Ζούμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας μέσα
σε μια ψευδαίσθηση, σε μια απατηλή νεφέλη ονείρου, εξαπατώντας και
εξαπατώμενοι.
Προβάλουμε στον κόσμο γύρω μας τον εαυτόν μας
και στους άλλους ανθρώπους τον εαυτό μας που δεν αγαπάμε, χάνοντας την ευκαιρία
να……. θαυμάσουμε….. Η πραγματικότητα του Θεού γίνεται μια δική μας πραγματικότητα
αλλοτριωμένη, περιορισμένη ασφυκτικά στα όρια του εγώ. Και όταν όλα γύρω μας μεταβάλλονται,
δεν μεταβάλλονται προς σωτηρία, έτσι που είναι ο τελικός τους στόχος, αλλά , προς
όλεθρο, έτσι που τα παραφράζει ο νους μας. Και μας γεμίζει φόβο.
…..Μέσα μας όμως, το κατ’ εικόνα οδεύει προς το
κατ’ ομοίωση, συχνά χωρίς την δική μας θέληση, χωρίς επίγνωση.
Μέσα μας και έξω μας, σε ολόκληρη την κτίση,
ο Υιός του Θεού παραλαμβάνει Ιάκωβον Πέτρον και Ιωάννην και εμάς ολόκληρους,
και μας αναφέρει εις όρος υψηλόν, κατ’ ιδίαν…..
Αυτό είναι ότι πιο όμορφο μπορεί να μας συμβεί.
Και μας συμβαίνει…..
Μαζί Του, εις όρος υψηλόν, κατ’ ιδίαν….
Ότι πιο όμορφο, μπορεί να μας συμβεί και συμβαίνει
…..σήμερα.
Και σε αυτήν την κορυφή, μαζί Του, έμπροσθεν μας,
βλέπουμε. Βλέπουμε για πρώτη φορά την πραγματικότητα, την λάμψη του Προσώπου
Του, την λάμψη των ιματίων Του, το Φως.
Και ακούμε την φωνή των Προφητών συλλαλούντων,
αυτών δηλαδή που ταυτίστηκαν μαζί Του και γύρω μας μια άλλη Νεφέλη, μια Νεφέλη
που ανοίγει τα μάτια και τα αυτιά μας και λέγει: « Αυτού ακούετε.»
Σήμερα δηλαδή, αδελφοί μου, καταλαβαίνουμε
πραγματικά, ποιοι είμαστε, που είμαστε και γιατί. Αυτό το φως που μας περιβάλλει
είναι το μόνο φως, όλα τα άλλα τα παράγει ο Νους μας……..
Μην φοβηθούμε σφόδρα, μην πέσουμε με το
πρόσωπο καταγής.
Κι αν αυτό μας συμβαίνει, πάλιν ο Ιησούς,
προσελθών, ήπιος, γαλήνιος, τρυφερός, «ήψατο αυτών και ημών» απλά μας αγγίζει,…..εγέρθητε
και μην φοβείσθε.
Αυτό μόνο, αδελφοί μου, εγέρθητε και μην
φοβείσθε.
Και θα δούμε επάραντες τους οφθαλμούς μας,
τι; Τα ψέματα που φτιάξαμε ή έφτιαξαν οι άλλοι γύρω μας; Το κόσμο που
μεταβάλλεται και φθείρεται δίχως επίγνωση γύρω μας και μέσα μας; Όχι….
Ουδένα είδον ει μη τον Ιησούν μόνον….
Η ΘΕΙΑ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΥΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Σε
κάθε καιρό συμβαίνει αυτό και στην προσωπική ζωή του καθ’ ενός από εμάς…….μας
παραλαμβάνει ο Ιησούς και μας φέρνει εις όρος υψηλόν, προσεύξασθαι.
Ο
ίδιος ή άλλος, εν ετέρα μορφή…..
Πολλές
φορές αυτός είναι ο συνάνθρωπος, ο φίλος, ο αδελφός, ο συγγενής, κάποιος που
αγαπήσαμε. Για αυτό τον ακολουθούμε… για αυτόν που αγαπήσαμε, βγαίνουμε στο
δρόμο και φθάνουμε σε όρος υψηλόν, πολλές φορές, χωρίς να το καταλάβουμε.
Ακολουθούμε
τις επιθυμίες μας στο πρόσωπο του άλλου και φθάνουμε πάλι χωρίς να το θέλουμε, κοντά στο πάθος του άλλου, κοντά στην έξοδο του άλλου προς Ιερουσαλήμ…..
Κάποιοι
απ’ αυτούς που αγαπήσαμε και ακολουθήσαμε δεν είναι πια δίπλα μας, έφυγαν,
πέθαναν ή είναι σαν να πέθαναν μιας και δεν είναι πια κοντά μας.
Αναζητήσαμε
μαζί τους δρόμο προς όρος υψηλόν, συμβαδίσαμε προς ένα πάθος, προς μιαν έξοδο
προς Ιερουσαλήμ, αλλά, κάπου κοντά ή μακριά από το Θαβώρ της συνάντησης μας,
χωρίσαμε. Είχαμε αναγνωρίσει στο πρόσωπό του το πρόσωπό μας, εκείνο το προς Μεταμόρφωσιν.
Είχαμε
δει και αγαπήσει τον εαυτό μας, μέσα, από εκείνον τον εαυτό.
Γιατί
επιθυμούσαμε την δική μας Μεταμόρφωση και συχνά άθελά μας και την δική τους.
Κάποιες
στιγμές, κάποιες υψηλές στιγμές, είδαμε στο πρόσωπο του άλλου, αυτήν την
Θαβώρια λάμψη.
Και
αγαπήσαμε παράφορα εκείνες τις αλλαγμένες μορφές των άλλων.
Και
μέσα απ’ αυτές την πρόσωπο προς πρόσωπο αντανάκλαση, υποψιαστήκαμε και την δική μας, Θαβώρια, εκδοχή.
Την όντως ύπαρξή μας.
…...Μα όταν, ξανασηκώσαμε το βλέμμα, ο άλλος δεν έλαμπε πια, έχανε αργά ή γρήγορα αυτήν την διέξοδο προς το φως. Γιατί και εμείς δεν αντέχαμε την μη προσκόλληση….προς τη γη….και πάντοτε πέσαμε επί προσώπου επί την γη…..και φοβηθήκαμε σφόδρα. Γιατί η υποψία του τι είμαστε, ή του τι είναι και ο άλλος μας τρομάζει. Για αυτό και κάτι που
ξεκίνησε
σαν αγάπη, ή έρωτας έγινε αδιαφορία ή ξενιτιά. Γιατί πάντοτε αυτό που αγαπάμε ή ερωτευόμαστε στον άλλο, είναι η ποσότητα
και η ποιότητα του Θεού που έχει μέσα του. Και Αυτό αγαπούν και οι άλλοι σε εμάς.
Και
όλα αυτά σε μια διαρκή και χρονική και καθορισμένη πορεία προς Ιεροσόλυμα, προς
το παθείν. Προς το δικό μας παθείν. Προς θάνατον και ανάσταση.
Όμως, συνεχώς, παράλληλα, ο σεσαρκωμένος
Χριστός μας παραλαμβάνει και Αυτός και αναφέρει
ημάς εις όρος υψηλόν, όμως
αυτούς, κατ’ ιδίαν μόνους!
Μόνους
μας αδελφοί….. μακριά από σχέσεις ατελείς και ατελέσφορες.
Εκείνος
και Εμείς μόνοι….κατ΄ ιδίαν.…και Μωυσής και Ηλίας και η Νεφέλη….και η φωνή εκ
της Νεφέλης.
Και
όλα αυτά μέσα σε μια λευκότητα οία γναφεύς επί της γης ου δύναται λευκάναι….Μιλάμε,
δηλαδή για κάτι….άλλο. Για μια γνωριμία, για μια αποκάλυψη. Για μιάν μορφήν….ετέρων.
Όλα
αυτά συμβαίνουν ενώπιον των μαθητών και ενώπιόν μας. Και μέσα μας. Και έξω μας.
Μα πάντα εντός της Εκκλησίας. Σαν
χώρος και χρόνος.
Αυτή
η εκδοχή με Ιησού, Μωυσή και Ηλία, συμβαίνει εντός της Εκκλησίας, χωροχρονικά.
Οι άλλες συναντήσεις και εκδοχές που σας περιέγραψα συμβαίνουν στο χώρο και
χρόνο του καθ’ ενός από εμάς, προσωπικά ή ατομικά.
Όμως
μέσα στην Θαβώρια εκδοχή της συνάντησης του Ιησού με τους Μαθητές του, με εμάς,
μέσα σε αυτό το απερίγραπτο φως, την όρασή μας θα γλυκάνει η Νεφέλη, η χάρις
του Αγίου Πνεύματος που με τρόπο ήπιο, μαλακό, θα μας αποκαλύψει το μεγάλο
Μυστήριο: «Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός, αυτού ακούετε….» Το μυστήριον που
δεν θα μπορέσουμε να πούμε μηδενί, έως ου ο υιός του ανθρώπου εκ νεκρών αναστή…..
Τότε
μόνον θα έχει ολοκληρωθεί η ύπαρξή μας. Τότε θα είμαστε διορθωμένοι, ολόκληροι,
ικανοί να καταλάβουμε. Όταν ο Ένας νικήσει τον θάνατο θα τον έχουμε νικήσει
Όλοι.
Και
τότε θα ξέρουμε γιατί μιλάμε…….
Το
είδαμε σήμερα……..
1