«Άνθρωπος τις ήν οικοδεσπότης όστις εφύτευσεν
αμπελώνα και φραγμόν
αυτώ περιέθηκε, και ώρυξεν εν αυτώ ληνόν,
και οικοδόμησεν πύργο, και εξέδοτο αυτόν γεωργούς και απεδήμησεν.»
Τα πάντα έκανε αυτός ο οικοδεσπότης και τα πάντα
εχάρησεν.
Τίποτα δεν κράτησε για τον εαυτό του. «εξέδοτο», και
«απεδήμησεν». Στούς γεωργούς άφησε και τον αμπελώνα
και τον πύργο και τον ληνό.
Και την ελευθερία.
Για αυτήν την ελευθερία, απεδήμησεν. Με αυτήν την
διάθεση έφτιαξε τον αμπελώνα και τον φραγμό και τον πύργο. Και τον χάρισε Και μαζί χάρισε την ελευθερία στους γεωργούς, την αυτοδιάθεση. Το μόνο πού έμεινε, οι καρποί. Όταν θα έλθει ο καιρός των καρπών να του αποδοθούν εκείνα πού του
ανήκουν.
Και έστειλε τους δούλους Του. Και άλλον μεν «έδειραν, όν δε
απέκτειναν», «όν δε ελιθοβόλησαν». Με κάθε
τρόπο αρνήθηκαν. Όλα είχαν δοθεί δωρεάν και ο καιρός των
καρπών είχε έλθει και οι δούλοι είχαν έλθει να πάρουν αυτό που
ανήκε στον οικοδεσπότη. Μα οι γεωργοί αρνήθηκαν και έδειραν, ελιθοβόλησαν και απέκτειναν. Και ήλθαν κι άλλοι δούλοι και
έκαναν και σε αυτούς τα ίδια.
Μας δόθηκε στον καθένα από εμάς ο δικός μας
αμπελώνας. Με όρια και φραγμό. Τα δικά μας προσωπικά όρια από εδώ έως εκεί, με πύργο και ληνό, με καιρό καρποφορίας. Με αγάπη ο οικοδεσπότης της ζωής μας «εξέδοτο» σε εμάς
αυτά όλα και «απεδήμησεν». Εκείνος ο Κύριος έγινε ξένος στα δικά Του.
Για εμάς.
Πρέπει αγαπητοί μου αδελφοί να αναγνωρίσουμε ο
καθένας από εμάς την θέση μας μέσα σε αυτόν τον αμπελώνα. Και να αναγνωρίσουμε τα όρια του. Μας ανήκει γιατί ο
οικοδεσπότης μας τον παρέδωσε. Μας ανήκει διότι ο
οικοδεσπότης εκούσια απεδήμησεν. Έχουμε απόλυτη ελευθερία
διότι ο Κύριος του έγινε ξένος για εμάς. Αλλά ο φραγμός
έμεινε και ο πύργος και ο ληνός. Δηλαδή όλα αυτά έχουν
κάποιο όριο και κάποιο σκοπό. Όλη μας η ζωή αδελφοί μου
έχει κάποιο σκοπό. Μας εδόθη αλλά δεν είναι για πάντα. Ιδού
ο φραγμός. Ο αμπελώνας μας παρεδόθη, αλλά ιδού ο ληνός
που ζητά καρπούς. Ο ληνός που περιμένει στον καιρό του να δεχθεί το αποτέλεσμα των κόπων μας.
Ο αμπελώνας μας αγαπητοί μου έχει αρχή και τέλος. Και έχει
σκοπό. Τους Καρπούς έρχονται οι δούλοι του Θεού για να
παραλάβουν. Τους καρπούς του
Χρόνου και του κόπου μας. Αλλά δείραμε αποκτείναμε και λιθοβολήσαμε αυτούς τους
δούλους. Γιατί δεν έχουμε καταλάβει σε ποιόν πραγματικά
ανήκει ο αμπελώνας. Γελιόμαστε και νομίζουμε ότι
είναι δικός
μας. Ότι είναι για να μείνουμε. Να τον κρατήσουμε. Μας
ξεγελά ο πύργος και ο ληνός. Δεν βλέπουμε πέρα από τον
φραγμό. Και γινόμαστε τόσο φτωχοί έτσι που δεν έχουμε
τίποτα να δώσουμε. Και αποκτείνουμε δούλους. Και
λιθοβολούμε. Και αυτούς και άλλους που έρχονται κατόπιν.
Και η αγάπη του Θεού, στέλνει στο τέλος και τον Υιό Του. Ο
οικοδεσπότης επιμένει στην ελευθερία. Επιμένει στο δόσιμο.
Στην απόλυτη προσφορά.
«εντραπήσονται τον υιό μου».
Αλλά και Αυτόν απέκτειναν οι γεωργοί εκείνοι.
Έξω του αμπελώνος.
Αρνούμεθα αγαπητοί μου αδελφοί να έλθει ο Υιός του Θεού
στον αμπελώνα Του. Αρνούμεθα να έλθει στην ζωή μας. Τον
εκβάλουμε έξω. Και αυτόν αποκτείνουμε και όλους όσους μας
εζήτησαν καρπούς των έργων μας. Για να «κατάσχωμεν την κληρονομίαν αυτού».
Σε αυτήν την διαδικασία έρχεται ο θάνατος αδελφοί μου. Όταν δεν κοινωνήσουμε με τον οικοδεσπότη, όταν αποκτείνουμε
τον Υιό του και Τον βγάλουμε έξω του αμπελώνος, θα έλθει ο
θάνατος. Θα έλθουν άλλοι που θα δώσουν καρπούς και θα
τους αποδώσουν στον καιρό τους. Στην πραγματικότητα
είμαστε ξένοι με τον αμπελώνα. Δεν μπορεί να μας κρατήσει
και ούτε να τον κρατήσουμε. Νομίζουμε ότι αν αποτείνουμε τον
κληρονόμο θα κατάσχουμε την κληρονομία Του. Μας κερδίζει ο
αμπελώνας. Και τον χάνουμε. Βγάζοντας έξω τον υιό του
οικοδεσπότη βγαίνομε και εμείς έξω.
Μοναδική ευκαιρία η ζωή μας αγαπητοί μου αδελφοί. Μοναδικός ο αμπελώνας που μας παρεδόθη Οι καρποί πρέπει
να αποδοθούν εκεί που ανήκουν. Αν νικήσουμε τον
εγωκεντρισμό μας θα αποδώσουμε. Αν νικήσουμε την τύφλωση
μας θα αναγνωρίσουμε τον φραγμό και θα τον υπερβούμε.
Ας αναλογιστούμε ο καθένας μας την θέση του.