Εις τα Εισόδια της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Υπάρχει ένας χώρος Άγιος, τόσο βαθειά στην ψυχή μας, που συνέχεια ξεχνάμε την ύπαρξή του. Παρ’ όλο που καταλαμβάνει ολόκληρο το κέντρο της ύπαρξής μας. Είναι τα Άγια των Αγίων, η περιοχή αλλά και η κατάσταση που αισθανόμαστε την περισσότερη οικειότητα με τον Θεό. Ο καθ’ ένας μας, ξεχωριστά. Είναι εκεί που βλέπουμε πιο ξεκάθαρα τα «ίχνη» του Θεού, μέσα μας, αλλά και γύρω μας.

Αλλά, γίνεται πολύ συχνά, ένας απαγορευμένος χώρος για εμάς……. Γιατί για να εισέλθουμε χρειάζεται μια κάποια προετοιμασία, κάποια θυσία πολλές φορές έως αίματος. Χρειάζεται αγιότητα.

Και το πιο δύσκολο από όλα για εμάς, να μπούμε… μόνοι μας. Είναι αυτή η δυσκολία μας μείνουμε μόνοι μας, να μπούμε στον εαυτό μας και να παραμείνουμε εκεί. Έστω για λίγο.

Χωρίς έγνοιες, χωρίς μέριμνες, χωρίς λογισμούς. Χωρίς την αμαρτία που φέρνει στην ζωή μας αυτήν την συνεχή κίνηση, την ανάγκη των συναναστροφών, με τους άλλους, όχι από Αγάπη ή με Αγάπη, αλλά μόνο και μόνο για να υπάρξουμε, για μια στιγμή. Η θέα του προσώπου του άλλου, συνεχώς γίνεται θέα του δικού μας προσώπου και αυτή η πλάνη επαναλαμβάνεται συνεχώς αλλάζοντας βέβαια συνεχώς και τα πρόσωπα που μας περιβάλλουν. Αυτό είναι μια πτυχή της αμαρτίας μας.

Όμως ο χώρος ο Άγιος, μέσα μας, παραμένει πάντα σταθερός, αλλά συχνά…. άδειος. Από εμάς.

Δεν επισκεπτόμαστε τον εαυτό μας και ούτε τον Άγιο χώρο μας, το κέντρο της ύπαρξης μας.

Γιατί δεν κάνουμε αυτό που έκανε η Παναγία.

Είμαστε και εμείς γεννημένοι, όλοι, από ένα θαύμα. Για αυτό και είμαστε αφιερωμένοι στον Θεό και εκεί θα επιστρέψουμε. Αλλά σαν πρόσωπα, μοναδικά. Εάν θα δείτε, η Παναγία πως πορεύεται, με συνοδεία, με φανούς, με λαμπάδες, με τους γονείς της και απέναντι την περιμένει ο Ζαχαρίας, το μέλλον, ο πατέρας του Προδρόμου.

Έτσι και εμείς, περιβαλλόμεθα από όλους αυτούς που ο Θεός στέλνει για να γίνουμε καλλίτεροι. Όσους συναντάμε στην ζωή μας, τους επιλέγουμε πολλές φορές χωρίς να το καταλαβαίνουμε, για την σωτηρία μας.

Φωτίζουν όλοι τον δρόμο μας προς το Ιερό, προς τον ιερό χώρο της ζωής μας, προς τον Αρχιερέα του Θεού που θα μας εισάγει στο χώρο και την κατάσταση των Αγίων. Μόνοι όμως. Και να παραμείνουμε εκεί μόνοι.

Έως δώδεκα χρόνια παρέμεινε  η Παναγία, έως τον Ευαγγελισμό της. Χωρίς αμαρτία, χωρίς σκέψη αμαρτίας.

Από σήμερα, ξεκινά η δική μας προετοιμασία για αυτό τον σκοπό. Για πρώτη φορά ψάλλαμε το «Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις…»

Όλα μιλούν για μιαν έναρξη, μιαν εκκίνηση.

Μπαίνουμε και εμείς τόσο εορταστικά στην προετοιμασία για την Γέννηση Του Χριστού, μέσα μας και στον κόσμο μας.

Ας εισέλθουμε έστω και για μια φορά στον εαυτό μας, στα Άγια των Αγίων της ύπαρξης μας. Και ας μείνουμε για λίγο εκεί ή για περισσότερο.

Στον χώρο μας αυτά είναι όλα ξεκάθαρα και όλα δείχνουν τον Θεό.

Και η Κιβωτός Της Διαθήκης και το χρυσούν θυμιατήριο και τα Χερουβείμ που επισκιάζουν. Είναι όλα ολόχρυσα και καθαρά, είναι το «στίγμα» του Θεού μέσα μας, ότι καλλίτερο είμαστε.

Αυτό ετοιμάζουμε από σήμερα αδελφοί. Προς αυτά τα Χριστούγεννα πορευόμαστε, προς αυτήν την Θεοτοκία.

Γιατί, όσο και αν το ξεχνούμε, αυτός είναι ο σκοπός μας. Ζούμε μέσα στον Κόσμο, ζούμε δηλαδή μέσα στον Ναό του Θεού, όπου όμως, Χριστός προκαταγγέλεται, δηλαδή Θεανθρώπισις, δηλαδή, αδελφοί, Θέωσις του Ανθρώπου.

Ούτως, λοιπόν, και ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν, Χαίρε της οικονομίας του Κτίστου η εκπλήρωσις.

Καλά Χριστούγεννα.

 

ΕΙΣ ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Όλος ο Κόσμος, είναι Άγιος. Γιατί είναι έργο του Θεού, όλος ο κόσμος υπήρξε πρώτα μέσα στην σκέψη του Θεού και κάθε τι που υπάρχει μόνο και μόνο μέσα από αυτήν την σχέση.

Και εμείς. Ο κάθε ένας από εμάς. Σήμερα μαθαίνουμε, ότι μέσα σε αυτόν τον Άγιο κόσμο που ζούμε, του Θεού, τον δικό μας κόσμο, υπάρχει και χώρος που ορίζεται σαν Άγια των Άγίων. Μέσα μας.

Σε αυτόν τον χώρο πορευόμαστε, από την φύση μας να μπούμε. Μας έλκει, μας φωνάζει, τον θαυμάζουμε.

Σε αυτόν χώρο εισέρχεται μόνον ο Αρχιερεύς, άπαξ του ενιαυτού, αλλά και αυτός όχι άνευ θυσίας.

Σε αυτόν τον χώρο, εισέρχεται σήμερα η Θεοτόκος, αλλά όχι για να τον επισκεφθεί, αλλά Εκείνη, Μόνη, για να μείνει.

Η θυσία είναι ο εαυτός της.

Εμείς, εορτάζουμε, θαυμάζουμε, αυτήν την περιοχή, αλλά πολύ συχνά, ούτε τι είναι τα Άγια των Αγίων ξέρουμε, ούτε πού και ξεχνάμε ακόμα ότι και ο Κόσμος όλος είναι Άγιος και μέσα του υπάρχουμε, άγιοι και εμείς, με ένα σκοπό: Να ενωθούμε με τον Θεό. Άγιοι μέσα στα Άγια των Αγίων. Μόνοι εμείς, αλλά με μια θυσία…. Ποια είναι αυτή η θυσία; Ίσως αυτό το … μόνοι….

Στα Άγια των Αγίων εισέρχεσαι…. μόνος, αδελφοί μου. Και εμείς αυτήν μοναξιά ούτε καν την αντέχουμε. Δεν μένουμε μόνοι ούτε στιγμή.

Όλα «δουλεύουν» και μας δουλεύουν στον δικό τους ρυθμό. Κίνηση, μηνύματα όλων των ειδών, θεάματα και εικόνες πλήθος, μουσικές, θόρυβοι, σκέψεις, μέριμνες, ειδήσεις…

Και εάν ένα λεπτό, μείνουμε μόνοι, κατά λάθος….κάποιο κουμπί θα πατήσουμε  αμέσως για να επανέλθει ο θόρυβος.

Και έτσι στον Χώρο που είναι τα Άγια των Αγίων δεν φτάνουμε από έναν ανόητο φόβο μην μείνουμε μόνοι.

Και μέσα μας, αυτή η υπέροχη Ησυχία, σαν ένα Δειλινό του Παραδείσου που συναντιόταν ο Αδάμ με τον Θεό και συνομιλούσαν, παραμένει όνειρο άπιαστο, απωθημένο.

Και κάνουμε χιλιάδες χιλιόμετρα ταξίδια για να ξεφύγουμε από αυτό που είμαστε, ενώ μέσα μας είναι αυτό που είμαστε.

Αφού όλος ο Κόσμος είναι Άγιος, εδώ στο παρόν, σε αυτό το σπίτι που κατοικούμε, σε αυτήν την δουλειά που είμαστε, με αυτούς τους Ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας αυτήν την στιγμή υπάρχει η Αγιότητα.

Γιατί αυτό μας το δίνει ο Θεός. Και προχωρούμε σήμερα, εδώ προς τα Άγια των Αγίων, εμπρός μας, μια ανάσα εμπρός μας, μέσα μας, γιατί;

Μόνον και μόνον για να ενωθούμε με τον Θεό.

Στην ησυχία, στην σιωπή, στο ενώπιος ενωπίω.

Με ένα πρόσωπο, επιτέλους, το δικό μας πρόσωπο, το, προς τον Θεώ.

Αμήν

 

 

  

 

 

Ο άνθρωπος του Χριστού όλα τα κάνει προσευχή.

 

Όλα τα προβλήματά μας, τα υλικά, τα σωματικά, τα πάντα, να τ’ αναθέτουμε στον Θεό. Όπως λέμε στην Θεία Λειτουργία, «…και πάσαν την ζωή ημων Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Όλη τη ζωή μας σ’ Εσένα, Κύριε, αφήνουμε. Ό,τι θέλεις Εσύ. «Γεννηθήτω το θέλημά Σου,

ως εν ουρανώ και επὶ της γης».

Ο άνθρωπος του Χριστού όλα τα κάνει προσευχή. Και τη δυσκολία και τη θλίψη, τις κάνει προσευχή. Ό,τι και να του τύχει, αμέσως αρχίζει: «Κύριε Ιησού Χριστέ…». Η προσευχή ωφελεί σε όλα, και στα πιο απλά. Για παράδειγμα, πάσχεις από αϋπνία· να μη σκέφτεσαι τον ύπνο. Να σηκώνεσαι, να βγαίνεις έξω και να έρχεσαι πάλι μέσα στο δωμάτιο, να πέφτεις στο κρεβάτι σαν για πρώτη φορά, χωρίς να σκέφτεσαι αν θα κοιμηθείς ή όχι. Να συγκεντρώνεσαι, να λες τη δοξολογία και μετά τρεις φορές το «Κύριε Ιησού Χριστέ…» κι έτσι θα έρχεται ο ύπνος.

Γιατί ο Θεός μας συμβουλεύει να προσευχόμαστε αδιαλείπτως; Επειδή θέλει εμείς να ωφεληθούμε. Και γνωρίζει πως, όταν Τον δοξολογούμε συνεχώς, μέρα και νύχτα, με την ελεύθερη θέλησή μας, όπως οι άγγελοι, η ψυχή μας αναπαύεται αληθινά. Και τη νύκτα όταν ξυπνάτε, μη γυρίζετε από την άλλη μεριά για να ξανακοιμηθείτε. Να σηκώνεστε, να γονατίζετε μπροστά στον Εσταυρωμένο και τους Αγίους και να προσεύχεσθε ταπεινά και με αγάπη. Μισή ώρα, ένα τέταρτο, δέκα λεπτά, πέντε, όσο μπορείτε. Θα βρείτε μεγάλη βοήθεια.

Όλα με την προσευχή τακτοποιούνται. Αλλά πρέπει να έχεις αγάπη, φλόγα στην προσευχή. Να μην έχεις άγχος αλλά εμπιστοσύνη στην αγάπη και στην πρόνοια του Θεού. Όλα είναι μέσα στην πνευματική ζωή. Όλα αγιάζονται, και τα καλά και τα δύσκολα και τα υλικά και τα πνευματικά και όσα αν ποιείτε, προς δόξα Θεού ποιείται. Πώς το λέει ο Απόστολος Παύλος; «Είτε ουν εσθίετε, είτε πίνετε είτε τί ποιείται, πάντα εις δόξαν Θεού ποιείται». Όταν είσαι εν προσευχή, όλα γίνονται όπως πρέπει. Παραδείγματος χάριν, πλένεις πιάτα και δεν σπάζεις κανένα, δεν κάνεις ζημιές. Έρχεται μέσα σου η χάρις του Θεού. Όταν έχεις την χάρι, όλα γίνονται με χαρά, χωρίς κόπο. Και οι γιατροί την ώρα που σκύβουν πάνω στον ασθενή, να προσεύχονται γι’ αυτόν, να λένε την ευχή.

Όταν κάνουμε συνέχεια προσευχή, θα μας φωτίζει ο Θεός τι να κάνουμε κάθε φορά και στις πιο δύσκολες καταστάσεις. Θα το λέει ο Θεός μέσα μας. Θα βρίσκει τρόπους ο Θεός. Μπορούμε, βέβαια, να συνδυάζουμε την προσευχή και με νηστεία. Δηλαδή, όταν έχουμε ένα σοβαρό πρόβλημα ή δίλημμα, να προηγείται πολλή προσευχή και νηστεία. Κι εγώ έτσι έκανα πολλές φορές.

Όταν πάλι έχουμε αιτήματα για τον κόσμο, να τα λέμε μυστικά· με την προσευχή που γίνεται «εν τω κρυπτώ» και δεν φαίνεται. Η πολλή περίσπαση δεν διευκολύνει την προσευχή. Αφήστε τα τηλέφωνα, τις επικοινωνίες και τα πολλά λόγια με τους ανθρώπους. Αν ο Κύριος δεν βοηθήσει, τι να κάνουν οι δικές μας προσπάθειες; Άρα προσευχή, προσευχή με αγάπη. Καλύτερα τους βοηθάμε από μακριά, με την προσευχή. Τους βοηθάμε με τον πιο καλό, με τον πιο τέλειο τρόπο.

 

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης, Λόγοι περί προσευχής και μετανοίας, Ιερά Μονή Χρυσοπηγής, Χανιά, 2015.

 

 

 

 

Η Χριστιανική νηστεία.

 

Στις 15 Νοεμβρίου για τους πιστούς ξεκινά η πορεία προς τα Χριστούγεννα. Κι επειδή "πορεία προς" σημαίνει πως δεν είσαι φτασμένος, αλλά κινείσαι προς τον αγαπημένο σου, γλέντι δεν θα κάνεις μέχρι να σμίξετε. Άρα, μέχρι τότε νηστεία!

Και κάτι ακόμη, που κάνει τη νηστεία εξαιρετικά επίκαιρη σήμερα (πνευματικά και κοινωνικά και πολιτικά, ή μάλλον: πνευματικά και γι' αυτό και κοινωνικά και πολιτικά):

«Νηστεία είναι η τέχνη να πεινάς και να διψάς. Η πείνα και η δίψα είναι πάντα τα σημάδια ότι μια ζώσα ύπαρξη έχει αρχίσει να φθείρεται και δεν θα επιβιώσει αν δεν λάβει απ’ έξω ενίσχυση υπό τη μορφή της τροφής. Στη χριστιανική οπτική, όμως, η πείνα και η δίψα θα μεταμορφωθούν σε αναζήτηση του ουσιώδους για τους ανθρώπους, δηλαδή της τροφής που δεν χάνεται (Ιω. 6:27). Το Ευαγγέλιο λέει ότι ο Χριστός ήρθε αντιμέτωπος με τον διάβολο στην έρημο αφού πρώτα πείνασε (Ματθ. 4:2-3, Λουκ.4:2-3). Ήταν ένας πεινασμένος και διψασμένος Θεάνθρωπος αυτός που έδειξε μια νέα έξοδο από τους τρεις μείζονες θρησκευτικοπολιτικούς πειρασμούς του ανθρώπου: το θαύμα που σκλαβώνει την ελευθερία, το μυστήριο της αυτοεπιβεβαίωσης και την εξουσία που υποτάσσει. Το να είσαι Χριστιανός συμπίπτει με το να πεινάς και να διψάς, δηλαδή με το να είσαι μια ανολοκλήρωτη ύπαρξη, μια ύπαρξη εν τω γίγνεσθαι, καθ’ οδόν μέχρι να στηθεί το τελικό συμπόσιο, σε εμπόλεμη κατάσταση μέχρι την Ανάσταση, πεινασμένος και διψασμένος για δικαιοσύνη. Αν δεν είμαστε σε θέση να μαρτυρήσουμε αυτή την προφητική οπτική, ό,τι θα απομείνει από τον χριστιανικό βίο θα είναι μια υπόθεση διαιτολόγων και μαγείρων. Και σε τέτοια περίπτωση, ας τ’ αφήσουμε σ’ αυτούς».

Θανάσης Ν. Παπαθανασίου,

επίλογος στο μελέτημά μου: «Η χριστιανική νηστεία στη μετανεωτερική κοινωνία. Ψηλάφηση των κριτηρίων», Σύναξη 133 (2015), σσ. 81-97.

 

Δέκα τρόποι να έχεις μια ευλογημένη μέρα!!

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που αισθανόμαστε ανήμποροι, ακόμη και απελπισμένοι. Κάθε ημέρα, όμως, είναι ευλογημένη από τον Θεό και καλούμαστε να της δώσουμε την αξία που της πρέπει.

Όσο καταβεβλημένοι και αν νιώθουμε υπάρχει τρόπος, για να «φτιάξουμε« τη διάθεσή μας. Ακολουθείστε τους 10 τρόπους και θα αλλάξει η ψυχολογία σας!

Αυτή η μέρα είναι ευλογημένη από το Θεό, ανήκει στο Θεό, ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, να μπούμε μέσα σε αυτή. Προχωρείς αυτή τη μέρα σαν αγγελιοφόρος του Θεού.

Όποιον συναντάς, τον συναντάς με τον τρόπο του Θεού. Βρίσκεσαι εκεί για να είσαι η παρουσία του Κυρίου και Θεού, η παρουσία του Χριστού, η παρουσία του Αγίου Πνεύματος, η παρουσία του Ευαγγελίου. Αυτό είναι το καθήκον σου αυτή τη συγκεκριμένη μέρα.”

1. Το πρώτο που θα σκεφθείς, όταν ξυπνάς είναι η σκέψη του Χριστού. Να στρέψουμε τον νου μας στον Χριστό. Ο Γέρων Πορφύριος έλεγε: “Μην ασχολείσαι με το σκοτάδι, άνοιξε το παράθυρο στο φως”.

2. Προσευχή. Μπορείς να προσεύχεσαι ακόμη κι όταν κάνεις απλά καθημερινά πράγματα. Για παράδειγμα, όπως έλεγε ένας μοναχός όταν κατέβαινε τα σκαλιά του μετρό, που του θύμιζαν κατάβαση στα έγκατα της γης, μπορείς να λες το “Κύριε Ελέησον” κατεβαίνοντας κάθε σκαλί. Τόσα πολλά σκαλιά που είναι, σκέψου πόσες φορές θα το έχεις πει!

3. Κάθε μέρα να μην την βλέπουμε σαν ρουτίνα. Η κάθε μέρα έχει μία έκπληξη για τους Χριστιανούς. Ως το βράδυ κάτι θα γίνει και ο Θεός κάποιο μήνυμα θα σου στείλει. Η ζωή δεν κυλάει επίπεδα και μονότονα σαν καρδιογράφημα…

4. Να πλησιάσουμε λίγο περισσότερο την αγάπη των ανθρώπων. Όποιος αγαπάει, για να του πουν ευχαριστώ, θα έχει πάντα άγχος.

5. Κάθε μέρα να βρίσκεις λίγο χρόνο να ηρεμείς. Έστω και δέκα λεπτά. Να δεις λίγο τη ζωή χωρίς την βιασύνη της. Και τότε θα ακούσεις τη φωνή του εσωτερικού σου κόσμου. Γιατί “όταν υπάρχει τρικυμία, δεν μπορείς να δεις το βυθό της θάλασσας”.

6. Το άγχος φεύγει με την μνήμη θανάτου. Άμα σκεφθείς το τέλος, αποφορτίζεις την ζωή σου από τα ασήμαντα. Αυτή η σκέψη μας προσγειώνει και μας απογειώνει ταυτόχρονα. Προσγειώνεσαι και ταπεινώνεσαι και το άγχος φεύγει.

7. Να σκεφτόμαστε ότι δεν είμαστε μόνοι. Έχουμε τους Αγίους. Μπορούμε να προσευχόμαστε και να τους επικαλούμαστε. “Άγιοι Πάντες, πρεσβεύσατε υπέρ ημών”. Κάποιος προσευχόταν στους Αγίους Σαράντα Μάρτυρες. Και τότε ένα δαιμόνιο ακούστηκε να λέει, “ά, όχι σ’ αυτούς, αυτοί μας μαστιγώνουν περισσότερο απ’ όλους”.

8. Να σκεφτόμαστε πως κυλάει η ζωή μας κάθε μέρα, για να κάνουμε έναν απολογισμό της ημέρας. Όπως ο Άγιος Δωρόθεος, που κατέγραφε κάθε μέρα ποιόν πλήγωσε , και προσπαθούσε να επανορθώσει.

9. Κάθε μέρα βλέπε τα δώρα του Θεού και λέγε “Ευχαριστώ” στον Θεό.  Έλεγε ο π. Παΐσιος,“Ευχαριστείς τον Θεό που μπορείς να περπατάς;”. Ακόμα και αυτό το απλό , υπάρχουν άλλοι που δεν το έχουν.

10. Κάθε μέρα να σκεφτόμαστε ότι Κάποιος πριν από 2000 χρόνια σταυρώθηκε για μας.  Σου δίνει την αίσθηση ότι κάποιος σε αγαπά πάρα πολύ. Αν ηρεμήσει η ψυχή σου και ταπεινωθεί, έστω και στο παρά πέντε, θα φανερωθεί και θα σε βοηθήσει ο Χριστός.

”Όσο για τη μέρα που αρχίζει, αν αποδεχτείς ότι είναι ευλογημένη από το Θεό, διαλεγμένη από το ίδιο Του το χέρι, τότε κάθε πρόσωπο που συναντάς είναι δώρο του Θεού, κάθε περίσταση που θα συναντήσεις είναι δώρο του Θεού, έστω και αν είναι πικρή ή γλυκιά, αν σου αρέσει ή δεν σου αρέσει.

Είναι δώρο του Θεού σε σένα και αν το πάρεις μ’ αυτό τον τρόπο, τότε μπορείς να αντιμετωπίσεις οποιαδήποτε κατάσταση. Να την δεχτείς με την ετοιμότητα ότι μπορεί να σου συμβεί οτιδήποτε ευχάριστο ή δυσάρεστο.”

 

Του Αρχιεπισκόπου Anthony Bloom.