστε, βλέποντας τον εμείς πως είναι από το γένος μας και πως μας μιλά σαν άνθρωπος, να μην τρομάξουμε από τη θωριά Του. Γι’ αυτό, όποιος φορέσει τη στολή που φόρεσε ο Κτίστης (δηλαδή την ταπεινοφροσύνη), τον ίδιον τον Χριστό ντύθηκε». Η φάτνη είναι η ταπεινή καρδιά, που μοναχά σ’ αυτή πηγαίνει και γεννιέται ο Χριστός.

Η Εκκλησία μας φωτοβολά μέσα στο χειμωνιάτικο σκοτάδι, γιορτάζοντας τη Γέννηση του Κυρίου. Από μέσα της ακούγεται μια υπερκόσμια υμνωδία, σαν εκείνη που ψέλνανε οι άγγελοι τη νύχτα που γεννήθηκε ο Κύριος, «ήχος καθαρός εορταζόντων».  […]

Φώτης Κόντογλου.

*Από το βιβλίο του «Το Αιβαλί η πατρίδα μου»

 

 

 

 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΙΝ

«Μέλλει γαρ Ηρώδης ζητείν το παιδίον του απολέσαι αυτώ».

Θα ζητούν πολλοί το Παιδίον για να απολέσουν. Πολλοί θα ψάχνουν να εξακριβώσουν που γεννιέται Χριστός, για να τον πολεμήσουν.

Πολλοί θα μελετούν τις προφητείες και τα σημεία αλλά για να ανατρέψουν το αναπόφευκτο.

Θα ρωτούν τους Μάγους, θα προσποιούνται ότι και εκείνοι θέλουν να πάνε να προσκυνήσουν. Μα θα υποκρίνονται. Ο σκοπός τους θα είναι τότε και πάντα να σκοτώσουν την ελπίδα.

Να σβήσουν μέσα από τις καρδιές τον Θεάνθρωπο. Να εμποδίσουν την ενσάρκωση εκείνου του βασιλέα που θα προσκομίζει μίαν άλλη βασιλεία επί της γης.

Γιατί ο Ηρώδης και κάθε Ηρώδης είναι αυτός που αντιπροσωπεύει τις βασιλείες αυτού του κόσμου. Είναι οι Άρχοντες που διατάζουν πολέμους και σφαγές νηπίων, αθώων, εκείνων, δηλαδή από τους οποίους κανένα κίνδυνο δεν διατρέχουν «διετών και κατωτέρω» τους εντελώς αθώους.

Μένουν τότε και τώρα σε παλάτια, κρατούν στα χέρια τους τη δύναμη.

Ρωτούν και μαθαίνουν «που ο Χριστός γεννάται;»       

Και σκορπίζουν τον θρήνο.

Ακούτε αυτές τις ημέρες τα τύμβανα του πολέμου;

Ακούτε τον θόρυβο της κραιπάλης, της αλλοτρίωσης του πνευματικού χαρακτήρα της εορτής;

Ακούτε διαφημίσεις, ειδήσεις, αναγγελίες των εδώ και των απανταχού ηγεμόνων;

Είδατε πως η τηλεόραση εκμηδενίζει το εκκλησιαστικό νόημα των Χριστουγέννων κάνοντας το κάτι άλλο, εντελώς ξένο και αλλότριο με τον Θεό.

Με ποιόν Θεό;

Με εκείνο το Θεό που οι Μάγοι είχαν ανακαλύψει στο φαινόμενο αστέρα, με εκείνο το Θεό που γεννιέται σε φάτνη.

Ταπεινός, ήσυχος, ειρηνικός.

Για να εμποδίσουν τη γέννηση. Για να εμποδίσουν τη βασιλεία του.

Και λέγει το Ευαγγέλιο: «Φωνή εν Ραμά ηκούσθη θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς».

Αυτό το θρήνο ακούμε και σήμερα από κάθε Ραμά αδικίας.

«Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής και ούτε ήθελε παρακληθήναι».

Δεν θέλει παρηγοριά εκείνος που χάνει ή που χάνεται άδικα.

Και ο Θεάνθρωπος, μπροστά σε αυτή την ανθρώπινη κακία, φεύγει.

Φεύγει εις Αίγυπτο

Από τη γη της επαγγελίας, από τη γη που του ανήκει, σε γη αλλότρια, ξένη.

Από τη καρδιά μας που τον ζητά, που του προσφέρει τη φάτνη, το λίκνο της ύπαρξης της για να γεννηθεί, φεύγει «νυκτός» αφήνοντας μας στο σκοτάδι εκείνων που ζητούν «τη ψυχή του παιδίου».

Κάποτε όμως πεθαίνουν εκείνοι που εχθρεύονται το Χριστό.

Όλοι αυτοί που θέλουν να σκοτώσουν το παιδί που τους απειλεί.

Και ο Θεός, Θεός ειρήνης, επιστρέφει.

Πάντα ειρηνικός, άκακος, ακολουθεί το δρόμο που προέγραψαν οι προφήτες και κατοικεί εκεί, δίπλα στη Ναζαρέτ.

Στην ανθρώπινη Ναζαρέτ «και Ναζωραίος κληθήσεται»

Παίρνει το πρώτο του «ανθρώπινο τίτλο».

Εκείνον που τελευταίο θα του αντιγράψουν οι σταυρωτές του, πάνω στο Σταυρό του μαρτυρίου του: «Ναζωραίος».

Αλλά πάντα «Αρχέλαος βασιλεύει επί της Ιουδαίας, αντί Ηρώδη του πατρός αυτού».

Η δυναστεία αυτών των ισχυρών συνεχίζει παρούσα στην ιστορία.

Σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, στη πρώτη Κυριακή μετά την γέννηση, μετράμε όλοι μας, τη καρδιά μας.

Σκοτώσαμε το παιδίον;

Γεννήθηκε;

Έφυγε εις Αίγυπτον;

Ήλθε και περιμένει στη Ναζαρέτ, σαν γιος μαραγκού, σαν ένας από εμάς.

Ανοίγοντας το δικό του, θεανθρώπινο κύκλο της σωτηρίας μας.

Σαν Ναζωραίος.

Αυτό είναι το μήνυμα της σημερινής Κυριακής.

Γεννήθηκε και κατοικεί ανάμεσά μας.

Μέσα μας.

«Τεθνήκασιν οι ζητούντες την ψυχή του Παιδίου»

ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2021

 ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ Β

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ 

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΚΛΗΡΟ

ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΙΣΤΕΠΩΝΥΜΟ ΠΛΗΡΩΜΑ

ΤΗΣ ΘΕΟΣΩΣΤΟΥ ΙΕΡΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΑΘΗΝΩΝ 

ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2021

Αδελφοί μου και παιδιά μου αγαπητά,

«Δι' ημάς γαρ εγεννήθη παιδίον νέον, ο προ αιώνων θεός»

Πανηγυρίζει σήμερα ολόκληρη ή κτίση τη Γέννηση του Χρίστου μας κι εμείς όλοι καλούμαστε να συλλάβουμε μία νέα πραγματικότητα σε σχέση με την κατανόηση του ανθρώπου και της ιστορίας του : «Χριστός. ενηνθρώπηαεν, ινα ημείς θεοποιηθώμεν», διακηρύσσει ο Μέγας Αθανάσιος. Ο Θεός γίνεται άνθρωπος, ώστε να καταστήσει εμάς όλους κατά χάριν θεούς. Γεννιέται ανάμεσα μας, όπως κάθε άνθρωπος, με τη μορφή του νεογέννητου βρέφους.

Ο Άγιος Ρωμανός ο Μελωδός περιγράφει τούτο το γεγονός στο εφύμνιο του Κοντακίου των Χριστουγέννων : «Παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός». Οι λέξεις αυτές, «παιδίον νέον» και «Θεός», είναι οι πλέον αποκαλυπτικές για το μυστήριο των Χριστουγέννων. Το παιδί πού γεννιέται στον κόσμο μας δεν είναι άλλο από τον «προ αιώνων Θεόν», δηλαδή τον Δημιουργό του σύμπαντος κόσμου. Η ποιητική ευαισθησία του υμνωδού δεν αρκείται στο να πει απλώς ότι ο Θεός γεννήθηκε ως άνθρωπος. Προτάσσει τη ισχυρότατη εικόνα του παιδιού εκείνου, του νηπίου (πού δεν εκφέρει έπος), πού δεν μπορεί να μιλήσει. Ο Θεός εισέρχεται στη ζωή του ανθρώπου δίχως να στηρίζεται στη δύναμη του κύρους και της εξουσίας διότι η ενανθρώπηση του Θεού είναι προϊόν της θείας αγάπης.

Δυστυχώς, όμως, ο άνθρωπος, ακόμη και όταν ευρίσκεται σε οριακές καταστάσεις στις όποιες συχνά ο ίδιος έχει οδηγήσει τον εαυτό του, όπως είναι αυτές των σύγχρονων καιρών, επιζητά διαρκώς να έχει εξωτερική δύναμη και ισχύ. Θέλει να στηρίζεται στο κύρος της όποιας θέσης του και επιδιώκει την κάθε μορφής εξουσία, χρησιμοποιώντας την ανάγκη και τον φόβο με μοναδικό σκοπό να κυριαρχήσει στον συνάνθρωπο του. Η τραγωδία του, όμως, είναι αυτή ακριβώς : να ζει στην αυταπάτη ότι η υποταγή του στη δύναμη του φόβου και της ανάγκης, και η ταυτόχρονη χρησιμοποίηση τους εναντίον των άλλων ανθρώπων, μπορεί να τον κάνει παντοδύναμο. Και δεν διστάζει να εκποιεί οτιδήποτε, ακόμη και ιερό, γι' αυτήν την αυταπάτη, ακόμη κι αυτήν την ίδια τη ζωή του και τη ζωή των συνανθρώπων του.

Το «παιδίον Θεός», όμως, έρχεται για να μας απελευθερώσει από κάθε απάτη και αυταπάτη. Ο Ίδιος δεν αγωνίζεται να υπερασπισθεί το κύρος και την εξουσία Του : «ουχ αρπαγμόν ηγήσατο ίο είναι ίσα Θεώ», αλλά προσφέρεται και προσφέρει : «εαυτόν εκένωσεν μορφήν δούλου λαβών». Δεν υπολογίζει κόστος και γι αυτό δεν παραμένει κλεισμένος και απομονωμένος στην αποκλειστικότητα του μεγαλείου της Θεότητας Του, αλλά συγκαταβαίνει. «Συγκαταβαίνων ο Σωτήρ, τω γένει των ανθρώπων», προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση, την ανακαινίζει με τη θεότητα Του, την αναπλάθει και της χαρίζει «το ττερισσόν της ζωής». Η θεία ταπείνωση λειτούργησε ως ισχυρό αντίδοτο κατά της ανθρώπινης έπαρσης, η οποία είναι η ρίζα της αμαρτίας. Συγκλονιστικός είναι ο λόγος του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, όταν περιγράφει αυτήν τη συγκατάβαση ως άδειασμα - κένωση του Θεού στο πρόσωπο του Χριστού : «Εκείνος ο όποιος είναι γεμάτος αδειάζει· διότι αδειάζει από την δόξα του για λίγο καιρό, ώστε να γευθώ εγώ την πληρότητα του». Χωρίς αυτήν την κένωση του Θεού, την ασύλληπτη για τον πεπερασμένο ανθρώπινο νου, δεν θα μπορούσε να συντελεσθεί η πλήρωση - θέωση του ανθρώπου.

Αδελφοί μου και παιδιά μου,

Η θεία κένωση από το ταπεινό σπήλαιο της Βηθλεέμ πρέπει να αποτελεί το ασφαλές μας πρότυπο στη σχέση μας με τους άλλους. Χρειάζεται διαρκής αγώνας για προσφορά αγάπης, θυσίας, αποδοχής του άλλου και των αναγκών του, έκ - σταση από τον εαυτό μας για χάρη των άλλων.

Ιδιαίτερα στις δύσκολες ήμερες που διανύουμε, στην ανασφάλεια, τον πόνο, τη θλίψη, τον φόβο και τον θάνατο, ας μην παύσουμε να παραμένουμε ο ένας δίπλα στον άλλον με αγάπη, ελπίδα, κατανόηση και υπομονή, στηρίζοντας, προσέχοντας και διαφυλάσσοντας «εαυτούς και αλλήλους», κυρίως όμως, εναποθέτοντας την ελπίδα μας στον Γεννηθέντα Κύριο.

Ας αγωνισθούμε για τη διαφύλαξη της μεταξύ μας ενότητος, παραμένοντας μακριά από κάθε είδους ακρότητες και φανατισμούς και, πρωτίστως, ας παραμένουμε ενωμένοι με τον Προαιώνιο θεό, τον Παλαιό των Ήμερών, ο όποιος νηπιάζει για μας, παραμένει μαζί μας και μας προσφέρεται μέσα από τη συμμετοχή μας στο Πανάγιο Σώμα Του, την Αγία Εκκλησία.

Μόνο έτσι θα εορτάσουμε αληθινά Χριστούγεννα, προσεγγίζοντας το «καινό» και μέγα μυστήριο και ανακαινίζοντας την ζωή μας.

Σάς εύχομαι χρόνια πολλά, αγιασμένα καί πανευφρόσυνα,

γεμάτα από τη Χάρη του Σαρκωθέντος Χριστού μας.

Με πολλή πατρική αγάπη

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η Κατά Σάρκα Γέννησις του Θεού και Σωτήρος Ιησού Χριστού.

 ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 

Κενόν στο Σύμπαν, δεν υπάρχει… και στην ανθρώπινη καρδιά επίσης. Αυτό το τόσο σημαντικό όργανο, πρέπει να είναι πάντοτε γεμάτο. Το ίδιο και η πνευματική καρδιά μας, η έδρα των συναισθημάτων, ο χώρος που ενεργείται η Νοερά Προσευχή, στο Βασίλειο του ουρανού, ο χώρος της αγάπης.

Η καρδιά είναι γεμάτη αγάπη. Από την αρχή, έτσι φτιάχτηκε, να είναι γεμάτη, πλήρης. Έτσι δουλεύει.

Μα εάν εμείς επιτρέψουμε στη καρδιά μας, να αδειάσει από αγάπη; Τότε αυτή πάλι θα γεμίσει, θα σπεύσει να γεμίσει…. Με φόβο.

Θα γεμίσει με φόβο.

Ο Κόσμος μας είναι γεμάτος με αγάπη, εξ’ αρχής. Έτσι φτιάχτηκε στην σκέψη του Θεού πρώτα, και έτσι είναι. Όταν όμως εμείς μετακινηθούμε από την ποιότητα της αγάπης Του Θεού, ο χώρος θα μοιάσει….. άδειος. Ο δικός μας χώρος, ο περιορισμένος δικός μας χώρος, θα μας τρομάξει, έτσι μόνοι που νοιώθουμε μέσα σε αυτόν….  Και θα γεμίσει φόβο. Ο κόσμος, οι χώρες, οι πολυάνθρωπες πόλεις, το διαμέρισμά μας. Και στην θέση της χάρης του Θεού που φανερώνει γύρω μας τον Παράδεισο Του, που μας οδηγεί στην κοινωνία Μαζί Του, μια απομόνωση, σαν έσχατη λύση για την σωτηρία μας. Έντρομοι, θα αποφύγουμε κάθε επαφή με κάθε τι καλό και φωτεινό, υπακούοντας σε μια παγκόσμια απογραφή του κάθε Καίσαρα που θέλει μαζί μας, να μετρήσει τον κόσμο. Να τον απογράψει…..

Και εκεί, μέσα στην καρδιά του χειμώνα, στο κέντρο μιας μακριάς νύχτας, σε ένα σημείο ήσυχο, όπως η καρδιά μας, καταφεύγει πάντα, Ιωσήφ και Μαρία, μην έχοντες κατάλυμα….  Ίνα Χριστός γεννηθεί.

Τώρα, μέσα μας…. μια υπέροχη συγκέντρωση, η φύση με τον πιο ωραίο της εαυτό, το Σπήλαιο, η Φάτνη και τα ζώα γύρω, οι ποιμένες αγραυλούντες, οι ποιμένες που ποιμαίνουν την Νύχτα, την Άγια Νύχτα, οι Μάγοι γεμάτοι Σοφία, οι Άγγελοι πάντα παρόντες σε όλα τα γεγονότα της Σωτηρίας μας.

Χριστός Γεννάται! 

Και είμαστε πάλι χαρούμενοι!! Είμαστε πάλι ευτυχείς, μέσα σε όλη αυτήν την πληρότητα.

Η καρδιά μας γεμίζει πάλι Χριστό, γεμίζει αγάπη, γεμίζει, έτσι όπως είναι φτιαγμένη να γεμίζει.

Ο Θεός γεμίζει τον κόσμο που έφτιαξε από πριν, πλήρη, να πάλλεται μέσα στην συχνότητα της αγάπης και για ότι εμείς επιτρέψαμε να

υπάρξει, για ότι αρνηθήκαμε, για ότι αμαρτήσαμε γιατί γεμίσαμε φόβο, το Θείο Βρέφος αναλαμβάνει να επανορθώσει. Μέσα από την Φάτνη Του αναλαμβάνει να μας ενώσει πάλι μαζί Του.

Αυτό εορτάζουμε σήμερα. Την ενανθρώπιση του Θεού για να γίνει ο νυν αιώνας και ο μέλλοντας δυνατότητα Χάριτι Θεού.

Για το « επί Γης ειρήνη…»

Απ’ αυτήν την μικρή Φάτνη, σήμερα, απ’ αυτό το σπήλαιο μέσα μας, σήμερα, στην καρδιά μας, αρχίζει μια Σταυρική Αναστάσιμη πορεία.

Η καρδιά πάλλεται πάντα γεμάτη, Όχι με φόβο Με αγάπη.

Απόψε, λοιπόν εδώ, ας ανοίξουμε τους θησαυρούς μας, ας προσαγάγουμε σε Αυτόν, ότι καλύτερο έχουμε, χρυσό, λιβάνι και σμύρναν, τα δώρα που μας χάρισε ο Θεός.

Και φεύγοντας απ’ εδώ, αδελφοί μου, μην ξαναγυρίζουμε σε Ηρώδην, σε όποιον ζητά να φονεύσει το Παιδίον μέσα μας, αλλά δι’ άλλης οδού, αλλιώτικοι, να αναχωρήσουμε, επιτέλους για την Χώρα μας.

Καλή Μετάνοια

Καλά Θεοφάνια να ζήσουμε.

 

1

Η ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ

ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ιδού μάγοι από ανατολών παρεγένετο εις Ιεροσόλυμα λέγοντες:

«που εστίν ο Τεχθείς βασιλεύς των Ιουδαίων;»

Μάγοι από ανατολών, από μακρινή χώρα, με περίεργα ονόματα… Είναι αυτοί που έψαχναν στον ουρανό, γνώριζαν και περίμεναν. Και μόλις είδαν αυτό για το οποίο γνώριζαν και περίμεναν, τον Αστέρα, με απόλυτη βεβαιότητα ξεκίνησαν, από την μακρινή πατρίδα τους να βρουν και να προσκυνήσουν το Θείο βρέφος.

Έτσι πρέπει να ζει και να υπάρχει και ο Νους μας αδελφοί. Αυτός ο Νους που έρχεται από μακριά,  για τους πιο πολλούς από εμάς, ένας άγνωστος, με άγνωστο όνομα, δυσ-νόητος, από χώρα τόσο μακρινή, σχεδόν σαν άγνωστος. Πόσο άγνωστος μας είναι ο Νους μας αδελφοί; Πόσο μακριά τον έχουμε τοποθετήσει; Όμως αυτός ο νους κι εκεί, εις την ανατολή, παραμένει προσηλωμένος στον ουρανό.

Ο νους μας βλέπει πάντα στον ουρανό, προέρχεται από τον ουρανό και σοφός, έτοιμος πάντα να παρευρεθεί σε συνάντηση του Θεού.

Προς το Σπήλαιο και τη Φάτνη. Προς την καρδιά μας.

Γιατί ενώ ο Ιησούς Χριστός Γεννάται μέσα στο φυσικό χώρο της Βηθλεέμ της Ιουδαίας, στον φυσικό χώρο του Καίσαρα, Γεννάται όμως και στο φυσικό χώρο της φυσικής καρδιάς του καθενός από εμάς, και πρέπει σε αυτή την μεγάλη, Άγια νύχτα, ο Νους μας, επιτέλους βασιλικά και κυρίαρχος να εύρει τον δρόμο του και να έλθει μέσα στην καρδιά μας. Να κατέβει εν ησυχία πολύ και να προσκυνήσει Παιδίον Νέον, τον προ αιώνων Θεόν.

Και όλη η πεμπτουσία της ύπαρξης μας, όλη η πνευματική μας διάσταση σμύρνα, χρυσός και λίβανος να ακουμπήσει στα πόδια του Παιδίου.

Πρέπει να παρακάμψει, όμως ο Νους μας, Ηρώδηδες βασιλείς του κόσμου τούτου, που πάντα θέλουν να μας πείσουν ότι ενδιαφέρονται «που ο Χριστός γεννάται».

 Όμως αυτοί οι ηγεμόνες, οι βασιλείς και όλα τα σαρκικά Ιεροσόλυμα μετ αυτών, ένα σκοπό έχουν μόνο: να αποκτείνουν το Παιδίον και κάθε παιδίον, από διετούς και κατωτέρω.

Όλοι αυτοί αδελφοί μου, οι Ηρώδηδες, μισούν το Παιδίον και κάθε παιδίον νέον και θέλουν να μας πείσουν και εμάς, ότι και αν εύρουμε να τους το απαγγείλουμε…

 Όμως και ο Νους μας πρέπει και από εδώ να προχωρήσει, να μη ξεγελασθεί, προσηλωμένος, στον Αστέρα που είδε την Ανατολή, να αναζητήσει και να βρει το παιδίον.

Στο χώρο της καρδιάς μας.

Εκεί ο βους και ο όνος των ένθεων συναισθημάτων μας θα ζεσταίνουν αυτήν την Γέννηση και όλες τις αισθήσεις μας, σαν ποιμένες αγραυλούντες, θα αγραυλούν όχι πλέον προς τα έξω, προς τον κόσμο, αλλά προς τα μέσα, προς το Σπήλαιο της καρδιάς μας.

Όπως εκείνοι οι ποιμένες, έτσι και οι αισθήσεις μας, θα πρέπει να ακούσουν τις φωνές των αγγέλων, πλήθος στρατιάς ουρανίου λεγόντων:

Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επι γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία.

Απόψε αδελφοί μου, όλα βοηθούν σε αυτήν την πορεία, σε αυτήν την συνάντηση. Εάν δεν είχαμε στερηθεί τη ζωή μας μέσα στη φύση, στην ύπαιθρο, θα βλέπαμε πως και αυτή η φύση στρέφεται προς τα μέσα. Τα κλαδιά γυμνά από φύλλα, οι νύχτες μεγάλες. Μόνο οι ρίζες μέσα στη γη αυξάνονται.

Αυτή η στροφή προς τα μέσα, αυτή η πορεία προς την καρδιά, είναι τόσο όμορφη, όσο όμορφα παρουσιάζονται οι Μάγοι στην Τέχνη, πάντα ντυμένοι σαν βασιλιάδες, με λαμπρά ενδύματα, βασιλικοί, φορτωμένοι δώρα πνευματικά.

Έτσι είναι και ο Νους μας, μόνο να τον καταλάβουμε και να ετοιμάσουμε φάτνη γιατί να ξέρουμε πως στο κόσμο «ουκ ην αυτοίς τόπος» στο κόσμο δεν υπάρχει τόπος ούτε κατάλυμα για το Βρέφος.

 Μόνο στο σπήλαιο της καρδιάς μας, στη πιο μεγάλη νύχτα της ζωής μας, σε αυτή τη νύχτα υπάρχει.

Σ’ αυτή την ωραία εικόνα, μια πλευρά του εαυτού μας θα στριμώχνεται, όπως ο Ιωσήφ, εκεί κάτω δεξιά. Κυρτωμένος, γεμάτος λογισμούς, ενώ αυτή η παράξενη ύπαρξη με την προβιά κα το μπαστούνι, με το δίλαβο καπέλο κάτι θα μας ψιθυρίζει, όπως του Ιωσήφ. Αυτή η βακχική μορφή, αυτή η εκπροσώπηση της υλικής πλευράς της φύσης μας, θα σπέρνει πάντα αμφιβολίες.

Πως δεν μπορεί να συμβεί αυτό μέσα στη καρδιά μας. Στο κόσμο τον υλικό, του Καίσαρα και του Ηρώδη, Θεοτοκία και Θεανθρώπιση.

Όμως ο Ιωσήφ όπως και εμείς, ζούμε δίπλα στο γεγονός.

Ζούμε δίπλα στη Παναγιά, ο νους μας έρχεται να προσκυνήσει, οι αμφιβολίες πρέπει να ενεργήσουν προς το γεγονός της Γέννησης.

Το μόνο που χρειάζεται, να μπει ο Νους μας στην καρδιά, να προσκυνήσει, να ταπεινωθεί, να ανοίξει τα δώρα, τους θησαυρούς του.

Και αδελφοί μου, εάν έτσι ζήσουμε απόψε ολόκληροι, Μάγοι οι Ποιμένες αγραυλούντες το γεγονός της γέννησης Παιδίου Νέου μέσα στη καρδιά μας.

Προσοχή, να ξεχωρίσουμε πια από Ηρώδη και Καίσαρα και «δι’ άλλης οδού»να αναχωρήσουμε για την πατρίδα σας.

Να μετανοήσουμε δηλαδή.

Καλά Χριστούγεννα.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

«Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού, υιού Δαυίδ υιού Αβραάμ.»

Γενεές ανθρώπων, αγαπητοί αδελφοί, ετοιμάζουν και ετοιμάζονται για την σωτηρία του κόσμου. Τόσοι άνθρωποι γεννιούνται και διαδέχονται ο ένας τον άλλο σε έναν υπέροχο αγώνα επανόρθωσης και επιστροφής. Με σκοπό την συνάντηση πάλιν του Θεού με τους ανθρώπους. Αυτή η φιλία είχε διαταραχθεί και η ανθρώπινη φύση είχε αλλοιωθεί, είχε χάσει τον προσανατολισμό της. Αλλά ποτέ δεν σταμάτησε η κοινωνία . Κάποιοι μέσα στην ιστορία μιλούν με τον Θεό. Κάποιοι συνεχίζουν να αναγνωρίζουν την φωνή Του και κρατούν την ύπαρξη τους δεμένη με την προαιώνια επαγγελία.

Και διαδέχονται ο ένας τον άλλο.

«Αβραάμ εγγενήσε Ισαάκ, Ισαάκ δε εγέννησε τον Ιακώβ, Ιακώβ δε εγέννησε τον Ιούδα...»

Οι άγιοι του Θεού περνούν μέσα από τις γενεές, δεκατέσσερις και πάλιν δεκατέσσερις και ακόμα δεκατέσσερις. Σαν να μετρά ο Θεός τα βήματα Του. Γιατί πάντα ο Θεός επιλέγει αυτήν την θεία διαδοχή. Διαλέγει τον τελευταίο, τον άκληρο, τον ελεύθερο, τον Βασιλέα ή τον δούλο. Όλα αυτά τα ονόματα που ακούσαμε είναι μία πλούσια ανθρώπινη σειρά από πρόσωπα και χαρακτήρες.

 Ο καθ ένας διαφορετικός. Ο καθ ένας έδωσε τον δικό του προσωπικό αγώνα. Αν παρακολουθήσουμε αυτές τις ζωές θα δούμε πόσο έντονα ανθρώπινες ήταν. Με πόνο, με φόβο , με θάνατο. Κάθε βήμα και μία πιθανότητα. Για σωτηρία η για' χαμό. Κάθε ανθρώπινη ύπαρξη μέσα σε αυτήν την αλυσίδα, ένα κομμάτι από εμάς.

Τότε μόνον αυτοί οι εκλεκτοί αγωνίζονταν να φθάσουν στην Θεοτόκο. Λίγοι, διαλεγμένοι από τον Θεό, προχωρούσαν άλλοτε συνειδητά και άλλοτε όχι προς την Θεοτόκο. Άνθρωποι σαν εμάς. Μόνο που εμείς, είμαστε όλοι εκλεκτοί. Η βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού, αυτό μας περιγράφει σήμερα. Με πόσο προσεκτικά βήματα έφτασε η στιγμή της Θεοτοκίας. Μέσα στην ιστορία.

Και σήμερα, την Κυριακή Προ των Χριστουγέννων, μία στιγμή πριν από την Σάρκωση, πάλιν ·στον παρόντα χρόνο, ο Σωτήρας ψάχνει κατάλυμα. Αναζητά μέσα από αυτήν την περιπέτεια, τον Αβιά που εγέννησε τον Ασά, τον Ασά που εγέννησε τον Ιωσαφάτ, τον Ιωσαφάτ που εγέννησε τον Ιωράμ... ,αναζητά εμένα η εσένα. Αναζητά κατάλυμα αδελφοί μου.

Αν όλη αυτήν την τεσσαρακοστή εργαστήκαμε, αν νηστέψαμε , αν ακούσαμε με προσοχή τις Καταβασίες, και βιώσαμε αυτήν την πορεία, τότε είμαστε στην αλυσίδα αυτής της ενανθρώπισης. Οι άνθρωποι της Παλαιάς Διαθήκης γεννούν με την ελπίδα της ενανθρωπήσεως Οι άνθρωποι της Καινής Διαθήκης αγωνίζονται για την Θέωση. Να γίνουν άγιοι. Για αυτό όλες αυτές τις ημέρες, τόσοι άγιοι, μάρτυρες, ιεράρχες. Τόσες μορφές αγώνα για την σάρκωση του Θεού, για την Θέωση του ανθρώπου. Και σήμερα, ολοκληρώνεται αντίστροφα θα λέγαμε αυτή η -πορεία. Φθάνουμε στην ρίζα του δένδρου. Ακούμε αυτά τα αρχαία ονόματα. Και γνωριζόμαστε μαζί τους . εμείς, οι κληρονόμοι τους. Οι εκλεκτοί με τους εκλεκτούς.

Για να δεχθούμε, απλά να δεχθούμε να μπούμε κι εμείς σε αυτή την βίβλο γενέσεως Ιησού Χριστού.

Άλλη μία φορά Χριστούγεννα αδελφοί μου.

Άλλη μία μας ευκαιρία.

Πόσες χρονιές φθάσαμε ως εδώ;

Από παιδιά μέχρι σήμερα. Πόσες φορές ακούσαμε για το γεγονός; Κα φέτος φθάσαμε πάλι. Για τον καθένα από εμάς είναι άλλη μια χρονιά. Είμαστε αλλιώτικοι από πέρυσι. Γιατί και πέρυσι ζήσαμε πάλι Χριστούγεννα και τα ζούμε και εφέτος. Άλλη μία ευκαιρία στην ζωή μας που μαζεύει το κουβάρι της. Ο Θεός ψάχνει κατάλυμα. Η Υπεραγία Θεοτόκος αναζητά κατάλυμα. Ανάμεσα στους συγγενείς της. Ανάμεσα μας.

Αν ζούμε εκκλησιαστικά τότε ζούμε πραγματικά στην ιστορία. Αν ακολουθούμε τον χρόνο της εκκλησίας και τον αναγνωρίζουμε τότε μετράμε με ακρίβεια τις δικές μας «γενεές δεκατέσσαρες» σαν χρόνο γεννέσεως Ιησού Χριστού. Και τότε σίγουρα, αυτός ο χρόνος δεν πάει χαμένος. Αν γιορτάζουμε τις γιορτές σαν δικές μας, σαν κομμάτι της μίας και μοναδικής μας ζωής, τότε ο χρόνος από την αιχμαλωσία της Βαβυλώνας, μας οδηγεί στην ελευθερία της φάτνης. Του σπηλαίου. Από την ασέληνο νύκτα της αμαρτίας στην νύχτα των Ποιμένων, στην νύχτα των Μάγων, στην νύχτα της Ειρήνης.

Ας αξιωθούμε να φθάσουμε ως εκεί.

«Βίβλος γεννέσεως Ιησού Χριστού, υιού Δαυίδ Υιού Αβραάμ...»

Οι άνθρωποι γεννιούνταν και γεννούσαν ελπίδα.

Την ελπίδα έτρεφε η Πίστη και η πίστη έφερνε την σιγουριά.

Εν τω μεταξύ, οι καιροί άλλαζαν, η Ιστορία κατέγραφε τις προσπάθειες των ανθρώπων να επιβληθούν στον Χρόνο, να ζήσουν και να νικήσουν την φθορά να κρατήσουν μέσα στα γνωστά τους όρια, το Απεριόριστο. Αν μελετήσουμε τις γενεές που απογράφονται σήμερα στην διήγηση μας, το κομμάτι της ιστορίας που περιλαμβάνεται ανάμεσα στον Αβραάμ και τον Ιωσήφ, τον άνδρα της Μαρίας, θα αναγνωρίσουμε δύο δυνατότητες:

την ζωή στον κόσμο και για τον κόσμο και την Ζωή που περιμένει την Ζωή, που γεννά ζωή, που κάνει την ζωή να μην είναι μίζερα περιορισμένη, αλλά αιώνια.

Και αυτό φαίνεται στην διαδοχή των ιερών οικογενειών πού ζουν και γεννούν τους κατά σάρκα προγόνους του Ιησού σε μιαν κίνηση προς τα εμπρός, σε μια συνεχή ωρίμανση προς το καλύτερο. Οι άνθρωποι της Βίβλου ωριμάζουν σε έναν συνεχή διάλογο με τον Θεό. Νιώθουν έτσι την Ιερότητα της ζωής τους αλλά και του Κόσμου. Χτίζουν σε κάθε βήμα τους βωμούς και τους αφιερώνουν στον Ένα Θεό, εξαγιάζοντας έτσι τον Κόσμο. Ο Αβραάμ, ο Ιακώβ, ο Ιούδας είναι άνθρωποι που συνομιλούν εντελώς φυσικά με τον πλάστη τους, που ταξιδεύουν την επίγεια διαδρομή τους με ευθύνη.

Με αρχή, προορισμό και τέλος.

Για αυτό και θα φθάσουν με επιτυχία στην Θεοτόκο.

Με πολύ κόπο. Η θέωσις του Ανθρώπου θα ξεκινήσει μέσα από την μακριά πορεία των θεοπατόρων.

Σε τι μοιάζουμε εμείς οι άνθρωποι του σήμερα με εκείνους; Σε τι πρέπει να τους μιμηθούμε;

Θα έλεγα στην ευθύνη.

Να έχουμε αίσθηση της ευθύνης για τον χρόνο που διαθέτουμε, για τον χρόνο στον οποίο υπάρχουμε, και για αναγκαιότητα την οποία αντιπροσωπεύουμε ο καθ ένας από εμάς μέσα σε αυτόν τον Χρόνο.

Έχουμε έρθει για να πραγματώσομε την Σωτηρία.

Είμαστε απαραίτητοι, ανεπανάληπτοι όπως και οι Βιβλικοί άνθρωποι, ο καθ ένας από εμάς .μοναδικός μέσα στην μοναδικότητα που μας χαρίζει ο Πλάστης μας. Και ο Χρόνος μας και αυτός μοναδικός, ανεπανάληπτος και αναγκαίος, μετρημένος μέσα στην αιωνιότητα του Θεού.

Έχει νόημα, αδελφοί μου η ύπαρξη μας. Έχει νόημα η ζωή μας.

Και αυτό είναι η θέωση, η συνεχής, με πίστη και ελπίδα πορεία από τον Αβραάμ στον Ιωσήφ και στην Θεοτόκο και στην Θεοτοκία.

Η προσωπική μας πορεία προς τα Χριστούγεννα. Σε εκείνα τα Χριστούγεννα που σε κάποια άκρη του υλικού κόσμου, σε ένα σπήλαιο, όρθρου βαθέως, ανάμεσα σε ποιμένες αγραυλούντες και αγγέλους, σε εκείνα δηλαδή τα μεταιχμιακά στοιχεία ενός ονείρου, κατ όναρ αποκαλύπτονται τόσα και τόσα.

Και ο Ιωσήφ πρέπει να νικήσει τον φόβο και την αμφιβολία και να πάρει την γυναίκα αυτού και το Παιδίον και να αποδεχθεί αυτό το άλμα, την εκ Πνεύματος Αγίου Γέννηση.

Αυτόν τον φόβο και την αμφιβολία καλούμεθα να νικήσουμε και εμείς. Να. πιστέψουμε στην εκ Πνεύματος Αγίου Γέννηση και αναγέννηση. Να μετακινηθούμε από το περιορισμένο αλλά γνωστό, στο Νέο.

Αυτό το άλμα καλούμεθα όλοι να πιστέψουμε, σαν τους ποιμένες, και να χαρούμε. Να εορτάσουμε . Και σήμερα να τοποθετήσουμε και τους δικούς μας εαυτούς σε αυτήν την ιερή αλληλουχία γενεών και γεγονότων και από γέννα σε γέννα σαν να μην παρεμβάλλεται κανένας θάνατος, να προχωρήσαμε από την Βαβυλώνα προς την Βηθλεέμ.

Με ευθύνη.