ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ
«Ει ήδεις την
δωρεάν του Θεού, και τις έστιν ο λέγων σοι, δος μοι πιείν……..
……ερχόμαστε από τη δική μας Σαμάρεια ο καθένας, «αντλήσαι
ύδωρ» γεμάτοι σκέψεις……, ερχόμαστε στην πηγή, αλλά οι σκέψεις μας, μας καθορίζουν……. Κάποιοι μας
απορρίπτουν, «ου γαρ συγχρώνται Ιουδαίοι Σαμαρείταις….» και κάποιους και εμείς
αποφεύγουμε εδώ στο φρέαρ… που θεωρούμε βαθύ….
Μα ο Υιός του Θεού ρωτά:
« Ει ήδεις την δωρεά του Θεού……»
Αυτή, αδελφοί μου, είναι όλη μας η ζωή…. Να ιδούμε
την δωρεά του Θεού « και τις εστίν ο
λέγων σοι….» και Ποιος είναι Αυτός που μας συναντά. Σε κάθε φρέαρ, όσο βαθύ και
είναι, όπου κι’ αν εξήλθαμε, όποιαν ώρα… ότι κι αν ζητούσαμε, ότι κι αν απο-φεύγαμε.
Εμείς γνωρίζουμε, δηλαδή δεν γνωρίζουμε, την αλήθεια
της ζωής μας. Και συνέχεια λέμε ψέματα, λέμε μύθους…. «ύπαγε φώνησον τον άνδρα
σου….»
«Ουκ έχω άνδρα» γιατί και όποιον έχουμε δεν είναι ο
άνδρας, ίσως γιατί δεν αγάπησε κανένα η Σαμαρείτιδα, πέντε γαρ άνδρας, είχε, κι
ακόμα και αυτόν που είχε εκείνη τη στιγμή, δεν ήταν ο άνδρας της……ίσως δεν είχε
αγαπήσει…..
…..Προσπαθούσε να πει, εκείνο το μεσημέρι η
Σαμαρείτιδα, αλήθειες, αλλά ο νους της πίεζε προς τα πίσω….. Πού πρέπει να προσκυνάμε
τον Θεόν, στο όρος Χωρήβ στα Ιεροσόλυμα;…… ο ένας περιορισμός μετά τον άλλο,
έξω από τα όρια μιας πόλης που δεν την εκτιμούσε, δίπλα σε ένα φρέαρ που δεν της
ανήκε, απέναντι σε έναν Ιουδαίο που δεν την αναγνώριζε…..
Η ζωή μας γεμάτη εμπόδια, ή έτσι νομίζουμε.
Μα Κάποιος μας λέγει: «…έρχεται ώρα και νυν εστί….ότε
οι
αληθινοί προσκυνηταί….»
Νομίζω, αδελφοί μου, εδώ να σταθούμε…ας μην πάμε παραπέρα, διότι το φρέαρ βαθύ, άντλημα ουκ έχουμε….και άλλα πολλά τα δύσκολα της ζωής μας ή αυτά που μας λείπουν ή που νομίζουμε πως μας λείπουν…..Αλλά εδώ ήλθε η ώρα και νυν εστί, που όλα αυτά μπορούν να καταργηθούν…. Αλλά για ποιόν; Για τον αληθινό προσκυνητή. Γιατί αυτός θα προσκυνήσει τω Πατρί εν Πνεύματι και αληθεία….και γαρ ο Πατήρ τοιούτους ζητεί…..εν Πνεύματι και Αληθεία, αδελφοί μου, γιατί Πνεύμα ο Θεός…..
Πρέπει λοιπόν να συμβαδίσουμε εν πνεύματι και
αληθεία, χωρίς των δειλών τα παρακάλια και τα παράπονα….
Σήμερα, αδελφοί μου, η Σαμαρείτις και εμείς ήλθαμε
εδώ, αντλήσαι ύδωρ….
Το ύδωρ που ξέρουμε…το ύδωρ που τόσες φορές αντλήσαμε
και πάλιν όμως διψάσαμε…..και ο Θεός μας περιμένει, εδώ δίπλα και δεν έχει τίποτα….ούτε
άντλημα, ούτε βρώσιν, ούτε τίποτα….και τα έχει όλα….και έχει και τον τρόπο να χορτάσει και εμάς « εις
τον αιώνα….»
Το μόνο που ζητά εν αληθεία…..και πνεύματι…..
Αυτό να σκεφτούμε και εμείς σήμερα, να επιστρέψουμε στους
περιορισμούς μας ξέροντας, ότι είναι Πνεύμα ο Θεός, να δούμε γύρω μας, «τας
χώρας, ότι λευκαί εισί προς θερισμόν ήδη…», διότι, αδελφοί μου, «άλλος εστίν ο
σπείρων και άλλος ο θερίζων…»
Ο Πατέρας μας έστειλε να θερίσουμε εκεί που δεν
κοπιάσαμε, «άλλοι κεκοπιάκασι….» και εμείς στον δικό τους κόπο εισήλθαμε….
Πόσο ωραία, τόσο όμορφα λόγια…
Τόσο όμορφη αυτή η στιγμή σήμερα, εδώ δίπλα στο
φρέαρ του Ιακώβ, με την Σαμαρείτιδα και τον Χριστό, μας αποκαλύφθηκαν όλα, μας δόθηκαν
όλα, μόνο
Πνεύμα και Αλήθεια…
Καιρός να ξεχάσουμε την υδρία μας, τον τρόπο που μέχρι τώρα αντλήσαμε
ύδωρ και τόσες φορές πάλιν εδιψάσαμε… όλους αυτούς που έχουμε και κανέναν δεν
έχουμε, νυν, και να
μπούμε σε εκείνην την ευρυχωρία στους αγρούς για τους οποίους άλλοι εκοπίασαν
και να χαρούμε και να δοξάσουμε τον Θεόν και να δούμε, τυφλοί, να αναβλέψουμε .
Αμήν.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ
Βρισκόμαστε πάντοτε σε κίνηση.
Κινούμαστε συνεχώς…από την Σαμάρεια της προσωπικής
μας ζωής, σε κάποιο φρέαρ του Ιακώβ, «αντλήσαι ύδωρ»…Ξοδεύουμε τη ζωή μας σε
ανθρώπους που ονομάζουμε «άνδρας μου», «γυναίκα μου» «παιδί μου» «φίλος μου»,
χωρίς τελικά κανείς από όλους αυτούς να μην είναι άνδρας, γυναίκα παιδί μου…
Ψάχνουμε να προσκυνήσουμε το Θεό σε κάποιο όρος ή σε
Ιεροσόλυμα ή κάπου, κάπως, πάντοτε όμως έξω από εμάς. Και όταν έρχεται η
ζωή να μας ερωτήσει πού είναι ο άνδρας σου, πού είναι το παιδί σου, ο φίλος σου
εκείνος ο τόπος που θεώρησες ιερόν, «δεν έχω άνδρα» απαντάμε, δεν ξέρω που να
προσκυνήσω το Θεό. Γιατί δεν μάθαμε ακόμα ότι όλα αυτά τα «όρια» που θέσαμε,
όλη αυτή η επιμονή μας να επαναλαμβάνουμε την ίδια διαδρομή αμαρτίας –
μετάνοιας, από Σαμάρεια σε κάποιο φρέαρ του Ιακώβ από όπου ήπιαν –ίσως- και οι
άλλοι πριν από εμάς, πριν τον Χριστό, είναι δική μας διαδρομή.
Γιατί δεν καταλάβαμε ποτέ ότι η Αλήθεια είναι
Πρόσωπο.
Ο Θεός είναι Πρόσωπο, απέναντι, δίπλα και μέσα μας.
Αυτοί που ονομάσαμε άνδρας μου, γυναίκα, παιδί μου, είναι επίσης πρόσωπα,
ομοούσια μαζί μας, αλλά με άλλη υπόσταση. Για αυτό και κανείς δεν μας έγινε
άνδρας….Γιατί ούτε στο όρος Χωρήβ ούτε στα Ιεροσόλυμα πλέον δει προσκυνείν.
Διότι Πνεύμα ο Θεός και πρέπει να τον προσκυνούμε εν
Πνεύματι και αληθεία.
Και η Ανάσταση του Κυρίου, μας ελευθερώνει από τα
δεσμά του ψεύδους. Λέμε ψέματα γιατί φοβόμαστε το θάνατο, τη μοναξιά την
αποτυχία. Όλα αυτά είναι μορφές, μιμήσεις του θανάτου.
Έχουμε πείσει τον εαυτό μας ο καθένας για
κάτι…εκείνη είπε. Εγώ είμαι γυναίκα Σαμαρείτισσα…και ερχόταν απόγευμα για νερό,
σχεδόν λαθραία, γιατί είχε μπει σε μια ιδέα, σκέψη για τον εαυτό της, μόνη της.
Για αυτό όταν ο Ιησούς την ελευθερώνει από όλα αυτά, «απήλθεν εις την πόλιν και
λέγει τοις ανθρώποις», ελάτε να δείτε άνθρωπον που μου είπε πάντα όσα εποίησα.
Αυτό είναι όλο. Αυτό έκανε την Σαμαρείτιδα, Φωτεινήν. Κάποιος να σου πει, όλα αυτά που εποίησες. Δεν τα ήξερες; Δεν ήξερες ότι τα ήξερε όλα…..Εκείνος! Και τώρα ας τα μάθουν όλοι.
Η Αλήθεια όχι λοιπόν, η δική μας, αλλά η Αλήθεια σαν
Πρόσωπο. Η αλήθεια η δική μας, ήρθε η ώρα και νυν εστίν, που δεν θα την
προσκυνούμε πια, αλλά εάν θέλουμε, να γίνουμε
αληθινοί προσκυνηταί, γιατί τέτοιους μας θέλει ο Πατήρ, πρέπει να τον
προσκυνούμε εν πνεύματι και αληθεία.
Οι διαδρομές που ως τα τώρα κάναμε, μας έφεραν συχνά
σε φρέαρ του Ιακώβ, αλλά και πάλι διψάσαμε. Αυτή η επαναλαμβανόμενη κίνηση,
αυτές οι επαναλήψεις της ζωής μας, όταν συναντώμεθα με τον Ιησού, όπως σήμερα,
ας γίνουν «ίνα μη διψώ, μηδέ έρχομαι ενθάδε αντλείν»