ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

«Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού, υιού Δαυίδ υιού Αβραάμ.»

Γενεές ανθρώπων, αγαπητοί αδελφοί, ετοιμάζουν και ετοιμάζονται για την σωτηρία του κόσμου. Τόσοι άνθρωποι γεννιούνται και διαδέχονται ο ένας τον άλλο σε έναν υπέροχο αγώνα επανόρθωσης και επιστροφής. Με σκοπό την συνάντηση πάλιν του Θεού με τους ανθρώπους. Αυτή η φιλία είχε διαταραχθεί και η ανθρώπινη φύση είχε αλλοιωθεί, είχε χάσει τον προσανατολισμό της. Αλλά ποτέ δεν σταμάτησε η κοινωνία . Κάποιοι μέσα στην ιστορία μιλούν με τον Θεό. Κάποιοι συνεχίζουν να αναγνωρίζουν την φωνή Του και κρατούν την ύπαρξη τους δεμένη με την προαιώνια επαγγελία.

Και διαδέχονται ο ένας τον άλλο.

«Αβραάμ εγγενήσε Ισαάκ, Ισαάκ δε εγέννησε τον Ιακώβ, Ιακώβ δε εγέννησε τον Ιούδα...»

Οι άγιοι του Θεού περνούν μέσα από τις γενεές, δεκατέσσερις και πάλιν δεκατέσσερις και ακόμα δεκατέσσερις. Σαν να μετρά ο Θεός τα βήματα Του. Γιατί πάντα ο Θεός επιλέγει αυτήν την θεία διαδοχή. Διαλέγει τον τελευταίο, τον άκληρο, τον ελεύθερο, τον Βασιλέα ή τον δούλο. Όλα αυτά τα ονόματα που ακούσαμε είναι μία πλούσια ανθρώπινη σειρά από πρόσωπα και χαρακτήρες.

 Ο καθ ένας διαφορετικός. Ο καθ ένας έδωσε τον δικό του προσωπικό αγώνα. Αν παρακολουθήσουμε αυτές τις ζωές θα δούμε πόσο έντονα ανθρώπινες ήταν. Με πόνο, με φόβο , με θάνατο. Κάθε βήμα και μία πιθανότητα. Για σωτηρία η για' χαμό. Κάθε ανθρώπινη ύπαρξη μέσα σε αυτήν την αλυσίδα, ένα κομμάτι από εμάς.

Τότε μόνον αυτοί οι εκλεκτοί αγωνίζονταν να φθάσουν στην Θεοτόκο. Λίγοι, διαλεγμένοι από τον Θεό, προχωρούσαν άλλοτε συνειδητά και άλλοτε όχι προς την Θεοτόκο. Άνθρωποι σαν εμάς. Μόνο που εμείς, είμαστε όλοι εκλεκτοί. Η βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού, αυτό μας περιγράφει σήμερα. Με πόσο προσεκτικά βήματα έφτασε η στιγμή της Θεοτοκίας. Μέσα στην ιστορία.

Και σήμερα, την Κυριακή Προ των Χριστουγέννων, μία στιγμή πριν από την Σάρκωση, πάλιν ·στον παρόντα χρόνο, ο Σωτήρας ψάχνει κατάλυμα. Αναζητά μέσα από αυτήν την περιπέτεια, τον Αβιά που εγέννησε τον Ασά, τον Ασά που εγέννησε τον Ιωσαφάτ, τον Ιωσαφάτ που εγέννησε τον Ιωράμ... ,αναζητά εμένα η εσένα. Αναζητά κατάλυμα αδελφοί μου.

Αν όλη αυτήν την τεσσαρακοστή εργαστήκαμε, αν νηστέψαμε , αν ακούσαμε με προσοχή τις Καταβασίες, και βιώσαμε αυτήν την πορεία, τότε είμαστε στην αλυσίδα αυτής της ενανθρώπισης. Οι άνθρωποι της Παλαιάς Διαθήκης γεννούν με την ελπίδα της ενανθρωπήσεως Οι άνθρωποι της Καινής Διαθήκης αγωνίζονται για την Θέωση. Να γίνουν άγιοι. Για αυτό όλες αυτές τις ημέρες, τόσοι άγιοι, μάρτυρες, ιεράρχες. Τόσες μορφές αγώνα για την σάρκωση του Θεού, για την Θέωση του ανθρώπου. Και σήμερα, ολοκληρώνεται αντίστροφα θα λέγαμε αυτή η -πορεία. Φθάνουμε στην ρίζα του δένδρου. Ακούμε αυτά τα αρχαία ονόματα. Και γνωριζόμαστε μαζί τους . εμείς, οι κληρονόμοι τους. Οι εκλεκτοί με τους εκλεκτούς.

Για να δεχθούμε, απλά να δεχθούμε να μπούμε κι εμείς σε αυτή την βίβλο γενέσεως Ιησού Χριστού.

Άλλη μία φορά Χριστούγεννα αδελφοί μου.

Άλλη μία μας ευκαιρία.

Πόσες χρονιές φθάσαμε ως εδώ;

Από παιδιά μέχρι σήμερα. Πόσες φορές ακούσαμε για το γεγονός; Κα φέτος φθάσαμε πάλι. Για τον καθένα από εμάς είναι άλλη μια χρονιά. Είμαστε αλλιώτικοι από πέρυσι. Γιατί και πέρυσι ζήσαμε πάλι Χριστούγεννα και τα ζούμε και εφέτος. Άλλη μία ευκαιρία στην ζωή μας που μαζεύει το κουβάρι της. Ο Θεός ψάχνει κατάλυμα. Η Υπεραγία Θεοτόκος αναζητά κατάλυμα. Ανάμεσα στους συγγενείς της. Ανάμεσα μας.

Αν ζούμε εκκλησιαστικά τότε ζούμε πραγματικά στην ιστορία. Αν ακολουθούμε τον χρόνο της εκκλησίας και τον αναγνωρίζουμε τότε μετράμε με ακρίβεια τις δικές μας «γενεές δεκατέσσαρες» σαν χρόνο γεννέσεως Ιησού Χριστού. Και τότε σίγουρα, αυτός ο χρόνος δεν πάει χαμένος. Αν γιορτάζουμε τις γιορτές σαν δικές μας, σαν κομμάτι της μίας και μοναδικής μας ζωής, τότε ο χρόνος από την αιχμαλωσία της Βαβυλώνας, μας οδηγεί στην ελευθερία της φάτνης. Του σπηλαίου. Από την ασέληνο νύκτα της αμαρτίας στην νύχτα των Ποιμένων, στην νύχτα των Μάγων, στην νύχτα της Ειρήνης.

Ας αξιωθούμε να φθάσουμε ως εκεί.

«Βίβλος γεννέσεως Ιησού Χριστού, υιού Δαυίδ Υιού Αβραάμ...»

Οι άνθρωποι γεννιούνταν και γεννούσαν ελπίδα.

Την ελπίδα έτρεφε η Πίστη και η πίστη έφερνε την σιγουριά.

Εν τω μεταξύ, οι καιροί άλλαζαν, η Ιστορία κατέγραφε τις προσπάθειες των ανθρώπων να επιβληθούν στον Χρόνο, να ζήσουν και να νικήσουν την φθορά να κρατήσουν μέσα στα γνωστά τους όρια, το Απεριόριστο. Αν μελετήσουμε τις γενεές που απογράφονται σήμερα στην διήγηση μας, το κομμάτι της ιστορίας που περιλαμβάνεται ανάμεσα στον Αβραάμ και τον Ιωσήφ, τον άνδρα της Μαρίας, θα αναγνωρίσουμε δύο δυνατότητες:

την ζωή στον κόσμο και για τον κόσμο και την Ζωή που περιμένει την Ζωή, που γεννά ζωή, που κάνει την ζωή να μην είναι μίζερα περιορισμένη, αλλά αιώνια.

Και αυτό φαίνεται στην διαδοχή των ιερών οικογενειών πού ζουν και γεννούν τους κατά σάρκα προγόνους του Ιησού σε μιαν κίνηση προς τα εμπρός, σε μια συνεχή ωρίμανση προς το καλύτερο. Οι άνθρωποι της Βίβλου ωριμάζουν σε έναν συνεχή διάλογο με τον Θεό. Νιώθουν έτσι την Ιερότητα της ζωής τους αλλά και του Κόσμου. Χτίζουν σε κάθε βήμα τους βωμούς και τους αφιερώνουν στον Ένα Θεό, εξαγιάζοντας έτσι τον Κόσμο. Ο Αβραάμ, ο Ιακώβ, ο Ιούδας είναι άνθρωποι που συνομιλούν εντελώς φυσικά με τον πλάστη τους, που ταξιδεύουν την επίγεια διαδρομή τους με ευθύνη.

Με αρχή, προορισμό και τέλος.

Για αυτό και θα φθάσουν με επιτυχία στην Θεοτόκο.

Με πολύ κόπο. Η θέωσις του Ανθρώπου θα ξεκινήσει μέσα από την μακριά πορεία των θεοπατόρων.

Σε τι μοιάζουμε εμείς οι άνθρωποι του σήμερα με εκείνους; Σε τι πρέπει να τους μιμηθούμε;

Θα έλεγα στην ευθύνη.

Να έχουμε αίσθηση της ευθύνης για τον χρόνο που διαθέτουμε, για τον χρόνο στον οποίο υπάρχουμε, και για αναγκαιότητα την οποία αντιπροσωπεύουμε ο καθ ένας από εμάς μέσα σε αυτόν τον Χρόνο.

Έχουμε έρθει για να πραγματώσομε την Σωτηρία.

Είμαστε απαραίτητοι, ανεπανάληπτοι όπως και οι Βιβλικοί άνθρωποι, ο καθ ένας από εμάς .μοναδικός μέσα στην μοναδικότητα που μας χαρίζει ο Πλάστης μας. Και ο Χρόνος μας και αυτός μοναδικός, ανεπανάληπτος και αναγκαίος, μετρημένος μέσα στην αιωνιότητα του Θεού.

Έχει νόημα, αδελφοί μου η ύπαρξη μας. Έχει νόημα η ζωή μας.

Και αυτό είναι η θέωση, η συνεχής, με πίστη και ελπίδα πορεία από τον Αβραάμ στον Ιωσήφ και στην Θεοτόκο και στην Θεοτοκία.

Η προσωπική μας πορεία προς τα Χριστούγεννα. Σε εκείνα τα Χριστούγεννα που σε κάποια άκρη του υλικού κόσμου, σε ένα σπήλαιο, όρθρου βαθέως, ανάμεσα σε ποιμένες αγραυλούντες και αγγέλους, σε εκείνα δηλαδή τα μεταιχμιακά στοιχεία ενός ονείρου, κατ όναρ αποκαλύπτονται τόσα και τόσα.

Και ο Ιωσήφ πρέπει να νικήσει τον φόβο και την αμφιβολία και να πάρει την γυναίκα αυτού και το Παιδίον και να αποδεχθεί αυτό το άλμα, την εκ Πνεύματος Αγίου Γέννηση.

Αυτόν τον φόβο και την αμφιβολία καλούμεθα να νικήσουμε και εμείς. Να. πιστέψουμε στην εκ Πνεύματος Αγίου Γέννηση και αναγέννηση. Να μετακινηθούμε από το περιορισμένο αλλά γνωστό, στο Νέο.

Αυτό το άλμα καλούμεθα όλοι να πιστέψουμε, σαν τους ποιμένες, και να χαρούμε. Να εορτάσουμε . Και σήμερα να τοποθετήσουμε και τους δικούς μας εαυτούς σε αυτήν την ιερή αλληλουχία γενεών και γεγονότων και από γέννα σε γέννα σαν να μην παρεμβάλλεται κανένας θάνατος, να προχωρήσαμε από την Βαβυλώνα προς την Βηθλεέμ.

Με ευθύνη.