ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

«Και διαγενομένου του Σαββάτου….»

…και όταν πέρασε το Σάββατο…… 

Γιατί για όλα υπάρχει ο χρόνος τους….και ο χώρος τους. Για όλους μας και για τον καθένα από εμάς…..ξεχωριστά.

Μόνον ο Θεός δεν περιορίζεται στον χώρο και στον χρόνο. Δεν έχει την δική μας διαδρομή.

Εμείς έχουμε…. Εμείς χρειαζόμαστε το λίγο φως και την δύναμη που δίνει το πρωϊνό της μίας των Σαββάτων, δηλαδή της επομένης μέρας μετά το Σάββατο, ανατείλαντος του ηλίου, για να έχει η ψυχή συγκεντρώσει τα αρώματα της υπομονής, της αγάπης και της ελπίδας, προπάντων της….. μοναξιάς.

Να έχει βιώσει την Μεγάλη Παρασκευή, ψυχή μυροφόρος δίπλα σε επιτάφιο γεμάτο αρώματα, να έχει μετρήσει τον χρόνο του πένθους, του δικού της πένθους και λίαν πρωί, την μία των Σαββάτων, έτοιμες οι ψυχές, μέσα στον δικό τους χώρο και χρόνο, η Αγάπη θα αναζητήσει ένα Τάφο καινό, πίσω από ένα λίθο, μέγα σφόδρα.

Δεν ψάχνει άνθρωπος άνθρωπο, δεν ψάχνει όμοιος Τον όμοιο….

Εμείς ψάχνουμε ο ένας τον άλλο για να λυτρωθούμε, αλλά μάταια, τρόμος και έκστασις και μόνον το κτιστόν αναζητά το άκτιστον, το Φως τη πηγή του. Όλα τα άλλα είναι μια διαδρομή….εάν ζητείται λοιπόν Ιησούν τον Ναζαρηνόν τον Εσταυρωμένον…..ουκ έστιν ώδε, ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν.

Όμως μην μείνετε σε αυτόν,,, αλλά υπάγετε….

Μην σταθούμε σε τόπους, πλέον και χρόνους. Ηγέρθη και μαζί Του και εμείς, προάγει ημάς. Αυτός προάγει ημάς, δεν μπορούμε να μείνουμε ώδε, στον τόπο όπου έθηκαν Αυτόν. Σειρά έχει η Γαλιλαία, πίσω στην Αρχή, εκεί που θα Τον δούμε.

Αυτή είναι τώρα η διαδρομή μας, όλη αυτή η πίεση του Σαββάτου και ότι κι΄ αν είπαμε ο ένας προς τον άλλο, όσο και αν μας απασχόλησε το τις αποκυλίσει υμίν τον λίθον….ας αναβλέψουμε και ας δούμε ότι αποκεκύλισθαι ο λίθος, όσο μεγάλος και αν ήταν.

Μόνο να αναβλέψουμε, μόνο να έχουμε αγοράσει αρώματα, μόνο να έχουμε συμπληρώσει τον χρόνο, της μίας των Σαββάτων, μόνο να είναι λίαν πρωί, να έχει παρέλθει η νύκτα μα όχι εντελώς, να είναι όλα στο μεταίχμιο, στην άκρη εκεί που η ψυχή φτάνει γεμάτη τρόμο αλλά και έκσταση.

Στην κατάλληλη στιγμή του καθενός μας.

Ο χώρος δεν είναι εδώ που έθηκαν Αυτόν και εμείς ….συνεχίζουμε αδελφοί μου…

Εκείνος τώρα προάγει ημάς.

Άλλος χώρος στην Γαλιλαία.

Μην φοβούμεθα ας αναβλέψουμε εκεί θα Τον Δούμε.

 

Καλή μας Ανάληψη.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

Αντιμετωπίζουμε τον θάνατο, τις περισσότερες φορές, με λάθος τρόπο. Σαν ένα γεγονός ξένο, διαφορετικό, απόμακρο. Εστιάζουμε σχεδόν πάντα στο σώμα, που ως «σήμα» του προσώπου που αγαπήσαμε, εκλείπει. Και για εμάς, πεθαίνει. Ενώ, ούτε για τον εαυτό μας τον ίδιο, ούτε για τους άλλους ποτέ δεν περιορίσαμε την ύπαρξή μας, ή την ύπαρξη των άλλων στο σώμα.

Εμείς γνωρίζουμε ότι ποτέ σχεδόν δεν αισθανθήκαμε να είμαστε μόνον σώμα, ίσως περισσότερο, βλέμμα….Περισσότερο υπάρξαμε εκεί που ήταν το βλέμμα μας, παρά εκεί που είναι το σώμα μας. Και μετά το θάνατο κάποιου που αγαπήσαμε, το βλέμμα μας, μένει ορφανό ψάχνουμε αλλά δεν βλέπουμε πια το σώμα που αγαπήσαμε, το σήμα, νομίζουμε ότι έχει χαθεί. Και αναζητούμε συχνά, παρηγοριά, στο μόνο, σήμα…..που απομένει, το μνήμα, ο τάφος, ότι υπάρχει ακόμα διαθέσιμο στο βλέμμα μας.

Αυτό όμως που αγνοούμε συχνά, είναι η ψυχή μας και η δύναμή της. Αυτό το αγνοήσαμε, σαν μικρά παιδιά και όταν ζούσαμε μαζί με αυτούς που αγαπήσαμε. Και τότε οι ψυχές μας αγαπιόνταν, πολύ, πολύ δυνατά, η μία ψυχή αγκάλιαζε την άλλη και ζούσαμε την χαρά της κοινωνίας…. Τα σώματα, πάντα άπειρα, αδέξια, προσπάθησαν να αγαπηθούν….

Ο Χριστός ακούμπησε πάντα, τα σώματα για να τα θεραπεύσει, εύκολα με απλές κινήσεις, όμως μίλησε πάντοτε με στόχο τις ψυχές. Η ψυχή Του πονούσε σφόδρα όταν μοιραζόταν το Πάθος μαζί μας και εμείς Μαζί Του.

Και σήμερα, ο Πιλάτος, ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας και οι Μυροφόρες, το σώμα, σκέφτονται. Ο Ιωσήφ και οι Μυροφόρες θέλουν να Το κρατήσουν λίγο ακόμα κοντά τους, να το αγαπήσουν λίγο ακόμα. Με σινδώνι, καθαρά και αρώματα, σε μνημείο λελατομημένον εκ πέτρας, και μύρα. Και θάρρος το θάρρος που γεννά η έννοια του θανάτου.

Και με ότι καλλίτερο έχουν έρχονται οι Μυροφόρες, ανατείλαντος του ηλίου, όμως αυτό το οποίον ήθελαν, «ουκ έστιν ώδε» «ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν» θα μάθουν ότι δεν είναι εκεί, σε τάφο, αλλά «ότι προάγει υμάς εις την Γαλιλαίαν» εκεί αυτόν όψεσθαι.

Κάθε άνθρωπος μας που τέθνηκε, απλά «προάγει υμάς εις την Γαλιλαία», προάγει, προπορεύεται, έχει προχωρήσει μπροστά και θα μας περιμένει στην Γαλιλαία, όπου εκεί θα τον δούμε.

Ο Χριστός έμεινε δίπλα μας, είναι δίπλα μας, αλλά και προπορεύτηκε «καθώς είπεν υμίν» ότι μας περιμένει, ότι θα συναντηθούμε, θα Τον ιδούμε.

Η έννοια του θανάτου μόνον σαν ολοκλήρωση. Η πραγματικότητα του θανάτου είναι ότι εμείς, ζητάμε «εσταυρωμένον», πάντα εαυτόν και αλλήλους μέσα από την καθήλωση, την υποδούλωση και τον περιορισμό του θανάτου. Ενώ η Ανάσταση και ο νεανίσκος ο περιβεβλημένος στολήν λευκήν, μας θαμβώνουν….μας προάγουν.

Και ενώ αντιμετωπίζουμε τον θάνατο, συχνά, με μύρα, σινδόνας καθαράς και τόλμη και θάρρος, το γεγονός του μη θανάτου, της Ανάστασης, μας γεμίζει τρόμο και έκσταση. Κάθε υπέρβαση αυτών που έχουμε στην σκέψη μας, μας γεμίζει τρόμο και έκσταση.

Αυτό μας μαθαίνει η Ανάσταση.

Αυτό ήλθαμε και σήμερα, όρθρου βαθέως, του ηλίου ανατείλλαντος  να μάθουμε. Το «ουκ έστι ώδε».

Μέσα στην εκκλησία, Πανάγιο Τάφο του Χριστού, εις τον τόπον όπου έθηκαν Αυτόν, θα ακούμε το χαρμόσυνο μήνυμα. Και σιγά σιγά, ο φόβος και η έκστασις θα μεταβάλλεται.

Η τυφλότητα μας θα γίνεται φως, η παραλυσία μας, από καθήλωση θα γίνεται ελευθερία, «ως είπεν υμίν».

Και θα προάγωμεν εις την Γαλιλαία, εκεί Αυτόν οψόμεθα.

 

Αμήν