Άγιος Γέροντας Παΐσιος: Η φτερούγα της θελήσεως

Αν ο άνθρωπος δεν έχει θέληση, δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Ο Ιερός Χρυσόστομος λέει: «Εν τω θέλειν και τω μη θέλειν κείται το πάν». Δηλαδή όλα εξαρτώνται από το αν θέλει ή αν δεν θέλει ο άνθρωπος. Μεγάλη υπόθεση! Ο Θεός είναι φύσει αγαθός και θέλει πάντοτε το καλό μας. Χρειάζεται όμως να θέλουμε και εμείς. Γιατί ο άνθρωπος πετά πνευματικά με δυο φτερούγες· με την θέληση του Θεού και με την θέληση την δική του. Ο Θεός την μια φτερούγα – την δική Του θέληση – μας την έχει κολλήσει μόνιμα στον έναν ώμο μας. Αλλά για να πετάξουμε πνευματικά, πρέπει και εμείς να κολλήσουμε στον άλλο ώμο την δική μας φτερούγα, την ανθρώπινη θέληση. Άμα ο άνθρωπος έχει δυνατή θέληση, έχει την φτερούγα την ανθρώπινη, που ισορροπεί με την θεϊκή φτερούγα, οπότε πετάει. Ενώ, αν η θέλησή του είναι ατροφική, πάει να πετάξει λίγο και τουμπάρει. Ξαναπροσπαθεί λίγο, πάλι τούμπα!

–       Γέροντα, καλλιεργείται η θέληση;  

– Δεν έχουμε πει ότι όλα καλλιεργούνται; Θέληση υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους, σε άλλους λίγη και σε άλλους περισσότερη. Όταν ο άνθρωπος έχει διάθεση να αγωνισθεί, προσεύχεται και ζητά από τον Θεό να του αυξήσει την θέληση, και ο Θεός τον βοηθάει. Όταν δεν κάνει προκοπή ο άνθρωπος, τότε να ξέρει ότι ή δεν βάζει καθόλου θέληση ή θα βάζει λίγη και αυτή θα είναι εξασθενημένη, οπότε και αυτό πάλι δεν βοηθάει. Ένα πουλί, ας υποθέσουμε, έχει την μία φτερούγα του γερή, αλλά παραμελεί την άλλη· της πέφτουν μερικά φτερά και μετά δεν μπορεί να πετάξει σωστά. Η μία φτερούγα δουλεύει καλά, η άλλη όμως είναι σαν την σπασμένη τσατσάρα. Την κουνάει το πουλί, αλλά μπαίνει αέρας ενδιάμεσα και δεν μπορεί να πετάξει καλά. Πετάει λίγο και μετά κάνει τούμπες. Πρέπει να έχει ακέραιη και αυτήν την φτερούγα, για να μπορεί να πετάει.

Έτσι και ο άνθρωπος, θέλω να πω, πρέπει να προσέχει και να μην παραμελεί την ανθρώπινη θέληση, αν θέλει να πετάει συνέχεια σωστά, πνευματικά. Γιατί το ταγκαλάκι τί κάνει; Πάει σιγά-σιγά και τραβάει από την ανθρώπινη φτερούγα πρώτα κανένα μικρούτσικο φτερό, ύστερα κανένα λίγο μεγαλύτερο, και αν δεν προσέξει ο άνθρωπος, του βγάζει και ένα μεγάλο, οπότε πάει να πετάξει και δεν μπορεί. Και αν τυχόν του τραβήξει μερικά φτερά, τότε, όταν πάει να πετάξει, μπαίνει αέρας στην φτερούγα που της λείπουν φτερά και κάνει τούμπες.

Η θεϊκή φτερούγα είναι πάντα γεμάτη, συμπληρωμένη· δεν της λείπουν φτερά, γιατί ο διάβολος δεν μπορεί να τα τραβήξει και να τα βγάλει· είναι θεϊκή. Να προσέχει ο άνθρωπος να μην αμελήσει και του βγάλει ο διάβολος κανένα φτερό από την δική του φτερούγα. Όταν αρχίζει σιγά-σιγά λίγο η τεμπελιά, λίγο η αδιαφορία, εξασθενεί η θέληση. Τί να κάνη ο Θεός, αν δεν θέλει ο άνθρωπος; Δεν θέλει να επέμβει, γιατί σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου. Αχρηστεύει έτσι ο άνθρωπος και την φτερούγα του Θεού. Όταν όμως έχει θέληση, έχει δηλαδή και την δική του φτερούγα ακέραιη, τότε θέλει ο Θεός, θέλει και ο άνθρωπος, και πετάει ο άνθρωπος.

 – Δηλαδή, Γέροντα, τί είναι ακριβώς αυτό το πέταγμα; Εννοείτε να θέλω να

προοδεύσω πνευματικά, να θέλω την σωτηρία μου;

 – Ναι, βρε παιδί! Όταν λέω πέταγμα, εννοώ την άνοδο την πνευματική, δεν

εννοώ να πετάξω να ανέβω σε κανένα κυπαρίσσι!

(Γέροντος Παϊσίου Λόγοι, τόμος Β σελ.116-118)

Όσιος Γέροντας Πορφύριος:Ο Χριστός είναι η αγάπη μας, ο έρωτας μας.

Ο Χριστός είναι η χαρά, το φως το αληθινό, η ευτυχία ο Χριστός είναι η ελπίδα μας.

Η σχέση με τον Χριστό είναι αγάπη, είναι έρωτας, είναι ενθουσιασμός, είναι λαχτάρα του θείου.

Ο Χριστός είναι το παν. Αυτός είναι η αγάπη μας, Αυτός ο έρωτάς μας. Είναι έρωτας αναφαίρετος ο έρωτας του Χριστού. Από κει πηγάζει η χαρά. Η χαρά είναι ο ίδιος ο Χριστός. Είναι μία χαρά, που σε κάνει άλλο άνθρωπο. Είναι μία πνευματική τρέλα, αλλά εν Χριστώ. Σε μεθάει σαν το κρασί το ανόθευτο, αυτό το κρασί το πνευματικό. Όπως λέγει ο Δαβίδ: «Ελίπανας εν ελαίω την κεφαλήν μου και το ποτήριόν σου μεθύσκον με ωσεί κράτιστον» (Ψαλ. 22, 5). Ο πνευματικός οίνος είναι άκρατος, ανόθευτος, πολύ δυνατός κι όταν τον πίνεις, σε μεθάει. Αυτή η θεία μέθη είναι δώρο του Θεού, που δίδεται στους «καθαρούς τη καρδία» (Πρβλ. Ματθ. 5, 8).

Όσο μπορείτε να νηστεύετε, όσες μετάνοιες μπορείτε να κάνετε, όσες αγρυπνίες θέλετε ν’ απολαμβάνετε, αλλά να είστε χαρούμενοι. Να έχετε τη χαρά του Χριστού. Είναι η χαρά που διαρκεί αιώνια, που έχει αιώνια ευφροσύνη. Είναι χαρά του Κυρίου μας, που δίνει την ασφαλή γαλήνη, τη γαλήνια τερπνότητα και την πάντερπνη ευδαιμονία. Η χαρά η πασίχαρη, που ξεπερνά κάθε χαρά. Ο Χριστός θέλει κι ευχαριστείται να σκορπάει τη χαρά, να πλουτίζει τους πιστούς Του με χαρά. Εύχομαι, «ίνα η χαρά υμών η πεπληρωμένη» (Α’ Ιω. 1,4).

Αυτή είναι η θρησκεία μας. Εκεί πρέπει να πάμε. Ο Χριστός είναι ο Παράδεισος, παιδιά μου. Τι είναι Παράδεισος; Ο Χριστός είναι. Από δω αρχίζει ο Παράδεισος. Είναι ακριβώς το ίδιο, όσοι εδώ στη γη ζουν τον Χριστό, ζουν τον Παράδεισο. Έτσι είναι, που σάς το λέγω. Είναι σωστό, αληθινό αυτό, πιστέψτε με! Έργο μας είναι να προσπαθούμε να βρούμε έναν τρόπο να μπούμε μέσα στο φως του Χριστού. Δεν είναι να κάνει κανείς τα τυπικά. Η ουσία είναι να είμαστε μαζί με τον Χριστό. Να ξυπνήσει η ψυχή και ν’ αγαπήσει τον Χριστό, να γίνει αγία. Να επιδοθεί στο θείο έρωτα. Έτσι θα μάς αγαπήσει κι 

Εκείνος. Θα είναι τότε η χαρά αναφαίρετη. Αυτό θέλει πιο πολύ ο Χριστός, να μάς γεμίζει από χαρά, διότι είναι η πηγή της χαράς. Αυτή η χαρά είναι δώρο του Χριστού. Μέσα σ’ αυτή τη χαρά θα γνωρίσομε τον Χριστό. Δεν μπορούμε να Τον γνωρίσουμε, αν Εκείνος δεν μας γνωρίσει. Πώς το λέγει ο Δαβίδ; «Εάν μη Κύριος οικοδομήση οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες, εάν μη Κύριος φυλάξη πόλιν, εις μάτην ηγρύπνησεν ο φυλάσσων» (Ψαλμ. 126, 1).

Αυτά η ψυχή μας θέλει να αποκτήσει. Αν προετοιμασθούμε ανάλογα, η χάρις θα μάς τα δώσει. Δεν είναι δύσκολο. Αν αποσπάσουμε την χάρι, όλα είναι εύκολα, χαρούμενα κι ευλογία Θεού. Η θεία χάρις διαρκώς κρούει την πόρτα της ψυχής μας και περιμένει ν’ ανοίξουμε, για να έλθει στην διψώσαν καρδίαν μας και να την πληρώσει. Το πλήρωμα είναι ο Χριστός, η Παναγία μας, η Αγία Τριάς. Τι ωραία πράγματα!

Άμα αγαπάεις, ζεις στην Ομόνοια και δεν ξέρεις ότι βρίσκεσαι στην Ομόνοια. Ούτε αυτοκίνητα βλέπεις, ούτε κόσμο βλέπεις, ούτε τίποτα. Είσαι μέσα σου με το πρόσωπο που αγαπάεις. Το ζεις, το ευχαριστιέσαι, σ’ εμπνέει. Δεν είναι αληθινά αυτά; Σκεφθείτε αυτό το πρόσωπο που αγαπάτε να είναι ο Χριστός. Ο Χριστός στο νου σου, ο Χριστός στην καρδιά σου, ο Χριστός σ’ όλο σου το είναι, ο Χριστός παντού.

Ο Χριστός είναι η ζωή, η πηγή της ζωής, η πηγή της χαράς, η πηγή του φωτός του αληθινού, το παν. Όποιος αγαπάει τον Χριστό και τους άλλους, αυτός ζει τη ζωή. Ζωή χωρίς Χριστό είναι θάνατος, είναι κόλαση, δεν είναι ζωή. Αυτή είναι η κόλαση, η μη αγάπη. Ζωή είναι ο Χριστός. Η αγάπη είναι η ζωή του Χριστού. Ή θα είσαι στη ζωή ή στο θάνατο. Από σένα εξαρτάται να διαλέξεις.

Ένας να είναι ο στόχος μας, η αγάπη στον Χριστό, στην Εκκλησία, στον πλησίον. Η αγάπη, η λατρεία προς τον Θεό, η λαχτάρα, η ένωση με τον Χριστό και με την Εκκλησία είναι ο επί γης Παράδεισος. Η αγάπη στον Χριστό είναι κι αγάπη στον πλησίον, σ’ όλους, και στους εχθρούς. Ο χριστιανός πονάει για όλους, θέλει όλοι να σωθούν, όλοι να γευθούν τη Βασιλεία του Θεού. Αυτός είναι ο χριστιανισμός. Μέσω της αγάπης προς τον αδελφό θα κατορθώσουμε ν’ αγαπήσουμε τον Θεό. Ενώ το επιθυμούμε, ενώ το θέλουμε, ενώ είμαστε άξιοι, η θεία χάρις έρχεται μέσω του αδελφού. Όταν αγαπάμε τον αδελφό, αγαπάμε την Εκκλησία, άρα τον Χριστό. Μέσα στην Εκκλησία είμαστε κι εμείς. Άρα όταν αγαπάμε την Εκκλησία, αγαπάμε και τον εαυτό μας.

Από το βιβλίο Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ Ιερά Μονή Χρυσοπηγής Χανιά 2003

Τετάρτη Κυριακή των Νηστειών

Στη σημερινή παραβολή, αγαπητοί μου αδελφοί, ο ευαγγελιστής περιγράφει την εικόνα ενός ανθρώπου που βρίσκεται σε δαιμονική επήρεια και κατοχή. Το πνεύμα που τον κατέχει, ονομάζεται «άλαλο», σπαράσσει και παραλύει τον άνθρωπο και τον οδηγεί, πότε στη φωτιά και πότε στο νερό

«ίνα απολέσει αυτόν».

Θέλει τον θάνατο του.

Μπορεί, λοιπόν, όπως περιγράφεται στην σημερινή παραβολή, ο άνθρωπος να απολέσει την ελευθερία του και την αυτοδιάθεση του και να περιέλθει σε τέτοιο κατάσταση δαιμονικής κατοχής. Η σωματική του σκλαβιά, τον κάνει να υποφέρει. Σπαράσσει. Τρίζει τα δόντια.

Είναι εντελώς ξένο το ένα στοιχείο από το άλλο. Δεν μπορεί να συνυπάρξουν. Ο δαίμονας θέλει να απολέσει, να εξαφανίσει τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος σπαράσσει από το απολύτως ξένο στην φύση του στοιχείο.

Είναι ξεκάθαρο αγαπητοί μου αδελφοί. Καμιά σχέση δεν μπορεί να έχει η ανθρώπινη φύση με κανένα πνεύμα «άλαλο». Και σε κάθε τέτοια «συγκατοίκηση», όσο ο καθένας μας επιτρέπει, μόνο πόνος και ταλαιπωρία θα προκύπτει. Πότε στη φωτιά. θα μας ρίχνει και πότε στο ύδωρ. «ίνα απολέσει» ημάς. Από την μία υπερβολή στην άλλη.

Και όταν ο άνθρωπος χάσει την ελευθερία του και οδηγηθεί στην διαστροφή της φύσης του από την δαιμονική συνύπαρξη, τότε μόνο η δυνατή πίστη μπορεί να τον σώσει. Η πίστη των άλλων.

Ο πατέρας του δαιμονιζόμενου παιδιού, είχε πίστη. Φοβόταν όμως τον εαυτό του. Φοβόταν την φυσική του αδυναμία. Η συμβίωση του με ένα παιδί που ζούσε με τόση ένταση την αποξένωση από τον Θεό, έφερνε τον πατέρα σε απελπισία. Αυτή η απελπισία έμοιαζε με απιστία. Ο πατέρας ζητά βοήθεια για την απιστία του. Φοβάται, την απελπισία του. Και η όλη του κατάσταση τον ταπεινώνει. Και η σημερινή παραβολή αρχίζει με έναν άνθρωπο που προσέρχεται τω Ιησού, γονυπετών. Ζητά βοήθεια για το παιδί του μα και για τον εαυτό του.

«βοήθει  μοι τη απιστία».

Όταν ο άνθρωπος αγγίξει τα όρια του, τα όρια ύπαρξης και ανυπαρξίας, τότε καταλαβαίνει αυτό το «βοήθει μοι τη απιστία» και ο σημερινός πατέρας, είχε δει αρκετές φορές «το χάρο με τα μάτια του».

Και εμείς όλοι, σε κάθε ημέρα ακούμε και νιώθουμε τα σημάδια που αφήνει αυτό το πνεύμα το «άλαλο» στον κόσμο μας. Σε έναν κόσμο που ρίχνεται πότε στο πυρ και πότε στο ύδωρ σαν να θέλει τον χαμό του. Και στρεφόμαστε πότε δεξιά και πότε αριστερά για να σωθούμε. Για να μας σώσουν. Αλλά αυτοί που περιμένουμε να μας σώσουν «ουκ

ίσχυσαν». Και ούτε θα μπορέσουν. Διότι «τούτο το γένος εν ουδενί δύναται εξελθείν ει μη εν προσευχή και νηστεία».

Και η προσευχή και η νηστεία αφορά τον καθένα μας προσωπικά. Αφορά την πίστη του καθ ενός μας προσωπικά. Η νηστεία γίνεται νηστεία μόνον σε σχέση με τον Θεό. Η προσευχή υπάρχει μόνον εκεί που υπάρχει η πίστη.

Νηστεία, πίστη και προσευχή μπορούν να κατορθώσουν τα πάντα.

Είμαστε αδελφοί μου, στην τέταρτη Κυριακή των Νηστειών. Ο Χριστός θεραπεύει τον δαιμονισμένο κόσμο μας, τον κόσμο που ανατινάζει τρένα και αθώους ανθρώπους σαν να ζητά επίμονα «ίνα απολέσει αυτώ», και μιλά και διδάσκει για προσευχή και νηστεία.

«και ουκ ήθελεν ίνα τις γνώ», να μην γνωρίζουν. Ποιοι; Μα αυτοί  που σε λίγες μέρες θα τον σταυρώσουν και θα τον αποκτείνουν.

«και εκείθεν εξελθόντες παρεπορεύοντο δια της Γαλιλαίας»…

Ας εξέλθομε και εμείς αδελφοί μου, εκείθεν, και ας προχωρήσομε. Έχουμε την ελπίδα μας στο Χριστό. Σαν νεκρός εγένετο ο δαιμονισμένος, σαν νεκρός. «ο δε Ιησούς κρατήσας αυτόν της χειρός ήγειρεν αυτόν, και ανέστη». Σαν νεκρός γίνεται ο κόσμος μας. Μα δεν είναι νεκρός. Σαν νεκρός μοιάζει και ο εαυτός μας άλαλος και κωφός, αλλά ο Χριστός μας κρατά από το χέρι, μας εγείρει, μας οδηγεί στην Ανάσταση.

Αλλά μέχρι την δικιά του Ανάσταση, «ουκ ήθελε ίνα τις γνώ». Μέχρι την δική Του Ανάσταση, ας πορευτούμε με νηστεία και προσευχή.

Και όποιος μπορεί, με δάκρυα.

«πιστεύω Κύριε, βοήθει μοι τη απιστία».

Άγιος Παϊσιος Οι σταυροί των δοκιμασιών

Γέροντα, το σταυρουδάκι που μου δώσατε το φορώ συνέχεια και με βοηθάει στις δυσκολίες.

– Να, τέτοια σταυρουδάκια είναι οι δικοί μας σταυροί, σαν αυτά που κρεμούμε στον λαιμό μας και μας προστατεύουν στην ζωή μας. Τι νομίζεις, έχουμε μεγάλο σταυρό εμείς; Μόνον ο Σταυρός του Χριστού μας ήταν πολύ βαρύς, γιατί ο Χριστός από αγάπη προς εμάς τους ανθρώπους δεν θέλησε να χρησιμοποιήσει για τον εαυτό Του την θεϊκή Του δύναμη. Και στην συνέχεια σηκώνει το βάρος των σταυρών όλου του κόσμου και μας ελαφρώνει από τους πόνους των δοκιμασιών με την θεία Του βοήθεια και με την γλυκιά του παρηγοριά.

 Ο Καλός Θεός οικονομάει για τον κάθε άνθρωπο έναν σταυρό ανάλογο με την αντοχή του, όχι για να βασανιστεί, αλλά για να ανέβει από τον σταυρό στον Ουρανό – γιατί στην ουσία ο σταυρός είναι σκάλα προς τον Ουρανό. Αν καταλάβουμε τι θησαυρό αποταμιεύουμε από τον πόνο των δοκιμασιών, δεν θα γογγύζουμε, αλλά θα δοξολογούμε τον Θεό σηκώνοντας το σταυρουδάκι που μας χάρισε, οπότε και σε τούτη την ζωή θα χαιρόμαστε, και στην άλλη θα έχουμε να λάβουμε και σύνταξη και «εφάπαξ». Ο Θεός μας έχει εξασφαλισμένα κτήματα εκεί στον Ουρανό. Όταν όμως ζητούμε να μας απαλλάξει από μια δοκιμασία, δίνει αυτά τα κτήματα σε άλλους και τα χάνουμε. Ενώ, αν κάνουμε υπομονή, θα μας δώσει και τόκο.

Είναι μακάριος αυτός που βασανίζεται εδώ, γιατί, όσο πιο πολύ παιδεύεται σ’ αυτήν την ζωή, τόσο περισσότερο βοηθιέται για την άλλη, επειδή εξοφλά αμαρτίες. Οι σταυροί των δοκιμασιών είναι ανώτεροι από τα «τάλαντα», από τα χαρίσματα, που μας δίνει ο Θεός. Είναι μακάριος εκείνος που έχει όχι έναν σταυρό αλλά πέντε. Μια ταλαιπωρία ή ένας θάνατος μαρτυρικός είναι και καθαρός μισθός. Γι’ αυτό σε κάθε δοκιμασία να λέμε: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, γιατί αυτό χρειαζόταν για την σωτηρία μου».

Πηγή: βιβλίο  «Οι δοκιμασίες στην ζωή μας» ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

Ο Ευαγγελισμός της Υπεραγίας Θεοτόκου

Ευ-αγγελισμό εορτάζομε σήμερα, αδελφοί μου. Ένα χαρούμενο μήνυμα. Μια εορτή εορτών, μία αναγγελία.

Γιορτάζουμε το δώρο της ζωής. Αυτής της ζωής που προ-έρχεται από τον Θεό, από την Θέληση του Θεού, και μέσα από την βούλησή  Του, αφελεί το όνειδος της στείρας στους ανθρώπους, και εντέλλεται τη Παρθένω «ιδού συλλήψη εν γαστρί και τέξει υιόν».

Από την αρχή του κόσμου τούτου, με αυτήν την ορμή πραγματώνεται η ζωή. Συμβάλλει ο Θεός και οι άνθρωποι και γεννάται εκ του μη όντως εις το είναι, ύπαρξη. Εκείνος που αποκάλεσε τον Εαυτόν Του «Εγώ ειμί ο Ων», θέλει να έρθουν εις το είναι υποστατικές υπάρξεις της δικής Του ενέργειας. Και αυτό το είναι το κτιστό εκ του ακτίστου, πάντα μία έκπληξη. Η κάθε νέα ζωή μία μοναδική πραγματικότητα, μοναδική και ανεπανάληπτη.

Ερχόμαστε μέσα από το όνειδος της σαρκικής ένωσης εις το είναι με μόνο σκοπό, να υπάρξουμε. Να γίνουμε «όντες» και να επιστρέψουμε στην ενόραση του Θεού, απολαμβάνοντες τις ενέργειες του Θεού.

Αυτή η συνεχής εκπόρευσις των Θείων ενεργειών με την συμβολή του Ανθρώπου, γεννά Ζωή. Όλοι προερχόμαστε εκ του ενός και όλοι είμαστε ο Ένας.

Εν Χριστώ «περιέκρυβε εαυτήν- η Ελισάβετ- η γυνή Ζαχαρίου- μήνας πέντε, λέγουσα, ότι ούτω μοι πεποίηκεν ο Κύριος εν ημέραις, αις επείδεν αφελείν το όνειδος μου εν ανθρώποις».

Περικρύβουμε όλοι μας, αδελφοί, τον εαυτόν μας, και τη ντροπή μας, γιατί σαν ντροπή έχουμε την θέληση μας για ζωή. Και όταν ξεχνάμε ότι η διάσταση της ύπαρξης μας είναι μόνο εν Θεώ, τότε καταντάμε σε μία εγωιστική χρήση της δυνατότητας μας για περαιτέρω ζωή. Για όντως Ζωή. Εάν η επιθυμία μας για ύπαρξη προς τον άλλον, για πρόσωπο προς πρόσωπο, κατεβαίνει σε εγωκεντρική ικανοποίηση και ναρκισσιστική συμπλήρωση, ο άλλος, αντί για συνεργάτης στην δημιουργία, γίνεται συνεργός στην ενοχή. Και αλληλοκαταναλονώμεθα αγαπώντες και μισούντες εις μάτην. Και τότε η ύπαρξη μας παντρεύεται το όνειδος, την ενοχή.

Και όμως. Ο άγγελος Γαβριήλ, αποστέλλεται, εδώ και παντού, και κάθε στιγμή στη στειρότητα μας ή στις μεμνηστευμένες ή όχι σχέσεις μας. Στις «νόμιμες» ή «παράνομες» προσπάθειες μας. Και πάντα έρχεται αφελείν το όνειδος μας εν ανθρώποις.

 Έρχεται με το «χαίρε» στον καθένα από εμάς. Εν ασπασμώ. Και ευαγγελίζεται το «μη φόβου» Ειρήκαμεν χάριν παρά τω Θεώ. Σαν αύρα

απαλή, αυτή η κίνηση των αγγέλων αέναη, προσωπική.  

Ποιος θα δεχθεί;

Ποιος θα απαντήσει από εμάς;

Ποιος θα αισθανθεί τον ασπασμό;

Ποιος θα περιμένει και θα ξέρει τι περιμένει;

«Μη φοβού Μαριάμ. εύρες Χάριν παρά τω Θεώ».

Εγκαινιάζεται σήμερα, με την Παρθένο Μαρία, μια αλλιώτικη σχέση κτιστού με το Άκτιστο.

Από την μια μεριά η στειρότητα μας, η ήδη προχωρημένη ηλικία των μάταιων προσπαθειών μας που μόνο όνειδος έφεραν και να κρυβόμαστε ο ένας απ τον άλλον. Και από την άλλη, εκείνη που «άνδρα ου γινώσκει» απόλυτα ελεύθερη, ευλογημένη εν γυναιξί. Και έτσι γεννιέται Εκείνος, που Υιός Υψίστου κληθήσεται. Θα βασιλεύσει μέσα μας και παντού και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος.

Μαθαίνουμε, σήμερα αδελφοί, την αλήθεια της ύπαρξής μας. Από την Ελισάβετ και από την Παρθένο Μαρία. Και από τον Γαβριήλ. Και από τον Θεό. Ευαγγελισμός της ύπαρξης μας. Μήνυμα σύλληψης εν γαστρί, εν σαρκί, δηλαδή, ευ-αγγελία του κάθε ανθρώπου, για την εν Χριστώ, εν Πνεύματι Αγίω, Θεοτοκία.

Και όλα αυτά, από Πάνω προς τα Κάτω, δίχως τη δική μας βούληση, αρπαγμένοι από την Θεία βούληση. Για εμάς το παράδειγμα της Παναγίας, «ιδού η δούλη Σου, γένοιτο μοι κατά το ρήμα Σου».

Εάν αντιληφθούμε, αδελφοί μου, τις Θείες ενέργειες και στραφούμε προς τα μέσα, τότε, ίσως η στειρότητα μας γνωρίσει την γέννηση.

Η ζωή που εκπορεύεται με το Άγιο Πνεύμα, θα μας ανακαινίσει εν Χριστώ, και θα μας φέρει πρόσωπο προς πρόσωπο προς αλλήλους, όχι κρυπτώμενοι πλέον και αποκρύπτοντες το όνειδος των εγωτικών μας αποτυχιών, αλλά εν Νοϊ, ενωμένοι, απόλυτα ελεύθεροι στην μεταξύ μας σχέση, πραγματοποιούντες τον σκοπό μας, που είναι η ύπαρξη.