Των Τριών Ιεραρχών.

 

«Υμείς εστέ το φως του κόσμου….».

Αυτό ούτε που το έχουμε ποτέ σκεφθεί…..! Όλα τα έχουμε σκεφθεί για τον εαυτό μας αλλά και για του άλλους, αλλά ότι είμαστε το Φως του κόσμου ούτε καν….. όχι να γίνουμε, όχι ότι πρέπει ή μπορούμε να γίνουμε, αλλά ότι είμαστε ήδη…….από την …..αρχή…..από κατασκευής μας…… Τόσο απλά, τόσο όμορφα, τόσο γενναιόδωρα.

Αγωνιζόμαστε από την ώρα που αρχίζουμε να περπατάμε…..για να περπατήσουμε, να φθάσουμε τον ένα και τον άλλο μας στόχο, με τόση αγωνία, με τόση βία, για να γίνουμε αυτό ή το άλλο…..

Και ξεχνάμε ότι η αφετηρία μας αλλά και ο τελικός μας προορισμός είναι το Φως. Προήλθαμε από το Φως και προς το Φως πηγαίνουμε απλά γιατί είμαστε Φως! Και Φως είναι και οι Άλλοι, δίπλα μας, γύρω μας.

Αυτούς τους Τρεις Ιεράρχας, τους τοποθετήσαμε μαζί, τους εορτάζουμε σήμερα Μαζί, γιατί σε αυτούς βλέπουμε το Φως που τόσο ποθεί η ψυχή μας. Σε αυτούς αναγνωρίζουμε το Φως της Τρισηλίου Θεότητος, το Φως του Τριαδικό που τόσο οικείο μας είναι, τόσο ένα με την ύπαρξή μας….. Κοιτάμε την εικόνα των Αγίων σήμερα Τριών Ιεραρχών και νιώθουμε αυτήν την γλύκα, την σταθερότητα, την σιγουριά τους. Κοιτάμε, εάν κοιτάμε, γύρω μας τη Γη, τη θάλασσα, τον ουρανό και βλέπουμε όχι βέβαια μια τυχαιότητα, αλλά μια λαμπρή εκδήλωση του Θεού. Ανασαίνουμε τον αέρα το πρωί και δεν καταναλώνουμε αλλά ευφραίνεται η ύπαρξή μας γιατί υποπτεύεται και σιγά σιγά αντιλαμβάνεται την δωρεά του Θεού.

Αυτό μας λένε οι Τρείς Ιεράρχες, αυτό μας δείχνουν οι Πατέρες μέσα απ’ αυτόν το κοινό εορτασμό.

Το πανταχού Παρών της Τρισηλίου Θεότητος.

Και όχι μόνον αυτό…..μέσα από το Ευαγγέλιο που όρισαν να διαβάζουμε σήμερα, μας λένε μην σταματάτε σε αυτό, μην σταματάτε στο να θαυμάζετε του άγιους, του κόσμου γύρω σας, αναγνωρίστε τους και προχωρήστε…. Ακούστε το υμείς εστέ το Φως του Κόσμου.

Και στραφείτε όχι μόνο γύρω σας, αλλά και μέσα σας, μέσα μας, σε εμάς απευθύνονται οι Τρείς Ιεράρχες και εμείς είμαστε το Φως του Κόσμου, από καταβολής κόσμου, από την ώρα που ήρθαμε στο είναι.

Οι Άγιοι πάντα έτσι μας βλέπουν….και έτσι θα μας δουν όταν τους συναντήσουμε μέσα στο Φως.

Σήμερα, αδελφοί μου, να δεχθούμε την θέση μας….η θέση μας είναι το Φως, στο Φως. Κάθε σκέψη μας που δεν είναι Φως, δεν είναι δική μας, κάθε τί που δεν είναι αγάπη δεν υπάρχει….κάθε τι που δεν «φαίνεται» δεν είναι από εμάς……

Αυτό που πραγματικά είμαστε δεν κρύβεται….. ότι κρύβουμε, ότι θέτουμε υπό το μόδιον, είναι η αμαρτία και η αμαρτία υπάρχει μόνο στο δικό μας μυαλό, είναι μια πτώση δική μας, δεν έχει να κάνει, πραγματικά δεν υπάρχει, είναι υπό το μόδιον, μην κουραζόμαστε να κρύβουμε τον εαυτό μας, άδικος κόπος.

Είμαστε το Φως του Κόσμου και αυτό το Φως φωτίζει όλους γύρω μας τους εν τη οικία, όλους αδελφοί μου, όχι όσους ….επιλέγουμε….λάμπει το Φως που μας έχει δοθεί, σε όλους γύρω μας…., αυτό που μένει σε εμάς, αυτό είναι το ενεργητικό κομμάτι της ύπαρξής μας , δηλαδή τα καλά μας έργα. Αυτό είναι το δικό μας έργο, αυτό που μας κάνει απ’ το κατ’ εικόνα στο καθ’ ομοίωσιν…….

Για αυτή μας την εκδήλωση εργάσθηκαν οι Τρείς Ιεράρχες….. και οι ίδιοι στον εαυτό τους……ώστε εμείς σήμερα, εδώ, να βλέπουμε τα καλά τους έργα και να δοξάζουμε τον Πατέρα.

Αυτός είναι ο σκοπός. Τα έργα μας να μας κάνουν…να δείχνουν τον Πατέρα……όχι εμάς. Έργα που δείχνουν εμάς είναι με ημερομηνία λήξης, τα καλά μας έργα δείχνουν τον Πατέρα και οδηγούν έτσι στην…..Βασιλεία των Ουρανών…εκεί…..όχι αλλού.

Ας κοιτάξουμε σήμερα, αδελφοί μου, αυτό το φως, που είμαστε, που είναι οι Τρείς Ιεράρχες, που είναι όλοι γύρω μας και όλα… ο κόσμος του Θεού…..τίποτα άλλο….., ότι κρύψαμε κάτω από το μόδιον δεν υπάρχει.

Ας μην ασχολούμαστε με ότι δεν υπάρχει….άδικος…..πόνος…..  

  

ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ  

Εκ του κατά Ματθαίον

«Υμείς εστέ το φως του κόσμου».

Αυτή η Διαθήκη θα ακολουθεί τους μαθητές του Χριστού από εκείνη τη στιγμή και για πάντα.: Είστε το φως του κόσμου. Ο κάθε άνθρωπος που θα γνωρίσει τον Χριστό, θα γνωρίσει το Φως και θα είναι και ο ίδιος το Φως.

Δεν είπε ο Κύριος θα γίνετε το φως, ή να γίνετε το Φως, αλλά, είστε το Φως. Και δεν θα μπορέσετε να κρυφτείτε έτσι που δεν κρύβεται ο λύχνος, έτσι που φαίνεται μια πόλη από μακριά, έτσι θα φαίνεστε και εσείς και τα έργα σας.

Με την δύναμη της Αγάπης Του μας μιλά σαν σε φίλους και μας δίνει τη Χάρη να είμαστε κάτι, εντελώς άκοπα, να είμαστε δηλαδή μόνον και μόνον γιατί εκείνος το θέλησε, Φως.

Προσέξατε, αδελφοί μου, αυτό το τόσο σημαντικό σημείο. Δεν έχουμε να κοπιάσουμε για τίποτα. Η δύναμη της αγάπης του Χριστού μας χαρίζει την ευλογία να είμαστε Φως, Του κόσμου.

Δεν χρειάζεται να αναζητήσουμε τον δρόμο, γιατί έχουμε τους προφήτες, έχουμε τον Νόμο. Τίποτα δεν πρέπει να αλλάξουμε όπως και Εκείνος δεν άλλαξε τίποτα. Εκείνος πλήρωσε τα πάντα, με την Αγάπη Του. Με την θυσία Του. Για αυτό και σήμερα μας δίνει χάριτη την οντότητα του Φωτός. Για να πληρώσουμε κι εμείς με τα έργα μας αυτήν την Διαθήκη. Και αυτή είναι η χαρά μας αλλά και η μεγάλη μας θλίψη.

«Καταδικασμένοι» στο φως, να είμαστε και να μην μπορούμε να το αρνηθούμε. Κάθε μας πράξη σκότους, μας αποξενώνει από τον εαυτό μας. Κάθε επιθυμία πονηρή, κάθε πάθος μας φέρνει σε αντίθεση με αυτό που είμαστε. Μας χωρίζει από την δωρεά του Φωτός. Μας διχάζει. Ίσως για αυτό δεν βρίσκουμε ησυχία στην αμαρτία, ίσως για αυτό δεν αναπαύεται η ψυχή μας παρά μόνον κοντά στο Φως.

Για αυτό νιώθουμε «καταδικασμένοι» με τα έργα μας να είμαστε το Φως. Κάθε άλλη κίνηση είναι αντίθετη με την κληρονομιά μας. Και μας χωρίζει από τον ίδιο μας τον εαυτό και από τους άλλους που βλέπουν σε εμάς το φως αλλά δεν βλέπουν έργα φωτός.

Και κάτι πολύ σπουδαίο ακούμε σήμερα από το Ευαγγέλιο.

Όταν είσαι το φως, τότε δεν μπορείς να κρύψεις ή να κρυφτείς.

Όλα είναι τόσο φανερά. Τα έργα σου φωτεινά ή σκοτεινά γίνονται αντικείμενο παρατήρησης από όλους. Και γίνονται αιτία, εάν είναι καλά, να δοξαστεί ο Πατέρας, και αν δεν είναι καλά να υβρίζεται το όνομα του Θεού. Εδώ, στον κόσμο. Σε αυτόν τον κόσμο στον οποίο είμαστε χάριτη, το Φως.

Στην Βασιλεία των ουρανών, όμως θα κριθούμε αδελφοί. Η Δωρεά θα μας ζητηθεί. Και εκεί, στην Βασιλεία, θα πάρουμε άλλο όνομα. Τα έργα μας θα μας επαναπροσδιορίσουν.

Εδώ είμαστε το Φως.

Εκεί μέγας ή ελάχιστος

Εδώ η ιδιότητα είναι δεδομένη. Εκεί όχι.

Από αυτή την Διαθήκη κανείς μας δεν θα μπορέσει να αλλάξει ούτε μια κεραία ούτε ένα γιώτα. Μην ανησυχείτε λοιπόν, αδελφοί μου, κανείς μας  δεν μπορεί να βλάψει την Κληρονομιά του Θεού, έως αν παρέλθει ο ουρανός και η γη.

Την ψυχή μας βλάπτουμε. Μόνον τον εαυτό μας.

Η Εκκλησία του Χριστού μένει ασάλευτη μες τους αιώνες. Εμείς κρινόμαστε. Για αυτό που είμαστε.

Για αυτό που ψάχνουν οι άλλοι σε μας.

 

 

 

 

 

 

Κυριακή δεκάτη πέμπτη εκ του κατά Λουκά ( Του Ζακχαίου).

«Σήμερον γαρ εν τω οίκω σου δει με μείνε».

Αρχιτελώνης και πλούσιος ο Ζακχαίος.

«Εζήτει ιδείν τον Ιησούν τις εστί…»

Αναζητούσε αυτό που του έλειπε. Να Τον ιδεί μόνον. Η Ιεριχώ και ο όχλος και το μικρό του ανάστημα, όλο εμπόδια. Και το επάγγελμα του, σκάνδαλο.

Όμως «αναβλέψας ο Ιησούς είδεν αυτόν…»

Αυτό το βλέμμα που βλέπει και συναντά αυτόν που αναζητά την συνάντηση. Αυτός που όντως μας βλέπει, τον καθένα από εμάς προσωπικά. Και μας αναγνωρίζει. Ούτε η Ιεριχώ, ούτε ο όχλος, ούτε πλούτη ή φτώχεια, μπορούν να εμποδίσουν αυτήν την συνάντηση.

Και θα μας αποκαλέσει πάντα με το όνομά μας:

«Ζακχαίε, σπεύσας κατάβηθι»

«Σήμερον γαρ εν τω οίκω σου δει με μείνε.»

Η απόφαση είναι πάντα δική μας. Αρκεί να μην μείνουμε στα όρια της Ιεριχώς, αρκεί να μην μας συνθλίψει ο όχλος.

Να μην ξεχάσουμε αυτό που μας λείπει.

Στον Ζακχαίο, υπήρχε έντονο το αίσθημα της αμαρτωλότητας του.

Αμέσως δίδει τα μισά από τα υπάρχοντα του στους φτωχούς και αποδίδει σε όσους εσυκοφάντησε, τα τετραπλάσια. Και μόνη η συνάντηση του με τον Χριστό φτάνει για να διορθώσει την ανωμαλία της ζωής του.

Αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η ζωή μας μια συνεχής αναζήτηση Εκείνου; Αυτό το ερώτημα βάζει η σημερινή, σύντομη περικοπή του Ευαγγελίου. Ψάχνουμε με ολόκληρο τον εαυτό μας να ιδούμε το Πρόσωπο του Θεού;

Αν ναι, τότε σίγουρα μέσα σε όλη την ασφυκτική πίεση της Ιεριχώς, Εκείνος θα μας ιδεί. Και θα αναβλέψει προς εμάς, και θα μας αποκαλέσει με το όνομά μας και θα μας καλέσει κοντά Του και θα εισέλθει στον οίκο μας.

Και τότε, αγαπητοί μου αδελφοί, θα ιδούμε πόσα θα μπορέσουμε να δώσουμε. Πόση αμαρτία θα αντέξουμε να ξεφορτωθούμε από πάνω μας. Τι θα ανταποδώσουμε στους ανθρώπους που στερήσαμε;

Πόση Μετάνοια, δηλαδή θα φέρει στην ζωή μας εκείνο το «Ζακχαίε, σπεύσας κατάβηθι» που θα ακούσουμε σαν μια εντολή ανατροπής στα πάντα στη ζωή μας.

Και εάν το «σήμερον γαρ εν τω οίκω σου δει με μείνε» δεν φέρει την ανατροπή, τότε αδίκως η αγωνία μας, αδίκως η άνοδος στην συκομορέα. 

Η Μετάνοια αναγνωρίζεται από αυτήν την ανατροπή που παρουσιάζεται στην ζωή του Ζακχαίου. Γίνεται φανερή με πράξεις και έργα από τον εγωκεντρικό τρόπο ύπαρξης προς τον εκκλησιαστικό τρόπο συνύπαρξης. Το άτομο ελευθερώνεται και γίνεται πρόσωπο, μπορεί να μοιραστεί μέρος από τα υπάρχοντα του. Αναγνωρίζει ότι συκοφάντησε και επανορθώνει. Μοιάζει να νιώθει τώρα περισσότερο ασφαλής. Ο άνθρωπος αυτός κυριολεκτικά, ανακουφίζεται.

Δεν χάνει αλλά κερδίζει.

Ο Χριστός, έρχεται στον οίκο της καρδιάς του και χρειάζεται πολύ λιγότερα για να είναι χαρούμενος.

Έρχεται στον οίκο της καρδιάς μας και μας κάνει υιούς Αβραάμ, ζητά και σώζει το απολωλός.

Αμήν.

Κυριακή δωδεκάτη εκ του κατά Λουκά: Η θεραπεία των δέκα λεπρών.

Κάτι μας κάνει να στεκόμεθα «πόρρωθεν».

Μακριά και από μακριά να φωνάζουμε, να ζητούμε βοήθεια. Η λεπρότητα μας, τα εμφανή μας τραύματα, τα έλκη, οι πληγές, μας κάνουν να στεκόμαστε μακριά, από τους ανθρώπους, από τους δικούς μας ανθρώπους και από τον ίδιο το Θεό μας. Ντροπή για το ίδιο μας το σώμα, ή και φόβος για την μη αποδοχή μας από τους άλλους.

Όμως ο Κύριος είναι που έρχεται πάντα και εισέρχεται στην κώμη που ζούμε και ιδών ημάς, μας λέγει: «πορευθέντες επιδείξατε εαυτούς…»

Δείξατε, τον εαυτόν σας. Επιδείξατε τον εαυτό σας.

Πολύ σημαντικό αυτό. Να μετακινηθούμε, από την κατάσταση της απομόνωσης, από την μοναξιά της ντροπής, από μια φυλακή λέπρας, ο Θεός μας λέγει να πορευθούμε και να επιδείξουμε εαυτοίς.

Και μόνο από αυτήν την κίνηση, την μετα-κίνηση θα γεννηθεί η θεραπεία.

«Εν τω υπάγει αυτούς εκαθαρίσθησαν». Όμως μόνον κατά το σώμα. Ο καθαρισμός ήρθε στο σώμα, όμως η θεραπεία της ψυχής συνέβη μόνον στον ένα από τους δέκα λεπρούς. Οι υπόλοιποι εννέα, πού;

Όταν λοιπόν κρυβόμασταν γεμάτοι ντροπή για τον εαυτό μας, ο Θεός μας έδειξε τον δρόμο, να αποκαλυφθούμε στους ιερείς και μόνον. Και μόνον αυτό θεράπευσε τα φανερά μας τραύματα, τα έλκη μιας λέπρας σωματικής.

Αλλά, ελεύθεροι από την ενοχή μας, θα πρέπε να οικοδομήσουμε και την επιστροφή μας προς τον Θεό και έτσι να μάθουμε την ευχαριστία αλλά και την πρόσωπον προς πρόσωπο συνομιλία προς τον Κύριο.

Ολοκληρώνεται τότε ο άνθρωπος σώμα και ψυχή. Γνωρίζει την ενότητα. Αυτοί οι δέκα λεπροί, πρώτα, στην ασθένεια τους ήταν μαζί, μετά την θεραπεία τους, ο ένας μόνον, υπέστρεψε, ο ένας μόνον κατάλαβε την διαφορά ανάμεσα στην ασθένεια και στην υγεία.

Και υγιής και με την ψυχή του, εδόξασε τον Θεό, για πρώτη φορά ελεύθερος.

Γιατί ο άνθρωπος, όταν θα αποβάλλει την λεπρότητα του, τότε θα πρέπει να καταλάβει και ποιος τον έσωσε.

Κι αν επιστρέψει πραγματικά, θα ακούσει από Εκείνον «το η πίστη σου σέσωκέ σε»    

Αμήν. 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΩΔΕΚΑΤΗ

Εκ του κατά Λουκά

Συναντήθηκε ο Χριστός, αδελφοί μου, με δέκα λεπρούς άνδρες «οι έστησαν πόρωθεν» οι οποίοι στάθηκαν μακριά του και ζήτησαν την βοήθειά του. Οι άνθρωποι εκείνοι έβλεπαν την λεπρότητα τους σαν εμπόδιο στο να πλησιάσουν τον Ιησούν.

Γι’ αυτό και του λέγει ο Κύριος: Πηγαίνετε και δείξτε τον εαυτό σας. Σε ποιους; Στους Ιερείς.

Το πρώτο βήμα της θεραπείας έχει γίνει. Αν θεωρώ τον εαυτόν μου λεπρό, αν αυτό με κάνει να στέκω πόρωθεν, μακριά δηλαδή από τον Χριστό, πρέπει να βρω την δύναμη να επιδείξω εαυτόν. Οι δέκα άνδρες υπάκουσαν σε αυτήν την εντολή και εν τω υπάγειν αυτούς εκαθαρίσθησαν.

Προσέξτε, αγαπητοί αδελφοί, η εντολή του Χριστού «δείξτε τον εαυτό σας» θεράπευσε το σώμα. Το ότι όμως από τους δέκα ο ένας γύρισε να ευχαριστήσει σημαίνει ότι η θεραπεία της ψυχής δεν ακολούθησε εκείνη του σώματος. Η λέπρα έφυγε «εν τω υπάγει αυτούς» τόσο εύκολα, με μια υπακοή. Η λέπρα της ψυχής όμως εκαθαρίσθη μόνο στον ένα, στον Σαμαρείτη, στον αλλογενή. Δηλαδή σε εκείνον που δεν είχε πώς να γνωρίζει τον νόμο του Θεού και φαίνεται πως αυτό τον είχε κάνει λιγότερο σκληρόκαρδο από τους γνώστες. Έτσι η προσωρινή ανακούφιση από την σωματική ασθένεια απελευθέρωσε εύκολα την ευχαριστία.

Φαίνεται, αγαπητοί μου αδελφοί, πως πολλές φορές, η παραμονή μας μέσα στην εκκλησία μας κάνει αχάριστους. Ίσως γιατί η επίγνωση της ασθένειας μας δεν συμβαδίζει με αυτογνωσία. Πώς να δείξουμε εαυτόν τοις ιερεύσι;

Αν δεν εξομολογηθούμε, δηλαδή, δεν βγήκαμε καν στο δρόμο.

Οι δέκα λεπροί εκκαθαρίσθησαν, ο αλλογενής όμως ανεστήθη, γιατί ένα είναι το σώμα, άλλο η ψυχή.

Το σώμα εκαθαρίσθη στο δρόμο αλλά η ψυχή χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια.

Ο εννέα πρώην λεπροί τήρησαν τον νόμο. Έκαναν αυτό που τους είπε ο Χριστός. Αλλά ο Σαμαρείτης τήρησε το νόμο αλλά δεν έμεινε μόνο εκεί.

Η καρδιά του απαλλαγμένη από την αρρώστια, γεμάτη από ευγνωμοσύνη για το Χριστό, τον έφερε ενώπιον Του και με όλη του τη δύναμη ευχαρίστησε το Κύριο. Γιατί κατάλαβε ότι ο Χριστός μας δέχεται με χαρά περίσσεια στην αθάνατη Τράπεζά του όλους εμάς, μεταβάλλοντας τους ακάθαρτους σε καθαρούς, τους αμαρτωλούς σε άγιους.

Αμήν.

Η μικρή ξεχασμένη λέξη "ευχαριστώ".

 

‘Eνα παράπονο βγήκε κάποτε από τα πανάγια χείλη του Χριστού μας, τα χείλη που έσταζαν μέλι, τα γλυκύτατα χείλη. Παράπονο για την αχαριστία, που έδειξαν οι εννέα από τους δέκα λεπρούς, τους οποίους με τρόπο θαυμαστό ο μέγας ιατρός θεράπευσε.

Το παράπονο αυτό του Κυρίου μας φανερώνει πόσο βαριά ασθένεια είναι η λέπρα. Η λέπρα όχι του σώματος, αλλά της ψυχής. Δηλαδή η αχαριστία. Και επειδή ο κίνδυνος να προσβληθούμε και εμείς από την επικίνδυνη αυτή ασθένεια είναι μεγάλος, γι' αυτό αξίζει να επιμείνουμε σ' αυτό το σημείο. Να δούμε:

Πώς εκδήλωσαν οι εννέα λεπροί την αχαριστία τους τότε.

Πώς κινδυνεύουμε να την εκδηλώνουμε εμείς σήμερα, και

Πού βρίσκεται ο καθένας μας.

Φρικτή ασθένεια η λέπρα, αγαπητοί αναγνώστες. Οι δέκα άνδρες, για τους οποίους κάνει λόγο το Ευαγγέλιο, είχαν προσβληθεί από την τότε αθεράπευτη αυτή μάστιγα. Και τι μάστιγα! Το σώμα τους γεμάτο πληγές, το πρόσωπο παραμορφωμένο, τα μέλη τους .σιγά σιγά να νεκρώνονται.

Σ’ αυτή την κατάσταση τους συνάντησε ο Κύριος μας στην είσοδο μιας πόλης. Ή μάλλον δεν τους συνάντησε, αλλά από μακριά, «πόρρωθεν», τους αντίκρυσε. Εκείνοι τότε τον παρακάλεσαν θερμά να τους θεραπεύ­σει. Και ο φιλεύσπλαχνος Κύριος το έκανε. Τους παρήγγειλε να πάνε να τους δούνε οι Ιερείς, για να βεβαιώσουν την θεραπεία τους, και, καθώς πήγαιναν, έγιναν καλά: «εν τω υπάγειν αυτούς εκαθαρίσθησαν».

Τι χαρά τότε! Τι ευτυχία! Τι πανηγυρισμοί με τους συγγενείς και τις οικογένειες τους! Στιγμές μοναδικές, απερίγραπτες! Εκεί ακριβώς όμως η λέπρα ξαναχτύπησε. Όχι το σώμα πλέον, αλλά την ψυχή τους. Μέσα στον θόρυβο της χαράς οι δυστυχείς αυτοί άνθρωποι λησμόνησαν τελείως τον Κύριο, τον ευεργέτη τους. Δεν επέστρεψαν να του πουν ένα «ευχαριστώ» για το μεγάλο καλό πού τους έκανε. Από τους δέκα ένας μόνον γύρισε πίσω και έπεσε με δάκρυα ευγνωμοσύνης στα πόδια του Κυρίου μας. Και ο ένας αυτός δεν ήταν Εβραίος. Ήταν αλλοεθνής, Σαμαρείτης.

Αυτή η αχαριστία των εννέα λεπρών προκάλεσε το δίκαιο παράπονο του Κυρίου μας. Μήπως όμως αυτό το παράπονο αφορά και εμάς;

Βέβαια σήμερα, αιώνες μετά το θαύμα αυτό του Κυ­ρίου μας, η λέπρα έχει αντιμετωπιστεί. Τα σύγχρονα φάρ­μακα την κατέστησαν ακίνδυνη. Έπαυσε πια να αποτελεί τον φόβο και τον τρόμο των ανθρώπων. Όμως...

Όμως η άλλη λέπρα, η λέπρα της ψυχής, η αχα­ριστία, όχι μόνο δεν θεραπεύτηκε, αλλά μάλλον χειρο­τέρευσε. Στις μέρες μας μάλιστα κινδυνεύει να πάρει την μορφή επιδημίας.

Αχαριστία προς ποικίλες κατευθύνσεις. Μεταξύ μας πρώτα πρώτα. Πόσοι άνθρωποι πού ευεργετούν, εισπράττουν στο τέλος περιφρόνηση και ύβρεις; Πόσοι γονείς, πού μεγάλωσαν τα παιδιά τους κυριολεκτικά χύνοντας αίμα, δεν πετάγονται αργότερα σαν άχρηστα έπιπλα στα γηροκομείο; Πόσοι πνευματικοί πατέρες δεν προδίδονται και βρίζονται από τα πνευματικά τους παιδιά, τα οποία με κόπους και ιδρώτες προ­σπάθησαν να οδηγήσουν στην αγκαλιά του Χριστού; Αχαριστία επίσης προς τον Θεό. Προς τον Θεό, ο οποίος μας έφερε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη, μας πλημμύρισε με τις ευεργεσίες Του, μας καλεί να ενωθούμε μαζί Του, να ζήσουμε αιώνια στη βασιλεία Του. Για τίς άπειρες αυτές δωρεές Του πολλοί από μας τί του ανταποδίδουμε; Τον ευγνωμονούμε; Μήπως τον λησμονούμε; Μήπως μόνον όταν έχουμε ανάγκη τρέ­χουμε κοντά Του, μόλις περάσει όμως η ανάγκη αυτή, συνεχίζουμε την ανέμελη ζωή μας;

Από το περιστατικό αυτό των δέκα λεπρών προ­κύπτει το συμπέρασμα πως οι περισσότεροι άνθρωποι είμαστε αχάριστοι. Ο καθένας μας λοιπόν πού βρίσκε­ται; Να μια ευκαιρία να ανακρίνουμε τον εαυτό μας. Και να σημειώσουμε ότι η ευγνωμοσύνη δεν είναι λόγια και συναισθηματισμοί μόνον, είναι κυρίως πράξη. Ο Σαμαρείτης επέστρεψε πίσω και έπεσε στα πόδια του Κυρίου. Και για μας ευγνωμοσύνη προς τον Θεό, ση­μαίνει να αγωνιζόμαστε να εφαρμόζουμε τις εντολές Του και προς τους ανθρώπους, να μη λησμονούμε ποτέ τους ευεργέτες μας.

Και αυτό το «ευχαριστώ» να είναι θερμό και ζωντανό. Όχι πέντε τυπικά λόγια ψευτοευγένειας, αλλά πέντε λόγια της καρδιάς μας, όλο θέρμη και ειλικρίνεια.

Η ευγνωμοσύνη μας θα σταματήσει τα δάκρυα των γονιών μας. Το «ευχαριστώ» μας θα χαρίσει το χαμό­γελο της ικανοποίησης στους μικρούς δορυφόρους της καθημερινής μας ζωής, στο θυρωρό, τον ταχυδρό­μο, τον οδοκαθαριστή, τον οδηγό αυτοκινήτου, που με την παρουσία τους ομορφαίνουν τη ζωή μας.

Υπάρχουν άνθρωποι πού δείχνουν την ευγνω­μοσύνη τους με ένα τρόπο εκπληκτικό. Η ιστορία του Χριστιανισμού έχει να παρουσιάσει θαυμάσια  δείγματα ευγνωμοσύνης προς τον Θεό και τους συνανθρώπους. Στον ελευθερωτή των ψυχών τους οι πιστοί πρόσφεραν την υπακοή τους μέχρι θανάτου και άλλοι έκαναν το παν για να ευχαριστήσουν τους ευεργέτες τους. Προς αυτές τις υψηλές κορυφές ας κατευθυνόμαστε όλοι. Την αχαριστία ας την πολεμήσουμε. Αυτή την κακία που είναι παιδί του εγωισμού, αγκάθι της κοινωνίας, δυναμίτης της συνεργασίας, δολιοφθορέας της κοινω­νίας, ας την απομακρύνουμε από την ψυχή μας.

Αγαπητοί αναγνώστες, διπλό θαυμασμό μας προ­καλεί το θαύμα της θεραπείας των δέκα λεπρών. Θαυ­μάζουμε το μέγεθος της ευεργεσίας του Κυρίου και το μέγεθος της αχαριστίας των ανθρώπων. Οι δέκα λε­προί μέχρι εκείνη την ημέρα ήταν απόκληροι της κοι­νωνίας, διωγμένοι μέσα στην έρημο. Ζούσαν μακριά από τους ανθρώπους και τις οικογένειές τους. Μόνιμη συντροφιά τους ο πόνος και η θλίψη. Ζωντανοί νεκροί.  Ξαφνικά όμως μέσα στο σκοτάδι της δοκιμασίας τους, έλαμψε το φως της θεραπείας τους. Ο ήλιος της δικαι­οσύνης, ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων, ο Κύ­ριος, μόλις άκουσε την κραυγή τους «ελέησον ημάς», τους θεράπευσε.

Ευεργέτης μέγιστος των δέκα λεπρών ήταν ο Κύρι­ος. Δεν ήταν όμως μόνον εκείνων, είναι και δικός μας. Πρώτος και μέγιστος ευεργέτης όλων των ανθρώπων είναι ο Χριστός. Ό,τι έχουμε είναι δικό του. Τα υλικά και πνευματικά αγαθά, δώρα του Κυρίου είναι. Η ζωή μας, η πνοή μας, η ειρήνη και η γαλήνη μας, η περιου­σία μας και τόσα άλλα από τα παντοδύναμα χέρια του Θεού εξήλθαν.

Αδελφοί μου, η ψυχική ευγένεια δεν έχει εθνι­κότητα, είναι οικουμενική. Μας το διδάσκει, μέσα από το Ευαγγέλιο, ένας «αλλοεθνής». Είναι το μάθημα που αγνόησε ο άνθρωπος όχι μόνο του καιρού μας, αλλά, φοβάμαι, κάθε εποχής. Είναι η ευγνωμοσύνη, η μικρή ξεχασμένη λέξη «ευχαριστώ»! Ας ήταν να την πούμε μία μόνο στιγμή που να καλύπτει ολόκληρη τη ζωή! Να ανακαλύψουμε την πηγή της, την οποία ο Θεός ευδόκησε να τοποθετήσει στο βάθος της ύπαρξης που αγαπάει.

Κύριε,  Εσύ έχυσες το Αίμα Σου για την σωτηρία μας. Απάλλαξέ μας οπό την αχαριστία και κάνε, ώστε αυτός ο χρόνος αλλά και όλη μας η ζωή να είναι ένας ύμνος ευγνωμοσύνης προς την άπειρη αγάπη Σου.

Αμήν.

Καλή και Ευλογημένη χρονιά!

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΣΑΚΙΡΗ, θεολόγος